Ο υπουργός Δικαιοσύνης σημείωσε πως όταν υπάρχει η ανθρωποκτονία, η προβλεπόμενη τιμωρία είναι η μέγιστη, δηλαδή τα ισόβια, διαμηνύοντας ότι η «γυναικοκτονία» δε θα υπάρξει στον Νέο Ποινικό Κώδικα. «Διατάξεις για ειδεχθή αδικήματα, όπως η δολοφονία στην Ρόδο, υπάρχουν στον Ποινικό Κώδικα, αλλά το θέμα είναι πώς εφαρμόζονται», είπε ο Υπουργός Δικαιοσύνης στον ΑΝΤ1, αναφερόμενος στις αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα, που όπως σημείωσε «έχουν στόχο να προλάβουμε και να αντιμετωπίσουμε ζητήματα που δεν ήταν σε αυτήν την λογική».
«Γίνεται προσπάθεια να αντιμετωπίσουμε αστοχίες στον Ποινικό Κώδικα που ψήφισε η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, να αναβαθμίσουμε σε κακουργήματα μείζονα εγκλήματα, να εκσυγχρονίσουμε και να αυστηροποιήσουμε τις ποινές, ώστε να λειτουργούν και αποτρεπτικά, καθώς και να εκσυγχρονίσουμε το δίκαιο σε σχέση με τα ισχύοντα σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες», ανέφερε ο Κώστας Τσιάρας. Απαντώντας για τα κρούσματα ενδοοικογενειακής βία, είπε ότι «προβλέπονται ποινές πάρα πολύ αυστηρές για τέτοια αδικήματα, όπως αναφέρονται και στην Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, την οποία έχει υπογράψει η Ελλάδα», επισημαίνοντας ακόμη «δεν έχω καμία ένδειξη ότι η Αστυνομία δεν κάνει καλά την δουλειά της και ότι δεν αντιμετωπίζει σε άμεσο χρόνο τα περιστατικά. Είναι σαφές ότι όλοι στεκόμαστε απολύτως απέναντι».
Ωστόσο, στη γυναικοκτονίας στην Κυπαρισσία, η γυναίκα είχε ζητήσει επανειλημμένα βοήθεια από το τοπικό αστυνομικό τμήμα, καθώς αρκετές φορές είχε καταγγείλει κακοποίηση και ενδοοικογενειακή βία από τον σύντροφό της. Στη γυναικοκτονία στη Δάφνη, ο δράστης ασκούσε βία στη σύζυγό του συστηματικά, ενώ είχε κληθεί και η αστυνομία, η οποία ωστόσο δεν είχε αντιδράσει, καθώς οι αστυνομικοί άνοιξαν τα παράθυρα του οχήματος και έφυγαν, χωρίς να κάνουν τον κόπο να μπουν στο κτίριο. Και στην περίπτωση της Σούζαν Ίτον, είχαν υπάρξει αναφορές για τον γυναικοκτόνο και από άλλες γυναίκες.
Ερωτηθείς για αδικήματα όπως η επίθεση με βιτριόλι στην Ιωάννα Παλιοσπύρου, ο Υπ. δικαιοσύνης είπε στον ΑΝΤ1, «Έχουμε προβλέψει και την αναπηρία και την βαριά βλάβη σε τέτοιες πράξεις και η ποινή θα αυξηθεί για τους δράστες τέτοιων επιθέσεων». «Στόχος είναι πως θα εκπέμψουμε το μήνυμα στην κοινωνία ότι η Δικαιοσύνη είναι εδώ και εκσυγχρονισμένη και με τα ισχύοντα σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες», είπε ο κ. Τσιάρας, αναφέροντας ότι σύντομα θα φανεί και αν υπάρξει πολιτική συναίνεση.
Σε ότι αφορά την επιστροφή στον Ποινικό Κώδικα του αδικήματος της παράνομης αλιείας στα ελληνικά χωρικά ύδατα, ο κ. Τσιάρας είπε ότι «είχε δημιουργηθεί μεγάλος προβληματισμός, όταν μάλλον αναιτιολόγητα από την κυβέρνηση το ΣΥΡΙΖΑ καταργήθηκε η πρόβλεψη ποινής για αδίκημα περί παράνομης αλιείας, με επίκληση ότι είναι αντίθετο και σε κάποιες συμβάσεις. Εμείς είδαμε ότι δεν υπάρχει κάποιο νομικό κώλυμα και επαναφέρουμε ως ποινικό αδίκημα την παράνομη αλιείας στα δικά μας χωρικά ύδατα από ψαράδες άλλων χωρών», όπως της Τουρκίας.
«Έπρεπε να επέμβουμε με τρόπο ώστε η βαριά σκοπούμενη σωματική βλάβη να τιμωρείται με βαρύτερη ποινή και πλέον τιμωρείται με κάθειρξη έως 15 ετών», είπε ο Υπουργός Δικαιοσύνης για το προωθούμενο νέο πλαίσιο ποινών, τονίζοντας ότι συνιστά επιβαρυντική περίσταση όταν αφορά δημόσιους λειτουργούς που δέχονται επιθέσεις ενώ επιτελούν το καθήκον τους, όπως οι υγειονομικοί, οι εκπαιδευτικοί και οι αστυνομικοί.
«Να υιοθετηθεί νομικά και στη χώρα μας ο όρος γυναικοκτονία»
Ωστόσο, «η ελληνική κοινωνία πρέπει να μιμηθεί το παράδειγμα της σερβιτόρας που προστάτεψε τη 19χρονη κοπέλα από τους βασανιστές της στην Ηλιούπολη» είχε τονίσει προ μηνών η συντονίστρια Κοινωνικής Υπηρεσίας στο Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες, Βασιλική Κατριβάνου, και επεσήμανε αναφορικά με τα περιστατικά έμφυλης βίας και δολοφονιών ότι πρέπει να υιοθετηθεί και από τη χώρα μας ο όρος γυναικοκτονία. «Όσο πιο πολύ ακούγεται ο όρος γυναικοκτονία, τόσο λιγότερες γυναικοκτονίες θα έχουμε» υπογράμμισε χαρακτηριστικά.
«Από μια ολόκληρη ελληνική κοινωνία ζητάμε να μην συγκαλύπτει τον θύτη, για να μη βγει το στίγμα, να πάει, να ανοίξει το στόμα και να συμπαρασταθεί» είχε υπογραμμίσει η Βασιλική Κατριβάνου. Εξήγησε συγκεκριμένα πως χρειάζονται θεσμικές αλλαγές πέραν της εκπαίδευσης στα σχολεία ενάντια στα έμφυλα στερεότυπα, με στόχο και την ενδυνάμωση των γυναικών. «Πρέπει να υιοθετηθεί ο όρος γυναικοκτονία», τόνισε και υπογράμμισε πως «είναι άλλωστε και σύσταση του Συμβουλίου της Ευρώπης, που οδήγησε στη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης ενάντια στην βία κατά των γυναικών και την ενδοοικογενειακή βία, την οποία ως χώρα την έχουμε κυρώσει». «Η χρήση του όρου και η υιοθέτηση του κάνει κοινωνικά ορατό το πρόβλημα και το μέγεθος του και θα αποτελέσει επιβαρυντικό παράγοντα και για την απονομή της δικαιοσύνης αλλά και για τη δημιουργία – διαμόρφωση της συλλογικής συνείδησης», τόνισε η Βασιλική Κατριβάνου. «Το ίδιο χρήσιμος είναι και ο όρος «ρατσιστικό έγκλημα» που δεν είναι ένα γενικό έγκλημα» είχε τονίσει.
Σε κάλεσμα διαμαρτυρίας που είχε εκδώσει τον Ιούνιο το Ελληνικό Δίκτυο για τη Φεμινιστική Απεργία ανέφερε:
Ένα ακόμα σεξιστικό, τιμωρητικό, έγκλημα. Μέχρι πότε οι γυναίκες θα δολοφονούνται;
Μια από τις πιο φρικτές διεθνώς γυναικοκτονίες, αυτή της εικοσάχρονης Καρολάιν, ήρθε να προστεθεί στον μακρύ και, όπως φαίνεται, ατελείωτο κατάλογο γυναικοκτονιών και της χώρα μας. Δράστης ένας νέος, εύπορος, προνομιούχος άνδρας, ένας «καλός πατέρας», στην πραγματικότητα, όμως, ένα πατριαρχικό τέρας, που η προσωπικότητά του θυμίζει το άλλο τέρας, τον κατά συρροή δολοφόνο γυναικών Κύπριο αξιωματικό. Σχεδίασε ψυχρά και με κάθε λεπτομέρεια το έγκλημα, χρησιμοποιώντας για κάλυψη το ίδιο του το παιδί και μη διστάζοντας να δολοφονήσει ακόμα κι ένα ανυπεράσπιστο ζώο, γιατί, όπως ισχυρίστηκε, «Μου ζήτησε να χωρίσουμε, γι’ αυτό την σκότωσα», επιβεβαιώνοντας πως ένα από τα κύρια κίνητρα που υποκινούν τους άνδρες να σκοτώσουν, είναι οι προσπάθειες για τον έλεγχο και την κατοχή/κυριότητα των γυναικών, σύμφωνα με τη θεωρία «του ιδιόκτητου θηλυκού», που ενισχύει και αναπαράγει την πατριαρχία.
Ένα από τα κύρια κίνητρα που υποκινούν τους άνδρες να σκοτώσουν είναι οι προσπάθειες για τον έλεγχο και την κατοχή/κυριότητα των γυναικών σύμφωνα με τη θεωρία «του ιδιόκτητου θηλυκού», που ενισχύουν και αναπαράγουν την πατριαρχία. Ένα νομικό σύστημα συντελεί με τον τρόπο του στη διαιώνιση των δομών που επιτρέπουν τη γυναικοκτονία. Αρνείται ή δεν είναι σε θέση να επικεντρωθεί στον μισογυνισμό των εγκλημάτων, μεταφέρει την ενοχή στα θύματα, αποδέχεται το διπλό πρότυπο ηθικής και τελικά αναδεικνύει και επιβεβαιώνει την αποτυχία του κράτους να προστατέψει τον μισό του πληθυσμό.
Και που είναι η Πολιτεία σε όλα αυτά; Με ποιον τρόπο προστατεύει τον μισό και παραπάνω πληθυσμό της; Αρνούμενη να αναγνωρίσει τον όρο (τι φοβάται, αλήθεια, όταν χρησιμοποιεί λ.χ. τον όρο παιδοκτονία;), ψηφίζοντας νόμους σαν τον πρόσφατο περί «συνεπιμέλειας», κλείνοντας αυτιά και μάτια στις προειδοποιήσεις για αυτού του είδους των, κατά κανόνα, αόρατων για τους φορείς της πτυχών, που διέπουν τις συγκρουσιακές συζυγικές σχέσεις και, όχι σπάνια, οδηγούν σε άγριες γυναικοκτονίες, όπως αυτή της Καρολάιν;
Τα φεμινιστικά και γυναικεία κινήματα πενθούν, αλλά επιβεβαιώνουν την απόφασή τους να συνεχίσουν να αγωνίζονται, μαζί με τα κινήματα σε όλο τον κόσμο, για να πάψουν οι γυναικοκτονίες. Και απαιτούν, ως ελάχιστο φόρο τιμής προς τα θύματα, την ένταξη του όρου στον νομικό κι ευρύτερα στον δημόσιο λόγο, καθώς ο όρος γυναικοκτονία, μεταξύ άλλων, υποκινεί σε αγώνες για μια κοινωνική και πολιτιστική αλλαγή, που δεν θα ανέχεται την έμφυλη ανισότητα και βία και δεν θα έχει χώρο γι’ αυτού του είδους τα φαινόμενα, σύμφωνα και με τη Διακήρυξη της Βιέννης του ΟΗΕ του 2013.