Σύμφωνα με τον κ. Ξανθό, τα βασικά συμπεράσματα της κριτικής του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ για την κυβερνητική διαχείριση της πανδημίας είναι:
«1. Εγκληματικές πολιτικές ευθύνες της κυβέρνησης για την υγειονομική τραγωδία και για την πιο αδιαφανή, ιδεοληπτική, μεροληπτική υπέρ του ιδιωτικού τομέα και καταστροφική για το Δημόσιο Σύστημα Υγείας, διαχείριση στην Ευρώπη, που «εργαλειοποίησε» τους επιστήμονες και οδήγησε την Ελλάδα σε αρνητικές πρωτιές στους δείκτες της πανδημίας (συνολική και υπερβάλλουσα θνησιμότητα, αυξημένη θνητότητα διασωληνωμένων εκτός και εντός ΜΕΘ κλπ.).
2. Υπήρχε εναλλακτική υγειονομική στρατηγική, που δεν επιλέχθηκε εξαιτίας της νεοφιλελεύθερης εμμονής της κυβέρνησης για μη ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας. Ήταν πολιτική επιλογή και όχι αντικειμενική αδυναμία ή διαχειριστική ανικανότητα που είχε ως αποτέλεσμα την έκρηξη των ανισοτήτων στην υγεία (ο δείκτης των ακάλυπτων υγειονομικών αναγκών από 8% το 2019 πήγε στο 24% το 2021).
3. Έχουν έρθει στο προσκήνιο νέες ανάγκες και νέες προκλήσεις που αφορούν την επόμενη μέρα για το ΕΣΥ και τη Δημόσια Υγεία και οι οποίες για να αντιμετωπιστούν χρειάζεται γενναία επένδυση στη δημόσια περίθαλψη και στο ανθρώπινο δυναμικό της, αλλά και συνολική αλλαγή πορείας στα πολιτικά πράγματα της χώρας».
Στον αντίποδα, σύμφωνα πάλι με τον κ. Ξανθό, βρίσκεται «η αριστερή πολιτική υγείας για την μετά-covid εποχή». Αναλύοντας, ο κ. Ξανθός σημείωσε:
«Η πανδημική κρίση και τα αδιέξοδα του νεοφιλελευθερισμού σε παγκόσμιο επίπεδο, αναδεικνύουν την ανάγκη ενός ισχυρού κοινωνικού και πολιτικού μετώπου για μια εναλλακτική στρατηγική τόσο στη Δημόσια Υγεία, όσο και στο Κοινωνικό Κράτος, στην ενεργειακή και πληθωριστική κρίση, στην προάσπιση του Κράτους Δικαίου και της Δημοκρατίας. Η διεθνώς αναδυόμενη “οικονομία της φροντίδας” (economy of care) που στηρίζεται σε σύγχρονες δημόσιες υπηρεσίες σε επίπεδο κοινότητας, με προτεραιότητα την παιδική φροντίδα, την γηριατρική φροντίδα, την κατ’ οίκον φροντίδα, την ψυχοκοινωνική υποστήριξη ευπαθών ομάδων, τη μέριμνα για την αναπηρία κλπ. Η στρατηγική της εξάλειψης των οικονομικών-κοινωνικών-υγειονομικών ανισοτήτων, αποτελεί μια μεγάλη πρόκληση με την οποία πρέπει να αναμετρηθεί η Ευρωπαϊκή Αριστερά. Μόνο έτσι μπορεί να αντιμετωπιστεί η κρίση πολιτικής εκπροσώπησης που υπάρχει σε όλες τις χώρες της Ευρώπης και η οποία τροφοδοτεί την άνοδο της ακροδεξιάς και των νεοφασιστικών μορφωμάτων».