Ξεμπερδεύουμε μ’ αυτούς! Αν όχι τώρα, πότε;

του Γιώργου Μουργή

Δεν είναι η πρώτη φορά που ένα μέλος των υποδίκων χρυσαυγιτών προκαλεί μέσα στη Βουλή, αλλά είναι η πρώτη φορά που στο δημόσιο βήμα της Βουλής τολμά κάποιος να χρησιμοποιήσει ποινικά κολάσιμο λόγο με το κακούργημα των προπαρασκευαστικών πράξεων εσχάτης προδοσίας. Ο συγκεκριμένος νεοφασίστας εκδήλωσε ανοιχτά πλέον την νοσταλγική προτίμησή του στη χούντα και την κατάλυση του πολιτεύματος με την πραξικοπηματική επέμβαση στρατού και στρατιωτικών.

Τι κι αν αφαιρέθηκε με απόφαση της Ολομέλειας ο λόγος από όλα τα χρυσαυγίτικα υποκείμενα, τι κι αν του ασκήθηκε η προβλεπόμενη αυτεπάγγελτη δίωξη, τι κι αν κινητοποιήθηκε η αστυνομία για να τον συλλάβει, τι κι αν αποπέμφθηκε από την δολοφονική ομάδα των υποδίκων, τι κι αν αποκήρυξε και ο ίδιος το λόγο του; Το φίδι σύρθηκε, αφήνοντας τα αυγά του και μέσα στη Βουλή.

Ν.Δ: Μακεδονικό, ακροβασίες και ακροδεξιό ακροατήριο

Η ακραία επιλογή που ακολούθησε τις τελευταίες ημέρες η ΝΔ, αλλά και ο ίδιος ο αρχηγός της Κυριάκος Μητσοτάκης, υιοθετώντας μια ανούσια πολιτική τακτική με την πρόταση μομφής, αποτελεί  κυρίαρχη μορφή επίδειξης ανευθυνότητας για ένα τόσο εθνικά σημαντικό και ευαίσθητο θέμα όπως το Μακεδονικό. Το άνοιγμα του Κυριάκου Μητσοτάκη προς το ακροδεξιό ακροατήριο που τόσο επιζητεί και το κλείσιμο του ματιού χωρίς καμία αναστολή στο άκρο του φασισμού, δείχνει ξεκάθαρα τον δρόμο που επέλεξε για να «παίξει μπάλα» στο γήπεδο των ακροδεξιών στελεχών που δεν κρύβει πια από τους κόλπους της παράταξής του, υιοθετώντας τις πρακτικές και τη ρητορική τους.

Η ακροδεξιά στροφή της αξιωματικής αντιπολίτευσης προς τις θέσεις του αντιπροέδρού της, Άδωνη Γεωργιάδη, του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά και του τσεκουροφόρου Μάκη Βορίδη, καλλιέργησε το κλίμα δυναμιτίζοντας την ατμόσφαιρα ώστε να εμφανισθεί,  έτσι, απροκάλυπτα ο εκπρόσωπος των ταγμάτων εφόδου των υπόδικων χρυσαυγιτών στο βήμα της Βουλής.

Εκμεταλλευόμενος ουσιαστικά τους ήδη υψηλούς τόνους, συμμετέχοντας με τον δικό του τρόπο σε μια παράσταση εθνολαϊκισμού και πατριδοκαπηλίας, καλώντας να επέμβει ο στρατός ταυτόχρονα με όσες απειλές διατύπωσε, ο Μπαρμπαρούσης ουσιαστικά λειτούργησε ως το μακρύ χέρι των ταγμάτων εφόδου από το βήμα της Βουλής.

Η σημειολογία της επανεμφάνισης των ταγμάτων εφόδου εντός του κοινοβουλίου αλλά και η φυσική παρουσία των κατηγορουμένων στη διαβόητη, πια, δίκη της Χρυσής Αυγής μέσα στη Βουλή, μαζί με τον ακραίο νεοναζιστικό λόγο δίνει και το εμφατικό στίγμα του προβοκατόρικου ρόλου που θέλουν να διαδραματίσουν όσο κι αν προσπαθούν επιμελώς πλέον να το κρύψουν.

Το αυγό του φιδιού έχει εκκολαφθεί, με χιλιάδες οχιές να πουλάν εθνικισμό και πατριδοκαπηλία, ξερνώντας ακροδεξιά ρητορική και καθαρά ναζιστική/χιτλερική μισαλλοδοξία.

Η ακροδεξιά επιλογή και τακτική της ηγετικής ομάδας της ΝΔ που στοχεύει να διεμβολίσει τους ψηφοφόρους του χρυσαυγίτικου μορφώματος με αφορμή τα εθνικά ζητήματα όχι μόνο δεν πιάνει αλλά οδηγεί και σε επικίνδυνους δρόμους όπως διαπιστώθηκε. Όχι μόνο γιατί το νεοναζιστικό μόρφωμα του χρυσαυγιτισμού, εκφράζεται από τα βουλευτικά έδρανα, αλλά κυρίως γιατί η προϊούσα παρουσία του εδράζεται στους ψηφοφόρους που εξακολουθούν να το στηρίζουν. Και σήμερα δεν έχουν τη δικαιολογία του «δεν γνώριζα, δεν ήξερα».

Χρυσαυγίτικοι θύλακες και εντός της αστυνομίας

Αυτή ακριβώς η παρουσία νομιμοποίησε την εμφάνιση των νεοφασιστικών ταγμάτων εφόδου, που με χαρακτηριστική ευκολία παρεισέφρησαν σε ακροδεξιούς θύλακες των «Σωμάτων Ασφαλείας» και κρατικής καταστολής. Ένα ιδιότυπο συνεργατικό υβρίδιο που μετατράπηκε σε νέο παρακράτος. Συνεργαζόμενοι για να διαλύουν συγκεντρώσεις, πολιτικές διαμαρτυρίες, ικανοί να στήσουν κάθε εγκληματική προβοκάτσια σε βάρος του λαϊκού κινήματος.

Αυτό ίσως φαντάζει σαν το λιγότερο κακό για κάποιους, όμως δυστυχώς αποτελεί τη μήτρα όχι μόνο στο πλαίσιο της δημοκρατικής αποσταθεροποίησης τη δεδομένη στιγμή που θα το επιλέξουν, αλλά κυρίως με τον τρόπο που θα το επιλέξουν.
Ακόμα κι αν τα υπόδικα, ή μη, κοινοβουλευτικά μέλη μετατρέπουν σε προκλητικό σόου κάθε εμφάνισή τους, μην ξεχνάμε ότι πρόσφατα  βρέθηκαν πίσω από τις γραμμές των ΜΑΤ στην επανεμφάνιση των ταγμάτων εφόδου ενάντια στους αλληλέγγυους προσφύγων ή σε αντιφασιστικές εκδηλώσεις και πρωτοβουλίες ενημέρωσης της κοινωνίας.

Κυρίως, όμως, μην ξεχνάμε την εν ψυχρώ δολοφονία του Παύλου Φύσσα και του Σαχζάτ Λουκμάν. Τα τάγματα εφόδου χρησιμοποίησαν την ίδια παρακρατική μέθοδο.

Ο νεογκοτζαμάνης Ρουπακιάς με τον συνοδό του και την υπόλοιπη παρακρατική παρέα τους χτύπησε με πρόθεση να δολοφονήσει, όπως και οι δολοφόνοι Στεργιόπουλος και Λιακόπουλος που καταδικάστηκαν πρωτόδικα σε ισόβια κάθειρξη χωρίς να τους αναγνωριστεί κανένα ελαφρυντικό, ενώ κατηγορούνται και για ένταξη σε εγκληματική οργάνωση στη δίκη της Χρυσής Αυγής. Η  συνεχιζόμενη, δε, ολιγωρία της ηγεσίας της Ελληνικής Αστυνομίας και η έλλειψη σχεδίου ώστε να εξαλειφθούν τέτοιες παρακρατικές δράσεις τραυματίζουν τις συλλογικές πρωτοβουλίες, απομειώνοντας το ενδιαφέρον και την ευαισθητοποίηση των πολιτών.

Δεν αρκεί να απομονώνουμε τέτοιου είδους περιστατικά, αν ταυτοχρόνως δεν τα βγάζουμε από το κάδρο του εκδημοκρατισμού, όπως μάθαμε να λέμε, των «Σωμάτων Ασφαλείας». Με τους μηχανισμούς  που γεννούν ή εκτρέφουν τραμπούκους, χρυσαυγίτικων χαρακτηριστικών, στα σπλάχνα της αστυνομίας, τι κάνει η «πρώτη φορά»  Αριστερά που κυβερνά; Μπορεί μια ΕΔΕ για παράδειγμα να καταργήσει ό,τι αναπαράγεται από το λοβοτομημένο και ανελεύθερο εξουσιαστικό κέντρο που εκπαιδεύει και διαπαιδαγωγεί χαρακτήρες πριν τους εντάξει στην κοινωνία χάριν της δικής μας «ασφάλειας»;

Η λογική της κρατικής καταστολής ή της υπόθαλψης με δικαστική προστασία, θεριεύει το κλίμα της κοινωνικής αδικίας και λαϊκής απομόνωσης των αδυνάτων, εμπαίζοντας το περί κοινού δικαίου αίσθημα.

Τα αυγά έγιναν φίδια… αφού δεν τα τσακίσαμε

Το πολιτικό προσωπικό της χώρας επιβάλεται να κατανοήσει ότι η πολιτική ανοχή στο φασιστικό μόρφωμα και τα μέλη του, το δικαστικό χάιδεμά του, η αστυνομική του κάλυψη οδηγούν μοιραία όχι απλώς στο να σηκώσει κεφάλι το φίδι, αλλά να μεταλλαχτεί σε λερναία ύδρα.

Αν κάποιους εξυπηρετεί η παρουσία των φασιστών στο πολιτικό σκηνικό ώστε να λειτουργούν σαν κόφτες  ή δεξαμενές εκλογικών ποσοστών, τότε οδηγούμαστε στην απόλυτη παραφροσύνη, με ανεξέλεγκτες συνέπειες μιας κοινωνικής σύγκρουσης όπου από τη μια θα στήνονται Ρουπακιάδες, και από την άλλη Φύσσες.
Οι ενέργειες του νεοναζί χρυσαυγίτη με την επίκληση στρατιωτικού πραξικοπήματος αποτελούν κακουργηματικά ποινικά αδικήματα που προσβάλλουν τη συνταγματική δημοκρατική νομιμότητα και οφείλει το πολιτικό προσωπικό της χώρας να προστατεύσει, αλλά αυτό είναι η μία όψη του νομίσματος.

Η άλλη έχει σχέση με την άμεση ενημέρωση της κοινωνίας και την άμεση ανάδειξη όλων των εγκληματικών πτυχών του νεοναζιστικού μορφώματος που ενσπείρει με την ρητορική του την μισαλλοδοξία, τον ρατσισμό, το φασισμό και το φόβο ενάντια σε κάθε πολιτισμική, θρησκευτική και σεξουαλική διαφορετικότητα.
Η ακραία αντίληψή του, βάζοντας στο κάδρο απόψεις αντιδημοκρατικές και ανελεύθερες, ταυτισμένες με τη συλλογιστική που χρησιμοποιείται από ακροδεξιούς θύλακες στην Ευρώπη, μαζί με την επιδίωξή  στοχοποίησης και ποινικοποίησης των συλλογικών δράσεων αντίστασης του αντιφασιστικού κινήματος  εξυπηρετεί μόνο το ακροδεξιό αφήγημα της δήθεν κοινωνικής ασφάλειας, με όλα τα χαρακτηριστικά που καταλύουν συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα.  

Η ενεργοποίηση κάθε μηχανισμού ενάντια στη ακραία πόλωση που επιχειρείται με αφορμή το Μακεδονικό και η απομόνωση σε όλα τα πολιτικά και κοινωνικά επίπεδα της χρυσαυγίτικης εγκληματικής συμμορίας των υποδίκων αποτελεί μονομερή απάντηση για την επόμενη μέρα διαφύλαξης του πολιτεύματος και των πολιτών.
Ούτε εκκολαπτήρια, ούτε ξέπλυμα. Η φυλακή είναι ο φυσικός τους χώρος
Τα πατριδοκάπηλα – εθνικιστικά συλλαλητήρια λειτουργούν ως κοιτίδα της ακροδεξιάς, αποκτούν τη μορφή σύγχρονων πολιτικών εκκολαπτηρίων του φασισμού, ανοίγοντας τον δρόμο στο νεοφασιστικό χρυσαυγίτικο μόρφωμα των νοσταλγών του Χίτλερ να καμουφλάρεται ξανά με το μανδύα του πολιτικού κόμματος και να διασπείρει την ιδεολογία του.

Καμιά ανοχή δεν συνάδει με τα δημοκρατικά κεκτημένα, δεν θα έπρεπε να διαπνέει τη δικαστική εξουσία, την αστυνομία, τη Βουλή, τα κόμματα και την κοινωνία,  παρά μόνο η μόνιμη και διαρκής καταδίκη του μορφώματος το οποίο εξάλλου, σύμφωνα με το εισαγγελικό βούλευμα χαρακτηρίζεται ως εγκληματική οργάνωση.
Στη χώρα όπου οι βουλευτές της κυβέρνησης παρίστανται σε  εθιμοτυπικές, ή μη, επισκέψεις, που από τη μια νομιμοποιούν την παρουσία υπόδικων μελών εγκληματικής οργάνωσης και από την άλλη ενισχύουν τάχα το «εθνικό φρόνημα», προσφέροντας έτσι εντός του αυτοαποκαλούμενου «συνταγματικού τόξου» το απόλυτο πλυντήριο και το απόλυτο ξέπλυμα των νεοναζιστών.

Ας αντιληφθούν και οι τελευταίοι πως η χώρα δεν έχει ανάγκη από καμιά «σοβαρή Χρυσή Αυγή» ή πως η μόνη «σοβαρή Χρυσή Αυγή» που μπορεί να υφίσταται είναι αυτή που θα βρίσκεται φυλακισμένη, για όλα τα εγκλήματα που έχει διαπράξει.
Το άμεσο κλείσιμο των γραφείων σε όποια γειτονιά ακόμα υπάρχουν και λειτουργούν ως ορμητήρια αποτελεί μονόδρομο και εγγύηση δημοκρατικής συνέχισης των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων ενάντια στην νεοφασιστική απειλή της εγκληματικής οργάνωσης.

Στο πλαίσιο αυτό μια σειρά αποφάσεων επιβάλλεται να παρθούν με γνώμονα την αληθινή κοινωνική ασφάλεια και ειρήνη, όπως για παράδειγμα:

• Απαγόρευση κάθε προβολής του μορφώματος από τη δημόσια τηλεόραση όλων των καναλιών της ΕΡΤ, συνοδευόμενη με απόφαση του ΕΣΡ ώστε το ίδιο να συμβεί από κάθε ιδιωτικό κανάλι ή ραδιόφωνο. Aναμετάδοση της δίκης από το κανάλι της Βουλής.
• Επίσπευση των διαδικασιών της δίκης των υπόδικων χρυσαυγιτών, εντός του νόμιμου πλαισίου που εγγυάται την απρόσκοπτη διεξαγωγή της, με την άμεση παροχή οποιασδήποτε βοηθείας από την ηγεσία του αρμόδιου υπουργείου.
• Μόνιμη απαγόρευση λόγου από το βήμα του κοινοβουλίου, μαζί με την απαγόρευση συμμετοχής σε οποιαδήποτε επιτροπή της Βουλής, με απόφαση της Ολομέλειάς της.

Το ζωντανό αφήγημα του αντιφασισμού

Δύο διανοούμενοι σε διαφορετικούς χρόνους ο καθένας, προσπάθησαν να εξηγήσουν σημειολογικά τη σταδιακή επικυριαρχία του φασισμού στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, μέσα από τα έργα τους.

Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ στην «Όπερα της πεντάρας» και ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν στο «Αυγό του φιδιού». Ο πρώτος με πλήρη συνείδηση περιγράφει την κατάρρευση της μεσοπολεμικής κοινωνίας. Ο δεύτερος πολύ αργότερα, το 1976, αναφέρεται σε αυτήν ακριβώς την κατάρρευση. Οι δύο τους προτείνουν μια ιδιαίτερα ευφυή και χωρίς καλλιτεχνική φαντασίωση, αποκωδικοποίηση της επικράτησης του φασισμού. Ελάχιστες ουσιαστικές παράμετροι έχουν αλλάξει από τότε.

Το δικό τους «ζωντανό αφήγημα» παραμένει επίκαιρο μέχρι σήμερα.
Οι συμβολισμοί όμως με κυβέρνηση που επικαλείται κατ’ όνομα την αριστερά, δυστυχώς γίνονται ολοένα πιο επικίνδυνοι. Το ίδιο και με την σημερινή  δεξιά αξιωματική αντιπολίτευση που προσδοκά ψήφους από την χρυσαυγίτικη δεξαμενή, δίνοντας αναβαθμισμένους ρόλους σε προεξέχουσες ακροδεξιές φυσιογνωμίες. 
Το στοίχημα είναι να μην αποτελέσει η νεοφασιστική κατάντια επίκτητο πολιτικό γνώρισμα νέων και παλιών ψηφοφόρων, σε μια ερμαφρόδιτη μετάλλαξη της δημοκρατίας, λόγο και αιτία αγιάτρευτης πληγής στο σώμα όλης της κοινωνίας, γιατί τότε θα είναι πολύ αργά για το πολίτευμα και πολύ καλή αρχή για όσους νεοναζί  θα έχουν κατασκευάσει οι  σημερινές πολιτικές επιλογές της καθεστηκυίας τάξης.

Κάνουν οι κότες αυγά φιδιού;

Υπήρξε στο παρελθόν μια θεωρία στην οποία κάποιοι διατείνονταν πως η ποινική δίωξη εναντίον της Χρυσής Αύγης ή η απαγόρευσή της ως κόμμα θα λειτουργούσε θετικά υπέρ της, ενισχύοντάς την και ηρωοποιώντας στελέχη και μέλη της. 
Η ιστορία μέχρι σήμερα απέδειξε το εντελώς αντίθετο, μεσούσης, μάλιστα, της δίκης είχαμε ένα σοβαρό πλήγμα στη δυναμική της, ανακόπτοντας καθοριστικά τον πολιτικό της διασκελισμό, περιορίζοντας ταυτόχρονα και την εγκληματική της δράση.

Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός πως όποτε κλήθηκαν να εμφανισθούν ενώπιον των δικαστικών αρχών, παρουσίασαν μια εντελώς διαφορετική συμπεριφορά, ξεχνώντας  τον ιδεολογικό τους προσανατολισμό, αρνούμενοι την βίαιη στάση και τα δολοφονικά τους ένστικτα, όπως εκδηλώνονταν στα πογκρόμ και τις οργανωμένες επιθέσεις των ταγμάτων εφόδου τους, σε ανυπεράσπιστους πολίτες.
Το τελευταίο διάστημα, μάλιστα, το προσωνύμιο κότες τους συνοδεύει κοροϊδευτικά εξαιτίας όλων των παραπάνω κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Πρόκειται για μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια, παρακολουθώντας αυτές τους τις αντιδράσεις, τη μόνιμη αποποίηση ευθυνών για κάθε εγκληματική τους πράξη, αλλά ίσως αυτή η διαπίστωση είναι το λιγότερο που θα πρέπει αυτή την ώρα να μας απασχολεί Το σημαντικό είναι ότι πρέπει να βρισκόμαστε σε διαρκή επαγρύπνηση -χωρίς κανένα έλεος για τους εχθρούς της ζωής- όχι γιατί οι κότες δεν γεννάν αυγά φιδιού άλλα γιατί τα αυγά του φασισμού έγιναν χιλιάδες φίδια μιας και δεν τα τσακίσαμε στην ώρα τους.

Την ίδια ώρα που ο Παύλος Φύσσας από τον τάφο του ζητάει δικαίωση, την ίδια ώρα που ο φονιάς του είναι ελεύθερος στο σπίτι του και οι συνεργοί του κυκλοφορούν το ίδιο ελεύθεροι, πρωταγωνιστές σε νέες επιθέσεις, την ίδια ώρα που ονειρεύονται χούντες και πραξικοπήματα, μόνο το αντιφασιστικό κίνημα ενωμένο με τη κοινωνία μπορεί να σταθεί απέναντι τους αφού το μέλλον εξακολουθεί, ευτυχώς, να βρίσκεται στα δικά μας χέρια.

Το ίδιο και το αυτό πρέπει να αντιληφθεί ολόκληρος ο πολιτικός κόσμος, αν θέλει να υπάρχει σε ένα κράτος χωρίς αγκυλωτούς σταυρούς.

Έκτος, όπως δήλωνε στην κατάθεσή του στη δίκη για την εγκληματική οργάνωση, ο καθηγητής Σύγχρονης Πολιτικής και Κοινωνικής Ιστορίας, Γιώργος Μαργαρίτης επιθυμούν: «Η Χρυσή Αυγή να προσφέρει στο κυρίαρχο σύστημα το βαρύ χέρι» καθώς όλες οι ενέργειες και επιθέσεις της Χρυσής Αυγής είναι κομμάτια αναπόσπαστης πολιτικής και όχι μεμονωμένα περιστατικά: «είναι αλυσίδα πράξεων τόσο δεμένων που αποκλείεται να έχουν γίνει αυτόβουλα».