«Αυτή την φορά δεν τους βγήκε. Όσο περνάει από το χέρι μας, θα φροντίσουμε να μην τους βγαίνει ποτέ». Με αυτό τον επίλογο κλείνει την ανάρτησή του ο διασώστης του πλοίου Μάρε Ιόνιο, Ιάσονας Αποστολόπουλος, που στηρίζεται από το crowdfunding αντιρατσιστικών συλλογικοτήτων της Mediteranean Saving Human, καθώς περιγράφει μία ακόμα διάσωση δεκάδων ανθρώπων από ένα ξύλινο σκάφος με μισοδιαλυμένη μηχανή, χωρίς κινητά και δορυφορικά τηλέφωνα, που ταξίδευε επί 62 ώρες για να ξεφύγει από τα κέντρα θανάτου της Λιβύης.

Όπως μεταφέρει ο διασώστης, μετά από έρευνα επτά ωρών εντοπίστηκε το ξύλινο σκάφος να κλυδωνίζεται από τον κακό καιρό, περί τα 48 μίλια νότια της Λαμπεντούζας, με το κύμα να φτάνει το ενάμιση μέτρο, και εντός της να υπάρχουν εξήντα επτά άνθρωποι σε πλήρη απόγνωση. Μάλιστα, όπως ενδεικτικά μεταφέρει, οι πανηγυρισμοί τους όταν πλησίασε το διασωστικό φουσκωτό «πρέπει να ακούστηκαν ως το Μάρε Ιόνιο που ήταν 600 μέτρα μακρυά». Οι άνθρωποι έπλεαν στα ανοιχτά επί τρεις ημέρες, έχοντας γλιτώσει από το λιμενικό της Λιβύης που τους πυροβόλησε τη μηχανή και τους πήρε τα μέσα επικοινωνίας που κατείχαν, ώστε να μην μπορούν να ζητήσουν βοήθεια.

https://www.facebook.com/Mediterranearescue/photos/a.275129016441663/605882713366290/?type=3&__xts__%5B0%5D=68.ARCyNI-qNzp5mdFpuvJ-Z7J9d7ubWKtXnbnuhYzrYo4xfVElBnUV0EjcBx5mOEX31gT5S05Y_wfYyfGqZE_MQsrnY_mdFzNfzyMDiu0mdxWSgSVK_YdBnGPT4eLCEa8d7OUEIWFBFEa2msXN5C3qlnoECVZVvFj4oiwR2LazASGZFMPTMG_Tizmf7QilSEafC0KDHMp-_ON_U6vI7B0lwZARZurDIIoepn4RavlQNaN5DnlEMREtvhmALgmXzaPoxq54QJcc6M2XojYluO8vzTjgI9ZqJsvwA7K6PI1XRdf6XHGZvq5N-5WasF18Klgay6sWn5uUJ6RE8g63A6hjA7M&__tn__=-R

«We haven’t drunk anything for 62 hours» ήταν από τα πρώτα πράγματα που ακούστηκαν από τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους, μεταξύ των οποίων 18 ασυνόδευτα ανήλικα, ενώ όπως μεταφέρεται, μοναδικό σημάδι προσανατολισμού είχαν τις φωτιές από τις θαλάσσιες πλατφόρμες πετρελαίου στα βόρεια, διασχίζοντας 115 μίλια μέχρι που η μηχανή τους σταμάτησε εντελώς.

Εκείνο που αξίζει να σημειωθεί, καθώς αποκαλύπτει περαιτέρω την εγκληματική πολιτική των χωρών της Μεσογείου, είναι πως παρότι η διάσωση έγινε μέσα στη ζώνη διάσωσης της Μάλτας, η Μάλτα δεν έκανε καμία ενέργεια διάσωσης.

Μάλιστα, σημειώνεται πως η πάγια -πλέον- τακτική της Μεσογειακής χώρας είναι να αφήνουν τους ανθρώπους να παρασύρονται από το κύμα προς την ιταλική Λαμπεντούζα, εάν έρχονται από δυτικά, ενώ εάν η βάρκα έρχεται από τα νότια, κοντά στη Μάλτα, τότε κάνουν επαναπροώθηση στη Λιβύη με έναν μυστικό στόλο που διαθέτουν. Αν, δε, η βάρκα βρίσκεται μέσα στο SAR Μάλτας αλλά όχι κοντά στο νησί, τους αφήνουν να πεθάνουν στην αφάνεια, εκτός εάν ένα πλοίο όπως το Μάρε Ιόνιο τους εντοπίσει και τους διασώσει.

Διαβάστε αναλυτικά την ανάρτηση του Ιασ. Αποστολόπουλου:

Η διάσωση μας ολοκληρώθηκε χθες το βράδυ! Φέραμε 67 διασωθέντες ναυαγούς στην Ιταλία που μας έδωσε λιμάνι για πρώτη φορά στην ιστορία του Μάρε Ιόνιο!

Our rescue was completed last night! 67 rescued people are safe and sound in Pozzalo-Italy!

Η προχθεσινή μέρα ξεκίνησε πολύ άσχημα.
Μετά την επαναπροώθηση που έγινε μπροστά στα μάτια μας, το ηθικό μας δοκιμάστηκε ξανά όταν βρήκαμε το πτώμα ενός νέου άντρα να επιπλέει στη μέση της θάλασσας.
Κανείς δεν ήξερε τίποτα, καμια λιμενική αρχή δεν έστειλε σήμα για κάτι.

Το πιθανότερο είναι να είναι κάποιος από τους δεκάδες αγνοούμενους από το ναυάγιο της προηγούμενης εβδομάδας. Ειδοποιήσαμε τα γειτονικά κράτη, πλήρης αδιαφορία. Άνθρωποι πεθαίνουν αόρατα και περιφέρονται σαν αντικείμενα στην Μεσόγειο.

Δυστυχώς, τον αφήσαμε στη θάλασσα και προχωρήσαμε. Δεν είχαμε χρόνο για περισυλλογή γιατί ψάχναμε μια βάρκα σε άμεσο κίνδυνο στα βόρεια. Οι ζωντανοί άνθρωποι προέχουν.

Μετά από 7 ώρες έρευνας, βρήκαμε ένα ξύλινο σκάφος να κλυδωνίζεται από τον καιρό στα 48 μίλια νότια της Λαμπεντούζας. Η μηχανή του είχε χαλάσει και έξω είχε ενάμιση μέτρο κύμα.

Εξήντα εφτά άνθρωποι, στριμωγμένοι σαν κιβώτια, ήταν σε πλήρη απόγνωση. Όταν πλησιάσαμε με το φουσκωτό έγινε χαμός. Οι πανηγυρισμοί πρέπει να ακούστηκαν ως το Μάρε Ιόνιο που ήταν 600 μέτρα μακρυά.

Μόλις κόπασαν οι ιαχές: «Please sir, water, we need water!
Πρώτη φορά, εν μέσω θαλασσοταραχής, άνθρωποι μας ζητάνε τόσο σπαρακτικά νερό.

«We haven’t drunk anything for 62 hours.»

Ήταν 3 μέρες στα ανοιχτά κάτω από τον ήλιο. Μόλις σάλπαραν από την Λιβύη, τους επιτέθηκε το λιβυκό λιμενικό, τους πυροβόλησε την μηχανή και τους έκλεψε τα κινητά και το δορυφορικό τηλέφωνο. Έτσι, δεν μπορούσαν να καλέσουν κανέναν για βοήθεια.

Ανάμεσα τους τέθηκε το δίλημμα. Τι κάνουμε; Προχωράμε με μισοδιαλυμένη μηχανή προς την ελευθερία ή επιστρέφουμε στα κέντρα θανάτου της Λιβύης;
Αυτοί οι άνθρωποι συλλογικά έκαναν πράξη αυτό που τόσο πεισματικά επαναλαμβάνουν οι ναυαγοί της Μεσογείου.

«Προτιμώ να πεθάνω, παρά να επιστρέψω στην Λιβύη».

Ξεκίνησαν αυτό το ταξίδι στο αχανές με ελάχιστες πιθανότητες επιβίωσης. Μοναδικό σημάδι προσανατολισμού, οι φωτιές από τις θαλάσσιες πλατφόρμες πετρελαίου στα βόρεια.

67 άνθρωποι, εκ των οποίων μια γυναίκα και 18 ασυνόδευτοι ανήλικοι, διέσχισαν 115 μίλια μέχρι που ένα βράδυ η μηχανή τους σταμάτησε εντελώς.

Ήταν τότε που εντελώς τυχαία, ακούσαμε στον ασύρματο ένα άγνωστο πλοίο να δίνει συντεταγμένες για μια βάρκα μεταναστών σε κίνδυνο κι έτσι ξεκινήσαμε το ψάξιμο που κράτησε συνολικά 16 ώρες. Το επόμενο πρωί, το αεροπλάνο της διασωστικής οργάνωσης «Sea Watch» μας βοήθησε στην έρευνα. Όλη η επιχείρηση δηλαδή, πραγματοποιήθηκε από πρωτοβουλίες της κοινωνίας των πολιτών γι αυτό όλα τα τριγύρω κράτη έχουν κηρύξει τον πόλεμο στους διασώστες.

Παρόλο που ήμασταν μέσα στην ζώνη διάσωσης της Μάλτας, η Μάλτα δεν έκανε καμμία ενέργεια διάσωσης. Αν δεν τους βρίσκαμε εμείς, το πιθανότερο είναι να πέθαιναν από δίψα, όπως έγινε στις 12 Απρίλη, ανήμερα του καθολικού Πάσχα, που 12 άνθρωποι βρέθηκαν νεκροί από την δίψα. Είχαν προηγηθεί 5 μέρες απεγνωσμένων εκκλήσεων με όλα τα γειτονικά κράτη να αρνούνται να τους διασώσουν.

Η τακτική της συνειδητής μη-διάσωσης είναι η κύρια στρατηγική των ευρωπαϊκων χωρών.

Όσον αφορά την Μάλτα, επειδή η ζώνη διάσωσης της είναι τεράστια, αν οι μετανάστες έρχονται από τα δυτικά, τους αφήνουν στην θάλασσα μήπως τυχόν τους παρασύρει το κύμα προς Λαμπεντούζα (Ιταλία).
Αν η βάρκα έρθει από τα νότια, κοντά στην Μάλτα, τότε κάνουν επαναπροώθηση στην Λιβύη με τον μυστικό ιδιωτικό στόλο που διαθέτουν, και αν η βάρκα είναι μέσα στο SAR Μάλτας αλλά όχι κοντά στο νησί, τους αφήνουν να πεθάνουν στην αφάνεια, όπως τώρα.

Αυτή την φορά δεν τους βγήκε.

Όσο περνάει από το χέρι μας, θα φροντίσουμε να μην τους βγαίνει ποτέ.

https://www.facebook.com/iasonas.apos/posts/10163908126425385

Διαβάστε την αποκαλυπτική συνέντευξη του Ιάσονα Αποστολόπουλου στο TPP, για τις συνθήκες από τις οποίες πασχίζουν να ξεφύγουν οι άνθρωποι στη Λιβύη:

«Δεν έχω δει κανέναν πρόσφυγα που να μην έχει περάσει εκμετάλλευση, βασανιστήρια. Κι έχουμε διασώσει χιλιάδες»