Ταξιάρχης, λοιπόν. Πού να το περίμενα. Δεν αισθάνομαι καθόλου αρχηγός — commandeur στην γλώσσα μου. Κι όμως, η θρησκευτική έννοια της λέξης έχει μια κάποια λογική. Οι μεταφραστές και οι εκδότες είναι άγγελοι, μ' άλλα λόγια αγγελιοφόροι, με τον συγγραφέα στον ρόλο του μακρινού θεού. Αγγελιοφόρος είμαι και υπηρέτης των Ελλήνων θεών του σήμερα. Φέρνω στους γαλλόφωνους ένα μεγάλο θησαυρό από ποιήματα, πεζογραφήματα και θεατρικά έργα.
Την Ελλάδα την υπηρετώ σχεδόν 40 χρόνια. Η συνάντησή μας, στα τριάντα μου, ήτανε μια καμπή στη ζωή μου, η μεγάλη καμπή. Γεννήθηκα τότε για δεύτερη φορά. Η Ελλάδα μ΄ έκανε άνθρωπο. Δημιουργήθηκε μεταξύ μας μια σχέση καθαρά ερωτική, η οποία με τα χρόνια έγινε μάλλον φιλική, αδελφική, χωρίς να καταντήσει λιγότερο βαθιά. Ίσα-ίσα.
Περνάνε τα χρόνια, αλλά το πάθος δεν λέει να κοπάσει. Μεταφράζω μετά μανίας όπως παλιά, και μάλιστα, η τωρινή κρίση αποτελεί ένα καινούργιο κίνητρο. Το θεωρώ καθήκον μου να δίνω τη μάχη κι εγώ στο πλευρό των Ελλήνων, με τα δικά μου όπλα ― οθόνη, πληκτρολόγιο, ποντίκι.
Άλλο κίνητρο: αυτό το πολυτιμότατο δώρο, το μετάλλιο. Μου το δίνει η Ελλάδα, σαν δείγμα αμοιβαίας αγάπης. Και το να βρίσκομαι τώρα παρέα με τον Nicola Crocetti, που τον είχα πάντα σαν παράδειγμα, αποτελεί μια επιπλέον τιμή και άλλη μια ενθάρρυνση.
Στην πορεία μου με βοήθησαν πάρα πολλοί άνθρωποι, φίλοι, εκδότες, δημοσιογράφοι, συγγραφείς και κληρονόμοι συγγραφέων ― οι συνεννοήσιμοι κληρονόμοι τουλάχιστον. Θα ήθελα να τους ευχαριστήσω όλους, και όχι μόνο τους 17 αγαπημένους φίλους που ήρθαν σήμερα, αλλά για να μη σας κουράσω, θα περιοριστώ σε πέντε ονόματα.
Το πρώτο είναι το δικό σας, κύριε Πρόεδρε, αφού εσείς αποφασίσατε να φιλοξενηθούν, για πρώτη φορά, δυο ξένοι σ΄ άυτό το μικρό όμιλο. Σας χρωστάμε αιώνια ευγνωμοσύνη. Μετά έχω στο νου δύο θαυμάσιους και αγαπημένους μου δασκάλους, με τους οποίους έμαθα πολλά : τον Χρήστο Παπάζογλου στις Langues-Orientales του Παρισιού και τον Κώστα Δημάδη στο ΙΜΧΑ της Θεσσαλονίκης. Και θέλω να πω στον Ηρακλή Παπαλέξη, που δεν μπορεί πια να μ΄ ακούσει, ότι πάντα μου λείπει, όπως λείπει σε όλους μας τους ανθρώπους των γραμμάτων.
Τέλος, θέλω να πω ένα τρυφερότατο MERCI στην αραβωνιαστικιά μου την Carole, εδώ παρούσα, χωρίς την οποία οι εκδόσεις μας του Miel des anges δεν θα υπήρχαν, στην Carole που μας βοηθάει ακούραστα, εμένα και την Ελλάδα, χωρίς να την ζηλεύει κιόλας.
Λοιπόν, σήμερα γλεντάμε. Αύριο, δουλειά πάλι. Έχουμε πολλά να κάνουμε ακόμη.
Ευχαριστώ.