Έχοντας περάσει στη φάση χρυσοχοΐδοποίησης του δημοσίου λόγου και αδωνοποίησης της λογικής, κυρανακοποίησης της πραγματικότητας και εκμπογδανισμένης διαχείρισης κάθε πιθανής και απίθανης τραγωδίας, η ζωή συνεχίζει να περνάει σε μια χώρα κλειστή για κάτι λιγότερο από το ένα τρίτο του έτους. Ευθύνες ορφανεμένες και αδέσποτες για κάθε έγκλημα και αβλεψία γίνονται συνήθεια, όπως και η πτώση από τα σύννεφα για κάθε τρομακτική αλήθεια που προκύπτει από τη γύμνια της κυβέρνησης και της διαχείρισης της πανδημίας, που πια σκοτώνει σε όλα τα επίπεδα. Ευτυχώς, από το παράθυρο που άνοιξε μέσα στη μαυρίλα βλέπουμε τον ζόφο να ασφυκτιεί, με το ένα μετά το άλλο τα θύματα κακοποίησης να καταφέρνουν να δαμάσουν τους δαίμονές τους και να μιλήσουν δημόσια, στοιχειώνοντας τον ύπνο λασπερών και λιγδωμένων τεράτων που διαπερνούν την πολιτική αλυσίδα, και φτάνουν μέχρι και τις κορυφές της. Λαστ μπατ νοτ λιστ: Το νέο τραγούδι του Σπύρου Γραμμένου «Το όνομά μου είν' το δικό σου», σε πρώτη και περήφανη ραδιοφωνική μετάδοση.
