του Μοχάμεντ Μπεν Γκούζι
Το βράδυ της Τρίτης 2 Απριλίου, χιλιάδες διαδηλωτές πανηγύρισαν την αποχώρηση του επί εικοσαετίας προέδρου της χώρας. Οι πολίτες του αραβοβερβέρικου έθνους μαζεύτηκαν στο κέντρο της πρωτεύουσας, το Αλγέρι, εκεί όπου στις 22 Φεβρουαρίου ξεκίνησαν οι κινητοποιήσεις με αρχικό αίτημα όχι μόνο την αποπομπή του δικτάτορα, αλλά και του περίγυρού του, και όλου του εξουσιαστικού συστήματος που είχε χτίσει.
Την υπογεγραμμένη επιστολή παραίτησης παρέδωσε ο ίδιος ο Μπουτεφλίκα στον πρόεδρο του Συνταγματικού Συμβουλίου. Το τηλεοπτικό κανάλι Αλ Ναχρ μετέδωσε τα πλάνα του πολιτικά ανήμπορου πρώην προέδρου που παραδίδει τη σκυτάλη κάτω από μια μεγάλη προεδρική φωτογραφία του ίδιου. Το παρελθόν υποχωρούσε μπροστά στο μέλλον. Ποιο είναι όμως το μέλλον της Αλγερίας;
Ο στρατός θα παίξει για άλλη μια φορά καταλυτικό ρόλο στα πολιτικά δρώμενα των χωρών του Μαγκρέμπ και της βόρειας Αφρικής. Όπως στην Τυνησία και την Αίγυπτο του 2011, έτσι και στην Αλγερία σήμερα, οι ένοπλες δυνάμεις είναι αυτές που καθορίζουν το αποτέλεσμα του αγώνα. Σε θέση λίμπερο επηρεάζουν, και αρκετές φορές ρυθμίζουν το παιχνίδι.
Ο αρχηγός του γενικού επιτελείου του στρατού, Άχμεντ Γκάεντ Σάλαχ, “αποκήρυξε” των κάποτε σύμμαχο Μπουτεφλίκα. Ζήτησε, προς τα τέλη του Μάρτη και μέσα στις κινητοποιήσεις, να κηρυχθεί ακατάλληλος ο 82χρονος πρόεδρος σύμφωνα με το Άρθρο 102 του Συντάγματος.
Έτσι λοιπόν και έγινε. Τόσο απλά.
Το σύστημα όμως μένει. Όπως στην Τυνησία, την Αίγυπτο, τη Λιβύη.
Μνήμες από το παρελθόν, μαθήματα από τους γείτονες
Η εμπλοκή του στρατού δεν ήταν τυχαία. Ήταν καλά προσχεδιασμένη και μάλιστα
με άριστα αντανακλαστικά. Τα μαθήματα από τον πόλεμο της Λιβύης, το μακελειό της Συρίας, την άνοδο του ισλαμοφασισμού και τη λεηλασία του αραβικού πλούτου
δίνουν μια “λογική” εξήγηση στη γρήγορη εξέλιξη της δεύτερης αλγερινής άνοιξης.
Στην πρώτη, αυτήν στις αρχές της δεκαετίας του '90, οι Αλγερινοί ξεσηκώθηκαν για να αλλάξουν τη μοίρα τους. Ύστερα από μήνες διαδηλώσεων για τη φτώχεια, κατάφεραν να φτάσουν στις κάλπες, όμως εκεί χάλασε το πράγμα. Στις βουλευτικές εκλογές του 1991 -μια εποχή με έντονη την άνοδο του ισλαμικού αντιιμπεριαλισμού στον αραβικό κόσμο λόγω του 1ου Πολέμου του Κόλπου- θα κερδίσει το Ισλαμικό Μέτωπο Σωτηρίας της Αλγερίας. Αποτέλεσμα: ο στρατός εμπλέκεται και ένας εμφύλιος που θα χαράζει για πάντα τη συλλογική μνήμη των Αλγερινών ξεσπά.
Εκείνη την εποχή ο εμφύλιος και οι σφαγές (και από τις δύο πλευρές) είχαν την ευχή της Δύσης και τη σιωπή της Γαλλίας. Μια Δύση που της αρκούσε μονάχα το αποτέλεσμα και το ζητούμενο να μην αναρριχηθούν οι ισλαμιστές στην εξουσία ενός κράτους με τέτοια γεωγραφική και πληθυσμιακή έκταση. Σήμερα η Δύση έχει την ίδια στάση συνοδευόμενη από τον τεράστιο φόβο της: μια νέα μαζική προσφυγική έφοδο και μάλιστα στις νότιες ακτές της.
Η σημερινή σιωπή των “δημοκρατικών” κρατών του δυτικού μπλοκ όμως, φαίνεται πως αρκεί και στη Ρωσία, την Κίνα, αλλά δυστυχώς και του αλγερινού λαού. Οι Αλγερινοί όρμησαν για άλλη μια φορά να αρπάξουν ό,τι τους ανήκει αλλά ο φόβος και οι εικόνες που μεταδίδονται από τη γειτονική Λιβύη και τη Συρία καθώς και οι μνήμες του παρελθόντος τάραξαν την πορεία μιας εξέγερσης.
Ο Καντάφι πέθανε, άφησε πίσω του καμένη γη.
Ο Μπεν Αλί έφυγε, άφησε πίσω του την αστυνομία.
Ο Μουμπάρακ δεν αποχώρησε ποτέ.
Ο Άσαντ κέρδισε σκοτώνοντας τον λαό του.
Στην Αλγερία ο Μπουτεφλίκα παρέδωσε την θέση του, η εξουσία μένει.
Διαβάστε την ανάλυση που δημοσιεύτηκε στο TPP: Μαζικές διαδηλώσεις στην Αλγερία ενάντια στο καθεστώς: Ρωγμές στο βαθύ κράτος;