Απλήρωτοι εργαζόμενοι σε Δομές προσφυγόπουλων – «Αντί γι’ αυτά που μας χρωστάνε, μας πασάρουν απολύσεις-Στοχοποιηθήκαμε επειδή διεκδικούμε αξιοπρέπεια»

της Γεωργίας Κριεμπάρδη

Εργαζόμενοι σε Δομές Ασυνόδευτων Προσφυγόπουλων συγκεκριμένων προγραμμάτων που υπάγονται στο υπουργείο μετρούν απλήρωτοι ήδη τέσσερις μήνες. Μεταξύ των δομών, εργαζόμενοι από το Κοινωνικό ΕΚΑΒ και τις δομές της Άρσις σε Ωραιόκαστρο, Περαία, Ταγαράδες. Όπως εξηγούν εργαζόμενοι στο ΤΡΡ, δεν επηρεάζονται μόνο οι ίδιοι αλλά και οι δομές και οι ανήλικοι που διαμένουν σε αυτές.

«Εργαζόμαστε με συμβάσεις ορισμένου χρόνου (μηνιαίες, τρίμηνες, εξάμηνες) και κατά παράβαση ακόμα και της υπάρχουσας εργατικής νομοθεσίας, απλήρωτοι για μήνες, με απλήρωτες υπερωρίες και αργίες για πολλές ειδικότητες, σε προγράμματα υποστελεχωμένα και σε κτήρια, που σε αρκετές περιπτώσεις δεν καλύπτουν τις βασικές ανάγκες των προσφύγων και μεταναστών. Οι Μ.Κ.Ο. αποποιούνται κάθε ευθύνη για την κατάσταση, πετώντας το μπαλάκι στο κράτος» αναφέρει η Συντονιστική Επιτροπή Εργαζομένων στη δομή Κοινωνικό ΕΚΑΒ.

Όπως υπογραμμίζει το Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στο χώρο της ψυχικής υγείας και της κοινωνικής πρόνοιας, «σαν να μην έφταναν όμως οι αδιανόητες καθυστερήσεις πληρωμών εδώ και 1.5 χρόνο, οι εργαζόμενοι/ες στις δομές φιλοξενίας έρχονται τώρα αντιμέτωποι/ες με περικοπές προσωπικού λόγω ελλιπούς χρηματοδότησης. Οι διοικήσεις των ΜΚΟ σε αγαστή συνεργασία με το κράτος, είχαν συμφωνήσει από το 2018 με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ η χρηματοδότηση των δομών να γίνεται με μοναδιαίο κόστος. Για να το πούμε απλά, οι ΜΚΟ πληρώνονται με το κεφάλι και η βιωσιμότητα ή μη των δομών εξαρτάται από το αν θα πιάνουν σε εξαμηνιαία ή ετήσια βάση τους στόχους πληρότητας των δομών. Ακριβώς όπως σε μια οποιαδήποτε εταιρεία, μόνο που σε αυτή την περίπτωση το εμπόρευμα είναι οι ανήλικοι πρόσφυγες. Η αντιμεταναστευτική πολιτική της κυβέρνησης ΝΔ που δε διστάζει να προβαίνει σε μαζικά pushbacks ακόμη και ανήλικων προσφύγων, έχει ως αποτέλεσμα να μην πιάνονται οι επιχειρηματικοί στόχοι των ΜΚΟ. Στην Άρσις οι εργαζόμενοι/ες προσλαμβάνονται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου που δεν μετατρέπονται ποτέ σε αορίστου χρόνου ακόμη κι αν οι συνεχείς ανανεώσεις ξεπερνούν τα 5 ή 10 χρόνια συνεχόμενα. Η διοίκηση της Άρσις εκμεταλλευόμενη αυτή τη συνθήκη επισφάλειας που η ίδια επιβάλλει στο προσωπικό της, αισθάνεται σίγουρη ότι μπορεί να απολύει και να μετατρέπει από full time σε part time εργαζόμενους/ες  χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν και φυσικά χωρίς αποζημίωση. Αλλά η πιο ποταπή και ξεδιάντροπη κίνηση της διοίκησης της Άρσις είναι πως το προσωπικό που απολύεται ή μετατρέπεται σε part time είναι αποκλειστικά άνθρωποι που βρίσκονται σε επίσχεση διεκδικώντας τα δεδουλευμένα τους».

Πληροφορίες του ΤΡΡ επιβεβαιώνουν πως οι συγκεκριμένες μη καταβολές δεδουλευμένων αφορούν προγράμματα που υπάγονται -και η χρηματοδότησή τους- στο υπουργείο. Η κάθε ΜΚΟ διαχειρίζεται προγράμματα, άρα ορισμένοι εργαζόμενοι συγκεκριμένων προγραμμάτων του υπουργείου παραμένουν απλήρωτοι. Οι εργαζόμενοι, ωστόσο, έχουν κάνει συμφωνίες με την Άρσις, οπότε τίθενται πολλά ερωτηματικά σχετικά με το ότι η ΜΚΟ δεν έχει βρει τρόπο πληρωμής των εργαζομένων της.

«Μας χρωστάνε τέσσερις μήνες και πάμε στους πέντε, συν το επίδομα άδειας. Το πρόγραμμα ΜΕΤΟΙΚΟΣ για τη φιλοξενία ασυνόδευτων ανηλίκων μεταναστών είναι εκείνο που διαχρονικά έχει προβλήματα» εξηγεί στο ΤΡΡ ο Άγγελος Ασλανίδης, μέλος του Σωματείου. Ο ίδιος δουλεύει στη δομή του Ωραιοκάστρου από τον Ιανουάριο του 2011. Παρακάτω θα δείτε αναλυτικά τι περιλαμβάνει το πρόγραμμα, όπως έχει αναρτηθεί στο υπουργείο.

«Είμαστε εργαζόμενοι της Άρσις – Ζητάμε τα δεδουλευμένα μας»

Οι ΜΚΟ παίρνουν προγράμματα από διαφορετικές πηγές. Όπως εξηγεί ο κ. Ασλανίδης, το συγκεκριμένο πρόγραμμα είναι το πιο μακροχρόνιο κι αυτό με τα μεγαλύτερα προβλήματα με τη χρηματοδότηση. Σε κάθε δομή εργάζονται πάνω από 15 άνθρωποι κι είναι αρκετοί εκείνοι που βρίσκονται σε επίσχεση από 1η Φεβρουαρίου. «Δεν είναι η πρώτη φορά. Έγινε και πέρυσι τον Οκτώβριο και το 2018, ενώ η πρώτη φορά ήταν τον Μάιο του 2016» επισημαίνει ο ίδιος. Οι εργαζόμενοι αναγνωρίζουν ότι υπάρχουν προβλήματα στη χρηματοδότηση από το υπουργείο, αλλά σημειώνουν στο ΤΡΡ πως «είμαστε εργαζόμενοι της Άρσις, όχι του υπουργείου. Η εργοδοσία μας έπρεπε να έχει βρει τρόπο οι εργαζόμενοι να πληρώνονται, μαζί τους κάνουμε τις συμβάσεις».

Σ’ αυτές τις δομές, δομές με ανθρώπους-εργαζόμενους που αγκαλιάζουν παιδιά κι ανθρώπους ξεριζωμένους, υπάρχει προσωπικό όλο το 24ωρο, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, προσωπικό φροντίδας, μεταφραστές κι ό,τι χρειάζεται ένα παιδί. «Απέναντί μας δεν έχουμε πράγματα -έχουμε ανθρώπους, εφήβους που έχουν γλιτώσει από δύσκολες καταστάσεις» σχολιάζει ο κ. Ασλανίδης, εξηγώντας πως όταν όλα κυλούν ομαλά και οι εργαζόμενοι κάνουν το έργο τους χωρίς προβλήματα και με καλή ψυχολογία, αποδίδουν καλύτερα.

Το ζήτημα της καθυστέρησης της χρηματοδότησης έχει αντίκτυπο και σε υλικοτεχνικές ανάγκες. Σε κάθε δομή υπάρχουν περίπου 25-30 παιδάκια, αναφέρει ο ίδιος, «και είναι λογικό να υπάρχουν και φθορές σε πράγματα που χρησιμοποιούμε». «Έχουν γίνει περικοπές και σε προσωπικό. Για παράδειγμα, μέχρι πέρυσι είχαμε έναν υπεύθυνο για τις δραστηριότητες των παιδιών (έβρισκε και ασχολούταν με εξωσχολικές δραστηριότητες -γυμναστήρια, αθλήματα, μουσική, τέχνες και διοργάνωση εκδηλώσεων στις δομές. Αυτή η θέση χάθηκε. Αυτό τώρα το αναλαμβάνει το υπάρχον προσωπικό. Έχουν συνολικά απολυθεί 4-5 άτομα» τονίζει στη συζήτησή μας και πάει τη σκέψη του ένα βήμα παρακάτω. «Το υπουργείο πληρώνει τις ΜΚΟ ανάλογα με τα κεφάλια που διαθέτουν. Θα πρέπει η δομή να έχει πληρότητα γύρω στο 90%. Λόγω των παράνομων επαναπροωθήσεων, της γενικότερης αντιπροσφυγικής πολιτικής που ασκεί η παρούσα κυβέρνηση, τα εμπόδια στις διαδικασίες ασύλου αλλά και τις …απαγωγές παιδιών μέσα από τις πόλεις -παιδιά που τα φορτώνουν σε βανάκια και τα πάνε στον Έβρο να τα γυρίσουν πίσω, η κυβέρνηση προσπαθεί να μειώσει τον αριθμό των προσφύγων. Η πληρότητα στις δομές έπεσε κι αυτό δημιούργησε τρύπα στον προυπολογισμό του προγράμματος και η Άρσις επέλεξε να …κόψει άτομα. Πήγε να κάνει και μετατροπές εργασίας από full σε part-time αλλά ξεσηκώθηκαν αντιδράσεις και το πήρε πίσω».

Οι εργαζόμενοι είναι ξεκάθαροι: η χρηματοδότηση δεν μπορεί να εξαρτάται από τα κεφάλια -είναι μια πρακτική αντίθετη με τις βασικές αρχές της κοινωνικής πρόνοιας.

Η τελευταία ενημέρωση που έχουν, όπως καταλήγει ο κ. Ασλανίδης, είναι πως θα πληρωθούν αρχές με μέσα Σεπτεμβρίου…

Επικοινωνήσαμε με το υπουργείο, χωρίς ανταπόκριση.

Εργαζόμενος μεταφέρει την δική του εμπειρία στο ΤΡΡ:

Ονομάζομαι Αχμάντι Ζάμπι και είμαι διερμηνέας φαρσί -δουλεύω σε μια κοινωνική, ανθρωπιστική οργάνωση υποστήριξης Νέων, την Άρσις.

Η κατρακύλα της Άρσις δεν έχει τέλος.. (ή αλλιώς …“εκεί που μας χρωστούσαν, μας πήραν και τα βόδια”).

Η πολύμηνη καθυστέρηση στις πληρωμές έχει γίνει πλέον από σύνηθες φαινόμενο … μόνιμο καθεστώς. Αυτή τη στιγμή δουλεύουμε απλήρωτοι για 4ο μήνα! Ο τελευταίος μισθός που μας καταβλήθηκε ήταν ο μισθός του Φλεβάρη. Η ζωή με δανεικά έχει γίνει μόνιμη καταδίκη για μένα και τους υπόλοιπους συναδέλφους/ισσες.

Βασικές ανάγκες μας παραμένουν ακάλυπτες, έχουμε εξαναγκαστεί να ζούμε με λίγα και αναγκαία, να δίνουμε συνεχώς αναβολές, έχουμε χάσει την αξιοπιστία και την υπόληψή μας λόγω ξεδιάντροπης απληρωσιάς.

Η διοίκηση απούσα συνεχώς, καμία επικοινωνία, κανένα ενδιαφέρον για το πώς τα φέρνουμε βόλτα, καμιά αίσθηση ευθύνης. Κάτω από αυτές τις δύσκολες συνθήκες, εξακολουθούμε και προσπαθούμε να στηρίξουμε, όσο μπορούμε, τους ξενώνες, τα παιδιά που φιλοξενούνται σε αυτούς, να προσφέρουμε ακόμα και απλήρωτοι τις υπηρεσίες μας. Πιστεύει κανείς ότι η διοίκηση το εκτίμησε αυτό; Περιμένει κανείς μια στήριξη σε ανθρώπινο επίπεδο; Έστω ένα “ευχαριστώ”; Πιαστήκαμε κορόιδα!

“Περικοπές προσωπικού” ήταν το μόνο που ακούσαμε ξαφνικά, όταν οι υπεύθυνοι ξαναβρήκαν τη μιλιά τους κι εμφανίστηκαν δια αντιπροσώπου! Απολύσεις μας ανακοίνωσαν οι συντονιστές του προγράμματος, πριν λίγες ημέρες.. Σε ορισμένους δεν θα ανανεωθούν οι συμβάσεις μετά τον Ιούνιο, σε άλλους έγιναν μειώσεις ωραρίου. “Προβλήματα με το μπάτζετ, μειωμένος ο προϋπολογισμός” όπως ειπώθηκε.. Τεχνοκρατικές λέξεις που δεν ακουμπάνε με τίποτα το ανθρώπινο και το κοινωνικό πρόβλημα που σέρνεται στα σπίτια μας και στις ζωές των ανήλικων!

Είχαμε καμάρι που δουλεύαμε σε κοινωνική οργάνωση υποστήριξης των δικαιωμάτων των αδυνάτων. Τώρα που μας εξάντλησαν παίρνοντας χρόνια από από το πιο παραγωγικό κομμάτι της ζωής μας, κέφι από το κέφι μας, δύναμη από τη δύναμή μας, αντί για τα λεφτά που μας χρωστάνε, μας πασάρουν μασημένα λόγια κι απολύσεις. Οι συνάδελφοι που απολύονται (γιατί για μένα είναι απόλυση, όχι απλά μη ανανέωση σύμβασης) επιλέχθηκαν σκόπιμα από την διοίκηση γιατί συμμετέχουν στην επίσχεση εργασίας. Τους ενοχλούμε δηλαδή γιατί δεν καθόμαστε σαν καλά παιδιά να κάνουμε τη δουλειά μας χωρίς να μιλάμε ακόμα και απλήρωτοι.

Το να διεκδικούμε να πληρωνόμαστε για την εργασία μας, το να διαμαρτυρόμαστε για την ανευθυνότητα και την αναλγησία τους, μας στοχοποίησε. Αξιολογηθήκαμε για την εργασία μας και βρεθήκαμε “ανεπαρκείς”!

Πριν ένα μήνα, που στον Ξενώνα της Περαίας επιτέθηκε με πέτρες και ξύλα πολυπληθής ομάδα νεαρών, ήταν οι απλήρωτοι εργαζόμενοι στη βάρδια που προστάτεψαν τα παιδιά. Αυτοί οι εργαζόμενοι που ρίσκαραν τη σωματική τους ακεραιότητα, μαζί με άλλους που έχουν βρεθεί σε αντίστοιχες δύσκολες στιγμές ανά τα χρόνια, ξαφνικά είναι “ανεπαρκείς”. Δεν κάνουν, για τους ξενώνες, γιατί τολμούν και κάνουν επίσχεση. Είναι οι εργαζόμενοι που μέσα σε αυτή τη συγκυρία, είδαν τη δουλειά τους να μεταφέρεται εκτός πόλης και αναγκάζονται να κάνουν 60 επιπλέον χιλιόμετρα (πήγαινε- έλα) κάθε μέρα, με την βενζίνη κοντά στα 3 ευρώ, για να κρατήσουν βάρδια, να μην μείνει ακάλυπτος ο Ξενώνας. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που περιμένουν να βρουν από κάπου το δίκιο τους και να πληρωθούν για τη δουλειά τους, να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους και να δώσουν πίσω τα χρωστούμενα (πολλά από τα οποία έχουν πάει στις βενζίνες).

Χορτάσαμε ανθρωπισμό, κύριοι της Άρσις.

Η “ανθρωπιστική” οργάνωση στην οποία δουλεύω τα τελευταία χρόνια συμπεριφέρεται σαν πολυεθνική, λειτουργεί με εκδικητικότητα, δεν εκτιμά την δουλεία των ανθρώπων, τιμωρεί όσους δεν σκύβουν το κεφάλι και δίνει και το μήνυμα σε όσους μένουν ακόμα στη δουλειά “μην μιλάτε και πολύ, μην φέρνετε αντιρρήσεις, γιατί θα έρθει και η σειρά σας”.

Να με συμπαθάτε, εμένα δεν μου αρέσει να σκύβω το κεφάλι! Δεν το έκανα και ούτε θα το κάνω τώρα.

Ψάχνω το δίκιο που μου στερείτε κι αναζητώ ευθύνες που τις έχετε πάνω σας.

Οι ξενώνες δεν μπορούν να λειτουργήσουν με ασφάλεια με λιγότερο προσωπικό. Μετά το τέλος του μήνα δεν θα μας ανανεώσουν τις συμβάσεις, απολύοντάς μας, νόμιμα και χωρίς αποζημίωση, παρά τα τόσα χρόνια συνεχούς εργασίας μας. Με τις δραστικές περικοπές προσωπικού υπάρχει πλέον σοβαρός κίνδυνος για τους ανήλικους, τους εργαζόμενους που θα απομείνουν αλλά και την κοινωνική γαλήνη στις γειτονιές που φιλοξενούνται οι ξενώνες.

Το να ζητάω το μισθό μου για τη δουλειά που κάνω, για μένα είναι αξιοπρέπεια. Το να ζητάω αξιοπρεπείς συνθήκες σε χώρους παιδικής προστασίας και υποστήριξης, είναι θέμα επιβίωσης. Σε έναν τέτοιο ξενώνα της Άρσης άλλωστε, φιλοξενήθηκα κι εγώ για χρόνια κι ενηλικιώθηκα με την φροντίδα εργαζόμενων που με βοήθησαν να γίνω αυτό που είμαι. Όμως…. Αν το να θέλεις να δουλεύεις με αξιοπρέπεια είναι λόγος απόλυσης, τότε χίλιες φορές να με απολύσουν. Δεν τους θέλω έτσι που κατάντησαν.