Συνέντευξη στις Γεωργία Κριεμπάρδη & Νεκταρία Ψαράκη
Στη σημερινή Κοινωνία Ώρα Press, ο Σωτήρης Δημητρόπουλος, φωτορεπόρτερ, μέλος της Αγωνιστικής Συσπείρωσης Φωτορεπόρτερ και προσφάτως εκλεγμένος στο ΔΣ της ΕΦΕ (Ένωση Φωτορεπόρτερ Ελλάδας) ως Γενικός Γραμματέας, μας περιγράφει τη σκοτεινή πραγματικότητα πίσω από τα φλας του φωτογραφικού φακού. Όσο οι μεγάλες, χρόνιες Ενώσεις εργαζομένων σταματούν να εκπροσωπούν δυναμικά τους εργαζόμενους, εκείνοι παίρνουν τη διεκδίκηση στα χέρια τους.
«Είχαμε την ανάγκη να βγούμε μπροστά, γιατί δεν ικανοποιούνται τα αιτήματά μας. Οι υπάρχοντες συσχετισμοί άμεσα ή έμμεσα είναι σε εργοδοτική κατεύθυνση, η οποία δεν εξυπηρετεί τις δικές μας ανάγκες. Η οργή των νέων παιδιών και των μεγαλύτερων που δε δέχονται να μπουν σε μια μοιρολατρική στάση ξεκίνησε την Επιτροπή Αγώνα και μετά η ένωση πήρε την αγωνιστική της κατεύθυνση» εξηγεί ο Σωτήρης Δημητρόπουλος.
Όσο για την πραγματικότητα που βιώνουν οι φωτοδημοσιογράφοι, «χαμηλοί μισθοί, εξοντωτικά ωράρια, συνεχόμενα “πάνω κάτω”, κάθε μέρα είμαστε σε διαφορετική περιοχή, καμία μέριμνα αν πάθουμε κάτι ούτε για το όχημά μας ούτε για βενζίνη και μάλιστα η ακρίβεια εκτοξεύει την ανάγκη η κίνησή μας να πάρει πιο δυναμική κατεύθυνση» περιγράφει.
Όσα περιγράφει ο Σωτήρης δεν είναι υπερβολές. Είναι μια κατάσταση για την οποία κανείς δε μιλά. Και δε μιλά γιατί «οι δημοσιογράφοι δουλεύουν για ομίλους, μεγάλα μαγαζιά που έχουν πολλές επιχειρήσεις και είναι αντιφατικό ένας δημοσιογράφος να υψώσει λόγο δικαιωματικό». Μια κατάσταση που σε τίποτα δε θυμίζει εργασιακές συνθήκες. «Όσες μετακινήσεις γίνονται για τις ανάγκες του ρεπορτάζ δεν καλύπτονται οικονομικά. Καμία μέριμνα για εργατικό ατύχημα, ούτε για ζημιά στον εξοπλισμό» συμπληρώνει και τονίζει πως «κανείς δε θα μας τα δώσει χωρίς πίεση. Θέλουμε να ακουστεί η φωνή μας στους χώρους δουλειάς μας, στα πρακτορεία και μετέπειτα στην κοινωνία».
«Ψαρώνουν τους νέους σε μια λογική στρατού»
Λίγα από τα λόγια των αφεντικών ήταν αρκετά για να πάρουμε μια γεύση της πραγματικότητας των φωτορεπόρτερ. «Μη μιλάς, δούλεψε από το πρωί μέχρι το βράδυ, δε σου αναγνωρίζω τίποτα, μου είσαι χρήσιμος όσο θέλω εγώ».
Οι άθλιες συνθήκες υπήρχαν και επί προηγούμενων κυβερνήσεων. «Κάποια πράγματα ήταν θεσμοθετημένα προ Χατζηδάκη. Οι προηγούμενες κατευθύνσεις ήταν στην ίδια ρότα: νόμος Αχτσιόγλου, νόμος Βρούτση» εξηγεί ο ίδιος, ζητώντας «να επανέλθουν οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας». «Δεν αναγνωρίζουν υπερωρίες, μιλάμε για ωράριο λάστιχο» σημειώνει, φέροντας στη συζήτηση το πρόσφατο παράδειγμα με την κατηγορούμενη για ανθρωποκτονία από πρόθεση τουλάχιστον του ενός παιδιού της, όπου οι φωτοδημοσιογράφοι ήταν ολημερίς έξω από ΓΑΔΑ, Ευελπίδων. Εκεί είδαμε δημοσιογράφους, κάμερες να τρέχουν κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλον, προσπαθώντας να κάνουν τη δουλειά τους. «Έχουμε συχνά ατυχήματα. Καμία μέριμνα για εξοπλισμό. Ψαρώνουν τους νέους σε μια λογική στρατού με τον εξοπλισμό, “εσύ τον είχες και χάλασε, εσύ θα τον πληρώσεις”. Κι όχι μόνο αυτό, αν χάσεις το ρεπορτάζ, υπάρχει τραμπουκισμός ότι “εσύ ήσουν εκεί και δεν το έκανες σωστά”» σημειώνει.
Με τον Σωτήρη μιλήσαμε για την ΕΦΕ, μια ένωση που κάποτε είχε άλλο χαρακτήρα, αλλά δεν υπήρχαν κι αυτές οι ανάγκες. «Κάποια στιγμή υπήρχαν παροχές. Από ένα σημείο και μετά, με τη λιτότητα, εξαγοράστηκαν συνειδήσεις, άλλαξαν οι συσχετισμοί, άλλοι φοβήθηκαν…».
«Προσπαθούμε να βγουν μπροστά οι ανάγκες του εργαζόμενου» τονίζει, αναφερόμενος και στη σημερινή μεγαλειώδη απεργιακή συγκέντρωση, αλλά και σε αγώνες εργαζομένων που κερδίθηκαν, όπως efood.