Παρακολούθησα σήμερα την απολογία του Γιώργου Γερμενή-Καιάδα στη δίκη της Χρυσής Αυγής. Συνήθως παρακολουθώ τις διαφωνίες και τις έριδες της ζωής μου με τη μόνιμη σκέψη ότι πολύ σπάνια τα πράγματα είναι άσπρο/μαύρο και ότι, όπως έλεγε ένας καθηγητής μου, και στην τραγωδία και στο καλό γουέστερν, κανείς δεν είναι μόνο κακός ή μόνο καλός. Η περίπτωση ενός σατανιστή νεοναζί όμως εκτιμώ πως δεν υπακούει σε αυτόν τον κανόνα. Το ένιωσα κάπως περισσότερο δε, καθώς για να πας στην τουαλέτα στη δικαστική αίθουσα των φυλακών Κορυδαλλού χρειάζεται να τρίψεις τον ώμο σου στον ώμο του Καιάδα για να περάσεις.

Παρακολούθησα σήμερα την απολογία της Ελένης Ζαρούλια, όπου είχαμε και πάλι ένα μείγμα της σταθερής στρατηγικής “δεν ήμουν εκεί”, “δεν κατάλαβα”, “δεν καταλάβατε”, μαζί με τα πιο επιθετικά ρατσιστικά στερεότυπα για την εγκληματικότητα και τις αρρώστιες των μεταναστών.

Δεν μπορώ να φανταστώ πώς είναι να ανακαλύπτεις ξαφνικά ότι τίποτα από όσα ήξερες δεν ισχύουν. Θέλεις να υπηρετήσεις την πατρίδα σου, και ανακαλύπτεις ότι πίσω από την πλάτη σου άλλοι εξυμνούσαν τον ναζισμό, τον οποίον εσύ βδελύσσεσαι. Θέλεις με νόμιμα πολιτικά μέσα να φέρεις τη Χρυσή Αυγή στην εξουσία, και μαθαίνεις ότι άλλοι βιαιοπραγούν. Μαθαίνεις ότι στο ίδιο σου το κόμμα, στο οποίο ήσουν αναπληρωτής εκπρόσωπος τύπου, υπήρχαν κατηγορίες για επιθέσεις σε αλιεργάτες και συνδικαλιστές. Μάλιστα, επειδή τα κανάλια καλλιεργούν αυτή την εικόνα, κάποιοι σου στέλνουν και σχετικά μηνύματα, όπου υπερηφανεύονται για έκνομες πράξεις. Κάνεις ένα τατουάζ και προκαλείται ντόρος από τη γραμματοσειρά, αναγκάζεσαι να το σβήσεις. Και όταν τα ανακαλύπτεις όλα αυτά, φεύγεις από τη Χρυσή Αυγή διότι απλώς και μόνο διαφωνείς πολιτικά με το πώς χειρίστηκε τις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις.