Ο πρόεδρος των Μηχανοδηγών του ΟΣΕ καταγγέλλει στο TPP πως κανένας υπεύθυνος δεν έχει καλέσει τα σωματεία για να μιλήσουν για τα όσα έχουν συμβεί και το τι μέλλει γενέσθαι.
Ο πρόεδρος των Μηχανοδηγών του ΟΣΕ καταγγέλλει στο TPP πως κανένας υπεύθυνος δεν έχει καλέσει τα σωματεία για να μιλήσουν για τα όσα έχουν συμβεί και το τι μέλλει γενέσθαι.
Μιλώντας στο TPP στο περιθώριο του συλλαλητηρίου που είναι σε εξέλιξη από το πρωί της Κυριακής στο Σύνταγμα, προσθέτει πως κανείς δεν λαμβάνει ακόμη υπόψη τις καταγγελίες των εργαζομένων για την κατάσταση των σιδηροδρόμων. «Μόνο η Hellenic Train μας κάλεσε, κι αυτή για να δει τις προθέσεις μας για τις επόμενες μέρες».
Αναλυτικά η δήλωση του κ. Γενιδούνια:
Για χιλιοστή φορά…
Εργατική τάξη είναι ο Πακιστανός ο οποίος όλα αυτά τα ακούει και σας περνάει γι’αυτό που είστε: κακομαθημένα μαμόθρεφτα που δεν εκτιμούν αυτό που έχουν.
ανουσια αταξικα--ταξικα χωρις..ταξη παντου, δες κατεβατα στα σχολια , μαλωνουν και..."αναπτυσσουν αποψεις" ως σε "συνδεσμο φιλαθλων ποδοσφαιρου" ή σε "συνεδριο κομματος", ολα αυτα σε αναζητηση σωτηρα και υλικης σωτηριας μεχρι το ταφο. Τσ Τσ Τσ...
βρε κουτα γατακια, σκεφτηκατε ποτε να στραφειτε στην αιωνια σωτηρια που προσφερει, δωρεαν μαλιστα, ο ΜΟΝΟΣ ατελευτητος Σωτηρας ο Ιησους Χριστος ? Ανοιχτε μια Καινη Διαθηκη και κλειστε...το πεθαμενο Μαρξ και τα αλλα ψοφια ινδαλματα σας !
Στον Μαρξ πρέπει να πληρώσουμε; Α δεν μου το είχαν πει αυτο!
Αυτά δεν τα λένε, τα γράφουν στα συμβόλαια με μελάνη που έχει το ίδιο χρώμα με το χαρτί. Την πάτησες :)
ΔΩΡΕΑΝ ?
Είναι αναλυτικά εντελώς αυθαίρετη η άποψη ότι πλέον δεν υπάρχει ελεύθερος ανταγωνισμός. Ο ελεύθερος ανταγωνισμός δεν είναι ένα περιφερειακό στοιχείο του καπιταλισμού ως σύστημα κοινωνικής παραγωγής. Είναι συστατικό του στοιχείο. Αν έχει πάψει να υπάρχει ο ελεύθερος ανταγωνισμός, τότε δεν μιλάμε για καπιταλισμό αλλά για ένα άλλο σύστημα παραγωγής. Η ύπαρξη μονοπωλίων δεν εξουδετερώνει το παιχνίδι του ελεύθερου ανταγωνισμού και ούτε αυτός υπήρξε ποτέ στην εξιδανικευμένη του μορφή. Όταν μιλάμε για ελεύθερο ανταγωνισμό δεν εννοούμε ότι όλα τα ατομικά κεφάλαια κατέχουν την ίδια δύναμη και τις ίδιες δυνατότητες. Αυτό δεν ίσχυε ποτέ. Η δημιουργία μεγάλων επιχειρήσεων συνοδεύεται με τη δημιουργία περισσότερων μικρών επιχειρήσεων. Στον 19ο αι. είχαμε λιγότερες μεγάλες επιχειρήσεις και ταυτόχρονα λιγότερες μικρές και μεσαίες. Η ανάπτυξη του καπιταλισμού σε παραγωγικό και κοινωνικό επίπεδο δημιούργησε περισσότερες μικρές, μεσαίες και μεγάλες επιχειρήσεις. Οι αντιλήψεις αυτές δεν επιβεβαιώνονται εμπειρικά, αλλά είναι κι ασυμβίβαστες με την μαρξική κριτική της πολιτικής οικονομίας. Ωστόσο, αυτές οι αντιλήψεις προωθήθηκαν από μαρξιστές διανοούμενους, κυρίως μεταξύ 1913-18, καθώς αποδέχτηκαν την άποψη του Χόμπσον για τα μονοπώλια και το «σάπισμα του καπιταλισμού». Επίσης, ήταν μια δελεαστική άποψη λόγω της ιστορική συγκυρίας. Μιλάμε για την περίοδο του 1ου π.π. Ο Λένιν, όχι οι υπόλοιποι, είναι αντιφατικός απέναντι σε αυτή τη θέση. Αρχικά την ενστερνίζεται, αλλά στη συνέχεια φαίνεται να διαφοροποιείται.
«Ο ελεύθερος συναγωνισμός είναι η βασική ιδιότητα του καπιταλισμού και της εμπορευματικής παραγωγής γενικά. Το μονοπώλιο είναι η άμεση αντίθεση του ελεύθερου συναγωνισμού. [...] Ταυτόχρονα τα μονοπώλια, ξεπηδώντας από τον ελεύθερο συναγωνισμό, δεν τον καταργούν, μα υπάρχουν πάνω σ’ αυτόν και δίπλα σ’ αυτόν, γεννώντας έτσι μια σειρά από εξαιρετικά οξείες και βίαιες αντιθέσεις, προστριβές, συγκρούσεις» (Λένιν 1970: 85).
«Καθαρός ιμπεριαλισμός, χωρίς να έχει σαν κύρια βάση του τον καπιταλισμό, δεν υπήρξε ποτέ, δεν υπάρχει πουθενά και δεν θα υπάρξει ποτέ. Αυτό είναι μια λανθασμένη γενίκευση όλων όσων λέγονταν για τα καπιταλιστικά συνδικάτα, τα καρτέλ, τα τραστ, τον χρηματιστικό καπιταλισμό [...]. Όταν ο σ. Μπουχάριν έλεγε ότι μπορεί να προσπα θήσουμε να δώσουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα της καταστροφής του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού, εμείς στην επιτροπή φέραμε αντιρρήσεις [...]. Πουθενά στον κόσμο δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει μονοπωλιακός καπιταλισμός χωρίς τον ελεύθερο συναγωνισμό σε ολόκληρη σειρά κλάδους. Να περιγράψεις ένα τέτοιο σύστημα σημαίνει να περιγράψεις ένα σύστημα αποσπασμένο από τη ζωή και όχι σωστό.» (Άπαντα [1982], τ. 38: 151-154).
Θα ξεκινήσω με μία διαπίστωση: Δεν δέχεσαι στην πραγματικότητα το μονοπωλιακό στάδιο του καπιταλισμού, απορρίπτεις όλη την λενινιστική θεώρηση και ουσιαστικά το μόνο σου μέλημα σε αυτό το κομμάτι είναι να δείξεις την αντιφατικότητα και την ανεπάρκεια της ανάλυσής της. Αυτό από παλιά, όχι σήμερα.
Στο μονοπωλιακό στάδιο προφανώς ο ανταγωνισμός δεν σταματά να υπάρχει, τόσο μεταξύ των μονοπωλιακών ομίλων όσο και ανάμεσα στις μικρότερες επιχειρήσεις, όπου και παίρνει την μορφή του ελεύθερου ανταγωνισμού. Στην πραγματικότητα όμως ο δεύτερος δεν είναι ελεύθερος ανταγωνισμός, αλλά ένας ανταγωνισμός υπό εποπτεία, η "ελευθερία" του είναι αυτή που του επιτρέπουν τα μονοπώλια. Τα μονοπώλια με την τεράστια οικονομική και πολιτική τους ισχύ, υποτάσουν τον ελεύθερο ανταγωνισμό στις στρατηγικές τους επιδιώξεις και τον επιτρέπουν στον βαθμό που δεν απειλεί την κυριαρχία τους.
Γιατί το κάνουν αυτό; Γιατί τον επιτρέπουν; Για πάρα πολλούς λόγους: Καταρχάς υπάρχουν κομμάτια, υπηρεσίες κλπ. που τα ίδια (τα μονοπώλια) για διάφορους λόγους (που μπορεί στην διαδρομή να αλλάξουν, οπότε αλλάζουν και οι επιλογές) δεν επιθυμούν να αναπτύξουν. Δεύτερον ο ελεύθερος ανταγωνισμός αποτελεί ένα ζωντανό εργαστήρι καινοτομιών που διαφορετικά θα απαιτούσε κεφάλαια που δεν είναι διατεθημένα να διαθέσουν. Προτιμούν να εκμεταλλεύονται/βάζουν στην υπηρεσία τους τα κεφάλαια μιας "μαρίδας", η οποία άλλωστε αν αποκτήσει ιδιαίτερο ενδιαφέρον πάντα μπορούν να την εξαγοράσουν/απορροφήσουν με διάφορους τρόπους . Τρίτον ελέγχουν καλύτερα τις τιμές και απομυζούν ευκολότερα το μονοπωλιακό υπερκέρδος με διάφορους μηχανισμούς που συνδέονται με την ελεύθερη αγορά. Δεν δίνουν έτσι την αίσθηση ενός καταπιεστικού μονοπωλίου/κέντρου που ορίζει την ζωή του εργαζόμενου και των ανθρώπων. Τέταρτον αλλά όχι και τελευταίο, κρατούν ζωντανό τον καπιταλισμό και την ιδέα της ευκαιρίας για κοινωνική ανέλιξη σε ευρύτατα στρώματα του πληθυσμού, είτε αυτά μετέχουν άμεσα μέσω της μικρής επιχειρηματικότητας είτε και καθαρά μέσα από το φαντασιακό των μισθωτών εργατών.
Μερικοί λοιπόν από τους λόγους που εγώ βλέπω πρόχειρα είναι αυτοί. Φυσικά παράλληλα υπάρχει και ο μονοπωλιακός ανταγωνισμός (η ΟΥΣΙΑ του ανταγωνισμού της εποχής μας), το μονοπώλιο άλλωστε στον λενινισμό έχει να κάνει περισσότερο με λίγους ισχυρούς ομίλους παρά με έναν πανίσχυρο παίκτη. Όμως ο ανταγωνισμός ανάμεσά τους έχει πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά από τον ελεύθερο ανταγωνισμό (καθορισμός τιμών, φραγμοί σε νέους παίκτες, πολιτική επιρροή (πολύ σημαντικό αυτό το κομμάτι) κλπ.). Τα αρνείσαι αυτά;
Δεν έχει αναλυτικά κανένα νόημα η υπόθεση ότι δεν υφίσταται ο ελεύθερος ανταγωνισμός γιατί υπάρχει ο μονοπωλιακός καπιταλισμός. Αυτό είναι μια αυθαίρετη υπόθεση. Ας μην ξεχνάμε ότι η υπόθεση αυτή έχει κατατεθεί εδώ και 120 χρόνια. Πολλά μονοπώλια έχουν εξαφανιστεί, πολλά νέα έχουν δημιουργηθεί και σε όλη αυτή την περίοδο έχουμε ανάπτυξη ατομικών κεφαλαίων κάθε είδους. Ένα σύστημα παραγωγής που καθορίζει αυθαίρετα τις τιμές λόγω καθαρής πολιτικής επιβολής, δεν είναι καπιταλιστικό. Οι τιμές καθορίζονται από την παραγωγικότητα όπως αυτή επιβεβαιώνεται στην αγορά. Ένας υποτιθέμενος καπιταλισμός που δεν λειτουργεί ως ελεύθερος ανταγωνισμός δεν είναι καπιταλισμός. Είναι κάτι άλλο. Η υπόθεση του μονοπωλιακού καπιταλισμού που είναι κάτι άλλο σε σχέση με τον προηγούμενο καπιταλισμό του ελεύθερου ανταγωνισμού δεν είναι συνεπής και ιστορικά. Να υποθέτει κανείς ότι ο καπιταλισμός των αρχών του 19ου αι. είναι περισσότερο «ισότιμος» σε σχέση με αυτόν των τελών του 19ου και των αρχών του 20ου, αποτελεί εντελώς ανιστόρητη θέση.
Δεν είπα ότι δεν υφίσταται, είπα ότι υπάρχει η εικόνα και η ουσία. Το να με "απειλείς" ότι αυτό εξαφανίζει τον καπιταλισμό δεν το αντιλαμβάνομαι. Προσωπικά πιστεύω ότι δεν τον εξαφανίζει, τον περνά όμως σε ένα άλλο στάδιο με αρκετά -έως και πολύ- διαφορετικά χαρακτηριστικά, αυτό ναι. Οι τιμές καθορίζονται από την παραγωγικότητα τι εννοείς; Όταν η τιμή π.χ. του πετρελαίου τα τελευταία 10 χρόνια παίζει ανάμεσα στα 20 και τα...140 δολάρια το βαρέλι, που ακριβώς μπαίνει η παραγωγικότητα; Αν εγώ αποκτήσω μονοπωλιακή θέση στην αγορά θα πουλώ με βάση την "κοινωνικά αναγκαία εργασία";
Ή υφίσταται ή όχι. Η βασική θέση περί μονοπωλιακού καπιταλισμού είναι ότι καταργεί το προηγούμενο στάδιο του καπιταλισμού του ελεύθερου ανταγωνισμού. Λέω ότι η ύπαρξη μονοπωλίων δεν καταργεί τον ελεύθερο ανταγωνισμό: 1ον γιατί ο ελεύθερος ανταγωνισμός είναι δομικό στοιχείο του καπιταλισμού ως σύστημα κοινωνικής παραγωγής και 2ον γιατί τα μονοπώλια προκύπτουν από την ύπαρξη του ελεύθερου ανταγωνισμού χωρίς να τον καταργούν. Αν καταργούσαν τον ελεύθερο ανταγωνισμό, δε θα μπορούσε να συσταθεί η κοινωνική ταξική ομαδοποίηση στη βάση υλικών συμφερόντων. Ο καπιταλισμός δε βρίσκεται μόνο εντός της επιχείρησης. Δεν είναι απλώς πώς λειτουργεί κανείς στον χώρο δουλειάς. Είναι ένα συνολικό σύστημα κοινωνικής οργάνωσης. Αν αποκτήσει μια επιχείρηση μονοπωλιακή θέση, σημαίνει ότι καταφέρνει να πετυχαίνει υψηλότερα ποσοστά κέρδους σε σχέση με τον μ.ο. του συγκεκριμένου κλάδου. Αυτό συμβαίνει τις περισσότερες φορές λόγω υψηλότερης παραγωγικότητας. Αυτό δεν καταργεί τον ελεύθερο ανταγωνισμό. Ο ελεύθερος ανταγωνισμός δεν είναι το ίσο ποσοστό κέρδους για όλες τις επιχειρήσεις. Είναι το έδαφος στο οποίο διαδραματίζεται η καπιταλιστική παραγωγή συνολικά. Δεν αφορά τη σχέση ισχύος μεταξύ ατομικών κεφαλαίων. Αυτό δεν υπήρξε άλλωστε ποτέ.
Το προϊόν που βγαίνει από το έδαφος μέχρι να φτάσει στο βενζινάδικο αποκτά πολλές ενδιάμεσες εμπορικές μορφές. Η άνοδος ή η πτώση των τιμών σχετίζεται με εσωτερικούς παράγοντες, που σχετίζονται με την ιδιαίτερη παραγωγική διαδικάσία, αλλά και με εξωτερικούς παράγοντες, όπως είναι πανδημίες, ιδιαίτερες διακυμάνσεις ζήτησης, συνθήκες ειρήνης ή συνθήκες πολιτικών ταραχών. Όλα αυτά είναι δείκτες κινδύνου που αποτυπώνονται στην τελική τιμή. Η γενική τάση των επιχειρήσεων είναι να μειώσει τις τιμές. Μπορεί εδώ κι εκεί να βλέπουμε άνοδο των τιμών, όμως αν δούμε σε βάθος δεκαετιών τις τιμές, αυτές έχουν γενικά πτωτική τάση. Αυτή είναι μια βασική στόχευση της επιχείρησης. Γενικά, ο ελεύθερος ανταγωνισμός δεν είναι ένα απλός ιδιαίτερο ιστορικό στάδιο. Είναι δομικό στοιχείο της καπιταλιστικής οργάνωσης και παραγωγής σύμφωνα με τον Μαρξ.
Ειλικρινά θα ήθελα να δω αυτή την πτωτική τάση, ειδικά αν μιλάμε για την ίδια ποιότητα σε συνάρτηση με το χρόνο (π.χ. είναι γνωστό ότι οι νέες τεχνολογίες πολύ γρήγορα πλέον απαξιώνονται και άρα πέφτει η τιμή τους) Δεύτερον το να μου τους ονομάζεις "εξωτερικούς παράγοντες" δεν αλλάζει κάτι. Η ανάλυση του Μαρξ δεχόταν μια διακύμανση προφανώς, αλλά ισορροπούσε γύρω από τον κοινωνικά αναγκαίο χρόνο εργασίας, όχι όπου ναναι ανάλογα με τις ανάγκες και επιλογές του μονοπωλίου και των καρτέλ. Εδώ μιλάμε ότι την μία δεκαετία η τιμή παίζει μέχρι τα 40 δολάρια και την άλλη φτάνει μέχρι τα 140!
Φυσικά και δεν βρίσκεται μόνο εντός της επιχείρησης. Ίσα ίσα εγώ πιστεύω ότι τα μονοπώλια μπορούν ακόμη και να αποσπάσουν υπεραξία από άλλες επιχειρήσεις, δεν πιστεύω ότι πλέον η υπεραξία περιορίζεται στα πλαίσια μιας επιχείρησης ή και ενός κράτους. Ποιός σου είπε ότι το κέρδος έχει να κάνει μόνο με την παραγωγικότητα; (γιατί προφανώς η παραγωγικότητα ενός μονοπωλίου θα είναι μεγαλύτερη από αυτή του μικρού επιχειρηματία) Σε πληροφορώ ότι έχω κουβεντιάσει με επιχειρηματία ο οποίος ήθελε να ρίξει τις τιμές και δεν μπορούσε, γιατί ο ανταγωνιστής θα τον έκλεινε. Πώς; Πολύ απλά, ο ανταγωνιστής είχε πολύ μεγαλύτερο οικονομικό βάθος και αν παραβίαζε τους όρους του θα χτύπαγε τις τιμές κάτω του κόστους μόνο και μόνο για να τον κλείσει. Είναι αυτός ελεύθερος ανταγωνισμός; Είναι τιμές βάσει της...παραγωγικότητας; Και σου μιλώ για σχετικά χαμηλό επίπεδο, άσε τι γίνεται σε επίπεδο ισχυρών μονοπωλίων που ρίχνουν και κυβερνήσεις αν θέλουν.
PNG αυτά που λες δεν συμβαδίζουν ακόμη και με την άμεση εμπειρία πλέον του κόσμου.
Το κινητό τηλέφωνο τη δεκαετία του '80 ήταν είδος πολυτελείας, το Ι.Χ. τη δεκαετία του '20 και του '30 επίσης. Την εποχή του Άνταμ Σμιθ το ουίσκι ήταν είδος πολυτελείας ή ο καφές. Ο Η/Υ ήταν ένα είδος πολυτελείας ή το ταξίδι στο εξωτερικό. Σκοπός της επιχείρησης είναι το φτήνεμα των προϊόντων μέσω της αύξησης της παραγωγικότητας. Αυτό λέει η κοινή εμπειρία. Ο Μαρξ λέει ότι ο κοινωνικά αναγκαίος χρόνος εργασίας αλλάζει από τη στιγμή που ο ανταγωνισμός παρουσιάζει μεθόδους που κάνουν την παραγωγή πιο αποτελεσματική. Αυτό δίνει το κίνητρο στους υπόλοιπους για την αύξηση της παραγωγικότητας. Ένας επιχειρηματίας που εισάγει μια νέα τεχνολογία και μειώνει το κόστος, επιτυγχάνει μεγαλύτερο ποσοστό κέρδους σε σχέση με τον μ.ο. Αυτό είναι ένα μονοπώλιο, δηλαδή είναι μια πρόσκαιρα πλεονεκτική θέση ενός ατομικού κεφαλαίου που επηρεάζει το σύνολο των ανταγωνιστικών επιχειρήσεων του ίδιου κλάδου. Αυτό οδηγεί σε αυτό που ο Μαρξ ονομάζει τάση εξίσωσης του ποσοστού κέρδους.
«Η ατομική αξία αυτού του εμπορεύματος βρίσκεται τώρα κάτω από την κοινωνική του αξία, δηλαδή το εμπόρευμα στοιχίζει λιγότερο χρόνο εργασίας απ’ όσο στοιχίζει ο μεγάλος σωρός των προϊόντων του ίδιου είδους που παράγονται με τους υπάρχοντες μέσους κοινωνικούς όρους. Η πραγματική αξία ενός εμπορεύματος, όμως, δεν είναι η ατομική αλλά η κοινωνική του αξία, δηλαδή δεν μετριέται με το χρόνο εργασίας που στοιχίζει πραγματικά στον παραγωγό στην κάθε περίπτωση χωριστά, αλλά με το χρόνο εργασίας που απαιτείται κοινωνικά για την παραγωγή του [...]. Ο κεφαλαιοκράτης που χρησιμοποιεί τη νέα μέθοδο πουλάει το εμπόρευμά του στην κοινωνική του τιμή [...] το πουλάει πάνω από την ατομική του αξία και πραγματοποιεί έτσι μια πρόσθετη υπεραξία.» (Μαρξ 1978α: 332).
Και πιο μετά σε σχέση με αυτό το πρόσθετο κέρδος: ««σπρώχνει τους ανταγωνιστές του σαν αναγκαστικός νόμος του συναγωνισμού να εισάγουν τον νέο τρόπο παραγωγής» (Μαρξ 1978α: 334).
Αυτό που περιγράφεις για τον επιχειρηματία δεν αποδεικνύει απολύτως τίποτα. Ο επιχειρηματίας αυτός παραπονιόταν ότι δεν μπορούσε να ορίσει ο ίδιος τις τιμές. Και λοιπόν; Οι τιμές δεν ορίζονται κατά το δοκούν. Αυτό είναι το αποτέλεσμα του ελεύθερου ανταγωνισμού κι όχι κατάργησή του. Να πεις στον επιχειρηματία ότι αυτό που βιώνει είναι οι όροι του καπιταλιστικού παιχνιδιού. Η τελική τιμή του προϊόντος δεν καθορίζεται αποκλειστικά στον χώρο παραγωγής. Η τιμή μπορεί να έχει μεγάλες διακυμάνσεις ανάλογα με τις γενικές συγκυρίες. Η γενική τάση είναι η μείωση κι αυτός είναι ο στόχος της καπιταλιστικής παραγωγής. Είναι δηλαδή η δυναμική του καπιταλισμού που σπρώχνει προς την καινοτομία.
χαχα...ποιός είναι νόμος του ελεύθερου ανταγωνισμού; Το καρτέλ; Οι συμφωνημένες τιμές; Ανεξαρτητα από την θέληση του συγκεκριμένου, στην πράξη συμμετείχε σε ένα άτυπο καρτέλ (σε άλλες περιπτώσεις φυσικά υπάρχει και συμφωνία). Θες να το πω αλλιώς; Οκ, ΜΙΑ εταιρεία λοιπόν έθετε τους όρους στους ανταγωνιστές της. Σου ακούγεται καλύτερα αυτό; Δεν σου μοιάζει με έλεγχο της αγοράς;
Λες ότι "ο κοινωνικά αναγκαίος χρόνος εργασίας αλλάζει από τη στιγμή που ο ανταγωνισμός παρουσιάζει μεθόδους που κάνουν την παραγωγή πιο αποτελεσματική." Δεν διαφωνώ. Αυτό που σου λέω είναι ότι το μονοπώλιο έχει την δυνατότητα να αποφασίσει αν, πότε και με ποιούς όρους θα αφήσει να περάσει αυτή η μεταβολή του "κοινωνικά αναγκαίου χρόνου εργασίας" στις τιμές. Περαιτέρω μάλιστα ένα μονοπώλιο μπορεί να ορίσει πολύ περισσότερα πράγματα από τις τιμές, ορίζει μέχρι και τους (γενικούς) όρους εργασίας ακόμη! Εκτός κι αν πιστεύεις ότι τα λόμπι στην ΕΕ ασχολούνται μόνο με...προώθηση προϊόντος.
Εσύ στην πραγματικότητα δεν αναγνωρίζεις την μεταβολή της ποιότητας PNG. Βάζεις το ζήτημα μόνο ποσοτικά και λές οκ. μεγάλη παραγωγή, μεγαλύτερη, "μεγαλύτατη". Εμ ναι αλλά όπως λέει και η διαλεκτική "μεταβολές στην ποσότητα προκαλούν ποιοτικές μεταβολές" κι αυτές θα πρέπει να τις δεις αν υπάρχουν, γιατί φυσικά δεν προκαλούν όλες οι ποσοτικές μεταβολές και ποιοτικές. Εδώ όμως η αγορά πλέον έχει γίνει το "playground" ορισμένων μεγάλων εταιρειών, δεν μπορεί εσύ να παριστάνεις ότι δεν το βλέπεις επειδή το 1860 ο Μαρξ ανέλυσε ένα άλλο καπιταλισμό. Να μου πεις ότι πέρασε σε άλλο στάδιο από την εποχή του Λένιν να το κουβεντιάσουμε και να το δω πολύ ευχαρίστως, γιατί και από τότε έχουν περάσει 100+ χρόνια. Πες μου τις διαφορές που βλέπεις, ανέλυσέ μου την νέα ποιότητα να το δω. Όχι όμως να κλείνεις τα μάτια στο προφανές, όταν πλέον δισεκατομμυριούχοι αναλαμβάνουν σχεδόν άμεσα πιά και χωρίς καμία διαμεσολάβηση τα ηνία χωρών. Τι κάνουν αυτοί εκεί; Μετράνε...παραγωγικότητες νομίζεις;
Η επιχείρηση που καταφέρνει το υψηλότερο ποσοστό κέρδους βρίσκεται σε θέση ισχύος σε σχέση με τις υπόλοιπες. Οι τελευταίες προσπαθούν να ανταγωνιστούν με διάφορες στρατηγικές την πρώτη. Κάνουν συνασπισμούς, ζητάνε κρατική βοήθεια, ζητάνε αλλαγές στις νομισματικές και φορολογικές πολιτικές, εισάγουν τις πιο αποτελεσματικές μεθόδους παραγωγής, εισάγουν νέες μορφές αναδιάρθρωσης κ.λπ. Αυτός είναι ο όρος λειτουργίας μιας καπιταλιστικής επιχείρησης: περιορισμός κόστους, αύξηση της παραγωγής, που συνεπάγεται φτήνεμα του συγκεκριμένου προϊόντος, καλύτερη θέση στην αγορά. Πώς ακριβώς η μία εταιρία κατάφερε να επιβάλει τους όρους του παιχνιδιού; Γιατί νομίζω ότι αυτό μπορεί να εξηγηθεί μόνο μέσω του ελεύθερου ανταγωνισμού. Μια επιχείρηση με έλλειμα παραγωγικότητας προσπαθεί να την αυξήσει. Αυτή είναι η τάση εξίσωσης του ποσοστού κέρδους και συνδέεται με την έννοα του συνολικου κοινωνικού κεφαλαίου. Δηλαδή ο τρόπος που συνέχεται μια κοινωνία ως καπιταλιστική. Αν δεν το δέχεται κανείς αυτό, και οι θεωρίες περί μονοπωλίων το απορρίπτουν, τότε πρόκειται για μια μη μαρξική προσέγγιση. Ο καπιταλισμός είναι καπιταλισμός από τη στιγμή που λειτουργεί ως κοινωνικό σύστημα οργάνωσης και συνοχής. Αν αυτό δεν ίσχυε τότε δε θα είχαμε καπιταλισμό. Αν ο καθένας έριχνε στην αγορά την τιμή που του αρέσει τότε δε θα υπήρχε συνοχή, αν ένα ατομικό κεφάλαιο όριζε το συλλογικό κεφάλαιο τότε δεν μιλάμε για αγορά και πρόκεται για μια καθαρή αντιστροφή του βέλους αιτιότητας. Εκεί που ο Μαρξ μιλά για το πώς κάθε ατομικό κεφάλαιο προσαρμόζεται στους όρους του συνολικού κεφαλαίου, περνάμε στο συνολικό κεφάλαιο ως αποτέλεσμα ενός ατομικού κεφαλαίου. Πλήρως αντίθετο με τη θέση του Μαρξ. Και δεν είναι καλό επιχείρημα ότι ο Μαρξ έκανε λάθος γιατί τότε ήταν αλλιώς τα πράγματα. Είναι εσφαλμένο σε πολλά επίπεδα: 1ον ο Μαρξ με αυτόν τον τρόπο ασκεί κριτική στην κλασική πολιτική οικονομία, που έλεγε ακριβώς αυτό που λες, 2ον όταν ο Μαρξ τα έγραφε αυτά, το πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον ήταν περισσότερο περιοριστικό και δεσποτικό, άρα πολύ μικρότερο έδαφος διαπραγματεύεσεων προς πάσα κατεύθυνση, 3ον η περίοδος συγγραφής των ερευνών του ήταν γεμάτη από περιοδικές κρίσεις. Άρα, δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι η εμπειρία του ήταν πιο θετική και ό,τι καταθέτει μια ανεπίκαιρη ματιά. Για το πόσο δομική είναι έννοια του ελεύθερου ανταγωνισμού και του συλλογικού κεφαλαίου, δε χωρά αμφισβήτηση:
«Ο ελεύθερος ανταγωνισμός είναι η σχέση του κεφαλαίου με τον εαυτό του ως ένα άλλο κεφάλαιο, δηλαδή η πραγματική λειτουργία του κεφαλαίου ως κεφάλαιο. Οι εσωτερικοί νόμοι του κεφαλαίου, που εμφανίζονται απλά ως τάσεις στα ιστορικά προστάδια της ανάπτυξής του, συγκροτούνται για πρώτη φορά ως νόμοι. Η παραγωγή που βασίζεται στο κεφάλαιο συντίθεται στις επαρκείς μορφές της μόνο στο βαθμό που αναπτύσσεται ο ελεύθερος ανταγωνισμός, καθ’ όσον αυτός αποτελεί την ελεύθερη ανάπτυξη του τρόπου παραγωγής που θεμελιώνεται με βάση το κεφάλαιο· […] Ο ελεύθερος ανταγωνισμός είναι η πραγμαική ανάπτυξη του κεφαλαίου. Μέσα από τον ανταγωνισμό διαμορφώνεται η εξωτερική αναγκαιότητα για το επιμέρους κεφάλαιο, πράγμα που αντιστοιχεί στη φύση του κε φαλαίου, του τρόπου παραγωγής που θεμελιώνεται στο κεφάλαιο, πράγμα που αντιστοιχεί στην έννοια του κεφαλαίου. [...] Ο ελεύθερος ανταγωνισμός είναι η επαρκής μορφή της παραγωγικής διαδικασίας του κεφαλαίου. Όσο περισσότερο έχει αναπτυχθεί, τόσο καθαρότερα εμφανίζονται οι μορφές της κίνησής του» (Μarx 1974: 543-544. Βλ. και Μαρξ 1990α: 498).
Η προσέγγιση του εκκινεί από μια συνολική, όπως λένε μακροοικονομική, σκοπιά. Το ατομικό κεφάλαιο καθορίζεται από τις απρόσωπες συνολικές δυνάμεις της καπιταλιστικής κοινωνίας και λειτουργεί με αυτούς τους όρους: « «κεφαλαιοκράτης είναι μόνο το προσωποποιημένο κεφάλαιο, λειτουργεί στο προτσές παραγωγής μόνο ως φορέας του κεφαλαίου» (Μαρξ 1978β: 1006)
Κι ας δούμε τις μεγάλες, τις μικρές και τις μεσαίες επιχειρήσεις. Έχουν μειωθεί ή έχουν αυξηθεί; Ας δούμε τους δείκτες παραγωγικότητας μεταξύ τους. Είναι ίδιοι; είναι υψηλότεροι στις μεγάλες ή στις μεσαίες και στις μικρές κατά μ.ο. Και πώς αυτό θα το εξηγήσουμε; Λέγοντας ότι η υψηλότερη παραγωγικότητα δεν προκύπτει από τις απαιτήσεις του καπιταλιστικού παιχνιδιού αλλά από έναν εξωτερικό παράγοντα και τελικά ο καπιταλισμός σε παγκόσμιο επίπεδο απλώς καταστρέφει τις παραγωγικότερες επιχειρήσεις για να βρίσκονται στην επιφάνεια κάποιες υποτίθεται λίγες μεγάλες επιχειρήσεις χωρίς να υπάρχει κατά τα άλλα καμιά απολύτως αιτία στο επίπεδο της παραγωγικότητας; Η αποδοχή της υπόθεσης του μονοπωλιακού καπιταλισμού και των Χεγκελιανών σχημάτων συνιστά αντίκρουση με βασικές δομικές παραδοχές της μαρξικής ανάλυσης. Αυτό το παραδέχονταν και κάποιοι μαρξιστές στοχαστές της θεωρίας των μονοπωλίων και των παγκόσμιων συστημάτων. βλ. Χίλφερντινγκ ή Λούξεμπουργκ.
Δεν καταλαβαίνω την απορία σου. Τι πάει να πει πώς κατάφερε να επιβάλει τους όρους του παιχνιδιού; Στο εξήγησα: Ή έχεις αυτές τις τιμές που βολεύουν εμένα ή σε κλείνω. Απλά τα πράγματα, δεν καταλαβαίνω γιατί το διανθίζεις με θεωρίες. Αυτό όμως λέγεται έλεγχος της αγοράς από μία εταιρεία: Ο βασικός της ανταγωνιστής προσαρμόζει τις τιμές του επειδή φοβάται το κλείσιμο, οι άλλοι δεν είναι καν ανταγωνιστές, παίζουν στην τρίτη εθνική.
Μου βάζεις το "Ο ελεύθερος ανταγωνισμός είναι η επαρκής μορφή της παραγωγικής διαδικασίας του κεφαλαίου". Οκ, αλλά δεν είπε ποτέ (τουλάχιστον απ' όσο ξέρω εγώ) ότι ο ελεύθερος ανταγωνισμός αποτελεί την αναγκαία μορφή της παραγωγικής διαδικασίας. Ίσα ίσα περιγράφοντας την συγκέντρωση και την συγκεντροποίηση του κεφαλαίου μίλησε για μονοπωλιακές καταστάσεις. Βέβαια δεν μπορούσε να περιγράψει αναλυτικά και στις επιπτώσεις του, ένα φαινόμενο που τοποθετείται ουσιαστικά μετά το θάνατό του, όμως ήταν μέσα στην λογική του, δεν καταλαβαίνω τι πας να βγάλεις. Και ποιός σου είπε ότι έκανε λάθος; Δηλαδή ό,τι λέει πρέπει να ισχύει για πάντα αυτολεξεί αλλιώς είναι λάθος;
Τέλος σου είπε κανένας ότι εξαλείφθηκε ο ανταγωνισμός; Όχι. Σου είπε όμως ότι σήμερα κυριαρχεί ο μονοπωλιακός ανταγωνισμός. Ότι ο ελεύθερος είναι στην σκιά του και στην πραγματικότητα δεν είναι καν ελεύθερος....ΑΦΟΥ είναι στην σκιά του. Άρα όλα αυτά που λες στο τέλος περί παραγωγικότητας που ουσιαστικά χάνει την γενεσιουργό αιτία της κλπ. δεν καταλαβαίνω πώς σου προκύπτουν. Εσύ μιλούσες για εξωτερικούς παράγοντες συνέχεια για να δικαιολογήσεις τις (αδικαιολόγητες) διακυμάνσεις των τιμών που σου παρουσίασα, όχι εγώ.
Ή αλλιώς:
'Είναι ο καπιταλισμός, ...'
Συμφωνώ.
Οντως: ο ελεύθερος ανταγωνισμός είναι δομικό στοιχείο της ελεύθερης αγοράς και του φιλελευθερισμού.
"Ταυτόχρονα τα μονοπώλια, ξεπηδώντας από τον ελεύθερο συναγωνισμό, δεν τον καταργούν, μα υπάρχουν πάνω σ’ αυτόν..."
Aυτό είναι λάθος. Ο Λένιν δεν μπορούσε να φαντασθεί την διαρκή αναζωογονητική επίδραση των καινοτομιών στην παραγωγ'η και τα προίόντα και το συνε΄χες ανακάτεμα της "τράπουλας".
Βλέπεις και σήμερα: πολλοί μεγάλοι σήμερα, όπως ο Μασκ, ο Microsoft, o Mπέζος κλπ. δεν ήταν απο κάποια αριστοκρατική, μονοπωλιακή τάξη, αλλά απλοί άνθρωποι που ερμήνευσαν σωστά τις ανάγκες της αγοράς.
βρε μαλακα ο πατερας του μασκ ειχε αδαμαντορυχια στη ζαμπια,o θετος πατερας του μπεζος ηταν εκατομμυριουχος και δουλευε για την exxon. Τι μαλακιες πετας συνεχεια? Τραβα γαμω το σπιτι σου και διαβασε πριν γραψεις τις μαλακιες σου.
Προφανώς δεν έχεις ιδέα τι είναι μονοπώλιο...
Ο καπιταλισμός δεν προσδιορίζεται ως τέτοιος από την ποσότητα και τις σχέσεις μεταξύ επιχειρήσεων αλλά από τις σχέσεις παραγωγής (μισθωτή εργασία). Δεν είναι απαραίτητη η ύπαρξη "ελεύθερου ανταγωνισμού" για να πούμε ότι έχουμε καπιταλισμό. Μονοπωλιακός μάλιστα καπιταλισμός στην πιο ολοκληρωμένη μορφή του υπήρξε φυσικά στην πρώην "Σοβιετική" Ένωση.
Ο καπιταλισμός υπάρχει εντός ελεύθερου ανταγωνισμού των επιχειρηματιών κι ελεύθερου εργάτη. Αυτή είναι η διττή όψη του: η μισθωτή εργασία είναι η όψη του ελεύθερου ανταγωνισμού στο επίπεδο των σχέσεων καπιταλιστή-εργάτη.
Ο Μάρξ εστίασε αποκλειστικά στις σχέσεις παραγωγής για να περιγράψει και να ορίσει τον καπιταλισμό. Καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής = καπιταλισμός. Αυτό αρκούσε στον Μαρξ. Τα υπόλοιπα είναι αυθαίρετες ερμηνείες εκτός μαρξιστικού σκεπτικού.
Ο Μαρξ εστίασε στον καπιταλισμό ως συνολικό σύστημα κοινωνικής παραγωγής με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
τι καθεσαι και εξηγεις στον αγραμματο? Ο νικολακης νομιζει οτι το εργο του μαρξ ειναι οι σχεσεις παραγωγης. Οι υπολοιπεσ κοινωνικες σχεσεις και τα αποτελεσματα του καπιταλισμου σε κοινωνικο καιι περιβαντολογικο επιπεδο νομιζει οτι ειναι σοφιστιες των μαρξιστων.
Μαρξισμός σε παρατεταμένη κρίση ταυτότητας (αφού αυτή βαστάει από τη δεκαετία του 1960), που ψάχνει πλέον απελπισμένα το χαμένο "ιστορικό υποκείμενό" του στις συγκυρίες και στις ευκαιρίες της εβδομάδας. Μόνο που όσοι μαρξιστές επιχείρησαν μεταπολεμικά ανάλογη αναζήτηση, ψάχνοντας χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες το πάλαι ποτέ "ιστορικό υποκείμενο", σαν αυτό να βρισκόταν σε κάποιο σταθερό σημείο, αναγκάστηκαν να βγουν από τις απαρχαιωμένες πλέον στεγανοποιήσεις του μαρξισμού. Δηλ. να πάψουν να είναι μαρξιστές (στην πραγματικότητα κι ο αθρογράφος είναι εκτός μαρξισμού, άσχετα αν δεν το παραδέχεται).
Νομίζω τα παραδείγματα των Μαρκούζε και Καστοριάδη αρκούν. Ο πρώτος αναζήτησε το επαναστατικό υποκείμενο στον Τρίτο Κόσμο (όχι φυσικά στις δικτατορίες της Κίνας, της Κούβας και του Ιράν) αλλά τελικά ούτε εκεί βρέθηκε κάτι τέτοιο.
Ο δεύτερος αποδείχτηκε απείρως πιο εύστοχος και με διάρκεια, αφού εντόπισε τη βασική κοινωνική διάκριση των καταναλωτικών κοινωνιών σε διευθύνοντες και διευθυνόμενους. Που σημαίνει ότι η μόνη πραγματική κοινωνική αλλαγή / επανάσταση είναι η κατάργηση της ιεραρχίας ΠΑΝΤΟΥ στην παραγωγή και στην πολιτική, και η εγκαθίδρυση της Αυτονομίας (όπου τη μόνη εξουσία θα την έχουν τα κατά τόπους Συμβούλια). Κι όπως το συμπύκνωσε εύγλωττα, "σήμερα ή θα είμαστε με τον Μαρξ ή θα είμαστε με την επανάσταση" (που κι αυτή την όρισε τελικά με κριτήρια εκτός μαρξισμού). Και φυσικά ως προς την Αυτονομία δεν υπάρχει καμμιά "ιστορική νομοτέλεια" που να μας εγγυάται ότι θα πραγματοποιηθεί κάποτε. Αυτό θα το αποφασίσει μόνο η πραγματική κοινωνία, όταν και αν νιώσει κάποια στιγμή ότι την αφορά. Μέχρι τότε, οποιεσδήποτε άλλες προσδοκίες θα είναι απλώς θεωρητικές ομφαλοσκοπήσεις και ψευδαισθήσεις.
Πάντως παιδιά όταν καταλάβετε και εσείς ποιες είναι οι τάξεις που θέλετε να αντιπροσωπεύετε πείτε το μου γιατί πολύ με ενδιαφέρει.
Είναι ένα είδος ιδεολογικής τσόντας.
Προσπαθείτε να βρείτε ποιός γαμάει ποιόν και από ποιά τρύπα.
Είναι ο ιδιοκτήτης του μικρού καφέ που τον γαμάνε τα Σταρμπαξ , ή αυτός που γαμάει τον υπάλληλο του;
Είναι τα ιδιωτικά σχολεία που γαμάνε τον καθηγητή ή ο καθηγητής που γαμάει τον κόσμο όλο βγάζοντας 30 χιλιάρικα μαύρα από ιδιαίτερα χωρίς να πληρώνει ένα ευρώ φόρο;
Είναι το κράτος που γαμάει τον χαμηλοσυνταξιούχο δίνοντας του μικρή σύνταξη ή ο χαμηλοσυνταξιούχος (που ο λόγος που είναι χαμηλό συνταξιούχος είναι το ότι δούλευε μαύρα) που γαμάει τον φοιτητή που του νοικιάζει μια γκαρσονιέρα 600 και αυτά μαύρα.
Και σε αυτό το υπέροχο (κατά την γνώμη μου) όργιο εσείς προσπαθείτε να βρείτε ποιός τον τρώει μόνο χωρίς να τον δείνει, για να τον υποστηρίξετε!
Και δεν λέω ότι δεν υπάρχουν τέτοιοι, υπάρχουν αλλά είναι πολύ λίγοι για να φτιάξετε μία πολιτική συμμαχία με πλειοψηφικά χαρακτηριστικά. Αναγκαστικά θα πρέπει να βάλετε μέσα και αυτούς που τον δίνουν κιόλας.
Ρε τίμιο ακροδεξιό παιδί του μόχθου, ακόμα και φίλοι σου ακροδεξιοί συμβάλλουν στη συζήτηση με επιχειρήματα...μόνο εσύ σαν καλό ανεγκέφαλο δαπιτάκι, αρχίζεις τα α και ου με τα οποία ακόμα συνεννοείσαι με τους ομοίους σου!
Θα γίνω λίγο διαολος καλόβουλα, αλλά όλοι σε σχετικές αναλύσεις μιλάνε για έσοδα και κανείς για το χαρακτηριστικό αυτής της περιόδου στο δυτικό σύστημα, που είναι το πελώριο χρέος
Ο "αντικαπιταλισμός" τύπου Λιάσκου είναι αποτέλεσμα της πολιτικής συμμαχιών των μονοπωλίων με τη νέα μικροαστική τάξη.
Π.χ. Το ότι η εκμετάλλευση είναι πιο σκληρή στην εστίαση από ότι στο πανεπιστήμιο, εκλαμβάνεται από τον Λιάσκο, όχι ως αδυναμία του μικρού κεφαλαίου απέναντι στο μεγάλο ή στο κράτος του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού (ενάντια στο οποίο προσπαθεί να αποφύγει να πληρώσει φόρους...), αλλά ως ένδειξη της "κακίας" του μικρού κεφαλαίου...
Στη διεθνή σφαίρα μετατρέπεται στις "ίσες αποστάσεις" μετξαξύ ιμπεριαλιστών και "αυταρχικών καπιταλιστών" τύπου Ιράν...
Εν τέλει, όμως, ο "λαός" ψήφισε ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του 2015, ενώ ο ήταν ο Τσίπρας του "ανήκομεν εις την ιμπεριαλιστική - μονοπωλιακή Δύση", και όχι ο Τσίπρας των νοικυραίων/ιδιοκτητών που έκανε το ΟΧΙ ...ΝΑΙ...
Δεν είναι αριστερή παρέκκλιση ο "αντικαπιταλισμός" αλλά δεξιά, ή με άλλα λόγια, αριστερή και δεξιά παρέκκλιση συναντιώνται στο αντιδιαμετρικό σημείο της κομμουνιστικής πολιτικής.
https://www.kordatos.org/aadm-politiki-epikairi-anagkaia/
Είχε και συνέχεια αυτό. Ο "λαός" ξανάβγαλε τον Τσίπρα, εν γνώσει του ότι είχε κάνει κωλοτούμπα. Ο "λαός" λοιπόν δεν είναι αμέτοχος (όπως δεν είναι και για αυτά που ζούμε σήμερα).
Μα σκοπός της αστικής δημοκρατίας είναι αυτός: να κάνει το λαό συμμέτοχο....στα συμφεροντά της. Με αυτό δεν θέλω να πω ότι δεν υπάρχει κανένα περιθώριο παρέμβασης και όλα είναι στημένα κλπ. αλλά θα πρέπει να έχεις υπόψη σου τους βασικούς κανόνες γιατί οι άλλοι (π.χ. τα κόμματα ή και κομμάτι του κοσμου) τους έχουν και τους ακολουθουν, ηθελημένα ή με το ζόρι.
Μπορώ να σου πω τι ψήφισα εγώ σε όλες τις εκλογές, να το συγκρίνουμε με αυτά που ψήφισες εσύ και να το κουβεντιάσουμε. Θα δεις ότι παρόλο που μπορεί η λογική μας να είναι κοντά, το δια ταύτα θα διαφέρει, γιατί αξιολογούμε διαφορετικά την κατάσταση. Το μόνο που θα μπορούσε να ενοποιήσει σε μεγάλο βαθμό αλλά και πάλι όχι απόλυτα το δια ταύτα και άρα την αποτελεσματικότητα πολύ κόσμου, είναι η οργανωμένη πάλη και δράση. Κατά την γνώμη μου φυσικά.
Κι εγώ την ίδια γνώμη έχω.
"Ο "αντικαπιταλισμός" τύπου Λιάσκου είναι αποτέλεσμα της πολιτικής συμμαχιών των μονοπωλίων με τη νέα μικροαστική τάξη."
Πες μου και εμένα που θελω να μάθω, πώς έγινε αυτό. Υπήρξε κάποια συμφωνία?
Το να λέμε θεωρίες είναι είναι εύκολο. Το να αιτιολογούμε είναι δύσκολο!
Διαβάστε τρέλλα: "Ο ΧΛ ασκεί κριτική στην Αριστερά που αναφέρεται στα μονοπώλια και όχι στο κεφάλαιο εν γένει." Θεωρίες επι θεωριών ώ θεωρίες!
Aκόμα ένα άσχετο με την πραγματικότητα άρθρο, που προσπαθεί να διορθώσει ένα άλλο άσχετο άρθρο.
Τύποι, πρέπει να το καταλάβετε: τόσο ο προλετάριος, όσο και ο παλιός αστός έχουν μετατραπεί σε μαζικούς καταναλωτές. Τέλος!
Αυτα, που γραφετε δεν ισχύουν στη σημερινή εποχή της μαζικής παραγωγής και μαζικής κατανάλωσης. Ο τρόπος να παράγονται μαζικά αγαθά που επαρκούν για ολόκληρη την κοινωνία ευρέθη. Και, με τον τρόπο αυτός, μέσα απο την κατανάλωση σε μαζικές διαστάσεις επιτυγχάνεται η τόσο προσδοκόμενη (και στον Μαρξ) υλική ισότητα.
(Σχεδόν) όλοι εχουν αυτοκίνητο, κινητό, σπίτι (σε λίγο απο 3D εκτυπωτή, πιο φθηνα) και πολλά άλλα, πάνε για πλάκα να φανε κρέας.... Δεν ήταν έτσι μεχρι και τη 10ετία του 90: Η Ανατ. Γερμανία καθ' όλη τη διάρκεια της 10ετίας του 80 είχε έλλειψη κρέατος. Για να αγοράσεις ένα σούργελο trabant έπρεπε να περιμένεις 15 χρόνια. Λεφτά υπήρχαν, αγαθά όμως για να αγοράσει κάποιος ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ! (Για αυτό και κατέρρευσε το 91 ο σοσιαλισμός).
Συνεπώς, κόφτε τις μπούρδες για "μονοπώλια" (δεν μιλάμε για Γελλιάδα) και εργατικές τάξεις. Δεν υπάρχουν αυτά τα πράγματα!
(By the way: ακούτε να μιλά κάποιος για "προλεταριους" (=βιομηχανικοί εργάτες)? Γιατί εγω δεν ακούω κανέναν!
Γιατί? Μήπως επειδή ακριβώς δεν υπάρχουν?)
Δεν αντιλαμβάνομαι τι θέλει να πει το σχόλιό σου. Όντως η παραγωγή έχει μαζικοποιηθεί λόγω τεχνολογικής προόδου και φθηνού εργατικού δυναμικού, και η αγορά έχει κατακλυστεί από αγαθά προσαρμοσμένα για κάθε πορτοφόλι. Από την άλλη, οι κατηγορίες κόσμου του άρθρου είναι πραγματικές, τα δε προιόντα που μπορούν να αγοράσουν πολύ διαφορετικά. Υπάρχει γαλοπούλα gourmet κι αυτή απο τα lidl (που μόνο γαλοπούλα δεν είναι). Αν μιλάμε για τρόφιμα και ρούχα κάκιστης ποιότητας, κινητά 3 γενιών πίσω, και πλαστικιούρες μπιχλιμπίδια που δεν θα χρησιμοποιηθούν πάνω από μία φορά, υπάρχει επάρκεια. Αν μιλάμε για αγαθά ουσίας οπως στέγη, καλής ποιότητας ρούχα και τρόφιμα, ιατρική περίθαλψη σε ώρα ανάγκης, εκπαίδευση, ελεύθερος χρόνος, και δυνατότητα για διακοπές, υπάρχουν τεράστιες ανισότητες. Και δεν μπορώ να μην σχολιάσω, πώς όλοι έχουν σπίτι; Οι περισσότεροι μένουν με γόνεις, χρονίζουν στο νοίκι ή/και συγκατοικούν, και μόλις και με τα βίας τα βγάζουν πέρα. Ούτε και τα αυτοκίνητα τα βλέπω τοσο προσβάσιμα. Πιο πολύ μου φαίνεται ότι παρέχονται αγαθά 3ης και 4ης ποιότητας στον ευρύ κοσμο για να κουτσοβολεύεται και να μην αντιδρά, παρά το ότι οι τάξεις καταργήθηκαν
Καλώς ήλθες στο TPP!
Προφανώς δεν γνωρίζεις τι είναι η "μαζική" παραγωγή. Ειναι ιδιαίτερο μοντέλο με πολύ συγκεκριμένες σταθερές. Που δεν υπήρχε πχ. στο ανατολικο μπλόκ. Για αυτό και απέτυχαν.
Γαλοπούλα (ειτε τη μία ειτε την άλλη) μπορεί να φαει ο καθένας. Πριν δεν μπορούσε. Ειδικά στο ανατ. μπλοκ που υπήρχε έλλειψη.
Ο αστικός φιλελευθερισμός δεν κάλυψε εντελώς τις ανισότητες, αλλά τις κάλυψε σε μεγαλο βαθμό. Ολοι εχουν πχ. αυτοκινητο. Στην Ανατ. Γερμανία ΄περεπε να περιμενεις 15 χρονια για να αγορασεις ενα καινούργιο σαράβαλο.
Τωρα υπάρχει ο νεο-φιλελευθερισμός που επιδιώκεται να καλύψει τις ανάγκες του κόσμου παντελώς μέσω των "δικαιωματισμών". Θα μιλησω για αυτα σε άλλοσ χολιο, τωρα εχω δουλειά.
Die Massenproduktion beschränkte sich nicht auf marktwirtschaftlich orientierte Staaten, sondern auch sozialistische Staaten erkannten deren Vorteile (Ελληνιστί: Η μαζική παραγωγή δεν περιοριζόταν στα κράτη με προσανατολισμό στην αγορά, αλλά και τα σοσιαλιστικά κράτη αναγνώριζαν τα πλεονεκτήματά της.
Έχεις όντως την πεποίθηση ότι στις σοσιαλιστές χώρες οι εργάτες έπαιρναν ένα κομμάτι σίδερο και με μια λίμα έφτιαχναν με το χέρι βίδες; Ή ότι πήγαν στο διάστημα με έναν άβακα στο χέρι;
Τη μαζική παραγωγή στη Δύση και στην Ανατολική Γερμανία, που τόσο δεν σου αρέσει, μπορείς να τη συγκρίνεις με την παραγωγή, πχ., ηλεκτρικών λαμπών: Στη Δύση οι κατασκευαστές μείωναν συνεχώς τις ώρες λειτουργίας τους και τις κατέβασαν σε 2-3 χιλιάδες ώρες. Μετά από 2-3 χλδ λειτουργίας "καίγονταν η λάμπα". Στην ΑΓ την ανέβασαν γύρω στις 100.000 ώρες λειτουργίας. Στο παράδειγμα, η "μαζική παραγωγή" στην ΑΓ ήταν κατά 30-50 φορές μειωμένη σε σχέση με αυτή της Δύσης. Το τι σημαίνει αυτό στην αξιοποίηση των φυσικών πόρων (βολφράμιο) το αφήνω στη φαντασία σου, αλλά αυτό που δεν σημαίνει είναι ότι δεν είχαν μαζικές παραγωγές.
Εκτός αυτού, να πω και κάτι άλλο: Η μαζική παραγωγή (μπορούμε να την πούμε και καταναλωτισμό, χωρίς να κάνουμε και λάθος), είναι αυτό που μετατρέπει τους ανθρώπους σε χάμστερ, να τρέχουν πάνω στον τροχό, χωρίς να φτάνουν πουθενά.
Το μοντέλο της μαζικής παραγωγής απορριπτόταν ως έντονα καπιταλιστικό. Μόνο στον 2ο ΠΠ εφαρμόσθηκε στην ΕΣΣΔ (με την υπόδειξη και οργάνωση των αμερικανών κατασκευατών αυτοκινήτων του Ντιτρόιτ) για την κατασκευή αρμάτων και αεροσκαφών κυρίως (και σποραδικά αλλου).
Επειτα εγκαταλείφθηκε, καθώς δεν ταιριαζε στον Μαρξισμό (και σωστά). Διότι στην μαζική παραγωγή ο εργάτης (=προλετάριος) παύει να δημιουργεί ενα προϊόν απο την αρχή μέχρι το τέλος. Και με τον τρόπο αυτόν να δημιουργεί (ταξική) συνείδηση, λόγω της "αποξένωσης" (το εχω εξηγήσει αυτό. Αντε να πω 2 λόγια: η αποξένωση προκύπτει απο το γεγονός, ότι ο καπιταλιστής παιρνει τα προϊόντα απο τον εργάτη και τα πουλά για ίδιον όφελος. Ετσι ο εργάτης αποξενώνεται απο τον ίδιο του τον εαυτό (όπως ο Θεός αποξενώθηκε απο τον εκπεσόντα άνθρωπο), καθώς το προίον είναι η συνέχεια του εαυτού του. (Αυτό ε΄χει καταγωγή απο τον μεασαιωνικό εργατη, που το έργο του ήταν η ζωή του. Αλλα δεν θα συνεχίσω).
Αυτη η αποξένωση θα δημιουργήσει την ταξική συνείδηση. Σήμερα, που περάσαμε στην αυτοματοποιημένη, με ελάχιστους εργατες παραγωγή δεν μπορεί λοιπόν να δημιουργηθεί καμμία προλεταριακή συνείδηση.
Στη μαζική παραγωγή (που δεν υπήρχε επι Μαρξ) ο εργάτης δεν δημιουργεί ένα προϊόν απο την αρχη μεχρι το τελος. Κατασκευάζει και συναρμολογεί εξαρτήματα σε ένα προίόν που κινείται στον ιμάντα παραγωγής. Εν ολίγοις γίνεται και ο ίδιος εξάρτημα στην παραγωγή. Ετσι όμως δεν μπορεί να δημιουργήσει ταξική συνείδηση.
Στο ανατ. μπλοκ δεν εφαρμόσθηκε αυτη η μέθοδος (για τους λόγους που προαναφέρθηκαν) και δεν μπόρεσε ποτέ η παραγωγή να εξορθολογικευθεί και να γίνει αποτελεσματική (efficient όσον αφορά τους παράγοντες παραγωγής, effective οσον αφορά το output).
Επιπλέον ένας ανασταλτικότατος παράγοντας που επέφερε και την κατάρρευση ήταν το γεγονός, ότι ην οικονομία υποτάχθηκε στην πολιτική και έτσι μαράζωσε. (Εχω αναφερει παραδείγματα στα σχολια μου, ειδικά στα αυτοκίνητα). Στη Δύση έγινε ακριβως το αντίθετο και η οικονομία απογειώθηκε.
Σταματώ εδω! Πρός το παρόν! (Για να μπορέσεις να τα σκεφθείς, καθως άν γράψω πολλά, η πολλή πληροφορία δεν φέρνει αποτέλεσμα.)
Αλλοτρίωση λέγεται αυτή η έννοια στην θεωρία του Μαρξισμού.
Έτσι μεταφράζεται στα Ελληνικά, όχι αποξένωση.
Το ότι σε διορθώνει σε αυτό ένας νεοφιλελεύθερος σε ένα αριστερό site δείχνει το πόσο για τον πούτσο καβάλα είναι η αριστερά στην Ελλάδα σήμερα 🤣😂🤣😂
Αντιθέτως βασιλάκη καϊλα της υπόγας, δείχνει πόσο ντουγάνια είναι οι περισσότεροι δεξιοί...όχι μόνο δεν ξέρουν τι τους γίνεται, παριστάνουν και τους ειδήμονες από πάνω!
Υπάρχουν περισσότερες πλευρές της αποξένωσης, κι αυτή που εσύ προσπαθείς να περιγράψεις είναι η μία. Για να το πω πολιτισμένα,. μπερδεύεις τη φύση της εργασίας στον καπιταλισμό και τη φύση της εργασίας στο σοσιαλισμό και βγάζεις λάθος συμπεράσματα. Με απλά λόγια, αυτά που γράφεις εσύ για την αποξένωση στο καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής δεν ισχύουν στο σοσιαλιστικό σύστημα παραγωγής, Και δεν είναι λόγος για να μην έχουν μαζική παραγωγή (που είχαν ούτως ή άλλως) στις σοσιαλιστικές χώρες.
Και αφού είχαν μαζική παραγωγή (που είμαι βέβαιος, ότι δεν ξέρεις, τι είναι. Νομίζεις, ότι ξέρεις), πώς είχαν διαρκή ελλείμματα σε όλους τους τομέις? Γιατί η οικονομία τους ονομάσθηκε "οικονομία των ελλειμμάτων"?
Γιατί τα καταστήματα ήταν άδεια? Αφου, κατα τη γνωμη σου είχαν "μαζική" παραγωγή? (Και μην πείς, ότι δεν ήταν έτσι! Εκεί ήμουν και τα έβλεπα. Εξω απο μαγαζιά υπήρχαν τεράτσιες ουρές. Γιατί λές εσύ?)
Γιατί έπρεπε να περιμένεις 15 χρόνια για να πάρεις ενα σούργελο αυτοκίνητο, όπως το τραμπάντ?
Γιατί το επίπεδο τεχνολογίας ήταν προπολεμικό? Γιατί είχαν δίχρονους κινητήρες στα αυτοκίνητα?
Οσο για την αποξένωση, αυτά που λές είναι αστεία (χωρίς να θέλω να σε μειώσω). Δείχνουν επιφανειακή γνώση των πραγμάτων.
Over and out!
Είχαν δίχρονους κινητήρες, γιατί δεν ήξεραν‚ ότι υπάρχουν τετράχρονοι και δεν μπορούσαν να τους κατασκευάσουν. Ιδέα δεν είχαν για Τέιλορ, Φορντ, ιμάντες, κτλ. αυτά τα ήξεραν μόνο μύστες σαν κι εσένα,. Και τους δίχρονους τους έφτιαχνε ένας άνθρωπος μόνος του. για να μην ...αποξενωθεί. Αργότερα που έφτιαχναν τετράχρονους κινητήρες, αποξενώθηκαν οι εργάτες και μόνο ένα πενιχρό 86% της ΑΓ ήθελαν να παραμείνει η χώρα σοσιαλιστική. Οι μη αποξενωμένοι. που ήθελαν καπιταλισμό ήταν τόσοι πολλοί που έφταναν μέχρι και το 5%.
Το άλλο πρόβλημα που είχαν, εκτός των προτεραιοτήτων τους, του δυτικού εμπάργκο, τη σπατάλη πόρων για την άμυνα, κτλ. ήταν. ότι με τους δίχρονους κινητήρες δεν είχαν μεταγωγικά αεροσκάφη για να τους φέρνουν συνεχώς δισεκατομμύρια Μάρκα. Ενώ οι ΗΠΑ με τους τετράχρονους κινητήρες μπορούσαν να τα φέρνουν στη Δυτική Γερμανία (σχέδιο Μάρσαλ).
Κατά τα άλλα. εσύ βρίζεις αλλά μετά φταίω γιατί σε ειρωνεύομαι.
Ίση πρόσβαση σε αγαθά... Που ακριβώς ζεις?
Στον κόσμο!
Η "μοντέρνα" εποχή της χειραφέτησης των μαζών (με φασισμό, σοσιαλισμό και κλασ. φιλελευθερισμό) παρήλθε, απο την στιγμή κατά την οποία κατέστη δυνατός (χάρη στο επιτυχημένο παραγωγικό μοντέλο του φιλελευθερισμού: την μαζική παραγωγή αγαθών) ο εφοδιασμός πλατειών στρωμάτων της κοινωνίας με αγαθά.
Η εξέλιξη αυτή, που ξεκίνησε απο την 10ετία του 1920, οπότε ο Ford παρήγαγε με αυτην την μεθοδο το περιφημο "Modell T" (που κόστιζε τοτε κάπου 460 δολλάρια, σημερινά 6.000 δολ. και ήταν προσιτό σε πλατειές μάζες) διέλυσε κάθε ιεραρχίες, τάξεις και τα σχετικά. Και μαζι με αυτά, διέλυσε και τις ιδεολογίες που προσπαθούσαν έως τότε να χειραφετήσουν τις μάζες (κλασ. φιλελευθερισμό, σοσιαλισμό). Διέλυσε τις ιδεολογίες γενικά, καθώς διέλυσε την πολιτική, ,όπως την γνωρίζαμε (καθώς η κατανομή των (μεχρι τότε λειψών) αγαθών ήταν πολιτική!
Οι μάζες χειραφετήθηκαν μέσα απο την μαζική κατανάλωση, καθώς έτσι έγινε ένα μεγάλο βήμα πρός την υλική ισότητα (η ισότητα μόνο υλική μπορέι να είναι, όπως αναγνωρίζει και ο Μαρξ).
Ετσι, απο την αστική κοινωνία και δημοκρατία (δηλ. την κοινωνία και δημοκρατία των κατεχόντων (αστός=κατέχων) περάσαμε στην δημοκρατία και (α)κοινωνία των μαζών. Την "μαζική δημοκρατία", όπως πολύ ορθά ονοματίζει ο τιτάνας του Πνεύματος Κονδύλης.
Τα σημερινά προβλήματα έχουν τελείως διαφορετικό υπόβαθρο απο αυτά που ίσχυαν μεχρι τον 20ό αιώνα και απαιτούν διαφορετικές μεθόδους επίλυσης απο αυτές που πρέσβευαν ο σοσιαλισμός και ο κλασ. φιλελευθερισμός (για τον φασισμό δεν χρειάζεται να πώ κάτι).
Η ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΞΕΚΙΝΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΛΥΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΦΟΔΙΑΣΜΟΥ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΕ ΑΓΑΘΑ. (Μιλάμε πάντα για Δύση).
Αν κατανοήσετε αυτό, έχετε κάνει ένα μεγάλο βήμα για να κατανοήσετε την προβληματική των σημερινων περιστάσεων.
Η συνεχής επίκληση παρωχημένων ιδεολογιών, όπως του σοσιαλισμού, που αφορούσαν άλλα προβλήματα σε έναν άλλο κόσμο, όπου τα αγαθά δεν επαρκούσαν για όλους δεν έχει απολύτως κανένα νόημα. Εκτός για τους κολλημένους ψηφοφόρους της "αριστεράς"!
Επιτέλους ξανά-ανοίγει σοβαρά ο διάλογος για το περιεχόμενο της ταξικής πολιτικής (και πολέμου) στις μαύρες μέρες που ζούμε. Να ανάψουμε λαμπάδες. Ευχαριστούμε για το άρθρο - πολλά και ενδιαφέροντα αυτά που καταπιάνεται ως απάντηση στο απλουστευτικό άρθρο του ΧΛ. Υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα όμως. Πρόβλημα εννοιολογικής προσέγγισης. Αφορά στην μονάδα κατανόησης/αναλυσης «εργάτης/εργατρια» η οποία αδυνατεί να συμπεριλάβει την πραγματική ταξική εμπειρία των ανθρώπων (ιδιαιτερα στην Ελλάδα) που είναι το νοικοκυριό/οικογένεια ως οικονομική οντότητα που έχει ένα «πορτοφολι» από εισοδήματα και πόρους κι όχι μόνο "μισθό". Είναι η ταξική εμπειρία του νοικοκυριού, η εμπειρία της ανασφάλειας και φτώχειας μέσα και δια μέσου του οικογενειακού συνόλου που μετρά. Ο άνεργος γιος ή κόρη που έχει πρόσβαση στο αυτοκίνητο της οικογένειας, χαρτζιλίκι από την γιαγιά (με τη σύνταξη) και γκαρσονιέρα που δεν χρωστά στην τράπεζα δεν είναι το ίδιο με τον άνεργο πενηντάρη πατέρα που δεν του προσφέρει κανείς δουλειά. Ούτε ίδιο με δυο εργαζόμενους γονείς των 700 ευρώ που φτύνουν αίμα να τα βγάλουν πέρα κάθε μήνα. Η μικροιδιοκτησία στην Ελλάδα είχε πολύμορφο ρόλο - από άμυνα στην βία ενός σατραπικού κράτους και μιας σκληρά εκμεταλευτικής αγοράς έως εμπόδιο κατανόησης της θέσης του νοικοκυριού στην ταξική διαστρωμάτωση. Δηλαδή, ελλείψει περιεκτικής ταξικής αναλυσης, η μικρη ατομική ιδιοκτησία που παράγει πρόσοδο-νοίκι γινεται συμβολο ταυτισης με τον μεγαλο-καπιταλιστή. Η ΝΔ αυτοπροσδιορίζεται ως το κόμμα των "νοικοκυραίων" - όπου στους τελευταίους ανήκουν απο τη γιαγιά με μια συνταξη κι ενα διαμερισματάκι προς ενοικίαση εως ο Χατζηδάκης με τα 45 ακίνητα. Η ταξική ανάλυση πρέπει να φύγει από το άτομο - εργάτη/ρια και να πιάσει τη συλλογική εμπειρία μέσα στο νοικοκυριό. Αλλιώς αναπαραγάγουμε αστικούς (άτομο- κεντρικούς) τρόπους ανάλυσης που όχι απλως δεν είναι πολιτικά παραγωγικοί αλλα αγνοούν την ζωντανή εμπειρία της ανασφάλειας και τη βαρβαρότητα του ταξικού πολέμου. Δηλαδή η ταξική ανάλυση πρέπει να ωριμάσει πλέον και να διαυγασει σε ΕΝΟΤΗΤΑ τον κοινωνικό-οικονομικό «χώρο» της εργασίας ΜΑΖΙ με το «χώρο» της συλλογικής κοινωνικο-οικονομικής ζωής στο νοικοκυριό.
Πολλη ενδιαφέρουσα προσέγγιση αλλά μου φαίνεται να κολλάει στο εξής: Η ταξική θέση ορίζεται από την θέση στην παραγωγή και άρα με εξαίρεση ισως κάποιες οικογενειακές επιχειρήσεις/μαγαζιά όπου ολόκληρη η οικογένεια απασχολείται, σε όλες τις άλλες περιπτώσης η ανάλυση μας δεν μπορεί παρά να είναι ατομική και όχι σε επίπεδο νοικοκυριού.
Το ζήτημα βεβαια της συνείδησης είναι εξαιρετικα περίπλοκο αλλά θεωρώ ότι η βάση αυτής της συζήτησης ειναι οι προσδοκίες που θέτουμε. Για παράδειγμα, μπορεί όντως μια οικογένεια με παππού-γιαγια και 2 ενήλικα παιδια να έχει 3-4 ακινητα και άρα και τα παιδια να μπορούν ανα περιόδους να ζησουν μονα τους και να σπουδάσουν/εργαστούν, και να εχουν όλοι ενα καπως καλύτερο επιπεδο ζωής αφού δεν εχει χρειαστεί να πληρώσουν ποτε νοίκι και μπορει να εισπράτουν περιοδικά αλλά εδώ είναι κρίσημης σημασίας το μέτρο συγκρισης. Μπορει μια τέτοια οικογένεια να εχει πιο συντηρητικές απόψεις παρόλο που ζει κατ'εξοχην απο την εργασία της αλλα αυτό συμβαίνει γιατι μεσα στην γενική εξαθλίωση, θεωρείται περιουσία το να εχουν 6 ενηλικες 4 σπίτια.
Αν η δυνατότητα των παραγωγικών δυνάμεων μπει ως βάση της συζήτησης, δηλαδή το τι επίπεδο ζωής αντικειμενικά θα μπορούσε να προσφερθει αν γινόταν δικαιη μοιρασιά, τότε θεωρώ πως θα μπορούσαμε να δούμε ότι και αυτα τα στρώματα-νοικοκυριά ζούν με λιγότερα από αυτα που παράγει η εργασία τους και οτι ειναι μια ιδεολογικός παραλογισμός το γεγονός οτι δεν συνδέουν το επιπεδο ζωής τους με το τί θα επρεπε να τους εξασφαλίζει η εργασία τους αλλα με την ύπαρξη των εν λόγω ακινήτων.
Πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση. Δεν το είχα σκεφτεί. Έχεις σχετική βιβλιογραφία να διαβάσουμε; Ή σχετικά άρθρα;
"...μονάδα κατανόησης/αναλυσης «εργάτης/εργατρια» η οποία αδυνατεί να συμπεριλάβει την πραγματική ταξική εμπειρία των ανθρώπων (ιδιαιτερα στην Ελλάδα) που είναι το νοικοκυριό/οικογένεια ως οικονομική οντότητα που έχει ένα «πορτοφολι» από εισοδήματα και πόρους κι όχι μόνο "μισθό". Είναι η ταξική εμπειρία του νοικοκυριού, η εμπειρία της ανασφάλειας και φτώχειας..."
Τί γράφεις ρε δικέ μου! Ποιά είναι η " πραγματική ταξική εμπειρία των ανθρώπων"? Περιέγραψε την, αφού την επικαλέισαι! Λόγια, μόνο λόγια κενά περιεχομένου!
Μου θυμίζζεις κάτι εθνικοπατριώτες που προσπαθούν αν περιγραψουν το τίποτα, που το ονομάζουν πατριωτισμό. Τον ίδιο τρόπο έκφρασης έχεις!
Να σε βάλλουμε να γράφεις εκθέσεις ιδεών για πράγματα που δεν υπάρχουν! Βγές έξω και κοίτα την πραγματικότητα. Μιλα με κόσμο.
Της απόλυτης, παντελώς παρωχημένης ουτοπίας το ανάγνωσμα! Έλεος!
Δυστυχώς - πρέπει να ανεχόμαστε την αμάθεια και την ανοησία σαν υπέρτερες δυνάμεις του αντίπαλου. Ο,τι περιεγραψες παραπάνω ως ιδεες σου (που ειναι copy paste το ιδιο κειμενο καθε δευτερη μερα στα σχολια σου) αφορουν επι το πλειστον την προσβαση στην καταναλωση (η μη αγαθών) που αφορουν στη σφαιρα της κοινωνικής αναπαραγωγής δηλαδή του νοικοκυριού. Δηλαδή ό,τι εγραψα. Κοπανάς οτι ο "εφοδιασμός της κοινωνίας με αγαθα" ειναι το κεντρικό ζήτημα. Απο ό,τι έμαθα στις πρώτες ταξεις του γυμνασίου αυτό ειναι το ζήτημα στην οικονομία καπου 15,000 χρόνια τώρα! Ανακάλυψες οτι το γρασίδι είναι πράσινο! Τρια πουλάκια καθονται και πλεκουνε πουλοβερ οι ...βαθυστόχαστες αρλούμπες σου - και, σου ψιθυρίζω, κανείς δεν σε παίρνει σοβαρά εδω μέσα. Η αντιδραση στις σαχλαμαρες σου ειναι το ...μεγάλο χασμουρητό. Οπότε, φιλική συμβουλή, αμα θες να σε ακούνε, πηγαινε γράψε αλλού, παρέα με τους χρυσαυγίτες φιλους σου, κι αδειασέ μας τη γωνία...
Ανοησία και άμάθεια εγω? Είσαι σοβαρός? Και τοτε, πως εξηγείς την καταρρευση του σοσιαλισμού?
Το κείμενο το έβαλλα πάλι για να μην καθομαι να το ξαναγραφω. Που ειναι το πρόβλημα? Είναι λάθος?
"Ο "εφοδιασμός της κοινωνίας με αγαθα" ειναι το κεντρικό ζήτημα στην οικονομία καπου 15,000 χρόνια τώρα." Επιτέλους, τοι ανακάλυψες και εσυ!
Η προβληματική όμ,ως τωρα, αφου αυτό επετεύχθη είναι πολύ διαφορετική απο αυτήν που ίσχυε έως τώρα για αγαθα που δεν επαρκούσαν για όλους, και δημιουργούσαν τις ιεραρχίες και τάξεις. Τάξη=προνομιακή πρόσβαση σε αγαθά.
Τωρα που όλοι μπορούν να αγορασουν αυτοκίνητο (και με 1000 ευρω) τι τάξεις να υπάρχουν?
Απαντησε αυτα πρώτα στον εαυτο σου και ξαναμιλάμε!
Κάθομαι κι αναρωτιέμαι αν το κόλλημά σου είναι φυσικό ή το 'παίζεις'. Ό,τι και νά ΄ναι, είναι φοβερό!!
Συνέχισε έτσι :)
Που βλέπεις εσυ κόλλημα? Εξήγησε, που διαφωνείς και γιατί?
Δες τι συμβαίνει σήμερα στον κόσμο. Η πραγματικότητα με δικαιώνει.
Η "αριστερά" δεν ε΄χει πιά τροπο να εξηγήσει την πραγματικότητα. Διότι την ενδιέφερε η κατανομή των αγαθών, όταν αυτά δεν επαρκούσαν για όλους.
Αυτό άλλαξε.