του Γιώργου Μουργή
Για την ακρίβεια και σε ό,τι άφορα το κλείσιμο της εταιρείας για τους 9.000 υπάλληλους στη Βρετανία και τους υπόλοιπους 21.000 σε ολόκληρο τον κόσμο, η συγνώμη αυτή σημαίνει πως ήδη βρίσκονται «στο δρόμο», αρχικά χωρίς δουλειά και κατόπιν χωρίς να τους αποδοθούν δεδουλευμένα ή αποζημιώσεις, αν και εφόσον η εταιρεία μπει σε καθεστώς εκκαθάρισης.
Και ενώ μόλις τον περασμένο Μάιο, η εταιρεία κατέγραφε 1,5 δισ. λίρες ζημιές, από τα οποία το 1 δισ. λίρες οφειλόταν στα χρέη που της φόρτωσε η συγχώνευση – εξαγορά της My Travel, με το επιχειρησιακό σχέδιο διάσωσης να μην ευδοκιμεί, τα αφεντικά και ο CEO της εταιρείας Peter Fankhauser, γίνονταν κατά 34.000.000 ευρώ πλουσιότεροι από το μπόνους που έλαβαν το διάστημα που η Thomas Cook χρεοκοπούσε.
Η χθεσινή αποκάλυψη της Mirror, έδωσε στη δημοσιότητα τις αμοιβές για τα τρία τελευταία στελέχη που βρέθηκαν στο τιμόνι της εταιρείας, τους Manny Fontenla-Novoa, Harriet Green και Peter Fankhauser, με τον τελευταίο να βάζει στον τραπεζικό του λογαριασμό περίπου 9.390.000 ευρώ από το 2014, με τα 3.280.000 ευρώ να είναι μπόνους της τελευταίας 4ετίας.
Ο πρόεδρος Frank Meysman έχει, επίσης, λάβει 1,8 εκατομμύρια ευρώ σε αυτή τη χρονική στιγμή, σύμφωνα με τις εκθέσεις The Telegram.
Η εφημερίδα αναφέρει ότι οι επικεφαλής χρηματοοικονομικοί υπάλληλοι Micheal Healy και Bill Scott έχουν κερδίσει περίπου 8 εκατομμύρια ευρώ από το 2014.
Ο πρώην διευθύνων σύμβουλος Harriet Green, ο οποίος πιστώθηκε με τη διάσωση της εταιρείας όταν βρισκόταν στο χείλος της κατάρρευσης πριν από επτά χρόνια, κέρδισε μερίδιο μπόνους ύψους 6,3 εκατομμύρια ευρώ το 2015.
Με 21.000 εργαζόμενους να βγαίνουν στην ανεργία, το ποσό των 34 εκατομμυρίων ευρώ που μοιράστηκαν τα αφεντικά – αρπακτικά της Thomas Cook την τελευταία πενταετία δεν φαντάζουν μόνο αστρονομικά, άλλα και προκλητικά, την ώρα που η εταιρεία με μαθηματική ακρίβεια έβαζε λουκέτο.
Αξέχαστη, βέβαια, θα μείνει και η συνάντηση του υπουργού Τουρισμού Χάρη Θεοχάρη μόλις στο τέλος του περασμένου Ιουλίου με τον τελευταίο CEO της εταιρείας Peter Fankhauser, αφού σύμφωνα με τις τότε πληροφορίες, ανάμεσα στα άλλα που συζητήθηκαν «ήταν και οι προοπτικές ανάπτυξης των σχέσεων Ελλάδας και Thomas Cook, παρά το γεγονός της κακής οικονομικής κατάστασης» η οποία ήταν γνωστή σε ολόκληρο το παγκόσμιο τουριστικό στερέωμα.
Μάλιστα, σύμφωνα με δημοσίευμα στο ΕΘΝΟΣ «ο Ρ. Fankhauser καθησύχαζε τον Υπουργό Τουρισμού ότι η πολυεθνική θα παρέμενε στις μεγαλύτερες του κόσμου, παρά τη δύσκολη κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει».
Μπορεί να είναι πολλοί οι λόγοι που οδήγησαν ακόμα έναν πολυεθνικό κολοσσό, αυτή τη φορά στην παγκόσμια τουριστική βιομηχανία, στη χρεοκοπία, όπως και τα ερωτήματα για τις υπέρογκες αμοιβές και τα μπόνους των golden boys που τον διευθύνουν, αλλά οι χιλιάδες θέσεις εργασίας που χάθηκαν μέσα σε μια νύχτα ή η μέριμνα προστασίας και διασφάλισής τους που δεν επέδειξαν οι αρμόδιες βρετανικές αρχές φαίνεται πως δεν απασχολούν κανέναν.
«Τα κέρδη του σήμερα είναι οι επενδύσεις του αύριο. Οι επενδύσεις του αύριο είναι η απασχόληση του μεθαύριο» κατά το δόγμα του Γερμανού Καγκελάριου Χέλμουτ Σμιτ και της σοσιαλδημοκρατίας, που κατά μια έννοια έδινε δήθεν απάντηση από τα «αριστερά» στις νεοφιλελεύθερες οικονομικές και εργασιακές πολιτικές του ύστερου καπιταλισμού. Ταυτόχρονα, οι αντιφάσεις και η ενίσχυση του κεφαλαιοκρατικού μοντέλου των κερδών αφεντικών και golden boys στο όνομα των επενδύσεων, της ανάπτυξης και της δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Νεοφιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες, ολιγάρχες, τραπεζίτες, βιομήχανοι, μιντιάρχες και οι έμμισθοι κονδυλοφόροι-τηλεοπτικοί αστέρες μιλούν για το ίδιο πράγμα. Την ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας που θα οδηγήσει δήθεν στην αντιμετώπιση της ανεργίας και στη δημιουργία θέσεων εργασίας από το αόρατο χέρι της αγοράς.
Και δεν πρόκειται για κάτι νέο και πρωτότυπο στην παγκόσμια οικονομική ιστορία, αλλά για μια θέση που είναι σχεδόν τόσο παλιά όσο και ο καπιταλισμός. Δοκιμασμένη με εκατοντάδες τρόπους σε όλες τις παραλλαγές, με το αποτέλεσμα να παραμένει ίδιο σε βάρος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων παγκόσμια, με τελευταίο παράδειγμα την Thomas Cook, τα αφεντικά της και τους εργαζόμενούς της.
Αυτή τη φορά η «αιωνία νίκη του καπιταλισμού» και το παραμύθι αυτής της τουριστικής ανάπτυξης και των επενδύσεων προς όφελος των εργαζομένων και των νέων θέσεων εργασίας έχει στην πράξη κακό τέλος με έναν δράκο να, μετά συγχωρήσεως.
Μένει να δούμε αν η επόμενη κρίση απλά παραμονεύει μόνη της, για να επιδεινώσει παραπέρα τη ζωή των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, ή η βασική εργασιακή και οικονομική σχέση εκμετάλλευσης θα βαφτίζεται «Επενδυτικό Αναπτυξιακό Σχέδιο» πριν θαφτεί κάτω από τα ερείπια νέων χιλιάδων βάναυσων απολύσεων.
Το αόρατο χέρι της αγοράς, εξάλλου, ξέρει στο πλαίσιο της αυτορύθμισής της, όπως λένε, να φροντίζει και να ανταμείβει τα καλά αφεντικά και τα «χρυσά παιδιά» των επενδύσεων, την ώρα που αδιαφορεί για τις ζωές εκατομμυρίων εργαζομένων και εργατών, πετώντας τους στον Καιάδα της ανεργίας.