Αν αποκωδικοποιήσετε τις δηλώσεις του υπουργού Οικονομίας εύκολα θα διαπιστώσετε ότι ο Βαρουφάκης επέλεξε την αρχή: Παρουσιάστηκε μετριοπαθής, επέλεξε τις λέξεις ώστε να διαβεβαιώσει με έμφαση τη διάθεση της κυβέρνησης να συζητήσει σε μια νέα βάση αλλά χωρίς μονομερείς ενέργειες. Μίλησε για πρωτογενή πλεονάσματα (για πάντα αλλά μικρά, όπως προτείνει και ο Krugman) και για μεταρρυθμίσεις, για νέο φορολογικό σύστημα και για αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής (από όλους).



Αν λοιπόν αποδειχτεί τις επόμενες ημέρες ότι αυτό που ζήσαμε σήμερα δεν ήταν η αρχή αλλά το τέλος της διαπραγμάτευσης γι’ αυτό δεν θα φταίει σε καμία περίπτωση η Ελλάδα. Θα σημαίνει απλά ότι αυτή η παραστρατημένη Ευρώπη του χρυσού κανόνα του ευρώ δεν έχει πλέον καμία ελπίδα.



Αν η «Ευρώπη» καταπνίξει την αναθεωρητική, φιλοευρωπαϊκή, συνεργατική, συμβιβαστική ελπίδα που φέρνει στο τραπέζι η νέα ελληνική κυβέρνηση τότε το μέλλον της βρίσκεται στις άλλες εθνικιστικές «ελπίδες» που υπερασπίζονται η Λεπέν, ο Φάρατζ και τα ουγγρικά φασιστικά κόμματα. Τότε, και μόνο τότε, η ελίτ της Ευρώπης θα καταλάβει τι διαφορά έχει ο λαϊκιστής από το φιλολαϊκό.


Ωστόσο επειδή η έκβαση αυτής της ιδιότυπης και πρωτότυπης μάχης μας ενδιαφέρει και θα ορίσει τις ζωές μας χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στο φαίνεσθαι: Έχει σημασία να γίνει κατανοητό ότι τον εκβιασμό δεν τον ασκεί η ελληνική πλευρά αλλά η ευρωπαϊκή.