Πολύ-πολύ σύντομα έγινε η μεγαλύτερη εταιρεία του χώρου, καθώς είναι πλέον με διαφορά η 1η εταιρεία παγκόσμια στην προώθηση της κατανάλωσης και του καπιταλισμού σ’ ολόκληρο τον κόσμο, υπερβαίνοντας ακόμη και εμπόδια που θέτουν οι θρησκείες, οι πολιτισμοί, αλλά και οι συλλογικές και ατομικές ταυτότητες.
Η πολυεθνική εταιρεία M.C. S.A., είναι αυτή που διοργανώνει κάθε χρόνο ένα μοναδικό παγκόσμιο happening, τη «γιορτή των γιορτών», στηρίζοντας τις πωλήσεις χιλιάδων επιχειρήσεων στον πλανήτη, αλλά και καλύπτοντας το βαθύ υπαρξιακό κενό του σύγχρονου ανθρώπου. Στην πραγματικότητα, η M.C. S.A. είναι μια ανθρωπιστική οργάνωση εφάμιλλη των καλυτέρων Μ.Κ.Ο. Για το σκοπό αυτό, υλοποιεί καινοτομίες και πρωτοποριακές δράσεις, που την καθιστούν thought leader της αγοράς. Λειτουργεί με κοινωνική ευθύνη, ατομικά και εταιρικά και, κυρίως, διαθέτει και εκτιμά το χιούμορ.
Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη
Σταθερά και με υψηλή εταιρική συνέπεια, η M.C. ευαισθητοποιεί συναισθηματικά τον κάθε ανέραστο μικροαστό, απενοχοποιεί συνειδήσεις με ολίγη δόση φιλανθρωπίας, γλυκαίνει την πίκρα στον ουρανίσκο των αδηφάγων καταναλωτών, στολίζει, ομορφαίνει και νοικοκυρεύει. Απλώνει γιρλάντες, φωτίζει χρωματιστούς γλόμπους, φωταγωγεί πόλεις και χωριά, υψώνει πλαστικά δέντρα, πλαστικοποιεί βυζιά και συνειδήσεις, φοράει τα γιορτινά της, αντιγράφει φάτνες και αχυρώνες, αποθεώνει το κιτς, πασπαλίζει με λευκή ζάχαρη άχνη τα γλυκά παραμυθιάζοντας τους λογής-λογής τοξικοεξαρτημένους «χρήστες» των υπηρεσιών της, ξεφορτώνεται τα παλιά ρουχαλάκια της δια τους απόρους συνανθρώπους της, αδειάζει ντουλάπες, ξε-δίνει, ξεχειλώνει στομάχια και κοιλιές, τρώει, διασκεδάζει την πλήξη, μελαγχολεί, δεν πάει δουλειά, κοιμάται λίγο παραπάνω, βαριέται και, ίσως, βρει την ευκαιρία να κάνει και λίγο σεξ. Η Μ.C. χρόνια τώρα, ξέρει να δημιουργεί την μελαγχολία των γιορτών για να πουλάει, στη συνέχεια, σε τιμές για κάθε βαλάντιο, την κατάλληλη θεραπεία της.
Λόγω των αυξημένων αναγκών της, κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, η M.C. προκειμένου να ανταποκριθεί με επάρκεια στις αυξημένες απαιτήσεις των μεγάλων πελατών της σε ολόκληρο τον κόσμο, ζητά χορηγούς αγάπης, έστω και part time, μόνο για την εορταστική περίοδο. Προσφέρεται ευέλικτο ωάριο, ανικανοποίητες αποδοχές, συνεχής εκπαίδευση στην άρση της ψυχικής αλήθειας, έξοδα μετακίνησης στο θεαματικό κοινωνικό χώρο, σ’ ένα περιβάλλον ελκυστικών ανθρώπων γεμάτο status και ειδικά προνόμια. Ειδικά για στελέχη, executives full time, to job description περιλαμβάνει και ικανοποιητικές ανταλλαγές υγρών.
Φέτος, η M.C. επιθυμεί να διαβεβαιώσει το φιλοθεάμον και καταναλωτικό κοινό, ότι δεν έχει καμία σχέση με τα Χριστούγεννα και κάθε προσπάθεια ταύτισης της με το εν λόγω απηρχαιωμένο, θρησκόληπτο και ρατσιτικό έθιμο θα την υποχρεώσει να προβεί στις ανάλογες νομικές και, όχι μόνο, ενέργειες.
Όπως δήλωσε ο CEO της εταιρείας, «Τα αληθινά Χριστούγεννα είναι ένα ζεϊμπέκικο τουλάχιστον για δυο και γι’ αυτό, «χορεύεται» δύσκολα. Είναι κάθε λέξη από τη φράση «δεν τα βγάζω πέρα», είναι κάθε γράμμα της λέξης «ήττα», κάθε στεναγμός στην απελπισία και…ταυτόχρονα -και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα- η ολοκληρωτική άρνηση όλων αυτών…Τα Χριστούγεννα είναι ένα ζεϊμπέκικο που ακόμη κι’ αν το πάρεις για τσιφτιτέλι ή για τάνγκο, κανείς δεν θα σου φωνάξει «κάτσε κάτω ρε». Εμείς, δεν μπορούμε να έχουμε καμία σχέση με κάτι τέτοιο, συνέχισε ο κος Πρόεδρος.
Τέλος, η υπεύθυνη PR manager συμπλήρωσε με νόημα «Αν τα Χριστούγεννα είναι το νικητήριο παράπονο των ψυχών που δεν προσαρμόστηκαν στην τάξη των Άλλων, η ζεϊμπεκιά των άτακτων ψυχών, η εταιρεία μας είναι εδώ για να μην το αφήσει ποτέ να ακουστεί και να κατεβάσει διακριτικά από την πίστα, όποιον τολμήσει να χορέψει. Καταλαβαίνει, βέβαια, κανείς, πόσο σπουδαία είναι η εταιρική αποστολή και η κοινωνική ευθύνη μας».
Τα Χριστούγεννα είναι ένας καημός, λέω εγώ. Ένας νταλκάς, που δεν καταλαγιάζει μ’ όλα τα μελομακάρονα. Μια πίκρα για ό,τι όνειρο ματαιώθηκε οριστικά, μα εσύ χρωστάς -ένας θεός ξέρει σε ποιον- πεισματικά και γεννάς κάθε πρωΐ κι ένα καινούργιο…Είναι μια ντροπή που δεν πρόφτασε να γίνει ενοχή, κρατήθηκε στη στροφή με χίλια. Έπεσε σε τοίχους και δεν έσπασε τα μούτρα της. Μονάχα διέλυσε για τα καλά τη μουτσούνα της εγωτικής αυθυπαρξίας της. Πήγε και χαρίστηκε στον πρώτο Ξένο για ένα «έτσι», για το «γαμώτο» μιας στιγμής, δίχως ανταλλαγές και γλυκερές προσδοκίες.
Τα Χριστούγεννα είναι η πολύ επικίνδυνη Ιστορία ενός Θεού που ξεμασκαρεύεται απ’ τη θεότητα του. Είναι μια πρόσκληση στα αντι-μασκέ γενέθλια ενός κολλητού. Αλλά εκεί δεν πας με τη σκατοψυχιά ως την κάλτσα. Η «πόρτα» ξέρει και σε «κόβει». Κι εσύ το ξέρεις. Και σένα σε «κόβει».
Τα Χριστούγεννα, μεταξύ μας, δεν έχουν καμία «μαγεία» και κανένα πνεύμα δεν θα μετασχηματίσει τον κάθε Σκρούτζ σε άνθρωπο. Ζητούν απλά περίσσευμα μαγκιάς! Πολύ περισσότερο, η «μαγεία» των Χριστουγέννων δεν είναι στο να δώσεις, όπως προτείνουν οι μελό συναισθηματικούρες των υποκαταστημάτων της ευρωπαϊκής M.C. GMBH, δηλαδή στο να αγοράσεις και να δώσεις, αλλά στο να δοθείς. Εδώ έγκειται και η συστημική επικινδυνότητα τους.
Κάτι περισσότερο ένιωθαν, σίγουρα, οι πιτσιρικάδες που διαλαλούσαν το Δεκέμβρη του ’08 « Του Χριστού η Γέννηση για πάντα μας ενώνει, Μ.Γ.Δ.».
Τα Χριστούγεννα είναι ένα παιδί που χορεύει κάπου εντός σου ένα μακρύ ζεϊμπέκικο και που και που, εκεί, καθώς οι τραγουδιστές παίρνουν μια ανάσα, σου φωνάζει: τι κάνεις ρε μαλάκα…
Αν αντέχεις, στήνεις αυτί και ακούς τα βήματα των χορευτών να σου σημαδεύουν το στήθος…αλλιώς, στην ουρά για τις προσφορές της εταιρείας…φέτος, στο grand opening προβλέπεται bazaar ευκαιριών και πολλά-πολλά πλούσια δώρα με μνημονιακές εκπλήξεις …μη χάσεις…
Λοιπόν, καλές γιορτές ή καλά Χριστούγεννα;…μεγάλο το δίλημμα, αν με εννοείς…