*γράφει ο Κώστας Ντάσκας
Τις τελευταίες μέρες κυκλοφορούν δημοσιεύματα που προαναγγέλλουν επενδύσεις από την Ε.Ε. στον τομέα της παραγωγής μπαταριών για την ηλεκτροκίνηση. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, «η τεράστια εξάρτηση της Ε.Ε. από εισαγωγές πρώτων υλών για την παραγωγή μπαταριών μπορεί να ευνοήσει και μια προβληματική ελληνική βιομηχανία, την ΛΑΡΚΟ, υπό την προϋπόθεση πως θα επενδύσει σε μονάδα υδρομεταλλουργίας, ώστε να παράγει καθαρό κοβάλτιο και νικέλιο και όχι μόνο σιδηρονικέλιο.»
Σε άλλο δημοσίευμα αναφέρεται η θετική προοπτική που διαμορφώνεται για τη ΛΑΡΚΟ από την τιμή ρεκόρ στην οποία έχει φτάσει το νικέλιο λόγω της παγκόσμιας στροφής στην ηλεκτροκίνηση.
Θετική προοπτική; Ευκαιρίες ανάπτυξης; Τι περίεργο! Η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ της λίστας Πέτσα τόσους μήνες δεν μας είχαν μιλήσει ποτέ για κάτι τέτοιο. Όσο η κυβέρνηση προετοίμαζε το ξεπούλημα, εμφάνιζε τη ΛΑΡΚΟ ως ένα βαρίδι το οποίο θα μας κάνει χάρη όποιος ιδιώτης το αναλάβει. Μήπως δεν ήταν καλά πληροφορημένοι;
Στις 12 Φλεβάρη 2020, τη μέρα που η κυβέρνηση έφερε στο κοινοβούλιο τροπολογία για το ξεπούλημα της ΛΑΡΚΟ, το ΜέΡΑ25 αιτιολογούσε την άρνησή του να συναινέσει, αναφέροντας μεταξύ άλλων τα εξής:
«Η ΛΑΡΚΟ είναι η εταιρεία που από το 1989 αξιοποιεί ένα σημαντικό κομμάτι του ορυκτού πλούτου της χώρας μας. Συγκεκριμένα τα κοιτάσματα λατερίτη από τα οποία εξάγεται νικέλιο αλλά και δυνητικά κοβάλτιο. Η κύρια χρήση του νικελίου είναι στη χαλυβουργία, αλλά μια ακόμα σημαντική δυνατότητα που κερδίζει έδαφος και θα εκτοξευτεί τα αμέσως επόμενα χρόνια είναι η χρήση σε μπαταρίες που υποστηρίζουν την ηλεκτροκίνηση. Σε αυτό τον κλάδο χρησιμοποιείται και το κοβάλτιο, που επίσης υπάρχει στα κοιτάσματα της χώρας μας που εκμεταλλεύεται η ΛΑΡΚΟ. Λόγω της παγκόσμιας πίεσης των κινημάτων για μια πράσινη μετάβαση, η ηγεσία της ΕΕ αναγκάζεται να προωθήσει μεταξύ άλλων την ηλεκτροκίνηση, αλλά και τον εκσυγχρονισμό των ενεργοβόρων βιομηχανιών με το πράσινο ταμείο που ανακοίνωσε από το Μάρτιο του 2020. Οι αντικειμενικές συνθήκες λοιπόν μας δείχνουν ότι το νικέλιο και το κοβάλτιο που διαθέτει η χώρα μας μπορούν να αποτελέσουν σημαντικές πηγές εσόδων για το κράτος, και να βοηθήσουν στην πράσινη μετάβαση. Ακόμα, η ΛΑΡΚΟ μπορεί από μια ενεργοβόρος βιομηχανία να εκσυγχρονιστεί προς μια κατεύθυνση που θα μειώσει και τις εκπομπές διοξειδίου και το ενεργειακό κόστος, αξιοποιώντας μια χρηματοδότηση που δικαιούται από τα ευρωπαϊκά ταμεία.
Η τεχνογνωσία για ένα μετασχηματισμό της ΛΑΡΚΟ προς μια οικονομικά αποδοτική, ασφαλέστερη για τους εργαζόμενους και πιο πράσινη ενεργειακά κατεύθυνση υπάρχει. Το 2006 το ΙΓΜΕ και η Σχολή Μεταλλειολόγων του ΕΜΠ παρουσίασαν στις εγκαταστάσεις της ΛΑΡΚΟ μεγάλη πιλοτική εγκατάσταση που αποδείκνυε ότι αυτή η τεχνογνωσία είναι άμεσα εφαρμόσιμη και μπορεί να αποφέρει σημαντικά οφέλη, κάνοντας τη ΛΑΡΚΟ βιώσιμη για πολλά χρόνια ακόμη. Οι διορισμένες διοικήσεις αγνόησαν αυτές τις δυνατότητες, αφήνοντας τη ΛΑΡΚΟ να οδηγείται στη σημερινή κατάσταση. Ιδιωτικές εταιρείες σε όλο τον κόσμο έχουν χρησιμοποιήσει παρόμοια τεχνολογία αλλά το ελληνικό κράτος αρνήθηκε να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση. Φαίνεται ότι η απαξίωση των ελληνικών κρατικών βιομηχανιών προς όφελος της ιδιωτικοποίησης -ξεπουλήματος ήταν ο μοναδικός στόχος.»
Αλλά και αργότερα, όταν οι κ.κ. Χατζηδάκης και Μητσοτάκης διαφήμιζαν το πρόγραμμα αγοράς ηλεκτρικών αυτοκινήτων, στις 12 Ιουνίου 2020, ο τομέας Βιομηχανίας του ΜέΡΑ25 ανέφερε:
«Ας μιλήσουμε για την ηλεκτροκίνηση, αλλά από τη σκοπιά και της παραγωγής, όχι μόνο της κατανάλωσης. Για την κατασκευή μπαταριών των ηλεκτρικών αυτοκινήτων χρειάζονται -εκτός των άλλων- νικέλιο και κοβάλτιο. Γι’ αυτό η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αναφέρει σε έκθεσή της ότι το νικέλιο και το κοβάλτιο είναι το πετρέλαιο και το αέριο του μέλλοντος. Αυτά τα μέταλλα υπάρχουν στα κοιτάσματα που εκμεταλλεύεται η ΛΑΡΚΟ. Η ΛΑΡΚΟ, την οποία απαξιώνει συστηματικά ο κ. Χατζηδάκης.
Η κυβέρνηση δίνει 100 εκατομμύρια ευρώ για αγορά ηλεκτρικών αυτοκινήτων, εισαγόμενων από τις αυτοκινητοβιομηχανίες της Κεντρικής Ευρώπης, αυξάνοντας με αυτό τον τρόπο το εμπορικό έλλειμμα. Με ένα αντίστοιχο ποσό θα κατασκευαζόταν εγκατάσταση υδρομεταλλουργίας στη ΛΑΡΚΟ, ώστε να εξάγει νικέλιο και κοβάλτιο στις αυτοκινητοβιομηχανίες της Κεντρικής Ευρώπης, δημιουργώντας εμπορικό πλεόνασμα αντί για έλλειμμα. Η σχετική μελέτη υπάρχει στα συρτάρια των υπουργών από το 2007.»
Είχαμε περιγράψει λοιπόν με ακρίβεια με ποιες κινήσεις θα μπορούσε η ΛΑΡΚΟ να είναι βιώσιμη εξασφαλίζοντας ποιοτικές θέσεις εργασίας και πραγματικά πράσινη ανάπτυξη με μακροπρόθεσμο μάλιστα όφελος των δημόσιων ταμείων.
Η κυβέρνηση κατά την προσφιλή της τακτική έκανε πως δεν άκουσε τις προτάσεις μας.
Τώρα που δρομολογεί τη διαδικασία του ξεπουλήματος παραδέχεται την αλήθεια:
Όπως διαβάζουμε σε ένα ακόμα δημοσίευμα , «o υπουργός μιλώντας στο συνέδριο της Capital Link, αναφέρθηκε στην ιδιωτικοποίηση της βιομηχανίας νικελίου Λάρκο, η οποία δραστηριοποιείται σε ένα μέταλλο που είναι απαραίτητη πρώτη ύλη για την αποθήκευση ενέργειας.»
Έχει σημασία ότι η παραδοχή αυτή γίνεται μόνο σε κλειστές διαδικασίες που αφορούν «επενδυτές». Όταν οι υπουργοί απευθύνονται στη Βουλή και στον ελληνικό λαό, προτιμούν να μας αντιμετωπίζουν όπως οι αποικιοκράτες τους ιθαγενείς. Διότι όπως οι αποικιοκράτες είχαν μόνο σκοπό τη λεηλασία του πλούτου των ιθαγενών, έτσι και οι μνημονιακές κυβερνήσεις αναγνωρίζουν τις αξίες μόνο αφού έχουν δρομολογήσει το ξεπούλημά τους σε ολιγαρχικά συμφέροντα.
Όταν είχε ξεκινήσει αυτή η διαδικασία τον περσινό Φεβρουάριο είχαμε καλέσει «έστω και την ύστατη ώρα το Υπουργείο να αξιοποιήσει τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας αντί να τις χαρίζει σε ιδιωτικά συμφέροντα. Το επιστημονικό και εργατικό δυναμικό της χώρας μπορεί να στηρίξει μια διαδικασία πράσινης ανασυγκρότησης προς όφελος του κοινωνικού συνόλου και της ελληνικής οικονομίας. Αρκεί η κατεύθυνση να είναι αυτή και όχι το ξεπούλημα.»
Σήμερα, που έχει γίνει σαφές στους πάντες ότι η κυβέρνηση λειτουργεί αποκλειστικά ως ντίλερ ιδιωτικών συμφερόντων, ότι η δημοκρατία της είναι εμπόδιο και η δημόσια περιουσία εμπόρευμα προς εκποίηση, απευθυνόμαστε μόνο στους πολίτες αυτής της χώρας, στα σωματεία και τους επιστημονικούς φορείς.
Η χώρα με την πολιτική που ακολουθείται, μετατρέπεται ταχύτατα σε αποικία. Οι αποικίες είναι χώρες που υπάρχουν μόνο ως πεδία λεηλασίας του φυσικού τους πλούτου και της εργασίας των κατοίκων τους προς όφελος μιας ολιγαρχίας. Εκτός από το στενό περιβάλλον της ολιγαρχίας και της κυβέρνησης, η ζωή όλων των υπόλοιπων κατοίκων σε μια αποικία είναι φτηνή και απελπιστική. Δεν μπορεί σχεδόν κανείς να ξεφύγει ατομικά από μια τέτοια κατάσταση, όσο εργατικός και άξιος και να είναι. Ρωτήστε τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Όσο παγιώνεται η κατάσταση αυτή τόσο πιο δύσκολος θα είναι ο αγώνας για να αλλάξει. Ο δρόμος της συλλογικής διεκδίκησης και της ανυπακοής σε αυτή την κατάσταση, που εμείς στο ΜέΡΑ25 ονομάζουμε χρεοδουλοπαροικία, είναι ένας δρόμος που όσο συντομότερα τον ακολουθήσουμε, τόσο πιθανότερο είναι να ζήσουμε μια αξιοπρεπή ζωή σε μια κανονική χώρα, όπως μας αξίζει και μπορούμε.
*Κώστας Ντάσκας, Μέλος Π.Γ. ΜέΡΑ25