Οι γιορτές για τον Γιάννη δεν λένε να κοπάσουν, και η πλειοψηφία των Ελλήνων συμπεριφέρεται όπως κάτι περίεργοι που σκάνε ακάλεστοι σε πάρτυ, πίνουν τα ξένα ποτά, τρώνε τα ξένα φαγητά, φέρνουν τον τόπο ανάποδα και στο τέλος φεύγουν με οχτάρια και με μερικά τιμαλφί στην τσέπη. Η γιορτή του Γιάννη είναι γιορτή μόνο αν έχεις βρεθεί δίπλα σε κάποιους από τους χιλιάδες Γιάννηδες που δεν πέρασαν ποτέ τα σύνορα, ή εκείνους που μετά από αυτά φυλακίστηκαν στα στρατόπεδα της ντροπής, ή τους γύρισαν πίσω και τους πέταξαν στη θάλασσα ή στο ποτάμι. Μακάρι η χώρα μας και η κοινωνία μας να φτάσει κάποτε στο σημείο πράγματι να εκπροσωπείται από τον Γιάννη, να εκπροσωπείται επειδή θα έχει κάποια σχέση με το πνεύμα του ανδρός. Μέχρι τότε, σιωπή και θαυμασμό.
