Όπως σημειώνει ο Απόστολος Καψάλης, Διδάσκων στο Τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου, «σε πολύ κομβικό σημείο η κατάσταση στην ελληνική αγορά εργασίας στα μέσα του 2023 και ιστορικές οι προκλήσεις για τον κόσμο της δουλειάς. Ενόσω ο επίσημος εθνικός μέσος όρος της ανεργίας αγγίζει μετά από χρόνια το μονοψήφιο ποσοστό δυνητικού «ξεπαγώματος» των τριετιών, η επίμονα υψηλή ανεργία των νέων συνοδεύεται από πρωτοφανείς ελλείψεις σε εργατικά χέρια σε όλους ανεξαιρέτως τους κλάδους οικονομικής δραστηριότητας. Απελπιστικές και οι προβλέψεις για το δημογραφικό μέλλον της χώρας, άλλωστε η πρόσφατη Aπογραφή πιστοποιεί τη μεγάλη και μάλλον συστηματική φυγή εκατοντάδων χιλιάδων γηγενών και μεταναστών προς άλλες ευρωπαϊκές χώρες».

«Για βελτίωση των όρων και των συνθηκών απασχόλησης ούτε λόγος: «να πάτε στο καλό», λένε κυβέρνηση και κεφάλαιο. Θα φέρουμε εποχικούς εργάτες μιας χρήσης από τρίτες χώρες, ενώ θα εγκλωβίσουμε με νομικά περίτεχνο τρόπο (νέος Κώδικας Μετανάστευσης) και τους ήδη διαμένοντες αλλοδαπούς σε κλάδους με εποχικό πρόσημο δραστηριότητας και υψηλή διαπραγματευτική ισχύ. Και νομιμοποίηση παράτυπα διαμενόντων κάνουμε και νέες διμερείς συνθήκες με μουσουλμανικές χώρες θα συνάψουμε και ότι λέγαμε ψέματα πως τάχα δεν επιτρέπονται ή δεν κάνουμε τέτοια πράγματα θα παραδεχθούμε. Αλλά θα συνεχίσουμε να παριστάνουμε ότι η προσφυγιά είναι απειλή για να επεκτείνουμε φράχτες και να πνίγουμε σαπιοκάραβα. Σε κάθε περίπτωση την αποκατάσταση του συστήματος των συλλογικών συμβάσεων και του προστατευτικού πλαισίου για τις απολύσεις ούτε να τη σκέφτεστε!», συνεχίζει.

Και επισημαίνει: «Αποκαρδιωτική ωστόσο είναι η κατάσταση και στην άλλη πλευρά, αυτή των κινημάτων και των οργανώσεων των υποτελών τάξεων και δη σε μια πολύ κρίσιμη προεκλογική περίοδο. Η υπο-προτεραιοποίηση εάν όχι η υποβάθμιση του εργατικού ζητήματος δεν αφορά μόνο τα τρία μεγαλύτερα κόμματα που γνωρίζουν ότι θα κληθούν από την επομένη των εκλογών να εφαρμόσουν στις εργασιακές σχέσεις τις δεσμεύσεις που αφορούν στο δημόσιο χρέος και εκτείνονται έως το 2059. Εάν φυσικά δεν συνάψουν και ένα νέο 5ο Μνημόνιο, όπως και να λέγεται ή να δικαιολογηθεί αυτό. Αμηχανία, έλλειψη έμπνευσης και υπο-πολιτικοποίηση του ζητήματος της εργασίας εντοπίζεται δια γυμνού οφθαλμού και στα αριστερά της κυβερνώσας κεντροαριστεράς, πλην ενδεχομένως σε ό,τι αφορά σε μια (δωρεάν) πλειοδοσία για το ύψος του κατώτατου μισθού ή στην άψυχη απαρίθμηση λίγων μέτρων αποκατάστασης της νομιμότητας στους χώρους δουλειάς μέσα σε φτωχά και κακογραμμένα κεφάλαια των εκλογικών προγραμμάτων, πάντως όχι στις μπροστινές σελίδες τους. Αξίζει να τους ρίξει κανείς μια ματιά».

«Στη χώρα με την πλέον απορυθμισμένη εργατική νομοθεσία, την εκτενέστερη αδήλωτη και παραβατική απασχόληση, με τα χαμηλότερα ποσοστά συνδικαλιστικής πυκνότητας και κάλυψης από συλλογικές συμβάσεις, ποια επίδικα προβάλλονται στη σημερινή συγκυρία; Ποιο μέλλον οραματιζόμαστε για την εργασία σε αυτόν εδώ τον τόπο, με ποιες προτεραιότητες και συμμαχίες και με ποια μεταβατικά αιτήματα? Με ποιους κλάδους (αιχμής) στην πρωτοπορία και με ποια ιδεολογικο- οργανωτική δομή και σύνθεση για τα συνδικάτα και τις εργατικές συλλογικότητες;», αναρωτιέται.

«Πάμε (στις εκλογές) και όπου βγει! Όποιος αναζητά να ερμηνεύσει την έλλειψη μιας νέας αφήγησης με σκοπό την ανασύνταξη των δυνάμεων της μισθωτής εργασίας αποκλειστικά στην καταιγίδα των μνημονίων μετά το 2010 είτε στην ευαλωτότητα ορισμένων κατηγοριών του εργατικού πληθυσμού (με κριτήριο λχ την ηλικία ή την ιθαγένεια) είτε στην απογοήτευση της «κωλοτούμπας» του 2015 δεν θα βρει τις απαντήσεις που θέλει.  Οι ευαλωτότητες συναρθρωμένες σε έναν βασικό πυλώνα της νέας ελληνικής εργασιακής πραγματικότητας διαλειτουργούν στο πλαίσιο ενός αυταρχικού και αντιδημοκρατικού μοντέλου άσκησης κοινωνικής πολιτικής. Το Εργαστήριο Κοινωνικής Πολιτικής με την εξωστρέφεια που επιβάλλεται να διέπει την ακαδημαϊκή διανόηση σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς οργανώνει μια τέτοια συζήτηση με αφορμή την έκδοση δύο βιβλίων, τα οποία αποτελούν χρήσιμα εργαλεία για την κατανόηση της σημερινής εργασιακής δυστοπικότητας», καταλήγει παρουσιάζοντας το πλαίσιο της συζήτησης.

Και εξηγεί, παρουσιάζοντας τα βιβλία: «Το πρώτο βιβλίο του Γιάννη Κουζή, απαντά στην ανάγκη να κατανοήσουμε με σφαιρικό τρόπο και στην ιστορική του διάσταση το φαινόμενο της τριακονταετούς και πλέον απορρύθμισης των εργασιακών σχέσεων, σε σύγκριση με τις διαχρονικές εξελίξεις στον ευρωπαϊκό χώρο και σε συνάρτηση με το κοινωνικο-οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο της εκάστοτε υποπεριόδου. Το δεύτερο βιβλίο των Μπάγκαβου και Κουραχάνη σκιαγραφεί τους μηχανισμούς διοχέτευσης (και) των προσφυγικών πληθυσμών σε συγκεκριμένες δουλειές και κλάδους, δίχως στοχευμένες πολιτικές απασχόλησης και χωρίς δίχτυ κοινωνικής προστασίας».

Η εκδήλωση:

“Εργασιακή Απορρύθμιση και Ευαλωτότητα στους Καιρούς της Ελάχιστης Κοινωνικής Προστασίας”.

Τρίτη 16 Μαΐου, 19.00, Αμφιθέατρο Σάκη Καράγιωργα ΙΙ

Χαιρετισμός: Σταύρος Μαυρουδέας, Διευθυντής Εργαστηρίου Κοινωνικής Πολιτικής

Εισαγωγή-Συντονισμός: Δημήτρης Καλτσώνης, Καθηγητής Παντείου Πανεπιστημίου

 

Ομιλητές: 

Δέσποινα Παπαδοπούλου, Καθηγήτρια Παντείου Πανεπιστημίου

Κώστας Δημουλάς, Αν. Καθηγητής Παντείου Πανεπιστημίου

Απόστολος Καψάλης, Διδάσκων Παντείου Πανεπιστημίου

Θα ακολουθήσουν παρεμβάσεις από εργατικά σωματεία, μεταναστευτικές οργανώσεις και συλλογικότητες.

 

Η συζήτηση διεξάγεται με αφορμή:

 

 

Και τα δύο βιβλία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Τόπος.