Μπορούμε να βρούμε εδώ την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου που περήφανα παρουσίασε η «κεντροδεξιά» εφημερίδα, η οποία θα πρέπει να σκεφτεί πολύ σοβαρά την αλλαγή ονόματος:
Το βιβλίον αυτό αποκαθιστά την αλήθειαν δια το έργον και την εθνικήν προσφοράν των προσώπων που ανέλαβαν την ευθύνην να κρατήσουν την Ελλάδα ορθίαν κατά την Γερμανοϊταλοβουλγαρικήν κατοχήν, 1941 – 1944. Το Κ.Κ.Ε κατώρθωσε με την προπαγάνδαν του να επιβάλη εις τον Ελληνικόν λαόν την αντίληψιν του δοσιλογισμού των ανθρώπων αυτών των κατοχικών Κυβερνήσεων, διότι δεν επέτρεψαν εις το Κ.Κ.Ε να επικρατήση και να σύρη την Ελλάδα δεσμίαν εις το κομμουνιστικόν στρατόπεδον, δορυφόρον της Σοβιετικής Ενώσεως.
Η ανεκτίμητος Εθνική προσφορά των κατοχικών Κυβερνήσεων προβάλλεται ολοζώντανος μέσα από το βιβλίο αυτό, βασιζόμενη εις ακλόνητα πραγματικά στοιχεία και αποδείξεις και είναι τουλάχιστον εντροπή δια τους Έλληνας να θεωρούν Εθνικούς προδότας όσους ωφελούν το Έθνος και τον Λαόν και να αναγορεύουν ευεργέτας όσους έβλαψαν παντοιοτρόπως το Ελληνικόν Έθνος και τον Ελληνικόν Λαόν.
Συγγραφέας του βιβλίου (που έντεχνα αποκρύπτεται από τα σχετικά διαφημιστικά) είναι ο Κωνσταντίνος Πλεύρης, ο κατά δήλωση του φασίστας, συνεργάτης της χούντας, αρνητής του Ολοκαυτώματος και θεωρητικός του εθνικοσοσιαλισμού. Ο ίδιος άνθρωπος του οποίου το βιβλίο για την «αλήθεια για τους Εβραίους» προωθούσε ο νυν αντιπρόεδρος της ΝΔ, Άδωνις Γεωργιάδης, αναγκαζόμενος αρκετά χρόνια μετά να ζητήσει «συγγνώμη».
Αν ο Πλεύρης μοιάζει μια περιθωριακή προσωπικότητα του ελληνικού εθνικοσοσιαλισμού, να θυμίσουμε το πέρασμά του από την πολιτική ζωή μας. Εκτός από τις εκλογές του Μαρτίου του 2004, όπου ήταν πρώτος σε σταυρούς μεταξύ των υποψηφίων του ΛΑΟΣ στην Α΄Αθηνών, ήταν επίσης επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας του ΛΑΟΣ το 2012. Αυτό σημαίνει ότι οι απόψεις του δεν κρύβονται σε κάποιο σκοτεινό σημείο της πολιτικής σκηνής, αλλά του δίνεται βήμα για να υπερασπιστεί δημόσια τον ναζισμό στην κεντρική πολιτική σκηνή. Είναι ζήτημα τύχης ότι δεν ευτύχησε να γίνει βουλευτής, αλλά η κυβέρνηση Παπαδήμου φρόντισε να φέρει τον ΛΑΟΣ στη συνείδηση των πολιτών ως ένα κανονικό κόμμα.
Το γιατί το μίσος και ο φιλοναζισμός του Πλεύρη και άλλων ομοίων του βρίσκουν επανειλημμένα χώρο σε μια εφημερίδα που αυτοπροσδιορίζεται ως «κεντροδεξιά» είναι άξιο συζήτησης κι εκφράζει μία κλιμακούμενη τελευταία τάση αναθεώρησης της ιστορίας, προς όφελος ακροδεξιών αντιλήψεων. Το παράδειγμα της «Δημοκρατίας» δεν είναι μεμονωμένο, ούτε τόσο ακραίο όσο φαίνεται. Κι επειδή για την άνοδο της ακροδεξιάς το πρόβλημα δεν είναι οι πρόσφυγες, αλλά η διείσδυση της μισαλλόδοξης προπαγάνδας στον δημόσιο λόγο, αξίζει να δώσουμε σημασία.
Το δίδυμο Καλύβα-Μαραντζίδη έχει συνδέσει την πρόσφατη επιστημονική φήμη του με την αναθέρμανση των επιχειρημάτων της παλαιάς αντικομμουνιστικής δεξιάς. Πρόκειται για μια νέα ιστοριογραφία που επαναφέρει στο προσκήνιο τα κεντρικά επιχειρήματα της υπεράσπισης του δοσιλογισμού: «πιέστηκαν εξαιτίας της αριστερής βίας» κλπ. Επειδή το ενδιαφέρον για την αποκατάσταση των δοσιλόγων δεν φαίνεται να αποτελεί σημαντική προτεραιότητα της σημερινής δημόσιας συζήτησης, με εξαίρεση τον χώρο της Χρυσής Αυγής που διεκδικεί υπερηφάνως το προνόμιο να αποτελεί τον επίγονό τους, τη «σπορά των νικημένων του Β΄ ΠΠ», το ζητούμενο σήμερα είναι άλλο. Να αφαιρεθεί από την αριστερά το τεράστιο ηθικό προβάδισμα που της δίνει το γεγονός ότι είμαστε η μοναδική χώρα που αντί να τιμωρήσει τους δοσιλόγους, τους παραχώρησε τον κρατικό μηχανισμό για να μπορούν να κυνηγούν αυτούς που πολέμησαν τους φασίστες.
Η αποδόμηση αυτής της ιστορίας υπηρετείται σε επίπεδο ιστοριογραφίας, με τους παραπάνω, αρθρογραφίας, στο φιλόξενο περιβάλλον της «Καθημερινής», και πολιτικής, με την εξωφρενική περίπτωση Τζήμερου και άλλων. Το γεγονός ότι κλασικά ακροδεξιά επιχειρήματα εμφανίζονται σαν να είναι μέρος μιας κανονικότητας, είναι ανησυχητικό. Τόσο όσο και το να παρακολουθούμε τη διεθνή άνοδο της ακροδεξιάς.