Βάζοντας μαζί με το μήνυμά του μία εικόνα που λέει «Ευτυχώς τώρα, κάθαρσις», ο σκηνοθέτης στέλνει μήνυμα ελπίδας για «έναν κόσμο λίγο καλύτερο», μετά τη σωρεία καταγγελιών, που αποκαλύπτουν υποθέσεις συστηματικών παρενοχλήσεων και ξαναφέρνουν στην επιφάνεια το ζήτημα της έμφυλης βίας.
Γράφει συγκεκριμένα:
Είμαι περήφανος για τη γενιά μου.
Πόσες γενιές πέρασαν με την απορία, τι κόσμο θα παραδώσουμε στα παιδιά μας;
Νομίζω πως η δική μας η γενιά απαντά. Έναν κόσμο λίγο καλύτερο.
Κληρονομήσαμε μια χώρα χρεωμένη, μια κοινωνία σοβαροφανή άλλα όχι σοβαρή, μια κοινωνία θρησκευόμενη που σπεύδει να ρωτήσει τι δουλειά είχε μια κοπέλα στο δωμάτιο ενός άντρα, στο γραφείο ενός άντρα, στον κόσμο ενός άντρα γενικά.
Εμείς αν βιαστήκαμε, δεν βιάσαμε, αν χτυπηθήκαμε δεν χτυπήσαμε, αν μάθαμε με πόνο, διδάξαμε με αγάπη και ευχόμαστε στα παιδιά μας καλή ευτυχία και όχι καλή επιτυχία.
Γιατί τώρα ;;;;
Η Επανάσταση του 1821 γιατί τότε; Γιατί όχι 100 χρόνια πριν ή 100 χρόνια μετά;
200 χρόνια συμπληρώνονται από την Ελληνική Επανάσταση.
Οι φουστανέλες μας έσωσαν τότε, τα φουστάνια μας σώζουν σήμερα.
Όχι δεν είμαι περήφανος για τη γενιά μου. Είμαι περήφανος για τις γυναίκες της γενιάς μου.