του Γιώργου Μουργή
Τέτοιες άτυχες γυναίκες, μαζί με άλλες μετανάστριες και «παράνομες» συλλαμβάνονται μετά από επιχειρήσεις-σκούπα της αστυνομίας σε διάφορα νοσοκομεία, και τσουβαλιάζονται στο κέντρο κράτησης – κολαστήριο της Πέτρου Ράλλη.
Ενίοτε το αναγνωστικό κοινό νιώθει βαθιά συγκλονισμένο όπως με τον τραγικό θάνατο της «παράνομης» αποκλειστικής νοσοκόμας στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας, η οποία πήδηξε για να γλυτώσει τη σύλληψη.
Λίγο καιρό πριν, το χρυσαυγίτικο απόστημα με τάγματα εφόδου στα νοσοκομεία σε ρόλο μπράβου, δήθεν θεματοφύλακα, κυνηγούσε τις μετανάστριες εργαζόμενες ενώ τώρα γίνεται επίσημα από το θεσμικό πλαίσιο που παρέχεται στις διοικήσεις των νοσοκομείων, ύστερα από «καταγγελίες για παράνομη εργασία», ώστε να ικανοποιηθούν προεκλογικά τα συντεχνιακά αιτήματα του σωματείου των αποκλειστικών νοσοκόμων.
Ο αόρατος πόλεμος της κοινωνίας των νομίμων ενάντια στις «παράνομες» και η παράπλευρη απώλεια με θύμα την Γκαϊανέ Κασαρτζιάν που «σε δυο – τρία χρόνια θα γύριζε στη πατρίδα της» μετά από 25 χρόνια «παρανομίας» στην χώρα, ως μιθριδατισμός ενός θεάματος όπου η μεγάλη εικόνα είναι η Athens Voice, ενώ ο ίδιος ο θάνατος για ένα ξεροκόμματο αποτελεί την μικρή λεπτομέρεια ή την αφορμή αποκαλύψεων παράνομων εργοδοτικών κυκλωμάτων.
Όχι, η Γκαϊανέ Κασαρτζιάν δεν αυτοκτόνησε, ούτε σκοτώθηκε. Το κενό συμπλήρωσε από την αναλγησία της κρατικής γραφειοκρατίας, την άρνηση χορήγησης νόμιμων εγγράφων παραμονής και εργασίας στη χώρα μας. Και αυτό το θεσμικό πλαίσιο την έκρινε ένοχη στον αγώνα για ένα κομμάτι ψωμί, επαναφέροντας τη θανατική καταδίκη της ως ποινή.
Το κενό του κοινού των αναγνωστών της Athens Voice όπως και η ίδια η «έγκριτη» εφημερίδα, εξάλλου, είναι πάντα πιο ισχυροί από κάθε είδους παρόμοια θυσία στην καθημερινή τρέλα του μεροκάματου, της ανασφάλιστης εργασίας και των εργοδοτικών δολοφονιών.
Αν δεν προλάβει, αυτό το αναγνωστικό κοινό, να μετατραπεί σε «Ιονεσκικό ρινόκερο» ενσωματωμένο στην εκμαυλιστικά ζωώδη επικυριαρχία της παραδημοσιογραφίας και των συνεπειών της, η σχολή της Athens Voice θα παραμένει η γκροτέσκα εκδοχή του «Μακελειού» και τα αντανακλαστικά της κοινής γνώμης θα ενσωματώνονται ανώδυνα στο θυμικό της αντίδρασης από τις οθόνες και τα πληκτρολόγια, την ώρα που μια νεκρή «παράνομη» μετανάστρια, ή μη, θα περιμένει στο ψυγείο για την οριστική… «μεταγωγή» της.
Το think tank της χιπστεράδικης «κορεκτίλας»
Παράλληλα, θύελλα αντιδράσεων, ομοβροντίες καταγγελιών και δικαιολογημένη οργή προκάλεσε το σχόλιο στην ανάρτηση της διαδικτυακής στήλης inbox της Athens Voice για τον θάνατο της γυναίκας από την Αρμενία που έπεσε στο κενό από τον πρώτο όροφο του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου Νίκαιας, για να αποφύγει τον έλεγχο ή για να μην συλληφθεί και αποκαλυφθεί, όπως εικάζεται, η τυχόν εμπλοκή των εργοδοτικών κυκλωμάτων εκμετάλλευσής της.
Είναι σίγουρο πως όταν μιλάμε για αυτό το είδος οχετού, ταυτισμένου με τον πάτο της δημοσιογραφικής κουλτούρας, καμία κρίσιμη συζήτηση δεν πρόκειται να ανοίξει στη δημοσιογραφική κοινότητα ή το αναγνωστικό κοινό για το κατά πόσο το «φαινόμενο» Athens Voice και τα main stream ιντερνετικά ή συστημικά έντυπα,«αδελφάκια» του, αποτελούν μέρος του σύγχρονου παραδημοσιογραφικού κακόβουλου λόγου έκφρασης και ενημέρωσης και το πώς αντιμετωπίζονται.
Ούτε και αν ο λόγος αυτός παραβιάζει τον αντιρατσιστικό νόμο και τη διατύπωση περί «…διακρίσεων κατά προσώπου ή ομάδας προσώπων, που προσδιορίζονται με βάση τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, τις γενεαλογικές καταβολές, την εθνική ή εθνοτική καταγωγή, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, την ταυτότητα φύλου ή την αναπηρία».
Το εντυπωσιακό στοιχείο, από μόνο του, αποτελεί δείγμα μιας γενικότερης παρακμής και σήψης και προέρχεται από το αναγνωστικό κοινό που νομιμοποιεί το φαινόμενο όχι απλά της κλειδαρότρυπας, του νεοαυριανισμού και του κιτρινισμού άλλα της ρητορικής που στοχοποιημένα προσβάλει την ανθρώπινη υπόσταση και αξιοπρέπεια και επιβεβαιώνεται από τα υψηλά ποσοστά επισκεψιμότητας που δίνει στην Athens Voice στο δικτυακό τόπο της και τους 600 χιλιάδες ακολούθους στην αντίστοιχη σελίδα του Facebook.
Η Athens Voice υιοθετεί μονίμως μια ιδιότυπη αλλά ξεκάθαρη ρητορική μίσους, που ενσπείρει λογικές μισανθρωπισμού και μισαλλοδοξίας μαζί με όλα τα στοιχεία τα οποία, μεταξύ άλλων, προσομοιάζουν και ταυτίζονται απόλυτα με τον εκχυδαϊσμένο φασιστικό λόγο, ικανοποιώντας τα αιμοδιψή ένστικτα της «κοινής γνώμης» παρά τα αντανακλαστικά που ενεργοποιήθηκαν, προσωρινά, από μεγάλη μερίδα της.
Πρόκειται για το σημείο τομής του καθημερινού δημοσιογραφικού λόγου, με όλα τα χαρακτηριστικά ταξικής υπεροψίας των main stream μέσων από το think tank της χιπστεράδικης «κορεκτίλας», που βρομάει ρατσισμό, κτηνωδία, σεξισμό, μισανθρωπισμό, κοινωνικό αυτοματισμό – κανιβαλισμό, φασιστική δημοσιογραφική σαπίλα, πολιτική και ηθική εξαχρείωση, αποκλεισμό και περιθωριοποίηση των ευάλωτων και αδύναμων κοινωνικών ομάδων.
Σχολή Athens Voice και «Alt-right»
Η ανάρτηση της Athens Voice που λοιδορεί χυδαία μια νεκρή μετανάστρια για να βάλει τα γυαλιά, τάχα, στους μη «κανονικούς» είναι η φυσική συνέχεια στο τοξικό περιβάλλον στον χώρο των ΜΜΕ που χαράζει η ίδια και οι ιδιοκτήτες της χρόνια τώρα, ταυτιζόμενοι, χωρίς κανέναν δισταγμό, με ακραίες φασιστικές ή ρατσιστικές φωνές, απευθυνόμενοι στα χαμηλότερα κοινωνικά ένστικτα, αφού πρώτα έγιναν οι «σοβαροί» διαφημιστές της Χρυσής Αυγής, εισάγοντας τον χρυσαυγίτικο νεοναζισμό ως «αθώο» lifestyle.
Όταν, μάλιστα, χρειαστεί οι «κανονικοί» επιστρατεύουν αντί της ελάχιστης συγνώμης, για την προσβολή της νοημοσύνης μας άλλα κυρίως την προσβολή ενός νεκρού, τη δικαιολογία πως οι «μη κανονικοί» δεν καταλάβαν το πολιτικό μήνυμα που κρυβόταν επιμελώς πίσω από το βαθύ εκλεπτυσμένο ρατσιστικό χιούμορ.
Η Έφη Αχτσιόγλου και η Έλενα Ακρίτα, μάλιστα, ματαίωσαν τις προγραμματισμένες τους συνεντεύξεις προκαλώντας μόνο θυμηδία με αυτή τους την απόφαση.
Ξεχάσαν, άραγε, πως η τελευταία χυδαία ανάρτηση είναι μόνο ένα από τα πολλά παραδείγματα ακροδεξιού λόγου, ανάμεσα στον ορυμαγδό των fake news και hoaxes δημοσιευμάτων της Athens Voice και της «Alt-right» γραμμής της;
Ξεχάσαν, άραγε, το ακραίο «χιουμοράκι» κανονικοποίησης του νεοφασισμού από τον Μάνο Βουλαρίνο ή την εκφυλιστική ασθένεια που εισήγαγε στο δημόσιο λόγο ο Φώτης Γεωργελές, μετά την αποχώρησή του από το ΚΛΙΚ, κατασκευάζοντας το νέο νεφιλελέδικο δημοσιογραφικό υβρίδιο στο χώρο του free press;
Δεν έτυχε ποτέ να διαβάσουν στο βιβλίο του «Κρυμμένες Αλήθειες και Ψεύτικα Διλήμματα», όπου περιγράφει την εποχή πριν την κρίση και τις νέες συνήθειες που έφερε η ύφεση και τα μνημόνια;
Δεν έτυχε ποτέ να διαβάσουν τις συνεντεύξεις του για το κλείσιμο της ΕΡΤ ή τα editorials όπως τα διαβάζει φανατικά το αναγνωστικό κοινό του;
Ούτε έτυχε να διαβάσουν τα δημοσιεύματά της εποχής των προηγούμενων δημοτικών εκλογών, που «ενίσχυαν» την άποψη του υποψηφίου της ΝΔ στον ισχυρισμό ότι «της κατασκευής μουσουλμανικού τεμένους στην Αθήνα θα πρέπει να προηγηθεί δημοψήφισμα».
Έναν ολόκληρο τόμο με παρόμοια, ή και χειρότερα, παραδείγματα θα μπορούσε κάποιος να γράψει με ευκολία για να μείνει στο πάνθεον της δημοσιογραφικής ιστορίας η σχολή Athens Voice.
Ένα σοβαρό… «Μακελειό»
Αν σκόπιμα και καιροσκοπικά κάποιοι αντιμετωπίζουν την Athens Voice ως μέρος ενός κατεστημένου ή μιας κανονικότητας που εξυπηρετεί τα συμφέροντά και την προβολή τους, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν δημιουργούνται κεκτημένα συναλλαγής στα συγκοινωνούντα δοχεία πολιτικού συστήματος και δημοσιογραφικών κυκλωμάτων.
Φυσικά, δεν μιλάμε για μια απλή και ανώδυνη δημοσιογραφική φαντασίωση παραπληροφόρησης που παίρνει σάρκα και οστά στη μορφή της Athens Voice ως εκδοχή για ένα σοβαρό «Μακελειό», μέσω ενός μεταλλαγμένου ιδεοληπτικού νεοφιλελεύθερου φορέα έκφρασης, ενταγμένη στην «μεταδημοσιογραφική μεταπολίτευση» και ιδιοτελώς συμβιβασμένη στους «κανόνες της ελεύθερης αγοράς».
Ούτε είναι σίγουρο πως στο μέλλον η δημοσιογραφική κοινότητα μπορεί να εναποθέσει τις ελπίδες ανασύστασής της μόνο στο αναγνωστικό κοινό που αντιλαμβάνεται, πλέον, αντιδρώντας έστω και με το facebook-ικο «κράξιμο», τα αδιέξοδα όπως αναπαράχθηκαν μέσω της πολιτικής συναλλαγής από τα αφεντικά και τις δημοσιογραφικές φίρμες των ΜΜΕ.
Οι ανερμάτιστες εκχυδαϊσμένες δημοσιογραφικές συμπεριφορές που αναπαράγουν ιστορικές ανισότητες, εισάγοντας νέα ρατσιστικά, σεξιστικά, πολιτισμικά, κοινωνικά και πολιτικά στερεότυπα, αποτελούν το «αθέατο» έγκλημα που δηλητηριάζει τον κοινωνικό ιστό στην προοπτική ενός εκμαυλισμένου κακέκτυπου, με βαθιές ρίζες εκφασισμού όπως ορίζει η ασυδοσία κάθε λογής, οικονομικής και πολιτικής συναλλαγής.
Και αυτό δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από τη δημοσιογραφική επέλαση του ακραίου Κέντρου με όλα τα στοιχεία του νεοφιλελεύθερου εξτρεμισμού μιας σεσημασμένα κεκαλυμμένης ακροδεξιάς που ανοίγει την αγκαλιά της στην παλινόρθωση της Δεξιάς και του Μητσοτακισμού, μέσω των οργανικών διανοούμενων του χιπστερισμού.
Σαν να μην πέρασε μια μέρα, δηλαδή, για το πολιτικό και δημοσιογραφικό κατάντημα μιας ολόκληρης γενιάς δημοσιογράφων.