-γράφει ο Σπύρος Γραμμένος

Ακούγοντας την μαρτυρία του Άρη για όσα πέρασε στα χέρια της ασφάλειας έκλαψα.
Έκλαιγε ο ίδιος όσο τα έλεγε και έκλαιγαν και όσοι ήταν μαζί του στο στούντιο.
Έκλαιγαν και όσοι ήταν γύρω μου.
Έκλαιγαν και όσοι έγραφαν εκείνη την ώρα στο τσατ του ραδιοφώνου.
Με τους ίδιους ανθρώπους έχω κλάψει κι άλλες φορές.

Φυσικά και κλαίμε.
Κλαίμε και δεν ντρεπόμαστε γι’ αυτό.
Κλαίμε για κάθε άνθρωπο που κλαίει, για κάθε άνθρωπο που πονάει, για κάθε έναν που υποφέρει.
Για κάθε άνθρωπο που δεν μπορεί να ταΐσει τα παιδιά του.
Για κάθε έναν που κακοποιείται και δεν μιλάει, αλλά και για κάθε έναν που κατάφερε να μιλήσει.
Για κάθε άνθρωπο που πουλάει την ζωή του για να ζήσει.
Για κάθε παιδί, για κάθε γονιό, για κάθε έναν που αδικείται.
Για κάθε βάρκα με δάκρυα που προσπαθεί να ξεφύγει απ’ τον θάνατο και είτε βουλιάζει, είτε την χώνουν σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης χωρίς ζωή.

Κλαίμε με τα τραγούδια, τα ποιήματα, αλλά και με την πραγματικότητα που πολλές φορές ξεπερνάει την τέχνη.

Δεν κλαίμε για να μας λυπηθεί κάποιος.
Πονάμε για κάθε έναν που πονάει και χύνουμε δάκρυα μαζί του.

Κλαίμε γιατί πονάμε μαζί με όσους πονούν, υποφέρουμε με όσους υποφέρουν και τα δάκρυα που χύνουμε, γίνονται ποτάμι· ένα μικρό ποτάμι που συναντάει άλλα μικρά ποτάμια που χύθηκαν απ’ όσους πόνεσαν, αγωνίστηκαν, βασανίστηκαν, αντέξανε ή δεν αντέξανε.

Αυτά τα μικρά ποτάμια συναντιούνται, ενώνονται και θα έρθει η στιγμή που όλα μαζί θα γίνουν ένα, θα φουσκώσουν, θα ξεπεράσουν τις όχθες και θα γεμίσουν τα στενά, τις λεωφόρους, τις εθνικές οδούς, τις πλατείες, θα μπούνε στα σπίτια, στα κανάλια, στα ραδιόφωνα, στα μυαλά των νέων ανθρώπων που δεν θα αντέχουν άλλα δάκρυα και άλλο πόνο, άλλες βάρκες και άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Χύνουμε και δάκρυα χαράς βέβαια.
Για εκείνα τα δάκρυα μπορεί και να ντραπούμε, μπορεί και να τα κρύψουμε.
Κλαίμε σε κάθε νίκη, σε κάθε βήμα που μας πάει πιο κοντά στην ελευθερία, πιο κοντά στην αδελφοσύνη.

Μπορεί μερικές λέξεις να ακούγονται γραφικές, όπως και για κάποιους, γραφικές να είναι και κάποιες απ’ αυτές τις εικόνες, αλλά αν κοιτάξεις από απόσταση και δεις έναν πιτσιρικά να προσπαθεί να πιάσει την καλή με μια Start-Up και έναν άλλο πιτσιρικά να μπαίνει μπροστά σε μια ομάδα ανθρώπων που προσπαθεί να πάρει το σπίτι μιας οικογένειας, προσπάθησε να μην δακρύσεις.

 

 

 

*Εδώ μπορείτε να βρείτε τη σελίδα Pol.Stencils από την οποία είναι το εικαστικό του άρθρου.