της Μαρίας Απατζίδη, βουλευτή Ανατολικής Αττικής του ΜέΡΑ25
Η Νέα Δημοκρατία επέλεξε σαφώς ως πρώτη προτεραιότητά της την επιβολή μιας Νέας Αστυνομοκρατίας με περιπολίες πάνοπλων αστυνομικών με την επωνυμία «Μαύροι Πάνθηρες» στο κέντρο του άστεως και ταυτοχρόνως την κατάργηση του ασύλου. Ο συγχρονισμός αυτός αποδεικνύει ότι δεν πρέπει να δούμε την κατάργηση του πανεπιστημιακού άσυλου ως μέρος δήθεν ενός σχεδίου της κυβέρνησης για την αναβάθμιση της δημόσιας παιδείας. Το αντίθετο συμβαίνει. Ο πρωθυπουργός προσπαθεί να απαξιώσει με κάθε τρόπο το Δημόσιο Πανεπιστήμιο, ακόμη και διηγούμενος ευφάνταστες ιστορίες στο κοινοβούλιο, προκειμένου να προωθήσει τη σταδιακή ιδιωτικοποίησή του προς όφελος κολλεγίων. Η αλήθεια είναι ότι η ρύθμιση αυτή είναι μέρος ενός άλλου σχεδίου της Νέας Δημοκρατίας, αυτού της περισσότερο ορατής και εντυπωσιακής παρουσίας της αστυνομίας στον δημόσιο χώρο, ως ενός «θεάματος» δημόσιας τάξης «χωρίς άρτο», για να συσπειρώσει το κοινό της σε μια ρεβανσιστική λογική.
Στο ΜέΡΑ25 δεν έχουμε εμμονικές ιδεοληψίες. Είναι απολύτως κρίσιμη και πολύτιμη για εμάς η αναβάθμιση του Δημόσιου Πανεπιστημίου, καθώς και η αξιολόγηση του έργου των δημοσίων λειτουργών. Θεωρούμε, όμως, ότι πρέπει να αντιμετωπίζουμε και τα δύο αυτά ως μέρος της εύρυθμης λειτουργίας της δημοκρατίας και όχι ως αφορμή για αστυνομοκρατική φαντασμαγορία. Για τον λόγο αυτό έχουμε προτείνει την περιφρούρηση του πανεπιστημιακού ασύλου από ένα καλά οργανωμένο σώμα υπαλλήλων του Πανεπιστημίου που θα λογοδοτεί αποκλειστικά στη διοίκηση του Πανεπιστημίου, στις πρυτανικές αρχές και τους φοιτητικούς συλλόγους. Το σώμα αυτό θα αποτελεί μια δημοκρατική άμυνα του Δημόσιου Πανεπιστημίου ως οικοσυστήματος και φυτωρίου μορφωμένων πολιτών μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Σε ένα παρόμοιο πνεύμα έχουμε υποστηρίξει τη δημόσια αξιολόγηση του παραγόμενου έργου των κρατικών λειτουργών από κληρωτούς δημοσίους υπαλλήλους και επιτροπές, που θα αξιολογούν το έργο και με ποιοτικά κριτήρια σύμφωνα με μια αναβίωση θεσμών που μας κληροδότησε η αρχαία ελληνική παράδοση συνδυασμού δημοκρατίας και αριστείας.
Ακριβώς επειδή συμμεριζόμαστε τη σημασία της αξιότητας και της δημόσιας παιδείας, για αυτό καταγγέλλουμε αυτό που επιχειρεί η Νέα Δημοκρατία που είναι κάτι τελείως διαφορετικό: Είναι η εργαλειοποίηση λέξεων, όπως η «αριστεία» και η «αναβάθμιση της δημόσιας παιδείας» για να προωθηθεί το θέαμα της αστυνομοκρατίας ως αυτοσκοπός για ψυχολογικούς/ συμβολικούς λόγους στο πλαίσιο μιας ρεβάνς της Δεξιάς. Θα σταθώ σε μία συμβολική πλην σημαντική λεπτομέρεια: Η κυβέρνηση προωθεί τις περιπολίες ειδικών αστυνομικών με μαύρες στολές, οι οποίοι θα φέρουν πολυβόλα όπλα, χειροβομβίδες κρότου λάμψης, δακρυγόνα και νυχτερινές διόπτρες, μόνο και μόνο για να αντιμετωπίσουν τη μικροπαραβατικότητα σε Μέσα Μεταφοράς και άλλους δημόσιους χώρους. Ονομάζονται «Μαύροι Πάνθηρες», έχοντας ως άμεση έμπνευση μάλλον τον υπερήρωα πρόσφατης ταινίας της Marvel, αλλά παράλληλα βεβηλώνοντας το επαναστατικό κίνημα των Μαύρων Πανθήρων στις Η.Π.Α. τις δεκαετίες 1960-1980. Και εδώ ένα είδος ιδεολογικής ρεβάνς είναι έκδηλο: Οι αυθεντικοί «Μαύροι Πάνθηρες» ήταν ένα κίνημα που επέβλεπε τη συμπεριφορά των αστυνομικών (cop-watching), αντιστεκόμενο στην αυθαίρετη αστυνομική βία και εκφράζοντας κοινωνικές αλλά και πολιτισμικές ανάγκες των Αφροαμερικανών. Το να λαμβάνει επί Νέας Δημοκρατίας το ίδιο όνομα μία ομάδα αστυνομικών, οι οποίοι επιβλέπουν πολίτες, όντας οι ίδιοι πάνοπλοι για να εμπεδωθεί δήθεν ένα αίσθημα ασφάλειας, συνιστά μια βάναυση βεβήλωση της ιστορικής μνήμης.
Σημειωτέον μάλιστα ότι πρόκειται εδώ για μια αντιγραφή πρακτικών από δυτικές χώρες, όπως η Γαλλία, που έχουν αντιμετωπίσει διεθνή τρομοκρατία, και μηχανική μεταφορά τους στην Ελλάδα, στην οποία επιχειρείται να εμπεδωθεί προληπτικά ένα κλίμα ολοκληρωτικού ελέγχου, παρόλο που δεν έχουμε εδώ παρόμοια κρούσματα χτυπημάτων της διεθνούς τρομοκρατίας, όπως λ.χ. στο Παρίσι. Προφανώς, η θεαματική αμφίεση και ονοματοδοσία των εν λόγω αστυνομικών δεν έχει καμία σχέση με την μικροπαραβατικότητα που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν. Είναι μια προσπάθεια αφενός να ομοιάσει μηχανικά η Ελλάδα στις «σοβαρές» δυτικές χώρες, ακόμη κι αν εν προκειμένω μια καλή ιδιαιτερότητά της χώρας μας είναι ακριβώς ότι δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα της διεθνούς τρομοκρατίας όπως αυτές, αλλά και τον αυταρχικό ολοκληρωτισμό που αυτό δυστυχώς εγκυμονεί, από τα οποία οι ίδιοι οι πολίτες των δυτικών χωρών δυσφορούν. Και αφετέρου, η χρήση ενός σημαίνοντος, όπως οι «Μαύροι Πάνθηρες», αποκαλύπτει τους χολιγουντιανούς όρους με τους οποίους η κυβέρνηση αντιλαμβάνεται τα πλέον σοβαρά θέματα, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί μια βάναυση ρεβανσιστική οικειοποίηση ενός συμβόλου αντίστασης. Διερωτάται κανείς αν η Νέα Δημοκρατία θα ακολουθήσει μια παρόμοια συνταγή συνδυασμού χολιγουντιανών προτύπων και βεβήλωσης συμβόλων αντίστασης και κατά τον εορτασμό των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση, που από τώρα διαφημίζει. Στο μεταξύ, ενώ προσπαθεί να μας αποσπάσει την προσοχή με θεάματα, η κυβέρνηση περνάει από το κοινοβούλιο την τελευταία στιγμή τροπολογίες, οι οποίες στερούν εργασιακά δικαιώματα, δηλαδή τον άρτο του λαού…