Κείμενο: Λαμπρινή Θωμά

Φωτογραφίες, Βίντεο: Αλέξανδρος Γαστεράτος, Νίκος Βεντούρας

Ρόζα Μαρία Σώτο, ιθαγενής, ακτιβίστρια για την κοινωνική δικαιοσύνη, Περού 

«Τα αποτελέσματα των εκλογών δεν τα έχουν επιβεβαιώσει ακόμη. Η χώρα είναι διχασμένη, έχουμε δύο πόλους και δούλεψε πολύ, έπιασε η πολιτική καμπάνια του φόβου της δεξιάς. Η δεξιά ασκεί πιέσεις ώστε να μη γίνει η ανακήρυξη του Πέδρο ως προέδρου, αλλά ο Πέδρο μίλησε ο ίδιος και πολλοί έχουν ήδη αναγνωρίσει το αποτέλεσμα. Φυσικά ανησυχώ, οι στρατιωτικοί είναι με τη δεξιά και δεν τους έχουμε καμμία εμπιστοσύνη. Γι αυτό θα φύγω μια μέρα νωρίτερα, πρέπει να είμαι στο Περού την Παρασκευή, για τη μεγάλη διαδήλωση του Σαββάτου, υπέρ του Πέδρο Καστίγιο. Έχουμε πολύ δουλειά, οι δεξιοί προσπαθούν να εμποδίσουν την ανακήρυξή του αλλά δε θα το επιτρέψουμε. Όλο το βαθύ Περού δεν πρόκειται να χαρίσει την ψήφο του στη δεξιά των συμφερόντων που άμα κερδίζει είναι καλές οι εκλογές, άμα χάνει αρχίζει τα μαγειρέματα. Ο Πέδρο Καστίγιο είναι η αρχή μιας αλλαγής. Δεν ανήκω στο κόμμα του, δουλεύω για την κοινωνική δικαιοσύνη στο Περού. Να αλλάξουν τα πράγματα, να φύγουν οι νεοφιλελεύθεροι που κυβερνάνε, να μπορούν τα παιδιά μας να πάνε σχολείο. Σήμερα τα παιδιά μας δεν μπορούν να πάνε σχολείο γιατί το κοντινότερο σχολείο είναι οκτώ ώρες ποδαρόδρομος, αυτή είναι η δεξιά κι ο νεοφιλελευθερισμός. Ο Πέδρο δεν είναι από αυτούς, δεν είναι μέρος του κτήνους που μας δολοφονεί, δεν είναι παιδί του συστήματος. Αν έχει καλούς συντρόφους γύρω του θα αλλάξουν πολλά. Ξέρω πως όταν λέει ότι οι φτωχοί στο Περού τρώνε χώμα εσείς νομίζετε ότι το λέει μεταφορικά, αλλά δεν το λέει μεταφορικά: αυτή είναι η αλήθεια, οι φτωχοί στο Περού τρώνε χώμα. Ενώ έχουμε πολύ παραγωγή, αυτοί μας παίρνουν τα πάντα. Δεν έχουμε σπίτια, δεν έχουμε θέρμανση, στο Περού κάνει κρύο, το ξέρεις, μένουμε σε σπίτια από πλαστικό και τσίγκο, χιλιόμετρα και χιλιόμετρα από παράγκες, χωρίς θέρμανση, χωρίς νερό, χωρίς ρεύμα, χωρίς κανένα βασικό αγαθό… Με την πανδημία φάνηκαν ακόμη περισσότερο οι κοινωνικές διαφορές, η πανδημία έδειξε ότι το κράτος δεν υπάρχει για μας κι η δεξιά δε νοιάζεται. Ο λαός μας παλεύει, κάνει δέκα δουλειές για να ζήσει, το μόνο που έχει είναι τα χέρια του και με αυτό βγαίνει να διαδηλώσει, μας χτυπάνε από παντού, να μας ισοπεδώσουν, αλλά δεν τους αφήσαμε. Έχουμε πολλά να αλλάξουμε, από την παιδεία που είναι ρατσιστική και ταξική μέχρι το ίδιο το σύνταγμα, γιατί ακόμη έχουμε το ίδιο το σύνταγμα του Φουτζιμόρι».

Πάστορας Τ’σέρυ Αμόρ Ντίκινσον, ΗΠΑ, Οκλαχόμα, Black Lives Matter

«Η ιστορία τώρα αρχίζει, ειδικά στην Οκλαχόμα, που πριν γίνει γη του άσπρου ανθρώπου ήταν γη των μαύρων και των ινδιάνων, είχε τις περισσότερες μικρές πόλεις με μαύρους κατοίκους σε όλη τη χώρα, και φυσικά τις σχέσεις όλων μας μεταξύ μας, εγώ ας πούμε είμαι από τη γιαγιά μου και της φυλής των μαυροπόδαρων, και έχουμε και απογόνους απελεύθερων και σκλάβων, έχουμε τις πέντε αναγνωρισμένες φυλές και σαραντεπτά ακόμη. Οι φυλές έχουν δικό τους σύστημα οργάνωσης και κάποιες φορές και δική τους οικονομία. Όμως η υπόλοιπη Οκλαχόμα είναι πολύ συντηρητική, από τις πιο συντηρητικές πολιτείες. Είμαστε η πολιτεία με τους περισσότερους δολοφονημένους από την αστυνομία, η πρώτη σε φυλακίσεις μαύρων γυναικών παγκόσμια. Κι από πάνω έχουμε έναν διχαστικό κυβερνήτη, τον φωνάζουμε μπέιμπυ Τραμπ, τον λένε Κέβιν Στιτ (Stitt) αλλά τον αποκαλούμε Μπουλστιτ [Bullstitt – μη μεταφράσιμο λογοπαίγνιο].

Oσο και αν υπάρχουν δεκάδες οργανώσεις του κινήματος, τμήματα και βάσεις του Black Lives Matter, ομάδες αλληλοβοήθειας, η βία εναντίον μας στην Οκλαχόμα δεν έχει μειωθεί. Μόνο να σκεφτείς τον φίλο μου το Τζούλιους Τζόουνς, που είναι 19 χρόνια στην πτέρυγα θανατοποινιτών ενώ όλοι ξέρουν ότι είναι αθώος… όμως αυτές οι καταστάσεις μας φέρνουν κοντά με τις προγενέστερες γενιές αγωνιστών, αυτούς που αγωνίστηκαν για τα πολιτικά δικαιώματα, τους Μαύρους Πάνθηρες, μας ξαναδιδάσκουν τον επαναστατικό ακτιβισμό. Όχι ότι δεν είναι επικίνδυνο. Μόνο το χρόνο που μας πέρασε μου βάλανε βόμβα στο σπίτι, μου κάψανε το αμάξι, σκότωσαν το σκύλο μου… Μας στοχοποιούν όσους αγωνιζόμαστε. Όλη η οικογένειά μου είναι στόχος τους. Κάθε μέρα ανησυχώ για τα παιδιά μου. Και προσέχω όλη την ομάδα μας, γιατί η στοχοποίησή μας πάει πολύ πίσω. Έχουμε δει πολλά, έχουμε δει να δολοφονούνται οι ηγέτες μας. Εμένα η γιαγιά μου ήταν η Κλάρα Λούπερ, εκείνη που οργάνωσε το πρώτο σιτ ιν (sit in) στην ιστορία του αγώνα μας, κι εκείνη μου έμαθε πω είναι δύσκολος κι επικίνδυνος αυτός ο αγώνας, και μόνο αν είσαι πρόθυμος να δώσεις και τη ζωή σου για να απελευθερώσεις το λαό σου, θα αλλάξουν τα πράγματα. Αν είσαι επαναστάτης πρέπει να είσαι έτοιμος να πεθάνεις. Μικρή δεν το καταλάβαινα, όμως αυτά τα δύο τρία τελευταία χρόνια το έμαθα καλά. Πέρισυ μόνο χάσαμε έξι ακτιβιστές από το στενό μου κύκλο με πολύ περίεργους τρόπους. Έτσι είναι όμως. Δίνουν πολλοί τη ζωή τους για το κίνημα γιατί έτσι ο αγώνας μένει ζωντανός και δε σταματά ποτέ. Και γιατί ξέρουμε ότι δεν είναι μόνο για μας. Η απελευθέρωσή μας είναι συνδεδεμένη με την απελευθέρωση όλων των καταπιεσμένων λαών. Μιλάμε συνεχώς και για τους λαούς της Βενεζουέλας, της Κούβας, της Αϊτής, που είναι αδελφές χώρες και πρέπει να ξέρουν ότι έχουν αδελφούς που είναι έτοιμοι να παλέψουν και γι’ αυτούς. Γιατί δεν μας σκοτώνει μόνο η αστυνομία. Εκείνη που κυρίως μας σκοτώνει είναι η αποικιοκρατία. Με τον ίδιο τρόπο. Απλώς οι κουβέρτες με την ευλογιά αντικαταστάθηκαν από τις σφαίρες».

Βαγγέλης Γονατάς, Ελλάδα, Δίκτυο για την Υπεράσπιση της Ανθρωπότητας και μέλος οργανώσεων Αλληλεγγύης με την Κούβα και τη Βενεζουελα

«Είναι η δεύτερη φορά που έρχομαι εδώ. Σε μια αξιοπρεπή χώρα που δίνει τη μάχη της και που μπορεί με μαθηματικούς όρους να μη βγαίνει, αλλά με πολιτικούς όρους και όρους καρδιάς βγαίνει και παραβγαίνει. Όπως και η Κούβα, που εξήντα χρόνια βγαίνει έτσι. Υπάρχει ένα κομμάτι που βλέπει κριτικά τη Βενεζουέλα, κι όχι μόνο τη Βενεζουέλα, βλέπει κριτικά ότι επαναστατικό κινείται κι αντιστέκεται… Αλλά αυτά είναι σημεία των καιρών. Οι λαοί που αντιστέκονται, οι χώρες που αντιστέκονται έχουν την ηγεσία της αντίστασης, κι όχι οι παρηκμασμένοι κινηματικά ευρωπαίοι. Εγώ δεν έρχομαι εδώ για να δείξω την αλληλεγγύη μου, αλλά για να πάρω. Δεν δίνουμε, κυρίως παίρνουμε, ακριβώς λόγω της κινηματικής κατάστασης. Ήταν το 1993 ή το 1994 που ήταν καλεσμένος ο Τσάβες στην Αβάνα και είπαν κι οι δύο τότε ότι οι ιδέες του Μαρτί και του Μπολίβαρ είναι όσο ποτέ επίκαιρες, ότι η επανάσταση της εποχής μας είναι ο αντι-ιμπεριαλισμός. Αυτό είναι το καθήκον μας. Μακάρι να το καταλάβει κι η Ευρώπη πως εδώ γι αυτό γεννιούνται τόσα κινήματα, ακριβώς γι’ αυτό το λόγο».

Μανόλο Δος Σάντος, Νέα Υόρκη, Διεθνές Κοινοβούλιο των λαών

«Ήμουν στην Κούβα για έξι χρόνια, δε μας λένε τίποτε [στις ΗΠΑ], μας παρακολουθούν αλλά δε μας λένε τίποτε. Είναι κι αυτό [η παραμονή στην Κούβα] μέρος της συνεχούς μας δουλειάς, είναι ο τρόπος να μαθαίνουμε μέσα από την ηγετική πορεία των λαών, για να κάνουμε πιο εύκολο το δρόμο προς το σοσιαλισμό και για τις ΗΠΑ. Στις ΗΠΑ δουλεύω στο Φόρουμ των Λαών, στην Νέα Υόρκη, στη Hell’s Kitchen, περιοχή της εργατικής τάξης. Εκεί δουλεύουμε για την πολιτική εκπαίδευση του λαού και με πολιτιστικά μέσα. .. Στις ΗΠΑ βρέθηκα μετανάστης, πέντε χρονών, από μια χώρα που τη βομβάρδιζαν και την κατέστρεφαν [τη Δομινικανή Δημοκρατία]. Η σχέση μου με τις ΗΠΑ θα είναι πάντα αυτή απέναντι στον ιμπεριαλιστή που είναι εναντίον μου. Γι’ αυτό αποφάσισα να οργανωθώ και να οργανώσω, σε μια χώρα με πάνω από εκατόν σαράντα εκατομμύρια φτωχούς, που δεν έχουν πρόνοια, υγεία, εκπαίδευση, που ζουν σε άθλια σπίτια ή που δεν έχουν καν δικαίωμα να ζήσουν, όπως έδειξε το Black Lives Matter. Το σημαντικό στο Black Lives Matter ήταν ότι χιλιάδες νέοι, κυρίως μαύροι, ξεσηκώθηκαν, υπήρξε λαϊκή εξέγερση ενάντια στη λευκή υπεροψία και τον καπιταλισμό και χρησιμοποίησαν το δρόμο, ξαναβρήκαν το δρόμο ως τόπο μάχης κατά της ηγεμονίας».