του Θάνου Καμήλαλη
Μία ημέρα μνήμης μίας κρατικής δολοφονίας γέμισε σήμερα με συμβολισμούς. Από νωρίς το πρωί, οι αστυνομικές δυνάμεις απαγόρευσαν την πρόσβαση στο μνημείο του Αλέξη, παρεμποδίζοντας απλούς πολίτες, δημοσιογράφους φωτορεπόρτερ, ακόμα και τον γυμνασιάρχη του, κ.Γιώργο Θαλάσση. Φυσικά, σε καμία απαγόρευση, ακόμα και σε αυτήν την καταγγελόμενη ως αντισυνταγματική, δεν αναγράφεται ότι δεν μπορεί μία ομάδα μέχρι και 3 πολιτών να βρεθεί σε έναν συγκεκριμένο χώρο για να αφήσει ένα λουλούδι.
Το είδαμε και αυτό, με επίκληση της πανδημίας, σε ένα θέατρο του παραλόγου – δημοκρατική τραγωδία από έναν μηχανισμό καταστολής σε μόνιμο αμόκ, που κατάντησε να εισβάλλει για ακόμα μία φορά και σε πολυκατοικίες, ρίχνοντας κρότου λάμψης σε κλειστό χώρο και να πέφτει με τις μηχανές πάνω σε δημοσιογράφου. H κάθαρση αυτού του μηχανισμού πρέπει να είναι αίτημα κάθε δημοκρατικά σκεπτόμενου πολίτη και προαπαιτούμενο για όποιον επιχειρήσει ξανά να κηρύξει την «αλλαγή», όπως κι αν αυτή εκφραστεί στη συνθηματολογία. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, για τη γνωστή πλέον ομάδα των αποχαλινωμένων ενστόλων που μόνο την Προστασία του Πολίτη δεν εξυπηρετούν, όπως φυσικά καμία σχέση με τον σκοπό αυτόν δεν έχουν έχουν και οι πολιτικοί προϊσταμένοι και εντολείς τους. Συμβολικές δράσεις πάντως έγιναν δεκάδες, με τήρηση κάθε απαραίτητου μέτρου όπως φαίνεται ξανά από τα βίντεο, σε πολλές περιοχές της Αθήνας και πόλεις της χώρας. Φανερώνοντας και πάλι ότι δεν υπήρχε κανένας σοβαρός λόγος για όλη αυτήν την κατάσταση εξαίρεσης. Μόνο σκοπός.
Οι πιο ισχυροί συμβολισμοί όμως για το κακέκτυπο δημοκρατίας που δείχνουν να οραματίζονται Μητσοτάκης – Χρυσοχοϊδης – ΕΛ.ΑΣ και οπαδοί, σιωπηλοί κι αφιονισμένοι, ήρθαν με τη σύλληψη των δύο δικηγόρων της Πολιτικής Αγωγής στη Δίκη της Χρυσής Αυγής, Καμπαγιάννη και Παπαδάκη, αλλά και τη λυσσαλέα πάλη ενός ΜΑΤατζή με μία ανθοδέσμη. Έχουμε τον υγειονομικό ζόφο με την εγκληματική διαχείριση της πανδημίας, έχουμε και όλη αυτή την πολιτειακή μαυρίλα που εργαλειοποιεί την «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» στην χώρα, πατώντας πάνω στους νεκρούς και στη δημόσια Υγεία για να επιβάλλει απαγορεύσεις χωρίς υγειονομικό λόγο, με αδιαφάνεια σχετικά με τις εισηγήσεις των ειδικών και να ικανοποιήσει αντιδημοκρατικές και αντικοινωνικές ονειρώξεις μερίδας του ακροατηρίου της, προσπαθώντας να κυριαρχήσει η σιωπή, η ομερτά. Όταν πεθαίνουν άνθρωποι εκτός ΜΕΘ, όταν οι γιατροί εκλιπαρούν καθημερινά για βοήθεια σε προσωπικό και εξοπλισμό, δεν μπορείς με τίποτα να υποστηρίξεις σοβαρά ότι όλα αυτά γίνονται για τον κορονοϊό και μόνο.
Το φάσμα όλης αυτής της δυστοπίας είναι ευρύτατο: Από τη μιντιακή ολιγαρχία, στο γεγονός ότι οι 100 νεκροί την ημέρα και η πορεία της Ελλάδας στις τραγικές κατατάξεις της πανδημίας έχουν γίνει μία υποσημείωση στα δελτία ειδήσεων, στην καλύτερη των περιπτώσεων. Από εκεί στην εισαγγελική έρευνα κατά τριών πολιτικών αρχηγών, στο ξύλο την ημέρα του Πολυτεχνείου, στην οικογένεια που κατέληξε ομαδικά στο νοσοκομείο στα Σεπόλια, στην αδιαφάνεια στα στοιχεία του ΕΟΔΥ και στο πώς ακολουθήθηκαν οι επιστημονικές εισηγήσεις, στις εγκληματικές αμέλειες που επιχειρείται να καλυφθούν από την επίκληση στην «ατομική ευθύνη«, στον ορυμαγδό των νομοσχεδίων και διατάξεων που περνάνε, κατατίθενται και σχεδιάζονται σχεδόν καθημερινά, την ώρα που πολίτες στερούνται στοιχειώδη συνταγματικά δικαιώματα. Από τα συνεχή «αποφασίζομεν και διατάζομεν», με απαγορεύσεις αντισυνταγματικές η, έστω, συνταγματικά ακραία ξεχειλωμένες, στην κατασυκοφάντηση, διαπόμπευση και καρατόμηση της «ενοχλητικής» για τη Νέα Δημοκρατία, Εισαγγελέα Διαφθοράς, Ελένης Τουλουπάκη, που ολοκληρώθηκε την Πέμπτη. Από τους γιατρούς που στοχοποιούνται και συκοφαντούνται ως ψεύτες και πολιτικά υποκινούμενοι, στην εξυπηρέτηση κάθε λογής ιδιωτικών συμφερόντων στη Υγεία, ακόμα και τώρα, με απώτερο σκοπό την πλήρη εμπορευματοποίησή της.
Και τώρα, στο γεγονός ότι οι τύποι που «έχασαν» τον Χρήστο Παππά συνέλαβαν τον Καμπαγιάννη και τον Παπαδάκη (παρά την ξεκάθαρη επίδειξη της ιδιότητάς τους), που μαζί με μία χούφτα συναδέρφων τους έβαλαν τη Χρυσή Αυγή στη φυλακή. Πώς να μην εξηγηθεί και να μην ληφθεί αυτό «συμβολικά» ως μίας μορφής εκδίκηση, για μία συγκεκριμένη μερίδα του κόσμου; Αλλά και στην απύθμενη ασέβεια του «οργάνου της τάξης» που αποφάσισε να «δείρει» μία ανθοδέσμη, από το μνημείο ενός δολοφονημένου από συνάδερφό του.