Δημήτρη, εγώ έχω δει το σχέδιο Β

του Κώστα Εφήμερου

(το άρθρο του Δ.Ψαρρά εδώ)

Στα πλαίσια του ρεπορτάζ από την ορκομωσία της νέας κυβέρνησης μέχρι σήμερα είχα την ευκαιρία να μιλήσω με πολλούς υπουργούς, κυβερνητικούς και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αποκομίζοντας άλλες φορές καλές εντυπώσεις και άλλες όχι και τόσο καλές. Αυτό που μου κάνει εντύπωση όμως είναι ότι παρόλο που δεν είμαι κάποιος διάσημος δημοσιογράφος με εντυπωσιακές προσβάσεις γνώριζα από καιρό την ύπαρξη ενός σχεδίου ανάγκης από την πλευρά Βαρουφάκη αλλά και την ύπαρξη του Σχεδίου Β του Κώστα Λαπαβίτσα. Αυτό δεν ήταν ποτέ κάποιο φοβερό κρατικό μυστικό άλλωστε αφού το πρόγραμμα του βουλευτή Ημαθίας είναι στην πραγματικότητα σε μεγάλο βαθμό ήδη δημοσιευμένο.

Το βιβλίο «Against the Troika: Crisis and Austerity in the Eurozone» με συγγραφείς τον Κώστα Λαπαβίτσα και τον Heiner Flassbeck έχει εκδοθεί στα αγγλικά από την Verso Books ήδη από τον Ιανουάριο του 2015. Σε αυτό περιλαμβάνεται ένα κεφάλαιο που ξεκινάει από τη σελίδα 95 που περιγράφει βήμα-βήμα όσα πρέπει να γίνουν ώστε μια αριστερή κυβέρνηση να μπορεί να αναλάβει την πρωτοβουλία των κινήσεων για μια συντεταγμένη έξοδο από τη νομισματική ένωση. Γνωρίζω πολύ καλά ότι από τότε μέχρι σήμερα η επιστημονική ομάδα των συνεργατών του Λαπαβίτσα έχει επεξεργαστεί και έχει προσαρμόσει τμήματα του κειμένου ώστε να εναρμονίζεται με τις εξελίξεις. Μάλιστα είχα μια φορά τη δυνατότητα να δω και μέρος αυτής της επεξεργασίας που γίνεται.

Έτσι λοιπόν μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση που τυγχάνει να είμαι -καθώς φαίνεται- ο μοναδικός δημοσιογράφος που ακόμα και αν δεν συμφωνώ ή έχω ενστάσεις για συγκεκριμένα ζητήματα μπορώ να πω «Δημήτρη, εγώ το έχω δει το Σχέδιο Β».

Επειδή δεν έχω καμία αυταπάτη περί του πόσο ασήμαντος ερευνητής δημοσιογράφος είμαι και αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχουν εκατοντάδες καλύτεροι από μένα (δείτε εδώκαι ένα άρθρο της Βασιλικής Σιούτη για το σχέδιο Β) θα έλεγα ότι θα προτιμούσα να μην βλέπω την αφελή κυβερνητική γραμμή να αναπαράγεται από έντιμους και σημαντικούς ανθρώπους του χώρου.

Στην τελευταία του τηλεοπτική συνέντευξη ο Αλέξης Τσίπρας υποστήριξε ότι στα πλαίσια των καθηκόντων του ζήτησε μια έκθεση για τις επιπτώσεις που θα είχε μια έξοδος από το Ευρώ. Σύμφωνα με τον ίδιο όταν τη διάβασε έφριξε. Χαρακτηριστικά ο Πρωθυπουργός έφερε το παράδειγμα του συνταξιούχου που «με τα ίδια λεφτά που περνάει τώρα έναν μήνα θα μπορούσε να ζήσει για τρεις ημέρες». Αναρωτιέμαι ποιος στο διάβολο ήταν αυτός ο οικονομολόγος που δεν ντράπηκε να υπονοήσει ότι μια αποσύνδεση από το κοινό νόμισμα θα έφερνε 91% υποτίμηση του νέου νομίσματος (τόση είναι η αναλογία για να ισχύσει το παράδειγμα). Εκτός από τον Γιάννη Στουρνάρα δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε έναν πρωτοετή του ΟΠΑ που θα μπορούσε να ξεστομίσει κάτι ανάλογο.

Κι όμως ενώ ο Πρωθυπουργός μπορεί να λέει μια τέτοια μπαρούφα και κανείς δημοσιογράφος να μην ασχολείται πραγματικά όλοι είναι έτοιμοι να κρεμάσουν στα μανταλάκια τον Λαφαζάνη ή τον Λαπαβίτσα ή τον Βαρουφάκη ή τέλος-πάντων οποιουδήποτε τολμά να ζητάει να τεθεί επιτέλους στον δημόσιο διάλογο το ερώτημα που έτσι και αλλιώς απασχολεί όλους τους Έλληνες: Ευρώ ή δραχμή;

Ωστόσο αυτό που θα ήθελα πάνω από όλα είναι να μην βλέπω δημοσιογράφους σαν τον Δημήτρη Ψαρρά να αναφέρονται στον βοηθό ενός από τους βοηθούς συγγραφείς του Λαπαβίτσα που προσχώρησε στο κόμμα της Λεπέν, επαναφέροντας έτσι το πιο βρώμικο και απαράδεκτο ευφυολόγημα περί των «δύο άκρων» στην σημερινή πραγματικότητα της «πρώτης φοράς αριστερά». Γιατί τι θα εμποδίσει αργότερα κάποιον άλλο «δημοσιογράφο» να υποστηρίξει ότι ο Δημήτρης όταν δούλευε στην ΕΦΣΥΝ είχε γράψει ένα άρθρο μαζί με κάποιον που ο συνεργάτης του τελικά πήγε υποψήφιος με τη Χρυσή Αυγή;

Η συλλογική ευθύνη είναι κατά την  γνώμη μου απαράδεκτη.

Οι δημοσιογράφοι και τα ΜΜΕ πρέπει να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να λειτουργήσουν για τα συμφέροντα της κοινωνίας. Και ποιο άλλο θα μπορούσε να είναι το συμφέρον από την πλήρη και σε βάθος ενημέρωση του πολίτη για όλα τα πιθανά ενδεχόμενα; Πως αλλιώς θα γκρεμίσουμε το φόβο και τον εκβιασμό μιας ολόκληρης κοινωνίας που οδηγήθηκε με το όπλο στον κρόταφο να υπερψηφίζει και να αποδέχεται την κατακρεούργηση των δικαιωμάτων που απέκτησε με αγώνες και αίμα; Πως θα τολμάμε να λεγόμαστε δημοσιογράφοι αν πρώτα δεν δημοσιογραφούμε για τους πολλούς;

Δεν είναι η ώρα τώρα να πάρουμε θέσεις μάχης και να επιλέξουμε στρατόπεδο γιατί ο πόλεμος είναι άνισος. Πρέπει πρώτα η συζήτηση που γίνεται στα κοινωνικά δίκτυα και τα καφενεία της χώρας να γίνει δημόσια και αναλυτικά.

Και μετά συζητάμε και για το πόσο ντρέπεται ο καθένας για τις απόψεις του.