Του Δημήτρη Χριστόπουλου
 
Πάω μία μέρα πιο πίσω. Τρίτη 1 Απρίλη, απόγευμα. Βρυξέλλες. Σε συνέντευξη τύπου που οργάνωσε το Ίδρυμα  Ρόζα Λούξεμπουργκ, παρουσιάζεται συλλογική μελέτη, με δική μου επιστημονική επιμέλεια και τίτλο «Χαρτογραφώντας θυλάκους ακροδεξιού εξτρεμισμού και προσλήψεις ξενοφοβίας και ρατσισμού στο ελληνικό κράτος». (http://rosalux.gr/event/akrodexios-extremismos-ratsismos-kai-xenofovia-stin-ellada-i-koryfi-toy-pagovoynoy)
 
«Η έρευνα εστιάζεται στους νευραλγικούς τομείς του κρατικού μηχανισμού που είναι οι κατεξοχήν εκτεθειμένοι στην ακροδεξιά ιδεολογία είτε –ακόμη περισσότερο– πιο «φιλόξενοι» σε θυλάκους ακροδεξιού εξτρεμισμού, στο εσωτερικό τους. Οι τομείς αυτοί είναι η Ελληνική Αστυνομία, ο Στρατός, η Εκκλησία της Ελλάδας και η Ελληνική Δικαιοσύνη.  Τα συμπεράσματά της»,  γράφει το δελτίο Τύπου «δεν προσφέρονται ούτε για εύκολες αναγνώσεις εντυπωσιασμού ούτε όμως και για εφησυχασμό».
 
Να το πω ευγενικά, αισθάνθηκα  αφελής: την ίδια στιγμή που εμείς, με περίσκεψη και ζυγιασμένα λόγια, αποφαινόμασταν ότι τα συμπεράσματα δεν προφέρονται για εντυπωσιασμό, ο γ.γ. της κυβέρνησης «δίνει» στον βουλευτή της Χρυσής Αυγής δύο υπουργούς ως υπαίτιους για τη σύλληψη της ομάδας, με φόντο μια ντουζίνα περίπου χριστιανικές εικόνες! Και άλλα απίθανα, τα οποία αφήνουν άναυδους ακόμη και τους πιο καχύποπτους εξ ημών.
 
Γνωρίζω λοιπόν πόσο δύσκολο είναι  να μην υποκύψει κανείς σε «εύκολες αναγνώσεις εντυπωσιασμού» ύστερα από τέτοιους διαλόγους, θα προσπαθήσω ωστόσο να κρατήσω τα θεσμικά προσχήματα απέναντι σε ένα παρακράτος που μοιάζει να έχει (επανα)διεισδύσει για τα καλά στο ελληνικό κράτος του 2014…  
 
Το ακροδεξιό πολιτειακό σύμπτωμα της Ελλάδας έχει τη δική του ιδιαίτερη πορεία  που εγγράφεται σε μια μακρά ιστορική παράδοση, καθ’ όλα οικεία στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Μια παράδοση που στις δύσκολες στιγμές –τις στιγμές «κρίσης» όπως η σημερινή– αφυπνίζεται και θυμίζει ότι η Ευρώπη δεν είναι μόνο η κοιτίδα των δικαιωμάτων και των ελευθεριών, αλλά και των πιο ολοκληρωτικών ιδεολογιών που γέννησε η ανθρωπότητα. Η Ευρώπη γεννά (και) Μπαλτάκους και Κασιδιάρηδες…
 
Το ελληνικό ακροδεξιό σύμπτωμα, υπό την έννοια αυτή, δεν είναι παρά μια ακραία εκδοχή του ευρωπαϊκού συμπτώματος. Το ελληνικό πρόβλημα λοιπόν δεν είναι φυσικά (μόνο ή κυρίως) ο Κασιδιάρης, αλλά πρωτίστως ο γ.γ. της κυβέρνησης. Υπό την έννοια αυτή περαιτέρω, το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι (μόνο) ο κ. Μπαλτάκος, αλλά ο πρωθυπουργός. Για το λόγο αυτό, το ελληνικό πρόβλημα της ακροδεξιάς παρείσφρησης στον ελληνικό πολιτειακό μηχανισμό παραμένει εμφανώς και μετά την παραίτηση του γενικού γραμματέα της κυβέρνησης.
 
Ο Π. Μπαλτάκος πρέπει να κληθεί να καταθέσει ενώπιον της ελληνικής δικαιοσύνης και να λογοδοτήσει για αυτά που του εκμαιεύει με αριστοτεχνία ο Κασιδιάρης. Ένας εισαγγελέας λοιπόν επειγόντως για τον γ.γ. της κυβέρνησης… Αυτό είναι κράτος δικαίου.  
 
Αν όμως ο κ. Μπαλτάκος οφείλει να λογοδοτήσει ενώπιον του εισαγγελέα, υπάρχει ένας άλλος που οφείλει να λογοδοτήσει ενώπιον του λαού για τον κ. Μπαλτάκο: εκείνος που τον έκανε γενικό γραμματέα της κυβέρνησής του.