Μπολιβάρ, ένα ελληνικό ποίημα, στα Ισπανικά

Είμαστε εδώ με αφορμή τη μεγάλη γιορτή των 200 χρόνων από την νίκη του Μπολίβαρ στο Καραμπόμπο, τη νίκη που σήμανε την αποχώρηση των αποικιοκρατών Ισπανών από τα χώματα της Λατινικής Αμερικής. Που συμπίπτουν με τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση. Χάρη στο Νίκο Εγγονόπουλο, σε έναν άλλο δύσκολο καιρό για την Ελλάδα, οι δύο πατρίδες και οι δύο αγώνες συναντήθηκαν, με τον μοναδικό τρόπο που ξέρει να το κάνει η ποίηση.

Το ποίημα του Νίκου Εγγονόπουλου είχε μεταφραστεί στα ισπανικά και εκδοθεί από την Ελληνική κοινότητα της Βενεζουέλας, προ ετών.

Με αφορμή την επέτειο των δύο επαναστάσεων, ο ελληνοβενεζουελάνος σκηνοθέτης και ηθοποιός Κώστας Παλαμήδης και ο πρωταγωνιστής του Εθνικού Θεάτρου της Βενεζουέλας Λούτβιχ Πινέδα, σκηνοθέτησαν και μας παρουσίασαν ένα διάλογο μεταξύ των λαϊκών τραγουδιών της Βενεζουέλας και κεντρικού αποσπάσματος του ποιήματος του Νίκου Εγγονόπουλου.

Το έργο βιντεοσκοπήθηκε από την ομάδα του The Press Project, το Σάββατο 19 Ιουνίου, στο Κρατικό Θέατρο του Καράκας. Η οργάνωση και παρουσίαση έγινε ως ευχαριστήριο σε όλους εσάς, που στηρίξατε παντοιοτρόπως αυτή την αποστολή, και αποτελεί «ένα μικρό ευχαριστώ για όσους σας έστειλαν εδώ να δείτε και να πείτε την αλήθεια», όπως μας είπε η μεγάλη κυρία του βενεζουελάνικου θεάτρου, Άουρα Ρίβας, όταν έμαθε πως βρεθήκαμε εδώ.

H μετάφραση:

Κώστας Παλαμήδης, λαϊκό βενεζουελάνικο τραγούδι:

Δεν ξέρω τι έχω καρδιά μου, πληγωμένο είν’ το στήθος μου…

Λούντβιχ Πινέδα, Μπολιβάρ, ένα ελληνικό ποίημα, στα Ισπανικά: 

Μ π ο λ ι β ά ρ !  Όνομα από μέταλλο και ξύλο, ήσουνα ένα λουλούδι μεσ’ στους μπαχτσέδες της Νότιας Αμερικής.
Είχες όλη την ευγένεια των λουλουδιών μέσ’ στην καρδιά σου, μέσ’ στα μαλλιά σου, μέσα στο βλέμμα σου.
Η χέρα σου είτανε μεγάλη σαν την καρδιά σου, και σκορπούσε το καλό και το κακό.
Ροβόλαγες τα βουνά κι’ ετρέμαν τ’ άστρα, κατέβαινες στους κάμπους, με τα χρυσά, τις επωμίδες, όλα τα διακριτικά του βαθμού σου,
Με το ντουφέκι στον ώμο αναρτημένο, με τα στήθια ξέσκεπα, με τις λαβωματιές γιομάτο το κορμί σου,
Κι’ εκαθόσουν ολόγυμνος σε πέτρα χαμηλή, στ’ ακροθαλάσσι,
Κι’ έρχονταν και σ’ έβαφαν με τις συνήθειες των πολεμιστών Ινδιάνων,
Μ’ ασβέστη, μισόνε άσπρο, μισό γαλάζιο, για να φαντάζης σα ρημοκκλήσι σε περιγιάλι της Αττικής,
Σαν εκκλησιά στις γειτονιές των Ταταούλων, ωσάν ανάχτορο σε πόλη της Μακεδονίας ερημική…

Τραγουδούν μαζί, λαϊκό βενεζουελάνικο τραγούδι:

Θέλω να βρίσκομαι στα άδεια σκοτάδια, γιατί ο κόσμος πληγώνει τις αισθήσεις μου

και η ζωή με θλίβει, η ανήσυχη ερωμένη, μου διηγείται πίκρες

εκεί θα με εγκαταλείψουν οι μνήμες, που είναι λύκοι που ουρλιάζουν μες στη νύχτα,

και θα έχω πια κατακτήσει το φανταστικό άσυλο μου στα μπράτσα του θανάτου

Αποχώρηση, τραγουδά ο Κώστας Παλαμήδης λαϊκό βενεζουελάνικο τραγούδι:

Πράσινο πουλάκι, πως θες να μην κλαίω, πως μπορώ να μην κλάψω,

αχ, αφού έχω μόνο μια ζωή και θέλουν να μου την αρπάξουν…