Σήμερα εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας στις γυναίκες που, αιώνες και δεκαετίες πριν από εμάς, στις πιο αντίξοες συνθήκες, όρθωσαν ανάστημα κι αγωνίστηκαν για ισότητα και σεβασμό στα δικαιώματά τους και την αξιοπρέπειά τους-τα δικαιώματά μας και την αξιοπρέπειά μας.
Το παράδειγμά τους φωτίζει τον δρόμο μας στους αγώνες που πρέπει και σήμερα να δοθούν ενάντια στις διακρίσεις κάθε μορφής, λόγω φύλου, φυλής, εθνικότητας, καταγωγής, ασθένειας, αναπηρίας, σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας φύλου. Ενάντια στο bullying, το ρατσισμό, το apartheid. Ενάντια στις γυναικοκτονίες.
Είναι χρέος των γυναικών να συνεχίζουν να αγωνίζονται, για τα δικαιώματα όλων όσοι υφίστανται διακρίσεις. Ταυτόχρονα, είναι χρέος ολόκληρης της κοινωνίας και της νομοθετικής εξουσίας να αναγνωρίσουν ότι σήμερα, παρά την διακηρυγμένη και θεσμοθετημένη ισότητα, οι γυναίκες γίνονται θύματα δολοφονικών πράξεων, συνήθως από τους συζύγους-συντρόφους τους ή πρώην ή επίδοξους συντρόφους τους, με κυρίαρχη αιτία ότι είναι γυναίκες, πάνω στις οποίες οι δολοφόνοι αισθάνονται ότι έχουν εξουσία ζωής και θανάτου.
Η διεκδίκηση της νομικής αναγνώρισης της Γυναικοκτονίας, ως ιδιάζοντος εγκλήματος, αποτελεί πρόταγμα των καιρών. Την υπαγορεύει ο μεγάλος αριθμός των γυναικών-θυμάτων, που με αδιανόητη συχνότητα τους αφαιρούν τη ζωή τους. Την επιβάλλει η ανάγκη να προστατευθούν αποτελεσματικά τα επόμενα θύματα και να ανασχεθούν οι δράστες.
Η συνειδητοποίηση ότι, για κάποιες γυναίκες, τα φώτα σβήνουν οριστικά στο τέλος είναι αφυπνιστική. Και μας υποχρεώνει να μιλήσουμε και να δράσουμε. Νομικά, κοινωνικά, κινηματικά. Πιάνοντας το νήμα της ιστορίας των αγώνων των γυναικών, αλλά και υπογραμμίζοντας ότι η αναγνώριση της γυναικοκτονίας δεν είναι υπόθεση μόνον των γυναικών: είναι υπόθεση όλων!
Γυναικοκτονία: πες την με το όνομά της!