Πενήντα χρόνια μετά, περισσότερες από 600 ομάδες LGBTQ+ χόρεψαν, τραγούδησαν και παρέλασαν σε μια παρόμοια διαδρομή με την αρχική διαμαρτυρία, στο πρώτο Pride μετά την πανδημία του κορωνοϊού, που παρακολουθήθηκε από τεράστια πλήθη κόσμου.
Ο δήμαρχος του Λονδίνου, Sadiq Khan, είπε στους δημοσιογράφους ότι η εκδήλωση, η οποία σύμφωνα με τους διοργανωτές ήταν η «μεγαλύτερη και πιο περιεκτική» στην ιστορία της, ήταν μια γιορτή της κοινότητας, της ενότητας και της προόδου.
Αλλά είπε ότι ήταν επίσης μια υπενθύμιση της ανάγκης «να κάνουμε εκστρατεία και να μην εφησυχάζουμε ποτέ» και την ανάγκη για «έναν ανοιχτό, χωρίς αποκλεισμούς, συμπεριληπτικό κόσμο».
Ο Πίτερ Τάτσελ, ένας βετεράνος ακτιβιστής για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων που συμμετείχε στην πορεία του 1972, είπε ότι κάποιοι από την αρχική εκδήλωση μποϊκοτάρουν τη σύγχρονη εκδοχή ως «αποπολιτικοποιημένη και εμπορευματοποιημένη».
Το 1972, το «Gay Pride», όπως ήταν τότε γνωστό, ήταν μια απαίτηση για ορατότητα και ισότητα σε ένα φόντο παρατεταμένης προκατάληψης, διακρίσεων και φόβου μεταξύ πολλών ομοφυλόφιλων ανδρών και γυναικών.
Στη δεκαετία του 1980, το Pride έγινε το επίκεντρο της εκστρατείας κατά της νομοθεσίας της Συντηρητικής κυβέρνησης της πρωθυπουργού Μάργκαρετ Θάτσερ κατά της «προώθησης της ομοφυλοφιλίας» στα σχολεία. Βοήθησε επίσης στην ευαισθητοποίηση και την υποστήριξη των ατόμων με HIV/Aids.
Οι εκδηλώσεις υπερηφάνειας στο Λονδίνο έχουν εξελιχθεί με τα χρόνια, με τρόπους που θεωρούνται τόσο θετικοί όσο και αρνητικοί, αλλά το μήνυμα από τους διοργανωτές του Pride in London το 2022 είναι ξεκάθαρο – Το Pride δεν είναι απλώς μια γιορτή, παραμένει σίγουρα ακόμα μια διαμαρτυρία.