1Του Κωνσταντίνου Πουλή
Ο Γιώργος Γερμενής ξεκίνησε την απολογία του ισχυριζόμενος πως διώκεται για πολιτικούς λόγους, διότι αν δεν είχε εκλεγεί δεν θα είχε μπλέξει. Είναι τόσο πεπεισμένος για τον πολιτικό χαρακτήρα της δίωξης απέναντι στα ηγετικά μέλη του κόμματός του, ώστε χαρακτήρισε το κατηγορητήριο «ωρολογιακή βόμβα για τη δικαιοσύνη». Επανερχόταν στο γεγονός ότι έχει εκλεγεί βουλευτής, για την ακρίβεια είχε εκλεγεί βουλευτής και μάλιστα με 22.000 ψήφους. Όσο σκεφτόμαστε τη δύναμη που θα είχαν αυτά τα επιχειρήματα αν οι χρυσαυγίτες εξακολουθούσαν να εκπροσωπούνται στο κοινοβούλιο, ξαναχαιρόμαστε με την εξέλιξη αυτή που τους στέρησε επιτέλους τα κοινοβουλευτικά προνόμια.
Στο πρώτο κομμάτι της απολογίας, στο οποίο ο κατηγορούμενος δεν απαντά σε ερωτήσεις αλλά εκφράζει με βάση το δικό του σκεπτικό την υπερασπιστική του γραμμή, παρουσίασε πάλι την εικόνα θύματος που έχουν πάντοτε οι χρυσαυγίτες βουλευτές: Ήταν 18 μήνες στη φυλακή, εισέβαλαν και τον πήραν μπροστά στο δύο ετών μωρό του, δεν έχει δει την οικογένειά του, είναι άνεργος κλπ.
Η προσβολή της νοημοσύνης του δικαστηρίου και της ελληνικής κοινωνίας είναι ένα σταθερό κομμάτι των απολογιών της δίκης της Χρυσής Αυγής, που αποκτά στοιχεία πικρής κωμωδίας την ώρα που τον ρωτούν αν γνώριζε για τα τάγματα εφόδου και απαντά πως είχε δει στα κανάλια να αναφέρονται σε αυτά. Η πρόεδρος επιχείρησε να τον ρωτήσει αν θυμάται την αναφορά του Νίκου Μιχαλολιάκου σε ομιλία του στα τάγματα εφόδου, αλλά στάθηκε αδύνατο να λάβει απάντηση και μάλιστα στο σημείο αυτό δημιουργήθηκε ένταση, καθώς ήταν αδύνατο ο Γερμενής να απαντήσει σε αυτό που τον ρωτούσαν.
Ερωτήθηκε στη συνέχεια για την αναφορά του στον Αιώνιο Εβραίο, στην κατήχηση που έκανε στα νεογνά στελέχη της Χρυσής Αυγής. Η απάντησή του ήταν πως αυτή είναι μία λογοτεχνική έννοια, ένας όρος της λογοτεχνίας που «υπάρχει και στον Σαίξπηρ».
Θυμόμουν βέβαιος ότι ο τίτλος «Ο αιώνιος εβραίος» ανήκει σε προπαγανδιστικό φιλμ του Γ΄ Ράιχ, αλλά η Δανάη Καρυδάκη μού υπενθύμισε σε ανάρτησή της ότι η λογοτεχνική στερεότυπη φράση για τον εβραίο ήταν ο «Περιπλανώμενος Ιουδαίος», λοιπόν το επίθετο «αιώνιος» παραπέμπει στο προπαγανδιστικό φιλμάκι του Γ΄ Ράιχ και όχι στη μεσαιωνική λογοτεχνία. (Για τη διάκριση ανάμεσα στην προπαγανδιστική ταινία, που προβάλλεται για πρώτη φορά στις 29 Νοεμβρίου του 1940, και τον μύθο του περιπλανώμενου Ιουδαίου, από τον οποίο ενσωματώνονται στοιχεία, δες τη σύντομη αναφορά εδώ. Αυτό βεβαίως αποτελεί μία έκπληξη, γιατί αν σκεφτόμασταν πού να τοποθετήσουμε τον Καιάδα μεταξύ μεσαιωνικής λογοτεχνίας και Γ΄ Ράιχ φαντάζομαι ότι το δίλημμα θα ήταν πολύ μεγάλο.) Η συζήτηση για τις ομάδες κατήχησης λαμβάνει και πάλι τον χαρακτήρα τραγέλαφου: ερωταται από την έδρα αν προβληματίστηκε όταν ένα νέο παιδί εμφανίζεται εκεί να λέει ότι είναι υπερήφανος που ανήκει στο εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα. Με επιδεξιότητα χορευτική ο Καιάδας ανταπαντά πώς «θα μπορούσε να το πει λίγο διαφορετικά». Η αλήθεια είναι ότι αυτό δεν λέγεται ούτε «λίγο διαφορετικά» ούτε «πολύ διαφορετικά». Αν κανείς είναι ναζί, η συζήτηση τελειώνει πάρα πολύ γρήγορα.
Το κομμάτι της συζήτησης που αφορούσε τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα ήταν από τα πιο προκλητικά, ως συνήθως, καθώς ο Γερμενής υποστήριξε και πάλι ότι βεβαίως αγνοούσε πλήρως το τι είχε συμβεί, όπως όλοι, το πληροφορήθηκε και εκείνος από τα κανάλια την επόμενη μέρα, και συζητούσε όλο απορία με τα στελέχη της Χρυσής Αυγής πώς και συνέβη κάτι τέτοιο. Αυτό στο οποίο έχει καταλήξει μέχρι σήμερα είναι ότι «τσακώθηκαν δύο παρέες» και ένας ηλίθιος έκανε κάτι το οποίο κατέστρεψε το κόμμα του. Φρόντισε βεβαίως να πει ότι χάθηκε μία ανθρώπινη ζωή από αυτό, αλλά επέμεινε στο ότι η πράξη αυτή κατέστρεψε πολιτικά την Χρυσή Αυγή, συνεπώς δεν θα είχε κανένα συμφέρον να τη σχεδιάσει και να την οργανώσει.
Εδώ θα ήθελα να σταθώ λίγο περισσότερο, διότι πιστεύω ότι αυτό το επιχείρημα έχει κάποια ευλογοφάνεια. Πραγματικά, είναι να αναρωτιέται κανείς τι σκέφτονταν όταν οργάνωναν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Πώς είναι δυνατόν να πίστευαν ότι θα τη γλιτώσουν;
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα, το οποίο δεν το διατυπώνω ρητορικά, είναι κάτι που με έχει απασχολήσει γιατί δεν μπορώ να το χωνέψω, βρίσκεται στην αδιανόητη μέχρι εκείνη τη στιγμή – αλλά, για να είμαστε ειλικρινείς, και κατά τη διάρκεια της δολοφονίας, και λίγο μετά τη δολοφονία – ανοχή και στήριξη της αστυνομίας στην εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής.
Κάθε φορά που ερωτάται από την έδρα αν γνωρίζει κάτι για άλλες έκνομες πράξεις, εξακολουθεί να παριστάνει το θύμα, να μιλάει για τότε που είχαν βάλει εκρηκτικό μηχανισμό στα γραφεία τους στη Σωκράτους, τότε που τον είχαν ξυλοκοπήσει άγνωστοι χωρίς να κατηγορηθούν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι βουλευτές του, και να παριστάνει πως αγνοεί εντελώς οποιαδήποτε άλλη εγκληματική πράξη.
Φτάνει στο σημείο να πει ότι τέτοια πράγματα δεν είναι στην ιδιοσυγκρασία του, το οποίο είναι βαθύτατα ειρωνικό διότι πρόκειται για σατανιστή νεοναζί, που θα έλεγε κανείς ότι πρόκειται για ιδιότητες που δεν συνθέτουν προφίλ πασιφιστή. Η αλήθεια είναι ότι για την επίθεση στον Καμίνη έχει καταδικαστεί, αλλά από το υλικό προκύπτει συμμετοχή σε σωρεία άλλων έκνομων ενεργειών.
Δεν θα ήθελα να σταθώ στη δήλωσή του ότι για το μεταναστευτικό πιστεύει ό,τι πιστεύει ο Γεωργιάδης και ο Βορίδης. Κατανοώ ότι για πολλούς άλλους αυτή η δήλωση σημαίνει ότι η ελληνική δεξιά υιοθετεί όλα τα αντιμεταναστευτικά συνθήματα της ακροδεξιάς και “απλώς” προσθέτει τάγματα εφόδου. Επειδή η διαφορά αυτή μου φαίνεται καθοριστικής σημασίας, δεν θα ήθελα στην προσπάθειά μου να εξηγήσω πόσο βαθιά διαφωνώ με τον Άδωνη Γεωργιάδη και τον Μάκη βορίδη να καταλήξω να υποβαθμίζω τη σημασία των ταγμάτων εφόδου.
Το άκουσμα της λέξης Καιάδας μού φέρνει στον νου τον αφορισμό του Κωστή Παπαγιώργη, ότι στη Σπάρτη δεν αναπτύχθηκε φιλοσοφία γιατί τα προβληματικά παιδιά τα πετούσαν στον Καιάδα (αυτό δεν είναι ακριβές, αλλά δεν είναι και εντελώς ψευδές). Είναι μια διαφορετική προσέγγιση στο ποιος είναι χρήσιμος και άξιος στην κοινωνία, από αυτή του Γιώργου Γερμενή, που τραγουδούσε στο συγκρότημά του (σε αγγλική μετάφραση) τους στίχους του Νίκου Μιχαλολιάκου:
«Σιγή στο δάσος παγερή, οσμή εγκλήματος• / σύλληψις της στιγμής και ανθρωποθυσία. / Τραγόμορφος επρόβαλε του Μύθου νοσταλγός, / Σατανικά υπέροχος, ο Μέγας Παν. / Ωρα του δειλινού, το σκότος ανατέλλει / και οι εξόριστοι της μέρας / οι εωσφόροι, οι ποιητές ξυπνούνε• / ηδονικά με βλέμμα κόκκινο, θολό τυραγνισμένο / μια κίτρινη Σελήνη που προβάλλει αντικρίζουν / και τα στοιχειά της νύχτας ξαναζούνε, / οι μονομάχοι, οι κρεμασμένοι και οι συνωμότες. / Και Αυτός στη μέση του Ναού, / στο κέντρο της τεράστιας αιμάτινης κηλίδας, / στο βάθρο του Βωμού. / Τραγόμορφος, Σατανικά υπέροχος / την ώρα δοξάζει της θυσίας, / των ευγενών ενστίκτων και της βίας, / Αυτός ο Αιώνιος Κυβερνήτης, ο Μέγας Παν».
Παρακολουθούμε σε αυτή τη φάση της δίκης τα πρόσωπα των χρυσαυγιτών όταν δεν μιλούν πια για «τα ευγενή ένστικτα της βίας», διότι δεν έχουν πια τη δύναμη με το μέρος τους. Αυτή είναι μια μικρή, πρώτη νίκη που δεν είναι ασήμαντη.