συνέντευξη στον Δημήτρη Λαμπρόπουλο

Ο Δημήτρης Μπάσης γεννήθηκε στην Στουτγάρδη. Οι γονείς του μετανάστες στην Γερμανία για μερικά χρόνια. Την Ελλάδα τη γνωρίζει για πρώτη φορά στα οκτώ του χρόνια, όταν επιστρέφουν οικογενειακώς σ’ ένα ακριτικό χωριό, το Χέρσο του νομού Κιλκίς. Σε ηλικία εννέα (!) ετών αρχίζει να ψέλνει στην εκκλησία του χωριού και στα δώδεκα αρχίζει μαθήματα Βυζαντινής Μουσικής, τα οποία ολοκληρώνει παίρνοντας το πτυχίο του σε ηλικία δεκαεπτά ετών. Παράλληλα, τραγουδά ερασιτεχνικά σε διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Στα είκοσι του, αμέσως μόλις αρχίζει να τραγουδά επαγγελματικά, τον ανακαλύπτει ο Σταμάτης Κραουνάκης αλλά και η δισκογραφική του εταιρεία η Warner, με την οποία υπογράφει αμέσως συμβόλαιο. Για τρεις συνεχείς σεζόν συνεργάζεται με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη και την ομάδα της, που αποτελείτο από τους Σταμάτη Κραουνάκη και Λίνα Νικολακοπούλου, όπου γράφει τη δική του ιστορία στις μουσικές παραστάσεις υπό το σκηνοθετικό βλέμμα του Ανδρέα Βουτσινά.

20 χρόνια στο ελληνικό τραγούδι… τι είναι αυτό που έχεις κερδίσει, αυτό που έχεις χάσει. Πώς βλέπεις τον καλλιτέχνη Δημήτρη Μπαση μέσα σε αυτά τα 20 χρόνια;

Κάνοντας τον απολογισμό αυτής της 20ετιας, έχω κερδίσει πάρα πολλά.  Έχω κάνει μερικές από τις μεγαλύτερες συνεργασίες, έχω συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού πενταγράμμου, έχω κάνει 13 προσωπικούς δίσκους, ευτύχησα να είμαι φίλος με τον Δημήτρη Μητροπάνο, είχα την τιμή να συνεργαστώ με τον Μίκη Θεοδωράκη και να κάνω μαζί του δύο δίσκους. Έχω συνεργαστεί με όλους τους τραγουδιστές της γενιάς μου. Να θυμίσω ότι η συνεργασία που είχα κάνει με τον Πασχάλη Τερζή και τον Δημήτρη Μητροπάνο στην Ιερά οδό το 2013, ήταν μια συνεργασία που έχει μείνει στην μνήμη του κόσμου. Αυτά είναι που έχω κερδίσει, μαζί με την αγάπη του κόσμου.

Αυτό που έχω χάσει είναι πάρα πολλά πράγματα από την προσωπική μου ζωή, έχω στερηθεί πάρα πολλά πράγματα. Έχασα τον πατέρα μου πριν 4 χρόνια και αυτό με γέμισε τύψεις γιατί τον έχασα και θεώρησα ότι θα μπορούσα να είχα περάσει περισσότερο χρόνο μαζί του, αλλά η δουλειά μου ήταν τέτοια που ζούσα πλέον μόνιμα στην Αθήνα και οι γονείς μου στο Κιλκίς, που είναι η πατρίδα μου. Δεν μπορώ να αφιερωθώ στην οικογένεια μου περισσότερο, με περισσότερο χρόνο, γιατί η δουλειά μου είναι τέτοια που ταξιδεύω. Αυτά έχω χάσει και αυτά έχω κερδίσει. 

Δύο λόγια για τον καινούργιο δίσκο που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο

Ο καινούργιος μου δίσκος κυκλοφόρησε στις 26 Ιουνίου (σ.σ «Τι Τα θέλεις»), την ημέρα της μεγάλης μου συναυλίας, στην Τεχνόπολη στο Γκάζι, που είχα καλέσει τους φίλους μου να γιορτάσουμε μαζί, εκείνη την ημέρα λοιπόν αποφασίσαμε με την δισκογραφική μου εταιρεία «Το Όγδοο», να κυκλοφορήσει ο δίσκος με 12 τραγούδια. Μουσική γράφουν ο Θ. Μικρούτσικος, Χ. Νικολόπουλος, ο Μ. Πασχαλίδης και ο Α. Κατσιγιάννης, είναι ακόμα πολύ φρέσκος ο δίσκος και θέλω να πιστεύω ότι θα αγαπηθεί από τον κόσμο όπως και οι προηγούμενοι. 


Dimitris Lampropoulos/ThePressProject

Κοιτώντας το πρόγραμμα των συναυλιών σου παρατήρησα ότι κάνεις μέρα παρά μέρα και από μια συναυλία…. Πόσο κουραστικό είναι αυτό; Πόσο σε κρατάει μακριά από την οικογένεια σου;

Αυτό γίνεται τον Αύγουστο. Είναι ο παραδοσιακός μήνας που γίνονται όλες οι συναυλίες στην Ελλάδα. Αγαπώ πάρα πολύ αυτό που κάνω, και όταν αγαπάς πάρα πολύ την δουλειά σου παίρνεις πολλή δύναμη. Είναι πολύ όμορφο να βρίσκεσαι την μια μέρα στα Γιάννενα και την άλλη μέρα να είσαι στην Πάτρα, με τα τραγούδια σου, με τον κόσμο, διαφορετικό κοινό από το ένα σημείο της Ελλάδος στο άλλο. Παρόλο που είναι κουραστικό αυτό το οδοιπορικό, στο τέλος κάθε βραδιάς, κάθε συναυλίας, σου αφήνει έτσι μια γλυκιά ανάμνηση, μια γλυκιά γεύση και παίρνεις δύναμη για την επομένη μέρα.

Την περίοδο που είναι στο full, το κομμάτι του Αύγουστου, είμαι αρκετά μακριά, μετά όμως υπάρχει μια περίοδος που χαλαρώνουν πάλι λίγο οι ρυθμοί και θα βρεθώ με την οικογένεια. Η μουσική και η δουλειά αυτή για μένα είναι τρόπος ζωής, δηλαδή είναι τρόπος ζωής τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά να μην είμαι με την οικογένειά μου και να είμαι σε κάποιο πάλκο, σε μια σκηνή. Είναι τρόπος ζωής τα καλοκαιριά να κάνω συναυλίες, το έχει αποδεχτεί η οικογένεια μου και βρίσκουμε άλλες περιόδους, άλλες εποχές να βρεθούμε, όταν το πρόγραμμά μου είναι πιο χαλαρό.

Ποιο είναι το πρώτο τραγούδι που θυμάσαι να άκουσες και να ξεχώρισες ως παιδί;

Εγώ ξεκίνησα την ενασχόληση μου με τη μουσική πολύ μικρός ως ψάλτης και μετά τραγουδούσα στις εκδηλώσεις του σχολείου. Το πρώτο τραγούδι που είπα, θυμάμαι ήταν το «Αγρίμια και αγριμάκια μου» του Νίκου Ξυλούρη, σε μια σχολική γιορτή. Μου το είχε δώσει ο δάσκαλος μου να το πω και μου άρεσε, εκεί κάπου άρχισα να ανακαλύπτω τον Ξυλούρη. Μετά άρχισα να ανακαλύπτω τους τραγουδιστές της εποχής, που μεσουρανούσαν, όπως ο Νταλάρας, η Αλεξίου, η Γλυκερία, η Βιτάλη, όποτε άρχισα να ακούω δίσκους, να ακούω κασέτες και σιγά σιγά άρχισε να μεγαλώνει το πάθος μου για τη μουσική. 


Dimitris Lampropoulos/ThePressProject

Μουσικές επιρροές και καταβολές; Τι ακούς σήμερα;

Ακούω όλα τα ειδή μουσικής, ακούω και ξένη μουσική, ανάλογα με την ώρα, την στιγμή και τη διάθεση μου, θα ακούσω και την ανάλογη μουσική. Όταν σχολάω από την δουλειά μου το βράδυ, δεν μπορώ να ακούσω με τίποτα ελληνικά, λαϊκά κτλ, προσπαθώ να βρω στο ραδιόφωνο κάποιον σταθμό με ξένη μουσική, να με χαλαρώσει.

Μεγάλωσα σε ένα χωριό του Κιλκίς, το Χέρσο, μεγάλωσα με τα ήθη και έθιμα των ποντίων, χωρίς να είμαι πόντιος, το αυτί μου δηλαδή ήταν πολύ γεμάτο από τις μελωδίες αυτές των ποντιακών τραγουδιών, αλλά και εγώ σιγά σιγά, άρχισα να ψάχνομαι γενικά με τη μουσική. Η μουσική των Ποντίων θα έλεγα έχει της ρίζες της στην βυζαντινή μουσική, με την οποία ασχολήθηκα και πάρα πολύ, αυτές είναι οι επιρροές μου σαν παιδί.

Έχεις συνεργαστεί με ονόματα – μύθους της ελληνικής σκηνής. Υπάρχουν συνεργασίες που ξεχωρίζεις περισσότερο. Σου έχει μείνει κάποιο απωθημένο μετά από τόσα χρόνια στον χώρο;

Όπως έχεις πει έχω συνεργαστεί με όλους σχεδόν τους  μύθους της ελληνικής σκηνής, όλες οι συνεργασίες ήταν σημαντικές, δηλαδή δεν θα ξεχάσω ποτέ το 1998-1999, εκείνη την χειμερινή σεζόν, συνεργαζόμουν με την Χάρι Αλεξίου, μια τραγουδίστρια που την θαύμαζα από παιδάκι. Μελέτησα παρά πολύ την φωνή της και κάποια στιγμή δεν πίστευα ότι βρέθηκα στην ίδια σκηνή μαζί της, να μοιράζομαι την ίδια σκηνή μαζί της και να τραγουδάμε μαζί.

Δεν μπορώ να ξεχάσω την γενναιοδωρία του Μητροπάνου, όταν συνεργαζόμασταν. Ο Μητροπάνος ήταν ένας πάρα πολύ γενναιόδωρος άνθρωπος στις συνεργασίες του, ήταν και πολύ δοτικός με τους νέους και ειδικά όταν έβλεπε ότι οι νέοι που συνεργάζεται είναι και ταλαντούχοι.

Επίσης η συνεργασία μου με τον Μίκη Θεοδωράκη, με τον όποιο ευτύχησα να είμαι πάρα πολλές ώρες στο στούντιο μαζί του, να ακούω ιστορίες, να με διδάσκει πώς θα πούμε τα τραγούδια του. O Χρηστός Νικολόπουλος υπήρξε για μένα πολύ μεγάλος δάσκαλος και ο πρώτος άνθρωπος που μου έδωσε τα τραγούδια του και με έκανε γνωστό στο ευρύ κοινό. Όλες αυτές τις συνεργασίες τις ξεχωρίζω, για διαφορετικό λόγο την κάθε μια.


Dimitris Lampropoulos/ThePressProject     

Η δύναμη της τηλεόρασης παραμένει τεράστια. Θυμόμαστε ότι «Οι Ψίθυροι Καρδιάς» ήταν που έβαλαν τον Δημήτρη Μπάση για τα καλά στο σπίτι μας, στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου μας. Σήμερα, πώς βλέπεις τα τηλεοπτικά talent shows; Θα συμμετείχες ως κριτής αν σου γινόταν η πρόταση;

Η τηλεόραση πραγματικά έχει πάρα πολύ μεγάλη δύναμη, αλλά είναι τόσο επικίνδυνη η δύναμη της, που αν δεν κάνεις σωστή χρήση μπορεί να σε καταπιεί.
Ένα τραγούδι μου έγινε soundtrack σε ένα σίριαλ και βγήκε ένας ολόκληρος δίσκος γι' αυτό το σίριαλ «Οι Ψίθυροι Καρδιάς». Σίγουρα με τη δύναμη της τηλεόρασης, το τραγούδι αγαπήθηκε ακόμα περισσότερο και έγινε ευρέως γνωστό πάρα πολύ γρήγορα και μπήκε σε πάρα πολλά σπίτια.

Τώρα αν θα μπορούσα να πάω σε ένα talent show και πώς βλέπω τα talent show, εδώ σηκώνει πάρα πολλή κουβέντα, από την στιγμή που δεν υπάρχει μηχανισμός στη δισκογραφία να επενδύσουν σε νέους καλλιτέχνες, να οραματιστούν και να πουν ότι χτίζουν την καριέρα ενός νέου καλλιτέχνη, τα νέα παιδιά βρίσκουν διέξοδο, να βρουν μια ευκαιρία μέσα σε αυτά. Δεν θεωρώ ότι τα talent show στήθηκαν για να φτιάξουν καριέρες, στήθηκαν με τρόπο για να εξυπηρετήσουν την τηλεθέαση, δεν βλέπω από τότε που υπάρχουν τα talent show να έχει βγει κάποιος ο οποίος έχει κάνει μεγάλη καριέρα.

Τώρα για το αν θα μπορούσα να συμμετέχω εγώ σαν κριτής, δεν το ξέρω αυτό. Δηλαδή θα έπρεπε να δω το project, ποιοι θα είναι οι υπόλοιποι κριτές, έχω μάθει ποτέ να μην λέω όχι, αλλά δεν είμαι και τόσο ζεστός, από την άλλη δεν μπορώ να το απορρίψω κιόλας, γιατί μπορεί να μου γίνει μια πρόταση και τα δεδομένα να είναι τελείως διαφορετικά από αυτά που είναι μέχρι τώρα. 

Ακούμε συχνά να λένε, «Κάποτε γράφονταν τρομερά τραγούδια, διαχρονικά. Σήμερα έχουμε μόνο το σουξέ του μήνα διάττοντες αστέρες». Συμφωνείς; Τι λείπει από τη μαγιά;

Εγώ πιστεύω ότι και τώρα γράφονται μεγάλα τραγούδια, απλά πολλές φορές δεν προλαβαίνουν να φτάσουν στον ακροατή. Τότε ήταν η χρυσή εποχή της ελληνικής δισκογραφίας, υπήρχε ο Χατζιδάκης, ο Θεοδωράκης, ο Ξαρχάκος, γράφτηκαν μεγάλα τραγούδια, ο Θεοδωράκης για πρώτη φορά μελοποίησε τους μεγάλους μας ποιητές, ήταν μια εποχή που όσο και να την συγκρίνουμε με την τωρινή εποχή απέχουμε πολύ, η ζωή όμως συνεχίζεται, δεν πρέπει να κοιτάμε μόνο πίσω, πρέπει να κοιτάμε και μπροστά.


Dimitris Lampropoulos/ThePressProject