Του Ανδρέα Ζάρρου
Εξ-ουσία θα μου πείτε, το λέει και η λέξη! Κάποτε όμως πρέπει να πάρουμε το μάθημά μας και να σταματήσουμε να την παθαίνουμε με τον ίδιο τρόπο. Είναι σαν να χάνουμε συνέχεια στο σκάκι με Ναπολεόντειο! Ε, κάποια στιγμή πρέπει να το μάθουμε και να μη δίνουμε με απ’ ευθείας αναθέσεις την εκπροσώπησή μας, γιατί πριν αρχίσει το παιχνίδι καλά καλά, το χάσαμε. Κάνω αυτή την επισήμανση γιατί πάλι τα ίδια διαβάζω και ακούω για τις ερχόμενες εκλογές. Τα «ποιος» κυριαρχούν και τα «τι» και τα «πώς» περνάνε πάλι σε δεύτερη μοίρα. Άντε κανά μήνα πριν τις εκλογές να μιλήσουμε και λίγο για τα προβλήματα κι αυτό ήταν. Σε πέντε χρόνια πάλι!
Το αντίδοτο σε όλο αυτό, όπως αναφέρω και σε προηγούμενο άρθρο μου στο TPP με τίτλο «Πολίτες της 29ης Φεβρουαρίου», είναι η συμμετοχή των πολιτών και η εκπόνηση ενός τολμηρού, ανατρεπτικού και ταυτόχρονα ρεαλιστικού σχεδίου τοπικής ανασυγκρότησης, που θα είναι βασισμένο στα συγκριτικά πλεονεκτήματα κάθε τόπου. Στη «Συμπολιτεία Ξυλοκάστρου Ευρωστίνης», την αυτοδιοικητική κίνηση όπου μετέχω, το ονομάζουμε Σχέδιο Α. Ένα σχέδιο που θα εμπλουτίζεται διαρκώς και θα υλοποιείται απ’ όσο το δυνατόν περισσότερους, γιατί η πραγματική Αυτοδιοίκηση είναι ομαδικό άθλημα και μάλιστα με απεριόριστο αριθμό παικτών.
Ένα μείζον θέμα που χρήζει σχεδίασης, και αφορά όλους τους δήμους που έχουν χώμα, είναι η καλλιέργεια της γης. Είναι λυπηρό να βλέπεις, ακόμα και σήμερα, μετά από τόση ανάλυση περί πρωτογενούς παραγωγής και περί της αναγκαιότητας στήριξής της, οι δήμοι να αδιαφορούν γι’ αυτήν και πολλοί, μεταξύ αυτών και ο δήμος Ξυλοκάστρου Ευρωστίνης, να μην έχουν Γραφείο Αγροτικής Ανάπτυξης (παρ’ ό,τι προβλέπεται και από το άρθρο 94 του μνημονίου της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, τον Καλλικράτη). Είναι κρίμα, γιατί το γραφείο αυτό θα μπορούσε να γίνει ένα πολύ καλό εργαλείο για κάθε τοπική κοινωνία ώστε να οργανώσει και να αξιοποιήσει τη γη της. Κι αν η λέξη Ανάπτυξη δεν μας αρέσει γιατί έχει ταυτιστεί με τον αυτοκαταστροφικό τρόπο ζωής μας, θα μπορούσαμε να ονομάσουμε τη δομή αυτή «Γραφείο Αγροτικής Απο-ανάπτυξης», δίνοντας με σαφήνεια και το αζιμούθιο του προορισμού της.
Οι κατευθύνσεις και οι προτεραιότητες που θα δοθούν είναι θέμα συζήτησης και απόφασης κάθε κοινωνίας. Κατά τη γνώμη μου, μερικά από τα προτάγματα που πρέπει να τεθούν είναι τα εξής:
- Πιστοποίηση, τυποποίηση και μεταποίηση των τοπικών προϊόντων.
- Οργάνωση της πώλησης των προϊόντων απευθείας στους καταναλωτές χωρίς μεσάζοντες, καθώς και της αγοράς άλλων, που δεν παράγονται τοπικά, με τον ίδιο τρόπο.
- Προβολή και χρησιμοποίηση των τοπικών προϊόντων από τις επιχειρήσεις εστίασης, τουρισμού κ.λπ.
- Δημιουργία τράπεζας σπόρων και διανομή τους σε κάθε ενδιαφερόμενο.
- Ενθάρρυνση και εκπαίδευση των καλλιεργητών ώστε να στραφούν στη βιολογική και τη φυσική καλλιέργεια.
- Καταγραφή όλων των καλλιεργήσιμων εκτάσεων που είναι παρατημένες, ώστε να αξιοποιηθούν από ενδιαφερόμενους, νέους, άνεργους κ.α.
- Οργάνωση δημοτικών λαχανόκηπων, ώστε να μπορούν κι αυτοί που δεν έχουν δική τους γη να αποκτήσουν αυτάρκεια σε ποιοτικά αγροτικά προϊόντα.
Από τις προτάσεις αυτές καταρρίπτεται και η μόνιμη επωδός των περισσότερων αυτοδιοικητικών αρχόντων που λέει ότι «αν δεν υπάρχουν πόροι δεν γίνεται τίποτα». Για τα παραπάνω δεν χρειαζόμαστε πόρους, αλλά σπόρους. Σπόρους που θα μας φέρουν πόρους, μιας και η στροφή στην ποιοτική παραγωγή και την αυτάρκεια είναι πολύ μεγάλος πλούτος. Καλλιεργώντας μιαν άλλη αγροτική συνείδηση αλλά και μια διαφορετική καταναλωτική συνείδηση, μόνο κέρδος μπορούμε να έχουμε.
Πολλά και σημαντικά πράγματα που μπορούν να υλοποιήσουν οι δήμοι σήμερα δεν χρειάζονται πόρους και ΕΣΠΑ, αλλά σχέδιο και φαντασία. Χρηματοδότηση ΑπλΕΣΠΑ δηλαδή, κατά το Απλεπιστήμιο του Μακριδάκη. Η οργάνωση της πρωτογενούς παραγωγής, όχι μόνο προϊόντων αλλά και πολιτικής, είναι μια λύση για να βγούμε από τον αδιέξοδο δρόμο που έχουμε πάρει, περιμένοντας τις λύσεις από τα πάνω, ως μάννα εξ ουρανού. Αφού όλοι συμφωνούμε ότι «πήραμε τη ζωή μας λάθος», το σύνθημα δεν πρέπει να είναι άλλο απ’ το «ν’ αλλάξουμε ζωή».