“Εμείς οι δικηγόροι κάνουμε μια άχαρη δουλειά” Δίκη των δολοφόνων του Ζακ

Η υπερασπιστική γραμμή που έχουν επιλέξει περιλαμβάνει ταυτοχρόνως τους εξής αντιφατικούς ισχυρισμούς: και ότι η υγεία του ήταν τόσο ετοιμόρροπη, τόσο εύθραυστη που τα χτυπήματα δεν έπαιξαν κανένα ρόλο στον θάνατο του, αλλά και ότι ήταν ένας υπαρκτός κίνδυνος και ένα ρεαλιστικό ενδεχόμενο ο φόνος των αστυνομικών με όπλο το σπασμένο γυαλί από τον Ζακ Κωστόπουλο.

Στη σημερινή δικάσιμο, κατά το πρώτο μισό παρακολουθούσαμε την εξέταση δύο ιατροδικαστών απέναντι στους οποίους η επιχειρηματολογία ήταν ότι ο Ζακ είχε τόσο εύθραυστη υγεία που τα χτυπήματα δεν έπαιξαν κανέναν ρόλο, ότι είχαμε αιφνίδιο θάνατο λόγω του ήπατος, αλλά όταν πια περάσαμε στην εξέταση του αστυνομικού που κατέθεσε ότι τηρήθηκαν όλα τα πρωτόκολλα αυτοάμυνας απέναντι σε επιτιθέμενο κακοποιό, ο Ζακ είχε ξαφνικά μεταμορφωθεί σε σούπερ ήρωας.

Έφτασε στο σημείο ένας εκ των συνηγόρων να πει ότι αν ο Κωστόπουλος ζούσε σήμερα θα δικαζόταν για πολύ βαριά αδικήματα.

Δικηγόρος δεν είμαι, αλλά αυτά που ειπώθηκαν στο δικαστήριο σήμερα ξεπερνούν κατά πολύ τον χαρακτηρισμό του “άχαρου” και συνιστούν ωμή προσβολή στον δολοφονημένο Ζακ.

Η Κλειώ Παπαπαντολέων ρωτούσε πώς είναι δυνατόν να λέμε ότι οι αστυνομικοί τα έκαναν όλα καλά. Έφτασαν εκεί και δεν έκαναν τίποτα για να συλλάβουν τους ανθρώπους που ξυλοκόπησαν τον Ζακ. Δεν είναι παράλειψη αυτή; Δεν είναι, διότι ακινητοποίηση για την αστυνομία δεν σημαίνει να μην κινείται ο άλλος, αλλά σημαίνει να του έχουν περάσει χειροπέδες.

Οπότε η εικόνα που εμφανίστηκε σήμερα από την αστυνομία και τον αξιωματικό που κατέθεσε υπέρ των συναδέλφων του ήταν ότι ο Ζακ αποτελούσε έναν κίνδυνο τον οποίον έπρεπε να εξουδετερώσουν. Οι συνήγοροι υπεράσπισης αντλούσαν επιχειρήματα από ένα εγχειρίδιο για την αυτοάμυνα των αστυνομικών που αναφέρεται βεβαίως σε κακοποιούς που οπλοφορούν.

Οι ίδιοι άνθρωποι που λίγη ώρα πριν έθεταν στους ιατροδικαστές το ερώτημα πώς μπορεί να ήταν η υγεία ενός ανθρώπου που δεν μπορεί ούτε καν να σηκώσει έναν πυροσβεστήρα 6 κιλών, τον ίδιο άνθρωπο μετά τον εμφάνιζαν ως μία σοβαρή απειλή για μία ομάδα αστυνομικών.

Αυτό ξεκίνησε πιο διακριτικά, με τη χρήση της λέξης “επιτιθέμενος” καθώς περιέγραφε την έξοδο του Ζακ από το κοσμηματοπωλείο, λέγοντας ότι επιχείρησε να βγει επιτιθέμενος σπάζοντας τη ζαμαρία.

Νάτη πάλι αυτή η “άχαρη” δουλειά του δικηγόρου, που σε κάνει να ονομάζεις επιτιθέμενο τον άνθρωπο που προσπαθεί να ξεφύγει από τους δολοφόνους που τον κλωτσάνε στο κεφάλι.

Το ίδιο όταν η Άννυ Παπαρρούσου μίλησε για κάτι που δεν αποτυπώνεται στην ιατροδικαστική έκθεση και είναι πολύ απλά ο πόνος.

«Σκεφτείτε μια άλλη διάσταση, τον πόνο, πόσο πονούσε. Αυτή η κακοποίηση που δέχτηκε στο τελικό στάδιο. Θα έπρεπε ο άνθρωπος αυτός να νοσηλευτεί, να του το εξασφάλιζαν οι αστυνομικοί. Σας θυμίζω ότι μετά από μια βαριά κακοποίηση και ο πόνος παίζει πολύ σημαντικό ρόλο».

Η συνήγορος-με-το-πλεξιγκλάς δεν δίστασε σε αυτό το σημείο να μιλήσει για τον πόνο που θα είχε προκαλέσει ο Ζακ στους περαστικούς που θα χτυπούσε με το γυαλί.

Και επειδή όπως καταλαβαίνετε ο νομικός χαρακτηρισμός της απόπειρας ανθρωποκτονίας είναι ένα ακορντεόν που ανοίγει και κλείνει με τεράστια έκταση, μιλάμε γεμάτοι τρόμο για αυτό που θα είχε προκαλέσει ο Ζακ, την ώρα που αυτό που συνέβη είναι ότι ο Ζακ ξεψύχησε στα χέρια τους. Ο συνήγορος κ. Φίλος ήθελε να τον δικάσουμε για δύο απόπειρες ανθρωποκτονίας, αυτόν που δεν τραυμάτισε καν κανέναν. Είπε στο δικαστήριο ότι αν είχε ζήσει θα δικαζόταν.

Όμως,  όλα αυτοί που ασκούνται τώρα στις υποθετικές ερωτήσεις για το “τι θα συνέβαινε αν”, σκότωσαν στο ξύλο τον Ζακ. Όχι σε κάποια υποθετικά σενάρια που μπορούμε να επεξεργαστούμε. Αυτό συνέβη.

Μιλούσε ο αστυνομικός για την ανάγκη να περαστούν οι χειροπέδες προκειμένου να βεβαιωθούν ότι δεν υπάρχει κίνδυνος και η Κλειώ Παπαπαντολέων αναγκάστηκε να αναφωνήσει ότι ο Ζακ λίγο μετά πέθανε. Ρωτούσε: αν είναι ημιθανής ο άνθρωπος, παίζει κάποιον ρόλο; Αν όχι, τι νόημα έχει η αναλογικότητα;

Χωρίς δηλαδή να θέλουμε να αναμασήσουμε πράγματα αυταπόδεικτα, ο μάρτυρας που έφερε η αστυνομία σχολίαζε αν ο Ζακ δεχόταν να ευθυγραμμίσει το πόδι του, και καλούμασταν όλοι να παραβλέψουμε το γεγονός ότι ο άνθρωπος αυτός που δεν ευθυγράμμιζε το πόδι του πέθανε λίγο μετά.

Με απλά λόγια, ποια αναλογικότητα στη χρήση της βίας μπορεί να υπάρξει, αν η αστυνομία είναι τόσο ανίκανη να σταθμίσει το μέγεθος του πραγματικού κινδύνου, που θεωρεί επικίνδυνο φονιά έναν άνθρωπο που ξεψυχάει λίγα λεπτά αργότερα;

Είναι μια πάγια τακτική της αστυνομίας, να φορτώνει βαριές κατηγορίες στα θύματα της αστυνομικής βίας, ώστε να καλύπτεται νομικά η αστυνομική βαρβαρότητα. Από τον Ινδαρέ μέχρι την οικογένεια Κατή, όλα τα θύματα της αστυνομικής βίας εμφανίζονται εκ των υστέρων ως Ράμπο, προκειμένου να δικαιολογηθεί η ανελέητη βία των αστυνομικών.

Συνεπώς, δεν έχω καμία αμφιβολία ότι πράγματι, αν είχε ζήσει ο Ζακ θα τον έσερναν στο δικαστήριο και θα ισχυρίζονταν ότι πρέπει να καταδικαστεί για διπλή απόπειρα ανθρωποκτονίας. Αλλά δεν έζησε. Αυτά τα σενάρια στην περίπτωσή του δείχνουν απλώς πώς λειτουργεί αυτός ο μηχανισμός και δείχνουν και ότι δεν υπάρχει η παραμικρή αιδώς που να εξασφαλίζει κάποια ελάχιστη συστολή.