της Δάφνης Χρονοπούλου
Η ενημέρωση του δικού μου μικρού ιστολογίου κατά πολύ στηρίχτηκε σε ενημέρωση από αυτό. Μαζί αντιμετωπίσαμε το Μαύρο της ΕΡΤ, μαζί διαδίδαμε τις αποκαλύψεις των wikileaks, μαζί ξενυχτήσαμε με εκείνα τα απελπισμένα κείμενά του κάθε φορά που έκλεινε επειδή δεν έβγαινε, τις επιθέσεις που δεχόταν είτε για την ουτοπική απόφαση να στηριχτεί στα 1101 μέλη αντί σε επενδυτές ή ακόμα και για τη φλυαρία των 'προτελευταίων' αυτών άρθρων του γραμμένων καθώς ξενυχτούσε μόνος και βέβαιος πως το Press Project θα έκλεινε. Είχε μιλήσει για το λίγο χρόνο που του έμενε μα εμείς οι αναγνώστες δίναμε παράταση, ανασταίναμε. Κι ύστερα άντε πάλι βουνό έπεφταν τα προβλήματα, οι έχθρες, οι συγκρούσεις.
Στα εσωτερικά δε θα μπω, δεν έχω γνώση κι ούτε είναι ώρα τώρα να τα θυμόμαστε.
13 Ιουνίου πέθανε, από καρδιά, στα 42 του.
Μας αφήνει καλή κληρονομιά. Και ελπίδα.
Μακάρι το έργο του να μη φύγει μαζί του..
Δημοσιεύτηκε στο blog