Όπως αναφέρουν σε σχετικό κείμενο, «συγκεκριμένα, οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες που απασχολούνται στο πρόγραμμα ΕΣΤΙΑ ΙΙ, βρίσκονται εδώ και τρεις μήνες απλήρωτοι/ες, με θολό το πεδίο σχετικά με την καταβολή των μισθών τους».
Το προηγούμενο διάστημα, «οι εργαζόμενοι/ες στο πρόγραμμα Ημιαυτόνομης Διαβίωσης Ασυνόδευτων Ανηλίκων στην Θεσσαλονίκη (SIL), οι οποίοι παρέμεναν μέχρι πρόσφατα απλήρωτοι/ες από το Σεπτέμβριο του 2020, ξεκίνησαν επίσχεση εργασίας την 1η Δεκέμβρη διεκδικώντας συλλογικά τα αυτονόητα. Την άμεση καταβολή των δεδουλευμένων τους και την έγκαιρη μηνιαία καταβολή των μισθών τους. Δεν έχουμε παρά να χαιρετίσουμε τη νίκη τους και να την φυλάξουμε ως παρακαταθήκη για το μέλλον, θυμίζοντας σε όλους και όλες μας, ότι οι νίκες, οι άλλοτε μικρές, oi άλλοτε μεγάλες ή ακόμα και οι συμβολικές, έρχονται πάντα μέσα από αγώνα και συλλογικές διεκδικήσεις».
Παράλληλα, έντονη είναι η αντίδρασή τους σε απόλυση ενός εργαζόμενου για τη συνδικαλιστική του δράση, που ακολουθεί μία «συστηματικά εκδικητική μεταχείριση»:
«Μέσα σε όλα αυτά, ήρθε να προστεθεί η αιφνίδια απόλυση του συνάδελφου Α. Γκ.. ιδρυτικό μέλος του Σωματείου Εργαζομένων Άρσις. Στις 31/12 ενημερώθηκε για την απόλυση του χωρίς καμία προηγούμενη προειδοποίηση, έπειτα από τρία χρόνια εργασίας στην ΑΡΣΙΣ, με πρόφαση ότι έληξε η χρηματοδότηση του προγράμματος που ήταν δηλωμένος. Η ΜΚΟ ΑΡΣΙΣ φαίνεται ότι δεν κρατά πια ούτε τα προσχήματα, καθώς ο συνάδελφος μετά από αγώνα τόσο του ίδιου όσο και του Σωματείου Εργαζομένων, κατόπιν προηγούμενης παράνομης και εκδικητικής απόλυσης του λόγω συνδικαλιστικής δράσης, το καλοκαίρι του 2018, επαναπροσλήφθηκε και αναγνωρίστηκε ως εργαζόμενος αορίστου χρόνου, καλύπτοντας πάγιες ανάγκες της ΑΡΣΙΣ, ανεξάρτητα από τη ροή χρηματοδότησης και του προγράμματος που τυπικά ήταν δηλωμένος.
Ο συνάδελφος παρόλο που ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στους συναδέλφους/ισσες του και δεν είχε υπάρξει κανένα παράπονο, υφίστατο συνεχώς εκδικητικά διακριτική μεταχείριση από τη Διοίκηση. Ο συνάδελφος δεν απολύθηκε επειδή έληξε η χρηματοδότηση, αφενός γιατί υπήρχαν ευκαιρίες μετακίνησης του και αφετέρου γιατί δεν είχε σύμβαση ορισμένου χρόνου, αλλά γιατί συμπυκνώνει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά και ως προς τη σχέση εργασίας του (αορίστου χρόνου σύμβαση) αλλά και ως προσωπικότητα (ιδρυτικό μέλος του επιχειρησιακού σωματείου εργαζομένων), που η Διοίκηση δράττοντας την ευκαιρία με πρόσχημα την χρηματοδότηση και δρώντας καθαρά εκδικητικά, δε θέλει να υπάρχουν ως παράδειγμα.»
Καταλήγοντας, οι εργαζόμενοι στην ΑΡΣΙΣ τονίζουν ότι «να θυμίσουμε λοιπόν στη Διοίκηση της ΑΡΣΙΣ, ότι δεν είμαστε αναλώσιμοι/ες και ότι κάθε προσπάθεια καταστρατήγησης των εργατικών μας δικαιωμάτων θα μας βρίσκει πάντα απέναντι. Δεν εξαρτόμαστε από τις εκάστοτε χρηματοδοτήσεις που η ΑΡΣΙΣ συμφωνεί και αναλαμβάνει, αλλά είμαστε εργαζόμενοι/ες που παρέχουμε τις υπηρεσίας μας σε διαρκή βάση και πολλές φορές κάτω από δύσκολες συνθήκες. H μη καταβολή των δεδουλευμένων αποδοχών, εφόσον υπερβαίνει τους δύο μήνες, θεωρείται ως μονομερής βλαπτική μεταβολή των όρων εργασίας, ανεξαρτήτως της αιτίας της καθυστέρησης.
Οι εργαζόμενοι των ΜΚΟ δεν είναι ούτε συνεργάτες/ιδες των διοικήσεων, ούτε συνδιαχειριστές/τριες στα προγράμματα που συμφωνούνται κάθε φορά αλλά ούτε και εθελόντριες/ες. Δεν δουλεύουμε από χόμπι αλλά ούτε τα κίνητρα της εργασίας μας εφορμούν από αισθήματα φιλανθρωπίας»