του Γιώργου Μουργή στο Omniatv
(αναδημοσίευση με την άδεια του συγγραφέα)

Ωστόσο υπάρχουν συγκεκριμένα νομικά δεδομένα σχετικά με το δικαίωμα του Σ. Ξηρού στην υφ’ όρον απόλυση, βάσει της πιστοποιημένης αναπηρίας του κατά 98%, τα οποία δεν επιδέχονται αμφισβήτησης, εκτός κι αν η πρόθεση πίσω απ’ αυτές τις αντιρρήσεις είναι να τεθεί υπό συζήτηση αν οι καταδικασμένοι ως μέλη της 17Ν είναι ποινικοί ή πολιτικοί κρατούμενοι.

Ο Σάββας Ξηρός βρίσκεται έγκλειστος εδώ και 16 χρόνια τα οποία λογίζονται ως 32, καθώς ο νομοθέτης αναγνωρίζει το πρόσθετο βάρος που επιφέρει η αναπηρία και τυπικά προσμετρώνται σε 27 χρόνια, τα υπερτριπλάσια δηλαδή όπως προβλέπει ο νόμος. Ουδέποτε στο παρελθόν έκανε χρήση του «νόμου Παρασκευόπουλου» και ουδέποτε κατέθεσε παρόμοια αίτηση αποφυλάκισης με βάση αυτόν τον νόμο – όπως κάνει για πρώτη φορά τώρα – ενώ έχει καταθέσει έξι αιτήσεις αποφυλάκισης μόνο με το άρθρο 557 του Ποινικού Κώδικα, για ανήκεστο βλάβη, και όλες οι αιτήσεις αυτές είχαν απορριφθεί.

Η καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο

Κατά τη διάρκεια της κράτησής του το ποσοστό αναπηρίας από 67%, που ήταν στην αρχή, ανήλθε σε 98%, με κυριότερη αιτία το ότι χάθηκε το μεγαλύτερο μέρος της όρασης που του είχε απομείνει, λόγος για τον οποίο καταδικάστηκε η Ελλάδα από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, στο οποίο είχε ο Σ. Ξηρός προσφύγει τον Σεπτέμβριο του 2010 για παραβίαση του άρθρου 3 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, περί βασανισμού ή απάνθρωπης ή εξευτελιστικής μεταχείρισης.

Παρά το γεγονός ότι το ελληνικό κράτος καταδικάστηκε, ο ίδιος παραμένει φυλακισμένος.

Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα στο «Συμπέρασμα 94» της απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου το οποίο, μεταξύ άλλων, αναφέρει:

Ενόψει των ανωτέρω, το Δικαστήριο αναγνωρίζει, αφενός, ότι οι σωφρονιστικές αρχές επέδειξαν βούληση να προσφέρουν στον προσφεύγοντα μία θεραπεία υποδειχθείσα από γιατρούς και εκτελούμενη από εξειδικευμένο ιατρικό προσωπικό.

Αφετέρου, οι αρμόδιες δικαστικές αρχές δεν έλαβαν επαρκώς υπόψη τις ιατρικές εκθέσεις του διευθυντή της οφθαλμολογικής κλινικής της Πεντέλης και των ιατροδικαστών Ι.Β. και Δ.Τ., οι οποίοι συνιστούσαν τη νοσηλεία του προσφεύγοντος σε εξειδικευμένο ιατρικό κέντρο για όσο χρόνο απαιτούσε η φύση της θεραπείας του.

Το στοιχείο αυτό σε συνδυασμό με τη σοβαρότητα της κατάστασης της υγείας του προσφεύγοντος και την ανεπαρκή ποιότητα της ιατρικής περίθαλψης που πρόσφερε το ιατρείο των φυλακών Κορυδαλλού αρκεί ώστε να οδηγήσει το Δικαστήριο στη διαπίστωση εξευτελιστικής μεταχείρισης με την έννοια του άρθρου 3 της Σύμβασης. Υπήρξε επομένως παραβίαση της εν λόγω διάταξης.

Επιπλέον, το ΕΔΑΔ συμπλήρωνε στα συμπεράσματα της απόφασής του την έκθεση της Επιτροπής του Συμβουλίου της Ευρώπης για την πρόληψη των βασανιστηρίων και της απάνθρωπης ή εξευτελιστικής μεταχείρισης και τιμωρίας (CPT):

κατόπιν επίσκεψης της CPT που πραγματοποίησε και το 2007 στις φυλακές Κορυδαλλού, συμπέρανε ότι η ποιότητα της παρεχόμενης ιατρικής περίθαλψης ήταν απαράδεκτη και ότι το ιατρείο λειτουργούσε κυρίως με κρατουμένους, οι οποίοι τηρούσαν το ιατρικό αρχείο και βοηθούσαν το ιατρικό προσωπικό.

Εξαιτίας της επιβαρυμένης υγείας του, ο Σάββας Ξηρός θεώρησε σκόπιμο να βρεθεί σε ένα άτυπο καθεστώς απομόνωσης μιας και σε καμία φυλακή δεν υπάρχει πρόβλεψη για κελί ή χώρος για άτομα ΑμεΑ. Αν κάποιος κρατούμενος ή κρατούμενη έχει οποιαδήποτε αναπηρία, δεν μπορεί να εκτίσει την ποινή σε κελί διαμορφωμένο ανάλογα με τα προβλήματα που έχει, γιατί δεν υπάρχει ουσιαστικά πρόβλεψη να υπάρχουν ανάπηροι στις φυλακές.

Η πιστοποίηση αναπηρίας («98% – πρακτικά τυφλός») του Σ. Ξηρού από το ΚΕΠΑ

Οι ανάπηροι κρατούμενοι αποφυλακίζονται χωρίς να χρησιμοποιούν τον αποσυμφορητικό νόμο, γιατί υπάρχει νομοθετική ρύθμιση που προβλέπει την αποφυλάκιση τους.

Ο Σάββας Ξηρός στο omniatv μετά την αίτηση αποφυλάκισής του

Με αφορμή την υποβολή του αιτήματος, μιλήσαμε με τον Σάββα Ξηρό, ώστε και ο ίδιος να ξεκαθαρίσει το σκεπτικό με το οποίο κατατέθηκε:

Η φυλακή δεν έχει μόνο είσοδο αλλά και πόρτα εξόδου. Αυτό προβλέπει και ο νόμος. Καλό είναι όσοι από τις αρχές ασχολούνται με το σωφρονιστικό σύστημα να το γνωρίζουν και να τον εφαρμόζουν όπως επιβάλλει ο νομικός πολιτισμός που θέλουν να υπηρετούν από τις θέσεις τους. Οι νόμοι έχουν θεσμοθετηθεί για όσους πράττουν έκνομες πράξεις και εκεί εφαρμόζονται.

Ένας νομοταγής πολίτης δεν συναντάει ποτέ απέναντι του τον νόμο. Είτε υπάρχει μπροστά του είτε δεν υπάρχει είναι αδιάφορο γι αυτόν.

Επομένως, ορισμένοι πρέπει να πάρουν απόφαση αν θα πρέπει να εφαρμόζεται ο νόμος ή όχι.

Επίσης ορισμένοι δεν μπορούν να χωνέψουν τον ρόλο του σωφρονιστικού συστήματος, ακόμα και στην ελλειμματική του μορφή που υπάρχει σήμερα. Ισχυρίζονται ότι, περιορίζοντας τις ποινές, αυξάνεται η παραβατικότητα μόλις οι αποφυλακισμένοι επιστρέψουν εκτός φυλακής. Αδιαφορώντας πλήρως για τους λόγους που μπορεί να οδηγήσουν κάποιον στην παραβατικότητα αυτή. Το σύστημα εντός των φυλακών όχι μόνο αναπαράγει κακέκτυπα, αλλά ακόμα χειρότερα παράγει ένα  νέο τερατόμορφο σύστημα και η κοινωνία το βιώνει στην πράξη μετά τον εγκλεισμό των κρατουμένων και την αποφυλάκισή τους. Όσοι δεν γνωρίζουν τι σημαίνει ο υποτιθέμενος σωφρονισμός και σωφρονιστικό σύστημα, θεωρούν ότι ξεμπερδεύουν με την εύκολη λύση να αποβάλει η κοινωνία για όσο μεγαλύτερο διάστημα και χρόνο γίνεται όσους και όσες έχουν παραβατική συμπεριφορά, βάζοντας τους μέσα σε αποθήκες – φυλακές, μετατρέποντάς τους σε αόρατους.

Οι μεγάλες ποινές το μόνο που καταφέρνουν είναι να βγάζουν απαξιωμένους ανθρώπους, οργισμένους έτοιμους να διαπράξουν τα χειρότερα. Υπάρχουν κρατούμενοι οι οποίοι εξαιτίας των υπερβολικών και εξοντωτικών ποινών εξωθούνται στην αυτοκτονία.

Ένας κλεπτομανής είτε πέντε είτε δέκα χρονιά κάτσει στη φυλακή μόνο ως έγκλειστος, χωρίς διεξόδους επανένταξης ή τη δυνατότητα  δημιουργικής διαφυγής εντός της κοινωνίας, πάλι κλεπτομανής θα βγει.

Το ίδιο πρέπει να συμβεί με την κοινωνία ώστε ο στιγματισμός να μην ακολουθεί όσους και όσες βγαίνουν από την πόρτα της φυλακής.

Να μάθει η κοινωνία να συγχωρεί, με τον ίδιο τρόπο που το απαιτεί.

Έχω ζητήσει συγγνώμη -όχι πολιτική- από το 2003 για τις πράξεις μου στη την διάρκεια της δίκης . Η συγγνώμη αυτή έγινε δεκτή μόνο από την Ντόρα Μπακογιάννη.

Ο νόμος προσμετρά ευεργετικά την ποινή για τους αναπήρους, όχι χαρισματικά αλλά για λόγους ουσίας. Σε μια τέτοια κατάσταση, η έκτιση ποινής είναι όχι μόνο δύσκολη περίπτωση αλλά και αφόρητη εξαιτίας των βασικών ελλείψεων ιατρικής περίθαλψης. Είναι άλλο να εκτίσεις τη ποινή σου καθιστός και άλλο στο ένα πόδι. Έχω συμπληρώσει, λοιπόν, ήδη τον χρόνο της ποινής μου χωρίς να χρησιμοποιώ κανέναν ευεργετικό νόμο εξαιτίας της αναπηρίας μου και μπορώ να αποφυλακιστώ υπό όρους. Ούτε αυτό εφαρμόζεται, εξαιτίας μιας παρερμηνευτικής κρίσης των δικαστών.

Δεν θα δεχθώ την ηλεκτρονική επιτήρηση πέρα όλων των άλλων εξαιτίας  και της επιβαρυμένης κατάστασης της υγείας μου και την επιδείνωση που θα προκληθεί από τη συσκευή ηλεκτρονικής επιτήρησης, όπως αποδεδειγμένα κατέθεσα στην αίτηση μου σύμφωνα με τις ιατρικές και ιατροδικαστικές εκθέσεις.

Δείτε εδώ την αίτηση αποφυλάκισης του Σάββα Ξηρού

Αλά καρτ δικαστική και πολιτική κρίση…

Ενώ, λοιπόν, η ποινή του έχει συμπληρωθεί, εξακολουθεί να προσμετράται όπως ενός υγιούς κρατουμένου – και όχι ενός βεβαιωμένα αναπήρου – καθώς έτσι υπερισχύει μια περίεργα πρωτόγνωρη και αλά καρτ δικαστική / πολιτική κρίση, για το νομικό πολιτισμό όπως θέλουν να τον επικαλούνται, σε ό,τι αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα των κρατουμένων.

Η αποφυλάκιση κρατουμένων για λόγους υγείας δεν αποτελεί χαριστικό προνόμιο αλλά ανθρώπινο κατοχυρωμένο δικαίωμα, δεν εφαρμόζεται με δύο μέτρα και δύο σταθμά, ούτε στηρίζεται στη βιομηχανία έκδοσης πιστοποιητικών επίορκων κυκλωμάτων και συμμοριών που λυμαίνονται τα ΚΕ.Π.Α., όπως φάνηκε από την πρόσφατη περίπτωση του Αρ. Φλώρου.

Ο Σάββας Ξηρός, με βεβαιωμένη αναπηρία σε ποσοστό 98%, σύμφωνα δε με το συγκεκριμένο πιστοποιητικό, να ισχύει εφ´ όρου ζωής, βρίσκεται καθηλωμένος από το 2011 και, μέχρι σήμερα, εξαιτίας της κοιμάται σε καρέκλα. Από το 2005 – για δεκατρία ολόκληρα χρόνια δηλαδή – έχει να βγει στο προαύλιο της φυλακής, ενώ από το 2009, και μόνιμα από το 2012, εκτίει ποινή στην απομόνωση του νοσοκομείου ως καταναγκαστική επιλογή.

Δικάστηκε και κρίθηκε για όλα τα περασμένα και πλέον είναι ένας κρατούμενος που εκτίει την ανάλογη ποινή, έχοντας καταθέσει τις πράξεις του. Δεν έχει ούτε όπλα ούτε γιάφκες, ούτε ομάδα, ούτε αποτελεί «κίνδυνο για την κοινωνία».

Η διαβάθμιση των ποινών υπάρχει με την έκτισή τους και τίποτα άλλο, όπως ρητά προβλέπει το νομικό πλαίσιο, πέρα από οποιαδήποτε εκδικητική ή τιμωρητική σκοπιμότητα, παρά τα βασανιστήρια που υπέστη από τις ελληνικές και ξένες μυστικές υπηρεσίες και τις ανακριτικές αρχές, την περίοδο νοσηλείας του ως πολυτραυματίας, μετά τη σύλληψή του, στον Ευαγγελισμό.

Η έννοια της ισονομίας και η εφαρμογή των κανόνων που την διέπουν δεν αποτελεί μια αφηρημένη κατάσταση που ορίζεται με βάση το φαντασιακό ή τις εκάστοτε πολιτικές σκοπιμότητες. Το ίδιο και οι αρχές που ορίζουν το αξιακό πεδίο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για όλους όπως θεσμοθετημένα επιβάλλεται να εφαρμόζεται.

Ο Σάββας Ξηρός, με 98% αναπηρία, έχοντας από χρόνια εκτίσει την προβλεπόμενη  ποινή κατά τον σωφρονιστικό κώδικα και με κατοχυρωμένο το δικαίωμα της αποφυλάκισής του εξακολουθεί να κρατείται στις ελληνικές φυλακές σε συνθήκες όπου το υπάρχον σύστημα έχει καταγγελθεί επίσημα σε μια σειρά εκθέσεων από τις Ευρωπαϊκές αρχές και τους διεθνείς οργανισμούς, χωρίς πουθενά  να καταγράφεται ή έννοια του σωφρονισμού όπως θα προσομοίαζε σε μια ευρωπαϊκή χώρα του 21ο αιώνα.

Εφαρμογή των νόμων χωρίς, ή με, πολιτικές παρεμβάσεις;

Οι συνεχείς καταδικαστικές αποφάσεις από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τις συνθήκες κράτησής σε όλα τις φυλακές, στο Νοσοκομείο – Κολαστήριο του Κορυδαλλού και το Ψυχιατρικό Κατάστημα Κρατουμένων αποτελούν μόνιμο φαινόμενο που ξεπερνά όχι μόνο την ισονομία αλλά και το ίδιο το εφαρμοσμένο  δίκαιο της χώρας. Θέτοντας, έτσι, σε καθεστώς αδικαιολόγητης εξαίρεσης έναν κρατούμενο, όπως ο Σ. Ξηρός, ο οποίος με βάση την πιστοποιημένη αναπηρία του εμπίπτει στην προβλεπόμενη διάταξη που κατά τα άλλα -και σωστά- εφαρμόζεται σε περιπτώσεις άλλων κρατούμενων.

Ακόμα κι αν στο κοινωνικό πλαίσιο μπορεί κάποιος να αντιληφθεί ότι οι συγγενείς των θυμάτων βιώνουν τον πόνο με την απουσία κάθε μορφής «επιείκειας» ο νομικός πολιτισμός δεν προβλέπει να νομοθετεί ούτε το θυμικό, ούτε το βιωματικό συναισθηματικό φορτίο της απώλειας. Το ανθρώπινο συναίσθημα ως παρεμβατική διαδικασία στο δικανικό σύστημα όχι μόνο δεν μπορεί να νομοθετεί αλλά επιβάλλεται να απέχει ως χαρακτηριστικό και από τον νομοθέτη.

Το ίδιο και η εφαρμογή των νόμων χωρίς πολιτικές ή δικαστικές παρεμβάσεις. Πόσο μάλλον όταν στην ερμηνεία ή στη καθ’ αυτή εφαρμογή τους μπορεί να παρέμβει η Αμερικάνικη ή άλλες πρεσβείες όπως είδαμε και στην άλλη περίπτωση των αδειών του Δημήτρη Κουφοντίνα.

Το κρατικό έγκλημα που συντελείται, υπό την ανοχή μιας μερίδας της κοινωνίας, στις αποθήκες ψυχών που ονομάζονται σωφρονιστικά καταστήματα θα συνεχίζεται όσο θα κλείνουμε τα μάτια στις αυτοκτονίες και του θανάτους εντός των φυλακών, στις συνθήκες κράτησης, όσο στο κολαστήριο του νοσοκομείου των Φυλακών Κορυδαλλού σαπίζουν ανάπηροι, οροθετικοί, εξαρτημένοι, όσο υπάρχουν τα μπλε κελιά του Ψυχιατρείου και όσο οι κολασμένοι και οι κολασμένες των κελιών θα απαξιώνονται από το δικό μας ανελεύθερο κράτος δικαίου.

Και το μιντιακό σύστημα από κοντά

Ένα νέο όργιο τρομολαγνικών και φοβικών σεναρίων στήνεται από μεγάλη μερίδα του πολιτικού συστήματος με τη γνωστή ανθρωποφαγική συνδρομή μερίδας ΜΜΕ, δημοσιογράφων, πρωτοσέλιδων και διαδικτύου, με αφορμή αυτή την τελευταία αίτηση του Σάββα Ξηρού για υφ’ όρον απόλυσή του.

Πρόκειται για άλλη μια αγοραία στοχοποίηση σε βάρος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των κρατούμενων από το πολιτικό, μιντιακό και δικαστικό κατεστημένο, μέρος μιας προπαγάνδας με στόχο την εδραίωση της καταστολής και του αστυνομικού κράτους στο όνομα της δήθεν ασφάλειας.

Όσοι προσπαθούν -για τους δικούς του πολιτικούς ή ιδεολογικούς λόγους ο καθένας – για τη μη εφαρμογή των νόμων και της ισονομίας στη πράξη όπως προβλέπεται στη περίπτωση του Σ.Ξηρού αναιρούν δομικά και καταχρηστικά τις θεσμοθετημένες νομικές και συνταγματικές προβλέψεις, αναιρούν τα θεσμικά κατοχυρωμένα ανθρώπινα δικαιώματα καθώς και τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίων που τον δικαιώνει.

Εκτός αν υπάρχουν ανάμεσα στο πολιτικό και μιντιακό σύστημα ή την κοινωνία  κάποιοι με διακαή πόθο να τεθεί εκ νέου σε εφαρμογή η θανατική ποινή και να εφαρμοστεί στη περίπτωση του Σάββα Ξηρού ή άλλων κρατουμένων.