Της Βασιλικής Σιούτη
Ο στρατός του Ισραήλ με τις πλάτες των μεγάλων ξένων δυνάμεων ή την ανοχή τους, έχει καταλάβει εδώ και χρόνια τη γη των Παλαιστινίων. Από τότε και κάθε χρόνο που περνάει, τους κλέβει όλο και περισσότερη από τη γη τους, τους σκοτώνει, τους φυλακίζει, εποικίζει τα χωριά τους, τους κόβει τις γειτονιές τους στα δυο, χτίζει τείχη και τους κλείνει σε αυτά, τους απαγορεύει την ελεύθερη επικοινωνία και μετακίνηση μέσα στην ίδια τους τη χώρα. Έχει γεμίσει τον τόπο τους τσεκ πόιντ και τους εξαναγκάζει σε απίστευτους καθημερινούς εξευτελισμούς για να πάνε από τη μία (παλαιστινιακή) περιοχή στην άλλη . Τους κρατάνε αιχμάλωτους στην ίδια τους την πατρίδα. Τους απαγορεύουν να είναι ελεύθεροι, περήφανοι, ανεξάρτητοι. Τους καταστρέφουν τις καλλιέργειες, τους απαγορεύουν να ψαρεύουν στη θάλασσά τους… Τίποτα απ’ όσα είναι αυτονόητα για άλλους λαούς δεν είναι αυτονόητα για τους Παλαιστίνιους. Κόντρα σε κάθε νόμο, σε κάθε δίκαιο.
Το Ισραήλ χρόνια τώρα αρνείται να συμμορφωθεί με τις αποφάσεις του ΟΗΕ και η διεθνής κοινότητα κάνει τα στραβά μάτια. Γιατί το Ισραήλ είναι ισχυρό και διαθέτει τεράστια οικονομική δύναμη, ενώ φτωχός παλαιστινιακός λαός δεν έχει τίποτα άλλο πέρα από το δίκιο του. Αλλά το δίκιο σε αυτόν τον κόσμο δεν έχει ανταλλακτική αξία, ούτε ισχύ.
Όποιος επισκεφτεί τη λωρίδα της Γάζας, δεν είναι ποτέ ξανά ο ίδιος που ήταν πριν την επισκεφτεί. Γιατί το άδικο που αντικρίζει είναι τόσο μεγάλο, που ακόμα και ο πιο δειλός χαρακτήρας εξεγείρεται. Δεν χρειάζεται να σου εξηγήσει κανείς τίποτα. Φτάνουν μόνο όσα θα δουν τα μάτια σου. Η Γάζα είναι μια φυλακή που μέσα της ζει ένας βασανισμένος λαός που δεν πείραξε ποτέ κανέναν. Ένας λαός που το Ισραήλ του απαγορεύει να έχει οποιοδήποτε ανθρώπινο δικαίωμα. Ένας λαός που η ζωή του για το Ισραήλ δεν έχει καμία αξία και για αυτό την ποδοπατά κάθε μέρα. Είδηση για τη Γάζα δεν είναι όταν ο λαός της εξεγείρεται. Είδηση είναι όταν δεν αντιδρά. Γιατί στη Γάζα η ζωή είναι αβίωτη. Δεν έχουν τίποτα πια να χάσουν και το ίδιο ισχύει πλέον και για άλλους Παλαιστίνιους στις εκτός Γάζας περιοχές.
Επισκέφτηκα τη Γάζα πρώτη φορά το 1999. Ο Γιασέρ Αραφάτ είχε αρχίσει τις υποχωρήσεις στο παλαιστινιακό –σε σχέση με το αγωνιστικό παρελθόν- η υγεία του γινόταν όλο και πιο εύθραυστη και ήταν προφανές ότι δεν έλεγχε απολύτως την κυβέρνησή του. Ανάμεσα στα στελέχη της Φατάχ και της κυβέρνησής έβλεπες και μερικούς ακούραστους αγωνιστές, αλλά αυτοί ήταν λίγοι. Ήταν φανερό ότι οι περισσότεροι είχαν συμβιβαστεί . Έβλεπες υπουργούς με πολυτελή αυτοκίνητα που δειπνούσαν σε ακριβά εστιατόρια και ζούσαν μία άνετη προσωπική ζωή, δίπλα σε έναν αδικαίωτο λαό που υπέφερε, αλλά δεν έμοιαζαν να τον συντρέχουν. Η προσωπική τους ευδαιμονία φαινόταν να είναι η νέα τους προτεραιότητα και αυτό αποτελούσε μία καθαρή πρόκληση.
Την περίοδο εκείνη πλήθαιναν οι γυναίκες που κυκλοφορούσαν με μαντήλες, εκεί που πριν έβλεπες τις παλαιστίνιες να κυκλοφορούν όπως στις ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις. Γιατί ο παλαιστινιακός λαός είναι ο πιο «δυτικός» λαός από όλους τους άραβες, ένας λαός μορφωμένος με ελάχιστους θρησκόληπτους και ισλαμιστές μέχρι τότε. Τι είχε συμβεί; Δεν χρειαζόταν πολύ ρεπορτάζ για να διαπιστώσεις ότι η άνοδος της επιρροής της Χαμάς αυξανόταν. Έμοιαζε παράλογο στην αρχή για όποιον ήξερε αυτόν τον λαό. Δεν ήταν όμως.
Η Χαμάς, που μόλις είχε αρχίσει να αποκτά ερείσματα στην Παλαιστίνη, ήταν απολύτως αναμενόμενο ότι θα μεγάλωνε την επιρροή της. Ο πνευματικός της ηγέτης, ο σείχης Αχμέτ Γιασίν, που είχα την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά και να συζητήσω μαζί του (μία προσωπικότητα πολύ ισχυρή που ζούσε ασκητικά -μόνο με τα απολύτως απαραίτητα) συνομιλούσε με βασιλιάδες και εμίρηδες του αραβικού κόσμου, συγκέντρωνε εκατομμύρια δολάρια για τον παλαιστινιακό λαό και τα μοίραζε στους ανθρώπους που υπέφεραν, προκειμένου να ανακουφίσει τη φτώχεια τους. Σχολεία, συσσίτια, νοσοκομεία, ανθρωπιστική βοήθεια… Οι Παλαιστίνιοι της Γάζας έβλεπαν να μην τους δίνει κανείς άλλος σημασία, πέρα από τη Χαμάς. Ο Αραφάτ έμοιαζε όλο και πιο αδύναμος να πετύχει κάτι. Η κυβέρνηση της Φατάχ βούλιαζε στη διαφθορά και έδειχνε να τους έχει ξεχάσει. Η διεθνής κοινότητα αδιαφορούσε και το Ισραήλ συνέχιζε ακάθεκτο. Μόνο η Χαμάς έδειχνε έμπρακτο ενδιαφέρον και διάθεση να συνεχίσει τον αγώνα για τον τερματισμό της κατοχής.
Μάρτιος 1999 κατά τη διάρκεια συνέντευξης με τον πνευματικό ηγέτη της Χαμάς, Αχμέτ Γιασίν για το Έψιλον της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας
Ήταν απολύτως αναμενόμενο λοιπόν, ακόμα και για τον πιο αδαή, ότι η επιρροή της Χαμάς θα αυξανόταν όσο εξακολουθούσαν αυτές οι συνθήκες. Και οι συνθήκες αυτές όχι μόνο συνεχίστηκαν, αλλά έγιναν ακόμα χειρότερες, αποτελώντας «λίπασμα» για να «ανθίσει» και να κυριαρχήσει η Χαμάς. Ο θάνατος του Αραφάτ και οι συνεχείς υποχωρήσεις των πολιτικών του επιγόνων , που πλούτιζαν ενώ ο λαός βούλιαζε σε μεγαλύτερη δυστυχία, με τη διεθνή κοινότητα να αδιαφορεί πλήρως, αποθράσυναν κι άλλο το βουλιμικό κράτος του Ισραήλ.
Η Δύση τα τελευταία αυτά χρόνια έστειλε δεκάδες ΜΚΟ στην Παλαιστίνη, με εκατομμύρια δολάρια. Τα χρήματα αυτά ελάχιστα έγιναν αντιληπτά ως έργα για τον παλαιστινιακό λαό , δημιούργησαν όμως μία εύπορη τάξη που ξέφυγε από την φτώχεια και η Ραμάλα απόκτησε κι αυτή τη δική της συνοικία πλουσίων με βίλες, λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά από προσφυγικούς καταυλισμούς. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε μία μικρή πολιτική και οικονομική ελίτ, που δεν καιγόταν πια για τον τερματισμό της κατοχής όπως παλιά.
Η κατοχή όμως τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια έγινε ακόμα πιο δυσβάσταχτη. Οι Ισραηλινοί ύψωσαν τείχος στα Ιεροσόλυμα, κόβοντας παλαιστινιακές συνοικίες στα δυο, ελέγχοντας πλήρως την πόλη. Έχτισαν κι άλλους εποικισμούς σε παλαιστινιακή γη εκτοπίζοντας τους κι έκαναν τον χάρτη της Παλαιστίνης να μοιάζει με το δέρμα της λεοπάρδαλης, έτσι ώστε καμία λύση δημιουργίας παλαιστινιακού κράτους να μην μπορεί να καταστεί ποτέ εφικτή και δικαιώνοντας όσους μιλούν για απαρτχάιντ.
Η κατάσταση στην Παλαιστίνη δηλαδή, έγινε δραματικά χειρότερη τα τελευταία χρόνια από ότι ήταν όταν η διεθνής κοινότητα απαιτούσε από το Ισραήλ να συμμορφωθεί και ο ελληνικός λαός εκδήλωνε την αλληλεγγύη του για τον παλαιστινιακό λαό.
Όσο για τη Χαμάς, προσωπικά απεχθάνομαι κάθε φονταμενταλισμό, ισλαμικό, χριστιανικό, εβραϊκό κτλ. Γνωρίζοντας τον παλαιστινιακό λαό, ξέρω ότι οι φονταμεταλισμοί δεν του ταιριάζουν και ότι το έδαφος εκεί, υπό φυσιολογικές συνθήκες, δεν θα ήταν ποτέ γόνιμο για να ανθίσουν τέτοιες αντιλήψεις. Οι συνθήκες στη Γάζα όμως, είναι απάνθρωπες και όλα συντελούσαν ώστε να οδηγηθούν στην αγκαλιά της Χαμάς καθώς δεν τους άφησαν καμία άλλη επιλογή.
Ο παλαιστινιακός λαός, ωστόσο, είναι ένας λαός δημοκρατικός, που δεν αγαπά τα αυταρχικά καθεστώτα και θέλει δημοκρατία. Αλλά αυτή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς « γη και ελευθερία». Αντί λοιπόν να ακούμε όσους υποκρίνονται και προπαγανδίζουν σχετικά με τη Χαμάς, ας δούμε τι πραγματικά συνέβη και πως απέκτησε το ρόλο αυτό η Χαμάς, κάτω από ποιες συνθήκες.
Είναι εξαιρετικά αισιόδοξο πάντως, ότι αυτή τη στιγμή και για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια, ο παλαιστινιακός λαός, σε Γάζα και Δυτική Όχθη, θέλει να παραμερίσει τις όποιες έριδες και απαιτεί ενότητα από την πολιτική ηγεσία. Από ότι φαίνεται, για την ώρα, η Χαμάς και η Φατάχ δείχνουν να λαμβάνουν τα μηνύματα. Η Χαμάς από τη μια, υποχωρεί για να πλησιάσει τη Ραμάλα, αλλά και η Φατάχ αρχίζει να μιλάει ξανά για αντίσταση και αγώνα υπερασπιζόμενη τη Γάζα.
Το Ισραήλ θα κάνει ότι μπορεί για να μην ενωθεί ο μέχρι πρότινος διχασμένος λαός της Παλαιστίνης και η πολιτική της ηγεσία. Αν ο παλαιστινιακός λαός όμως το πετύχει, θα έχει καταφέρει μία πρώτη μεγάλη νίκη.
Όσο για εμάς, έχουμε αυτονόητο καθήκον να δείξουμε την αλληλεγγύη μας σε αυτόν τον βασανισμένο και ηρωικό λαό που αγωνίζεται να κατακτήσει την ελευθερία του και να τερματίσει την απάνθρωπη κατοχή.
Κι όσο για αυτούς που εξισώνουν τον θύτη με το θύμα, τις ρουκέτες που εκτοξεύει ο αμυνόμενος παλαιστινιακός λαός στις δυνάμεις κατοχής με τους πανίσχυρους πυραύλους και τις βόμβες του Ισραήλ που αποδεκατίζουν τον παλαιστινιακό λαό, ας φέρουν στο νου τους τις δυνάμεις της ελληνικής εθνικής αντίστασης απέναντι στις γερμανικές δυνάμεις κατοχής. Αυτό και τίποτα άλλο.
