Το πρωινό της 10ης Φεβρουαρίου έκαναν το γύρο του κόσμου ειδήσεις χωρίς προηγούμενο από το θέατρο του συριακού εμφυλίου. Συγκεκριμένα ανακοινώθηκε πως ένα ισραηλινό F-16 είχε χτυπηθεί από συριακά πυρά αναγκάζοντας το πλήρωμα του να το εγκαταλείψει όταν αυτό στον ισραηλινό εναέριο χώρο. Οι δύο πιλότοι χρησιμοποίησαν το σύστημα εκτόξευσης και έπεσαν με τα αλεξίπτωτα τους σε ισραηλινό έδαφος, ο ένας με μεσαία και ο δεύτερος με σοβαρά τραύματα. Η ισραηλινή ηγεσία έσπευσε να τονίσει πως θα υπάρξει ισχυρή απάντηση και πράγματι λίγες ώρες αργότερα ανακοινώθηκε πως χτυπήθηκαν 12 σημαντικοί στόχοι πέριξ της Δαμασκού.
Η στόχευση και κατάρριψη ενός ισραηλινού αεροπλάνου από συριακά συστήματα αεράμυνας θα ήταν πράγματι μια πολλή σοβαρή εξέλιξη αν η ιστορία δεν ήταν κρίκος σε μια ευρύτερη αλυσίδα γεγονότων. Σύμφωνα με όσα ανακοίνωσε ο ισραηλινός στρατός όλα ξεκίνησαν όταν τα ραντάρ του εντόπισαν ένα μη επανδρωμένο αεροσκάφος, που είχε απογειωθεί από το συριακό έδαφος, να κινείται κοντά στη μεθόριο με το Ισραήλ. Αμέσως επιθετικά ελικόπτερα διατάχθηκαν να σηκωθούν στον αέρα για να αντιμετωπίσουν την απειλή. Έτσι, όταν το ξένο ιπτάμενο αντικείμενο, προφανώς για να κατασκοπεύσει και όχι να εξαπολύσει κάποια πυραυλική επίθεση, εισήλθε στον ισραηλινό εναέριο χώρο το κατέρριψαν. Με δεδομένο ότι η αυτοσυγκράτηση χαρακτηρίζει τις κινήσεις των εξωτερικών δυνάμεων που έχουν εμπλακεί στο συριακό εμφύλιο, θα ακουγόταν λογικό αν το θέμα έληγε εκεί ή απλά γινόταν η αιτία για μια επίσημη διπλωματική διαμαρτυρία.
Παρ’ όλα αυτά, οι Ισραηλινοί, που τα τελευταία χρόνια όχι απλά στέλνουν κατασκοπευτικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη στη Συρία, αλλά περιοδικά βομβαρδίζουν στόχους εντός της συριακής επικράτειας, έκριναν πως η κυριαρχία τους παραβιάζεται και πως μια ισχυρή απάντηση επιβαλλόταν. Σε αυτό το πλαίσιο, διέταξαν να γίνει επίθεση με F-16 στη βάση από την φαινόταν να έχει απογειωθεί το drone που τόλμησε να παραβιάσει το ισραηλινό FIR. Όσοι ήταν στην επίμαχη εγκατάσταση κοντά στην Παλμύρα, μετά την απώλεια επαφής το αεροσκάφος τους, ήταν λογικό να τεθούν σε επιφυλακή και να προετοιμαστούν για ενδεχόμενη επίθεση. Τελικά όταν η επίθεση πραγματοποιήθηκε εκείνοι απάντησαν με αντιαεροπορικούς πυραύλους. Σε πρώτη ανάγνωση είναι εντυπωσιακό ότι οι Ισραηλινοί διαμαρτύρονται επειδή οι Σύριοι, ή οι Ιρανοί, τόλμησαν να στοχεύσουν τα αεροπλάνα που ήρθαν να τους βομβαρδίσουν. Για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ όμως αυτό δεν ήταν είδηση. Αντίθετα ήταν εκ των ουκ άνευ πως η όποια αποκλιμάκωση θα ερχόταν μονάχα εφόσον οι Ισραηλινοί αφήνονταν να πουν την τελευταία λέξη σε επιχειρησιακό επίπεδο. Και έτσι ακριβώς έγινε, το καθεστώς Άσσαντ, το Ιράν και η Χεζμπολάχ έδρεψαν τους καρπούς της επικοινωνιακής νίκης που συνεπαγόταν η αναπαραγωγή εικόνων από τα συντρίμμια του ισραηλινού F-16 και δεν απάντησαν στην τελευταία επίθεση του Τελ Αβίβ, την πιο σοβαρή επίθεση εναντίον της συριακής αεράμυνας από το 1982 σύμφωνα με υπαρχηγό της ισραηλινής αεροπορίας.
Το κεντρικό ερώτημα είναι από πού πηγάζει η ανοχή στην ισραηλινή επιθετικότητα και τι είναι αυτό που κανονικοποιεί το λεγόμενο chutzpah (παράτολμο θράσος) του ισραηλινού στρατού. Αυτή η διαστρεβλωμένη ερμηνεία του δικαιώματος στην αυτοάμυνα έχει τις ρίζες του στις ιδεολογικές ζυμώσεις που προηγήθηκαν της δημιουργίας του κράτους του Ισραήλ και που στη συνέχεια αποτέλεσαν την επιτομή της νοοτροπίας του πολικού και στρατιωτικού κατεστημένου του. Η θεωρία για την οποία γίνεται λόγος δεν είναι άλλη από αυτή του Σιδερένιου Τείχους του Ζεέβ Ζαμποτίνσκυ, ηγέτη του σιωνιστικού αναθεωρητισμού και πολιτικού πατέρα της ισραηλινής δεξιάς.
Ο Ζαμποτίνσκυ εισήγαγε τον όρο σε ένα κομβικό του άρθρο το 1923. Στην αναζήτηση πρακτικής λύσης του προβλήματος που απέρρεε από την παρουσία συμπαγών αραβικών πληθυσμών στην υπό βρετανική εντολή Παλαιστίνη ο Ρωσοεβραίος θεωρητικός καλούσε την εβραϊκή κοινότητα να εγκαταλείψει τις αυταπάτες και να αντιληφθεί ότι είναι υπό πολιορκία. Για τον Ζαμποτίνσκυ οι Άραβες ποτέ δεν θα δέχονταν την εβραϊκή κυριαρχία στην Παλαιστίνη και γι’ αυτό οι Εβραίοι όφειλαν να οχυρωθούν πίσω από ένα απόρθητο σιδερένιο τείχος εντός του οποίου θα ανέπτυσσαν ελεύθερα και ανεπηρέαστα τις δραστηριότητες τους. Κάθε προσπάθεια παραβίασης του οχυρού όφειλε να αντιμετωπιζόταν με δυσανάλογη βία ώστε να λειτουργεί αποτρεπτικά για το μέλλον. Η αποφασιστική υπεράσπιση του οχυρού θα οδηγούσε στην ανατροπή των αδιάλλακτων ηγετών των γειτονικών αραβικών κρατών και την αντικατάσταση τους με πρόσωπα που θα ήταν έτοιμα να αποδεχτούν την κυριαρχία του εβραϊκού προμαχώνα και τη σύναψη συμφωνιών μαζί του.
Ο Ζαμποτίνσκυ και οι απόψεις του θεωρούνταν ακραίες τις δεκαετίες του 1920 και του 1930. Μοιραία λοιπόν το πολιτικό ρεύμα που συνδεόταν μαζί του ήταν μειοψηφικό. Ο πρωτοπόρος του αναθεωρητικού σιωνισμού πέθανε το 1940 αλλά όταν το 1948 ο Δαβίδ Μπεν Γκουριόν και άλλοι μετριοπαθείς σιωνιστές κήρυξαν τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ ήταν σαφές πως οι ιδέες του Ζαμποτίνσκυ είχαν αναδειχθεί νικήτριες. Το νεότευκτο εβραϊκό κράτος ιδρύθηκε χάρη σε ένα νικηφόρο πόλεμο που εξασφάλισε μια σημαντική περιοχή της Παλαιστίνης και από την οποία εκδιώχθηκε η συντριπτική πλειοψηφία των Αράβων κατοίκων της. Ο τρόπος με τον οποίο αποφασίστηκε η ανακωχή των εχθροπραξιών, κατάπαυση του πυρός αλλά μη αναγνώριση του Ισραήλ από τα αραβικά κράτη, ενίσχυσε τη λογική της περικύκλωσης και της ανάγκης αποτελεσματικής προάσπισης του εβραϊκού οχυρού. Για τον Μπεν Γκουριόν και τις άλλες ηγετικές φυσιογνωμίες όχι μόνο η άμυνα έγινε η ύψιστη προτεραιότητα του ισραηλινού κράτους, αλλά και υιοθετήθηκε η τακτική της μηδενικής ανοχής στις προκλήσεις ως μέσο πειθούς των γειτονικών αραβικών κρατών για τη βιωσιμότητα του Ισραήλ. Με αυτό τον τρόπο, η νοοτροπία του Σιδερένιου Τείχους έγινε κυρίαρχη και συνακόλουθα καθόρισε το modus operandi των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων.
Οι Ισραηλινοί θα εφαρμόσουν τις επιταγές του Σιδερένιου Τείχους από πολύ νωρίς. Κάθε παρείσφρηση στα εδάφη του και επίθεση σε χωρικούς ή στρατιωτικές εγκαταστάσεις έγινε σύντομα σαφές πως θα επέφερε σκληρά αντίποινα πέρα από τα σύνορα. Είναι χαρακτηριστικό πως μόλις το 1955 ο ισραηλινός στρατός οργάνωσε την επιχείρηση Μαύρο Βέλος όπου επίλεκτες δυνάμεις του επιτέθηκαν σε βάση του αιγυπτιακού στρατού στη Γάζα σκοτώνοντας πολλούς στρατιώτες. Η επιχείρηση ήρθε σε απάντηση της δολοφονίας ενός Ισραηλινού από μια ομάδα ενόπλων, ένας εκ των οποίων εξουδετερώθηκε από τις δυνάμεις ασφαλείας και πάνω του βρέθηκαν έγγραφα που τον συνέδεαν με την Αίγυπτο. Εξαιτίας της διαρκούς τους δράσης οι ένοπλες δυνάμεις στο Ισραήλ απέκτησαν ιδιαίτερο κύρος και μοιραία έγιναν όχημα για πολιτικές καριέρες. Για παράδειγμα ο αξιωματικός που είχε την ευθύνη για την επιχείρηση Μαύρο Βέλος θα συνέδεε τον εαυτό του όσο λίγοι με την πορεία του Ισραήλ, το όνομα του ήταν Αριέλ Σαρόν.
Φυσικά η λογική της μηδενικής ανοχής και των δυσανάλογων αντιποίνων δεν ήταν πάντα παραγωγική. Πολύ συχνά το Ισραήλ βρέθηκε στην άβολη θέση να εκθέσει τους άνδρες του στο πεδίο μονό και μόνο για να αναγκαστεί στη συνέχεια, συνήθως υπό το βάρος πιέσεων από το εξωτερικό, σε μη τιμητικές απαγκιστρώσεις. Μάλιστα με τον ίδιο τρόπο που κατασκεύασε ήρωες, δημιούργησε εμβληματικούς εχθρούς. Για παράδειγμα, το Μάρτιο του 1968 εξαπέλυσε επιχειρήσεις εντός του ιορδανικού εδάφους με σκοπό να βάλει ένα τέλος στις επιδρομές Παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη. Οι ισραηλινές δυνάμεις συνάντησαν σφοδρή αντίσταση στο χωριό Καράμα. Λόγω της έκτασης που πήρε το γεγονός όχι μόνο ο ιορδανικός στρατός αναγκάστηκε να εμπλακεί στη μάχη, αλλά και ο ΟΗΕ με ψήφισμα του υποχρέωσε τους Ισραηλινούς να αποχωρήσουν. Παρά τις βαριές απώλειες οι Παλαιστίνιοι θεώρησαν εαυτούς νικητές και το άστρο του ηγέτη της Φατάχ, Γιάσερ Αραφάτ, άρχιζε να λάμπει.
Η νοοτροπία του Σιδερένιου Τείχους και οι αρχές του συνέχισε για δεκαετίες να καθορίζει τον τρόπο που αντιμετωπίζει το Ισραήλ όποιους θεωρεί ότι το απειλούν. Ενδεικτικά το δόγμα της μηδενικής ανοχής εκφράστηκε καθαρά στον πόλεμο φθοράς με την Αίγυπτο, την καταδίωξη της PLO σε Ιορδανία και Λίβανο, στις επιχειρήσεις της Μοσάντ σε ευρωπαϊκές και αραβικές πρωτεύουσες, στον προληπτικό βομβαρδισμό των πυρηνικών εργαστηρίων στο Όσιρακ του Ιράκ, στην καταστολή των δύο παλαιστινιακών εξεγέρσεων, στην παραδειγματική τιμωρία όσων κατηγορούνται για τρομοκρατικές επιθέσεις ή απλά χαστουκίζουν στρατιώτες, στα σκληρά αντίποινα για τις ρίψεις ρουκετών στο Ισραήλ από τη Γάζα ή το Λίβανο. Η τελευταία έκφραση της λογικής του Σιδερένιου Τείχους ήταν η πεποίθηση ότι το Ισραήλ έχει το δικαίωμα να χτυπά περιοδικά εγκαταστάσεις στο συριακό έδαφος προκειμένου να αποτρέψει την ενίσχυση της Χεζμπολάχ. Ο Ισραηλινός Υπουργός Άμυνας μάλιστα έχει αξιώσει κατ’ επανάληψη τα αεροπλάνα του να επιχειρούν ανενόχλητα.
Ο κίνδυνος από το παιχνίδι με τη φωτιά αμβλύνεται από το γεγονός ότι όλοι ξέρουν πως το Ισραήλ ανέκαθεν επιχειρούσε με αυτήν ακριβώς τη νοοτροπία και επομένως είναι έτοιμοι να δείξουν ανοχή στο θράσος του. Αλλά όσο παραμένει αδύνατο να ορίσει κανείς με ασφάλεια τα όρια της ανοχής του Ιράν και της Χεζμπολάχ, τόσο η εμμονή του Τελ Αβίβ να διαφυλάξει τα συμφέροντα των πολιτών και των στρατιωτών του με ένα απροσπέλαστο Σιδηρούν Τείχος θα αποτελεί τον πιο σοβαρό κίνδυνο εκτράχυνσης της σύγκρουσης στη Συρία σε ένα δρόμο χωρίς επιστροφή.