Κατά την περίοδο του δικτάτορα Μουσολίνι όποιος από τους ελληνόφωνους της Κάτω Ιταλίας μιλούσε γκρεκάνικα, ερχόταν αντιμέτωπος με την απειλή του αποκεφαλισμού και έτσι οι περισσότεροι σταμάτησαν να μιλάνε τη γλώσσα τους και μιλούσαν ιταλικά. Δε σταμάτησαν όμως ποτέ να τραγουδάνε για το τσίμπημα της αράχνης, «για δράκους και για πρίγκιπες, για κάστρα και νεράιδες», καθώς και για τον πόνο τής μετανάστευσης στα γκρεκάνικα.