Προφανώς η διάσωση της ζωής ενός ανθρώπου βαραίνει περισσότερο από τις όποιες πολιτικές ή άλλες σκοπιμότητες. Κατά την άποψή μου βαραίνει περισσότερο ακόμα και από τις συνέπειες που θα είχε στην κοινωνία, στην πολιτική ή στην οικονομία το ενδεχόμενο να θυσιαζόταν τελικά η ζωή του Νίκου Ρωμανού.
 
Στα δικά μου τα μάτια, ωστόσο, η αίσια έκβαση της υπόθεσης Ρωμανού συνιστά μια μεγάλη στροφή στο πολιτικό σκηνικό. Μεγαλύτερη από τον εξαναγκασμό της κυβέρνησης να επισπεύσει την απόπειρα εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας. Μεγαλύτερη από τα γκάλοπ. Ισοδύναμη με την ίδια την προοπτική των εκλογών και τις ανατροπές που αυτές θα φέρουν.
 
Η κυβέρνηση είχε φανερά επιλέξει να οδηγήσει τα πράγματα στη σύγκρουση, αποβλέποντας στην ανασύνταξη του συντηρητικού μπλοκ σε μια τελευταία προσπάθεια αλλαγής της πολιτικής ατζέντας πριν από την τελική ήττα. Όντας απελπισμένοι, ήταν διατεθειμένοι να ρισκάρουν ακόμα και να χρεωθούν τη θυσία μιας ζωής, ακόμα και να οδηγήσουν τα πράγματα σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις που ούτε οι ίδιοι θα μπορούσαν να προβλέψουν την έκβασή τους.
 
Έχει αξία να καταγράψουμε ότι και αυτό το τυχοδιωκτικό σχέδιο ακυρώθηκε από την αντιπολίτευση και την κοινωνία. Όπως είχαν νωρίτερα αποδομηθεί, ένα προς ένα, όλοι οι προηγούμενοι κυβερνητικοί σχεδιασμοί. Όπως αποδομήθηκε η θεωρία των δύο άκρων. Όπως αποδομήθηκε το success story. Όπως αποδομήθηκε η αφήγηση της ψευδεπίγραφης εξόδου από τα μνημόνια και της βιωσιμότητας του χρέους. Όπως αποδομήθηκε η ανάγκη εκλογής προέδρου από την παρούσα Βουλή. Και όπως αποδομείται ήδη η νέα κινδυνολογική θεωρία για την επόμενη μέρα της χώρας, που για να τη θεμελιώσουν έχουν οδηγήσει τη διαπραγμάτευση με την τρόικα σε οριακό σημείο, αντιδιαστέλλοντάς την με τη δημοκρατική διέξοδο των εκλογών και επιχειρώντας να φέρουν σε ισορροπία τρόμου της σχέσης της χώρας με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
 
Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι γύρω από τη σωτηρία της ζωής του Ρωμανού έγινε κατορθωτή η ευρύτερη κινητοποίηση και σύγκλιση των κομμάτων της αντιπολίτευσης, από το ΚΚΕ και τους ΑΝΕΛ, μέχρι τους διαφόρων αποχρώσεων ανεξάρτητους βουλευτές. Η αντιπολίτευση κατόρθωσε να αποδαιμονοποιήσει την υπόθεση και να την καταδείξει ως αυτό που ήταν πραγματικά: μια μάχη αρχών για στοιχειώδη δικαιώματα των κρατουμένων. Κι ακόμα, να προτάξει την αξιολόγηση της ανθρώπινης ζωής από τις όποιες δικονομικές, προεκλογικές ή άλλες σκοπιμότητες.
 
Η πολιτική αυτή δημιούργησε ρωγμές μέσα στο ίδιο το κυβερνητικό μπλοκ, με αποτέλεσμα να πέσει στο κενό η στρατηγική της έντασης και του αίματος που σχεδίασε και είχε θέσει σε εφαρμογή ο κ. Σαμαράς. Ήταν φανερό από χθες ότι στο πλευρό του είχαν μείνει μόνο ο υπουργός Δικαιοσύνης και η Χρυσή Αυγή – ίσως και το Ποτάμι.
 
Από ’δω και πέρα, μέχρι τις εκλογές τίποτα δεν θα είναι ίδιο, υπό την έννοια ότι η κυβέρνηση έχει απολέσει πλέον κάθε πρωτοβουλία κινήσεων, επομένως και την ευχέρεια που είχε επιδείξει κατά το παρελθόν -βοηθούντων και πολλών άλλων εσωτερικών και εξωτερικών κέντρων εξουσίας- να σπείρει τον φόβο και ζοφερά διλήμματα.
 
Αυτό είναι σημαντικό, ίσως όμως να χρειάζεται και κάτι παραπάνω. Σ’ αυτή τη δύσκολη συγκυρία, με τα μέτωπα της διαπραγμάτευσης σε απόλυτη εκκρεμότητα, με τις αγορές και τους δανειστές να απευθύνουν σκληρές προειδοποιήσεις, η αντιπολίτευση, με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να αναλάβουν πλήρως την πρωτοβουλία των κινήσεων και να εγγυηθούν την πολιτική και οικονομική ομαλότητα που η κυβέρνηση σκοπίμως έχει θέσει υπό αμφισβήτηση.
 
Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος ώστε να αρθεί κάθε απόπειρα κινδυνολογίας και προβοκάτσιας μέχρι την ημέρα των εκλογών, ώστε να πάει ο κόσμος ήρεμα να ψηφίσει χωρίς φόβο.
 
Κυρίως όμως είναι ο καλύτερος τρόπος ώστε να προετοιμαστεί η ομαλή διαδοχή στην εξουσία και η διαχείριση των δύσκολων πρώτων βημάτων στα νέα αχαρτογράφητα για τη χώρα -αλλά και για ολόκληρη την Ευρώπη- νερά.