Ο Λευκός Οίκος ανακοίνωσε την Κυριακή το βράδυ, ότι οι Η.Π.Α δίνουν το πράσινο φως στην Τουρκία για να εισβάλει στη βόρεια Συρία και τα αμερικανικά στρατεύματα ανοίγουν τον δρόμο αποσυρόμενα σε κάποια άλλη περιοχή της χώρας. Αυτό είναι το σενάριο που φοβόντουσαν εδώ και καιρό οι Κούρδοι της Συρίας. Αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε μια τουρκική επίθεση κατά των πολιτοφυλακών στη Συρία - στους μαχητές, οι οποίοι βοήθησαν πιστά τις Η.Π.Α. στην εξάλειψη του Ισλαμικού Κράτους αλλά και για τους οποίους η Τουρκία ψευδώς ισχυρίζεται ότι είναι τρομοκράτες.

Το πρωί της Δευτέρας ο αρθρογράφος των New York Times, Paul Krugman, αναρωτήθηκε γιατί ο Ντόναλντ Τραμπ προέβη σε αυτή τη δήλωση: 

 

 

«Επομένως, ο Τραμπ πρόδωσε τους Κούρδους γιατί: 

(α) Έχει επιχειρηματικά συμφέροντα στην Τουρκία 

(β) Ο Ερντογάν, όντας σκληρός δικτάτορας, είναι ο τύπος του

(γ) Το αφεντικό του, ο Βλαντιμίρ Πούτιν, του είπε να το κάνει.

Αξιοσημείωτο είναι ότι και τα τρία σενάρια είναι εντελώς πιθανά»  

  

Όμως, αυτό που δεν έγραψε ο Krugman, και είναι και η πιθανότερη εξήγηση είναι: (δ) Ο Τραμπ είναι ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Τίποτα σε αυτό τον κόσμο δεν είναι σίγουρο εκτός από τον θάνατο, τους φόρους και την προδοσία των Αμερικανών προς τους Κούρδους.

Οι Η.Π.Α. Έχουν προδώσει τους Κούρδους τουλάχιστον 8 φορές τα τελευταία 100 χρόνια. Οι λόγοι είναι προφανείς. 

Οι Κούρδοι είναι μια εθνότητα περίπου 40 εκατομμυρίων ανθρώπων στη διασταύρωση της Τουρκίας, της Συρίας, του Ιράν και του Ιράκ. Ως παρεπόμενο, πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους θέλουν το δικό τους κράτος. Και φυσικά οι χώρες στις οποίες ζουν οι Κούρδοι, δε θέλουν να συμβεί κάτι τέτοιο. 

Από την άλλη πλευρά, οι Κούρδοι υπήρξαν πάντα το τέλειο εργαλείο της εξωτερικής πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών. Μπορούμε να οπλίσουμε τους Κούρδους της χώρας η οποία είναι στην εκάστοτε περίπτωση ο εχθρός μας, είτε για να δημιουργήσουμε πρόβλημα στην κυβέρνηση της εκάστοτε χώρας είτε για να εξυπηρετήσουμε άλλους, δικούς μας σκοπούς. Όμως, δε θέλουμε ποτέ οι Κούρδοι, τους οποίους χρησιμοποιούμε, να αποκτήσουν πολλή δύναμη. Σε μια τέτοια περίπτωση, μπορεί στους Κούρδους που μένουν σε μια από τις γειτονικές χώρες και η οποία στη δεδομένη φάση είναι σύμμαχός μας, να μπουν ιδέες για απελευθέρωση και ανεξαρτησία. 

Να πώς αυτή η στρατηγική έχει εφαρμοστεί κατ’ επανάληψη από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά. 

 

1. Όπως και πολλοί άλλοι εθνικισμοί, ο κουρδικός εθνικισμός άνθισε στο τέλος της δεκαετίας του 1800. Σε εκείνη τη χρονική περίοδο, όλες οι κουρδικές περιοχές ήταν υπό το ζυγό της όλο και επεκτεινόμενης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με επίκεντρο τη σημερινή Τουρκία. Ωστόσο, η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατέρρευσε καθώς πολέμησε στο πλευρό των ηττημένων του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Όπως είναι επόμενο, οι Κούρδοι πίστεψαν ότι εκείνη ήταν η κατάλληλη στιγμή για αυτούς.

Η Συνθήκη των Σεβρών του 1920 διαμέλισε εντελώς την Οθωμανική Αυτοκρατορία, συμπεριλαμβανομένου και του μεγαλύτερου μέρους της σημερινής Τουρκίας και κατένειμε μια περιοχή για ένα πιθανό Κουρδιστάν. Όμως, οι Τούρκοι αντεπιτέθηκαν, προκαλώντας αρκετά προβλήματα έτσι ώστε οι Η.Π.Α. υποστήριξαν μια καινούρια συνθήκη, αυτή της Λωζάνης το 1923. Η Συνθήκη της Λωζάνης επέτρεψε στη Βρετανία και στη Γαλλία να χαράξουν τα σύνορα που ισχύουν μέχρι και σήμερα μεταξύ Ιράκ και Συρίας με αποκλειστική βάση τα δικά τους συμφέροντα. Δεν υπήρξε καμία πρόβλεψη για τους Κούρδους.

Αυτή ήταν η πρώτη και η μικρότερη προδοσία των Η.Π.Α. προς τους Κούρδους.  Σε αυτή τη φάση την προδοσία κατά των Κούρδων χειρίστηκαν οι Βρετανοί, οι οποίοι συνέτριψαν το νεοσυσταθέν Βασίλειο του Κουρδιστάν στο Ιράκ κατά τις αρχές της δεκαετίας του 1920. Λίγα χρόνια αργότερα, οι Βρετανοί χάρηκαν με τη δημιουργία της κουρδικής “Δημοκρατίας του Αραράτ” εφόσον βρισκόταν σε τουρκικά εδάφη. Αλλά τελικά αποδείχτηκε ότι οι Τούρκοι ήταν πιο σημαντικοί για τους Βρετανούς από τους Κούρδους, και έτσι το Ηνωμένο Βασίλειο έδωσε άδεια στην Τουρκία να εξαφανίσει την καινούρια αυτή κουρδική χώρα.

Αυτό ήταν το περιστατικό εξαιτίας του οποίου η Βρετανική Αυτοκρατορία πήρε το όνομα της Δόλιας Αλβιώνας. Τώρα, οι Η.Π.Α. Έχουν φορέσει τον μανδύα της δολιότητας.

 

2.Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Η.Π.Α. ανέλαβαν σταδιακά τον ρόλο των Βρετανών στη Μέση Ανατολή. Οπλίσαμε τους Κούρδους του Ιράκ κατά τη διακυβέρνηση του Abdel Karim Kassem, ο οποίος βρισκόταν στην ιρακινή εξουσία από 1958 ως το 1963, γιατί ο Kassem δεν ήταν υπάκουος στις αμερικάνικες εντολές. 

Έπειτα, στηρίξαμε το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1963, το οποίο περιελάμβανε έναν μικρό υποστηρικτικό ρόλο από έναν νεαρό τότε Σαντάμ Χουσεΐν, και το οποίο απομάκρυνε τον Kassem από την εξουσία. Αμέσως μετά, σταματήσαμε την παροχή βοήθειας προς τους Κούρδους και για του λόγου το αληθές παρείχαμε ναπάλμ στην νέα ιρακινή κυβέρνηση για να το χρησιμοποιήσει εναντίον τους. 

3.Κατά τη δεκαετία του 1970, η ιρακινή κυβέρνηση είχε απορροφηθεί στην τροχιά της Σοβιετικής Ένωσης. Η διοίκηση του Νίξον, με επικεφαλής τον Henry Kissinger, χάραξε ένα σχέδιο με το Ιράν (τότε σύμμαχός μας, κυβερνούμενο από τον Σάχη) να οπλίσει τους Κούρδους του Ιράκ.

Το σχέδιο δεν ήταν για να κερδίσουν οι Κούρδοι του Ιράκ, εφόσον κάτι τέτοιο  μπορεί να ενθάρρυνε τους Κούρδους στο Ιράν να εξεγερθούν. Ήταν μόνο για να ματώσει την Ιρακινή κυβέρνηση. Όπως όμως το έθεσε αργότερα μια αναφορά του Κογκρέσου, «αυτή η πολιτική δεν αποκαλύφθηκε στους πελάτες μας, οι οποίοι ενθαρρύνονταν να συνεχίσουν να πολεμούν. Ακόμα και στο πλαίσιο της μυστικής δράσης το δικό μας ήταν ένα κυνικό εγχείρημα.»

Τότε οι Η.Π.Α. υπόγραψαν συμφωνίες μεταξύ του Σάχη και του Σαντάμ που περιλάμβαναν τη διακοπή βοήθειας προς τους Κούρδους. Ο ιρακινός στρατός κινήθηκε βόρεια και έσφαξε χιλιάδες, καθώς οι Η.Π.Α. δεν έδιναν σημασία στις σπαραξικάρδιες ικεσίες από τους πάλαι ποτέ Κούρδους συμμάχους.  Ερωτώμενος σχετικά, ο Kissinger με μπλαζέ ύφος εξήγησε ότι «η μυστική δράση δεν θα πρέπει να συγχέεται με την ιεραποστολική εργασία».

4.Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, η ιρακινή κυβέρνηση προχώρησε σε πραγματική γενοκτονία εναντίον των Κούρδων, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης των χημικών όπλων. Η διοίκηση του Reagan, γνώριζε καλά ότι ο Σαντάμ χρησιμοποιούσε νευροπαραλυτικό αέριο, αλλά επειδή τους άρεσε η ζημιά που έκανε ο Σαντάμ στο Ιράκ, ήταν ενάντια στις προσπάθειες του Κογκρέσου να επιβάλλουν κυρώσεις  στο Ιράκ. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης των Η.Π.Α. έπαιζαν επίσης πιστά το ρόλο τους. Όταν ένας ρεπόρτερ της Washington Post προσπάθησε να πείσει την εφημερίδα να δημοσιεύσει μια φωτογραφία ενός Κούρδου σκοτωμένου από χημικά όπλα, ο αρχισυντάκτης απάντησε, «Ποιος θα νοιαστεί;»

5.Καθώς οι Η.Π.Α. βομβάρδιζαν το Ιράκ κατά τη διάρκεια του Πολέμου του Κόλπου το 1991, ο George H.W. Bush κάλεσε «τον ιρακινό στρατό και τον ιρακινό λαό να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους, να εξαναγκάσουν τον Σαντάμ Χουσεΐν, τον δικτάτορα, να κάνει στην άκρη.» Τόσο οι ιρακινοί Σιίτες του νοτίου Ιράκ όσο και οι ιρακινοί Κούρδοι στο βόρειο Ιράκ το άκουσαν και προσπάθησαν να κάνουν ακριβώς αυτό.

Αποδείχτηκε ότι ο Bush δεν ηταν 100% ειλικρινής σχετικά με τα αισθήματά του πάνω σε αυτό το θέμα. Ο αμερικάνικος στρατός αποσύρθηκε καθώς το Ιράκ έσφαζε τους επαναστάτες σε όλη τη χώρα. 

Γιατί; Ο αρθρογράφος των New York Times, Thomas Friedman γρήγορα εξήγησε ότι «ο κ. Μπους ποτέ δεν υποστήριζε τις επαναστάσεις Κούρδων και Σιιτών εναντίον του κ. Χουσεΐν, ή για τον ίδιο λόγο καμία δημοκρατική κίνηση στο Ιράκ» γιατί του Σαντάμ «η σιδερένια γροθιά κρατούσε ταυτόχρονα ενωμένο το Ιράκ, προς μεγάλη ικανοποίηση των αμερικανικών συμμάχων, Τουρκίας και Σαουδικής Αραβίας.» Αυτό που θέλανε οι Η.Π.Α. ήταν ο ιρακινός στρατός, όχι ο απλός κόσμος, να πάρει τον έλεγχο. «Τότε, » γράφει ο Friedman, « η Washington θα είχε τον καλύτερο από όλους τους κόσμους: μια σιδερένιας πυγμής ιρακινή χούντα χωρίς τον Σαντάμ Χουσεΐν.»

6.Παρ’ όλ’ αυτά, οι ετοιμοθάνατοι ιρακινοί Κούρδοι έδειχναν τόσο άσχημα στην διεθνή τηλεόραση που η διοίκηση του Μπους αναγκάστηκε να κάνει κάτι. Οι Η.Π.Α. τελικά υποστήριξαν αυτό που ξεκίνησε σαν Βρετανική προσπάθεια να προστατέψει τους Κούρδους στο βόρειο Ιράκ.

Κατά τη διάρκεια της διοίκησης Clinton στα 1990, αυτοί οι Κούρδοι, οι ιρακινοί Κούρδοι, ήταν οι καλοί Κούρδοι. Επειδή ήταν καταδικασμένοι από το Ιράκ, τον εχθρό μας, ήταν άξιοι της συμπάθειας των Η.Π.Α. Όμως οι Κούρδοι μερικά μίλια βόρεια στην Τουρκία, άρχισαν κι αυτοί να γίνονται αλαζόνες, και από τη στιγμή που ενοχλούσαν τους συμμάχους μας, ήταν οι κακοί Κούρδοι. Οι Η.Π.Α. έστειλαν στην Τουρκία τεράστιες ποσότητες οπλισμού, τον οποίο και χρησιμοποίησε – εις γνώσιν των Η.Π.Α. – προκειμένου να δολοφονήσει δεκάδες χιλιάδες Κούρδων και να καταστρέψει χιλιάδες χωριά.

7.Πριν τον Πόλεμο του Ιράκ το 2003, αναλυτές όπως ο Christopher Hitchens έλεγαν έπρεπε να το κάνουμε για να βοηθήσουμε τους Κούρδους. Αντιθέτως, ο πληροφοριοδότης των Pentagon Papers, Daniel Ellsberg είχε αυτή την αυστηρή συζήτηση με το νεοσυντηρητικό William Kristol του C-SPAN μόλις είχε ξεκινήσει ο πόλεμος:

 

Ellsberg: Οι Κούρδοι έχουν κάθε λόγο να πιστεύουν ότι θα προδωθούν ξανά από τις Η.Π.Α., όπως έχει γίνει συχνά στο παρελθόν. Το θέαμα της δικής μας πρόσκλησης των Τούρκων σε αυτόν τον πόλεμο… δεν θα μπορούσε να είναι καθησυχαστικό για τους Κούρδους…

Kristol: Είμαι εναντίον στην προδοσία των Κούρδων. Σίγουρα το επιχείρημά σας δεν είναι ότι επειδή τους προδώσαμε στο παρελθόν, θα πρέπει να τους προδώσουμε κι αυτή τη φορά;

Ellsberg: Όχι ότι θα πρέπει, απλώς ότι θα το κάνουμε.

Kristol: Δεν θα το κάνουμε. Δεν θα το κάνουμε.

 

Ο Ellsberg, φυσικά, είχε δίκιο. Η μεταπολεμική ανεξαρτησία των Κούρων του Ιράκ έκανε την Τουρκία εξαιρετικά νευρική. Το 2007, οι Η.Π.Α. επέτρεψαν στην Τουρκία να διεξάγει μια βαριά εκστρατεία βομβαρδισμού εναντίον των Κούρδων του Ιράκ μέσα στο Ιράκ. Μέχρι εκείνο το σημείο, το περιοδικό του Kristol, το Weekly Standard δήλωνε πως αυτή η προδοσία ήταν ακριβώς αυτό που η Αμερική έπρεπε να κάνει.

Με την έγκριση του Τραμπ για άλλη μια σφαγή των Κούρδων, η Αμερική βρίσκεται τώρα στην προδοσία νούμερο 8. Πείτε ό,τι θέλετε για τις αμερικανικές δράσεις, κανείς δεν πρόκειται να αρνηθεί πως είμαστε συνεπείς.

Οι Κούρδοι έχουν ένα παλιό, γνωστό γνωμικό που λέει ότι «μην έχεις άλλους φίλους, εκτός απ’τα βουνά.» Τώρα περισσότερο από ποτέ, είναι δύσκολο να υποστηρίξει κανείς πώς κάτι τέτοιο είναι λάθο