Η απεργός πείνας, μέλος του μουσικού συγκροτήματος Grup Yorum, Helin Bölek, πέθανε σήμερα μετά από 288 ημέρες απεργίας πείνας.
Πριν από λίγες βδομάδες, σύμφωνα με όσα είχε καταγγείλει το μουσικό σχήμα, γνωστό για τους πολιτικούς του στίχους, η τουρκική αστυνομία είχε απαγάγει την Helin Bölek και τον Ibrahim Gökçek -απεργό πείνας και μέλος των Grup Yorum- μέσα από τα σπίτια τους και αποπειράθηκε να τους εξαναγκάσει σε υποχρεωτική σίτιση, που θεωρείται βασανιστήριο, για να μη χρεωθεί τους θανάτους τους. Αυτό τελικά εν μέρει αποφεύχθηκε, χάρη στη μαζική πίεση του κόσμου που εκδήλωνε στο νοσοκομείο την αλληλεγγύη του και την πίεση του Τύπου.
Η Bolek, μαζί με τον Ibrahim ξεκίνησαν απεργία πείνας διαμαρτυρόμενοι με αιτήματα να απελευθερωθούν όλα τα μέλη του Grup Yorum και να αποσυρθούν οι δικαστικές διώξεις, να σταματήσουν οι έφοδοι της αστυνομίας στο Πολιτιστικό τους Κέντρο Idil και στα γραφεία τους, να καταργηθεί η επικήρυξη των μελών του συγκροτήματος, από τη λίστα της τουρκικής αστυνομίας και να ακυρωθούν τα εντάλματα σύλληψης τους, να αρθεί η απαγόρευση των συναυλιών του Grup Yorum.
Δύο άλλα μέλη του συγκροτήματος είχαν βρεθεί πριν λίγους μήνες στην Ελλάδα για συναυλία αλληλεγγύης που είχε διοργανωθεί για αυτούς. Σε συνέντευξη που έδωσαν στην Κατιούσα ο Oumet Gultekin και η Sena Erkoc περιέγραψαν τις διώξεις που δέχονται από τις τουρκικές αρχές και τον λόγο.
«Οι Grup Yorum είναι οι πρώτοι που ηχογράφησαν τραγούδια στην κούρδικη γλώσσα και υπέστησαν μεγάλες διώξεις γι’ αυτό. Οι αρχές σταμάτησαν ένα φορτηγό που μετέφερε τα CD μας στα κούρδικα, και κατέστρεψε το φορτίο με τα όπλα! Εμείς κάνουμε πολιτικό τραγούδι. Μιλάμε για τους αγωνιστές, τους λαϊκούς ήρωες, τους αγώνες ενάντια στο φασισμό. Μες σε αυτά τα 34 χρόνια, πάντα είχαμε φυλακίσεις, διώξεις και βασανιστήρια, σε κάθε περίοδο του συγκροτήματος.
Θέλουμε να σταθούμε στην τελευταία μας περίοδο, από το 2010 κι έπειτα. Στην 25η επέτειο του συγκροτήματος, κάναμε συναυλία στην Κωνσταντινούπολη με 55 χιλιάδες κόσμο -ρεκόρ για συναυλία με εισιτήριο. Μέχρι το 2014, ο κόσμος αυξανόταν ολοένα και περισσότερο, σε κάθε συναυλία. Ξεπεράσαμε τις 100 χιλιάδες και φτάσαμε να παίζουμε μπροστά σε 1 εκατομμύριο κόσμο, σε Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη, Άδανα και όλες τις μεγάλες πόλεις της Τουρκίας. Παράλληλα κάναμε περιοδεία στην Ευρώπη και οι συναυλίες μας συγκέντρωναν χιλιάδες θεατές. Όσο αυξανόταν ο κόσμος, τόσο οξυνόταν κι η καταπίεση εναντίον μας.
Το φασιστικό ιμπεριαλιστικό κράτος μας έβλεπε σαν απειλή. Στη Γερμανία οι αρχές έβγαλαν σχετική ανακοίνωση, και ουσιαστικά μας απαγόρευσαν τις συναυλίες. Άρχισαν οι συλλήψεις, δε μας έδιναν πια συναυλιακούς χώρους. Μετά από κάθε τέτοια επίθεση, εμείς βρίσκαμε τρόπο να απαντήσουμε. Διοργανώναμε συναυλίες στις ταράτσες των σπιτιών, σε δρόμους και πλατείες. Δε μείναμε με σταυρωμένα χέρια, απαντήσαμε πολιτικά, δε μας σταμάτησαν οι απειλές».