Στα κυριότερα αιτήματα βρίσκεται η αύξηση στα πενιχρά επιδόματα που λαμβάνουν οι ανάπηροι (από 300 έως 700, περίπου, ευρώ χωρίς καμία αύξηση τα τελευταία 13 χρόνια), η δωρεάν κάλυψη ή κάλυψη σε μεγαλύτερο ποσοστό των τεχνολογικών βοηθημάτων, όπως τα αμαξίδια, καθώς τα ασφαλιστικά ταμεία καλύπτουν μόνο μικρό ποσοστό για την αγορά τους. Τέλος, ιδιαίτερα σημαντική θεωρείται και η ελεύθερη επιλογή από τον ίδιο τον ανάπηρο «προσωπικού βοηθού» χωρίς διακρίσεις.
Κάποιες μετρήσεις μάλιστα εκτιμούν τον αριθμό των ανθρώπων με διάφορα είδη αναπηρίας στην Ελλάδα κοντά στο 1 εκατομμύριο.
Τα δικαιώματα των αναπήρων προστατεύονται από συνθήκες του ΟΗΕ και επιταγές της Ε.Ε., ωστόσο η χώρα μας συνεχίζει να βρίσκεται πίσω, παρότι έχουν ενσωματωθεί στη νομοθεσία μας.
Η Ελλάδα δε προχωρά προς την ισότητα των αναπήρων ως προς την προσβασιμότητα. Χαρακτηριστικά, σε σχετικό άρθρο του, ο Γιάννης Πολυχρ., Αρχιτέκτων Ε.Μ.Π., Εμπειρογνώμων Προσβασιμότητας ΑμεΑ, γράφει για τις δυσχέρειες που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία στην αυτόνομη διαβίωση και διακίνηση εξαιτίας του λανθασμένου ή παρωχημένου σχεδιασμού των κτιρίων, των μέσων μαζικής μεταφοράς, της εργονομίας των εγκαταστάσεων και της διαμόρφωσης των κοινοχρήστων και κοινωφελών χώρων στην Αθήνα. Μεταξύ των προβλημάτων αναφέρει:
- Στα πεζοδρόμια, τα μεγαλύτερα προβλήματα εντοπίζονται στις ράμπες, όπου πολλές φορές στην συμβολή με το οδόστρωμα «μπλοκάρουν» οι μικρές ρόδες των αναπηρικών αμαξιδίων. Ακόμη συχνά συμβαίνει να μην υπάρχει απορροή των ομβρίων με αποτέλεσμα να δημιουργούνται τοπικά «λιμνούλες» νερού. Επίσης όπου τα δάπεδα έχουν φθορές και είναι ασυντήρητα δυσκολεύουν την κίνηση και προκαλούν ατυχήματα, ενώ όπου υπάρχουν κενά στους αρμούς των πλακών ή των κυβολίθων, δημιουργούν πρόβλημα στην κίνηση των πεζών και ιδιαίτερα των ΑμεΑ.
- Έχουν δημιουργηθεί από τον δήμο εσοχές στα πεζοδρόμια για την τοποθέτηση κάδων απορριμμάτων. Οι εσοχές αυτές, όταν μάλιστα δεν έχουν πλέον κάδους, είναι πολύ επικίνδυνες για όλους, ιδιαίτερα όμως για τα άτομα με προβλήματα στην όραση. Απαιτείται άμεσα, όπου δεν υπάρχουν πλέον κάδοι, οι εσοχές να κλείσουν και όπου παραμένουν κάδοι να οριοθετούνται και να σημαίνονται κατάλληλα π.χ. με κιγκλίδωμα.
- Πολλές φορές οι ράμπες στις διαβάσεις πεζών δεν είναι η μία απέναντι στην άλλη, αλλά σε τυχαίες θέσεις, ενώ αν παρεμβάλλεται και νησίδα, αυτή συχνά δεν υποβιβάζεται στο σημείο της διάβασης ώστε να διευκολύνει την κίνηση των αμαξιδίων.
- Οι οδηγοί όδευσης τυφλών διακόπτονται συχνά από τα καπάκια των φρεατίων των ρολογιών ύδρευσης, από περίπτερα και από άλλον αστικό εξοπλισμό ή απλώς καταλαμβάνονται από τραπεζοκαθίσματα. Πολλές φορές μικρότερης σημασίας δρόμοι έχουν οδηγό τυφλών και μεγαλύτερης δεν έχουν, όπως π.χ. συμβαίνει με την Πανεπιστημίου που δεν έχει, ενώ έχουν οι παράδρομοί της.
- Άλλα προβλήματα στην κίνηση των ΑμεΑ είναι η μη οριοθέτηση του σκάμματος για τα δένδρα, τα χαμηλά κλαδιά και οι κορμοί που παρεμβάλλονται στην πορεία των πεζών, τα κάθε είδους εμπόδια μόνιμα ή προσωρινά όπως και ή κακή χωροθέτηση του αστικού εξοπλισμού.
Η Κίνηση Χειραφέτησης Αναπήρων: “Μηδενική Ανοχή” γράφει και κρούει τον κώδωνα του κινδύνου γι’ αυτά τα προβλήματα συνεχώς. Ο Έλληνας παραολυμπιoνίκης Αντώνης Τσαπατάκης επίσης.