του Δημήτρη Τσίρκα
Η διαμαρτυρία σε εκθέτει επικίνδυνα στον ιό, αλλά η κατανάλωση σου δίνει ανοσία. Ακόμα περισσότερο σε εκθέτει η δημοκρατία. Μοναδικό εμβόλιο η αστυνομία. Όσο περισσότερη, τόσο μεγαλύτερη η ανοσία.
Δεν υπάρχουν πλέον δικαιολογίες, ούτε καν προσχήματα. Όποιος δεν αντέχει άλλο κλεισμένος μέσα, κολλημένος μπροστά από μια οθόνη, να υπάρχει μόνο για να δουλεύει και να καταναλώνει.
Όποια δεν θέλει να ζητά ψηφιακή άδεια για να ξεμυτίσει από την προσωπική της φυλακή, με το χρονόμετρο στο χέρι και πάντα υπό την αυστηρή επιτήρηση του χωροφύλακα. Όποιος θέλει να ζει και όχι να φυτοζωεί, πρέπει να αντιδράσει τώρα. Όχι μετά, τώρα.
Η εξουσία έχει μία επιθυμία: την υποταγή. Όποιος ενδώσει στην επιθυμία της χάνει κάθε δική του και ο μόνος τρόπος να συνεχίσει να επιθυμεί είναι να επιθυμήσει και αυτός την υποταγή, τη δική του και των άλλων.
Όπως οι καραντινολάγνοι που πανικοβάλλονται μπροστά στη θέα δυο ανθρώπων στον δρόμο να βαδίζουν δίπλα δίπλα, και αμέσως ψεκάζονται με αντισηπτικό και απαιτούν λοκντάουν μέχρι να σβήσει ο ήλιος.
Και η αριστερά, αν θέλει να αποδείξει ότι είναι κάτι περισσότερο από την υποχόνδρια παράταξη μεσόκοπων και ηλικιωμένων μεσοαστών, ας οργανώσει την αντίδραση, διαφορετικά την περιμένει το μουσείο αυτών που «θα λογαριαστούν μετά».
Η ζωή θα συνεχιστεί μόνο από όσους θέλουν να τη ζήσουν, όχι από εκείνους που πρόθυμα την απαρνούνται, μήπως και τη σώσουν.