Η Κοινωνική Μηχανική και Παράλυση της Αριστεράς των ΗΠΑ

Του David Rovics*

Ανοίγοντας το εθνικό ραδιόφωνο, NPR, σήμερα το πρωί, μας λούσανε με μιαν ακόμη ιστορία για το πώς οι πολιτικοί στο Κογκρέσο γερνάνε και είναι γενικά πολύ πιο ηλικιωμένοι από τον μέσο Αμερικανό, για λογαριασμό του οποίου φέρονται να κυβερνούν. Μια ακόμη από τις δεκάδες ιστορίες σχετικά με αυτό που έχουν παρουσιαστεί στο NPR μόνο φέτος, αν δε με απατά η μνήμη μου. Όσο για ιστορίες για το πόσο πλούσια είναι τα περισσότερα μέλη του Κογκρέσου — πόσο πιο πλούσια είναι τα περισσότερα από αυτά σε σύγκριση με τον μέσο Αμερικανό — αυτά ξεχάστε τα. Δεν μπορώ καν να θυμηθώ πότε άκουσα κάτι για αυτό το θέμα στις πρωινές ειδήσεις.

Πρόκειται για ένα παράδειγμα κοινωνικής μηχανικής. Με την επανάληψη ιστοριών για την ηλικία των πολιτικών και τις πολύ σπάνιες αναφορές στον πλούτο τους, ενσταλάσσεται ξεκάθαρα η άποψη ότι η ηλικία είναι ένα αποδεκτό θέμα για διερεύνηση, αλλά όχι και ο πλούτος. Μόνο περίεργοι τύποι, συνομωσιολόγοι, θα μιλούσαν για πράγματα όπως το πόσο πλούσιοι είναι οι πολιτικοί, έτσι μας λένε οι φωνές στο κεφάλι μας. Αλλιώς, αυτοί οι λογικοί άνθρωποι στο ραδιόφωνο θα μιλούσαν και γι’ αυτό.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1980, το Αφγανιστάν υπήρξε πεδίο μάχης ενός τρομερού πρόξυ πολέμου μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Σοβιετικής Ένωσης, κατά τη διάρκεια του οποίου ολόκληρη η χώρα καταστράφηκε. Ο δημοσιογράφος Ρόμπερτ Φισκ ήταν εκεί και τα κατέγραφε όλα. Στην επική του καταγραφή αυτού του πολέμου και τόσων άλλων που κάλυψε στο πεδίο, στο Ο Μεγάλος Πόλεμος για τον Πολιτισμό (The Great War for Civilization), ο Φισκ γράφει πώς ο ρόλος της CIA καθ’ όλη την περίοδο ήταν να παρέχει συστηματικά την οικονομική και υλικοτεχνική υποστήριξή της στους πιο αντιδημοκρατικούς, ισλαμιστές, τους αντιπάλους της υποστηριζόμενης από τη ΕΣΣΔ αφγανικής κυβέρνησης, ενώ αγνοούσαν ή υπονόμευαν τους Μουτζαχεντίν, οι οποίοι είχαν ένα πιο προοδευτικό όραμα για το μέλλον της χώρας τους. Αυτό είναι ένα ακόμη παράδειγμα κοινωνικής μηχανικής  του πιο βίαιου είδους, στον πραγματικό κόσμο.

Έχουμε την κοινωνική μηχανική που διεξάγουν οι εταιρικοί άρχοντες των μέσων ενημέρωσης, οι οποίοι, λένε στους ελκυστικούς νεαρούς δημοσιογράφους τι είδους εκδηλώσεις, άτομα και ομάδες να καλύψουν και πώς να τα καλύψουν, με τόσους και τόσους τρόπους. Το ίδιο σημαντικό με το πόση μηντιακή προσοχή και ποιου είδους δίδεται, η κοινωνική μηχανική εμπλέκεται και με το ποια είδη ανθρώπων, εκστρατειών και οργανώσεων λαμβάνουν χρηματοδότηση και άλλους πόρους, και ποια όχι. Στο τρίπτυχο της κοινωνικής μηχανικής σήμερα, εκτός από τα μέσα ενημέρωσης και τα χρήματα, υπάρχουν καοι διάφορες μέθοδοι κοινωνικής μηχανικής ενσωματωμένες στα «κοινωνικά μέσα», όπως οι αλγόριθμοι που προορίζονται να υποδαυλίσουν και να επιδεινώσουν τις συγκρούσεις και τη σύγχυση.

Προφανώς μια πολύ κραυγαλέα μορφή κοινωνικής μηχανικής, πριν το 2005 περίπου, και σε όλο το τελευταίο τέταρτο του 20ου αιώνα, ήταν πως κάθε είδους δραστηριότητα κοινωνικού κινήματος, στους δρόμους ή οπουδήποτε αλλού στις ΗΠΑ, αγνοούνταν επιμελώς από τα εταιρικά και «δημόσια» μέσα ενημέρωσης. Μην μιλάτε γι’ αυτό, και όποιος δεν ήταν παρών στη διαδήλωση δεν θα ξερει καν ότι συνέβη ή ότι επρόκειτο να γίνει άλλη μία. Μην μιλάτε γι’ αυτό, και έτσι αν συναντήσετε χιλιάδες ανθρώπους να περπατούν στο κέντρο της πόλης, ίσως να θεωρήσετε ότι είναι ένα πολύ περίεργο και ίσως ακατάλληλο ή ακόμα και τρομακτικό θέαμα.

Πριν το 2005, παρόλο που ούτε το αντιπολεμικό κίνημα ούτε το κίνημα για παγκόσμια δικαιοσύνη βρίσκαν ειδησεογραφική κάλυψη σε εθνικό επίπεδο, οι αρχές εξακολουθούσαν να ανησυχούν μέχρι απελπισίας με εμάς. Αν και ήμασταν ήδη λογοκριμένοι από πλευράς ειδήσεων, έκαναν κάθε δυνατή προσπάθεια να μας λογοκρίνουν και με άλλους σημαντικούς τρόπους. Αυτό σκέφτομαι όταν λέω πώς κάποιοι θα μπορούσαν να τρομοκρατηθούν βλέποντας χιλιάδες ανθρώπων να πορεύονται και να φωνάζουν συνθήματα. Έχω δει ανθρώπους της μεσαίας τάξης, από τα προάστια, να τρέμουν στο θέαμα. Ο κύριος λόγος που συνέβαινε αυτό με τις πορείες μας εκείνη την εποχή; κάθε φορά, η αστυνομία έβρισκε έναν λόγο να εισβάλει σε όποιον χώρο είχε νοικιάσει ο Ντέηβιντ Σόλνιτ  και πολλοί άλλοι καλλιτέχνες, που έρχονταν από νωρίς σε αυτές εκδηλώσεις για να δημιουργήσουμε συλλογικά έναν τεράστιο αριθμό από όμορφες, γιγάντιες μαριονέτες, που υψωνόταν πάνω από τους διαδηλωτές, παρελαύνοντας μαζί μας, απεικονίζοντας οπτικά τι ήταν το κίνημά μας. Αυτό, αν η αστυνομία δεν προλάβαινε να κατασχέσει όλες τις μαριονέτες, κάτι που έκανε και σε πολλές περιπτώσεις και σε μεγάλο αριθμό.

Αν και δεν κάλυπταν εμάς ή το αντιπολεμικό μας κίνημα στις ειδήσεις πριν από το 2005 (με ή χωρίς κατασχεμένες μαριονέτες), ήταν σαφές κατά καιρούς (για παράδειγμα στο Φρέσνο της Καλιφόρνιας), ότι οι τακτικές των αρχών συνεπάγονταν και διείσδυση στο κίνημα, με μυστικούς αστυνομικούς. Όσα  όλοι γνωρίζαμε από την εποχή της Cointelpro συνεχίζονταν ακόμα. Ιστορικά, όταν μυστικοί διεισδύουν σε αντιπολεμικές ομάδες ή άλλες ομάδες, δεν κάθονται εκεί έτσι, για να κρατούν σημειώσεις. Είναι επιφορτισμένοι με τη διάσπαση της ομάδας, συχνά υποστηρίζοντας εκείνες τις ενέργειες και ιδέες που είναι πιο πιθανό να βρουν απέναντι μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, χρησιμεύοντας έτσι στον περιθωριοποίηση του κινήματος, αντί να πιέζουν τα πράγματα να κινηθούν προς μια κατεύθυνση που θα μπορούσε να υποστηριχθεί από την κοινωνία, που βλέπει τις συνδέσεις μεταξύ, για παράδειγμα, του αμερικανικού μιλιταρισμού στο εξωτερικό και της ενδημικής φτώχειας, της έλλειψης στέγης, της κακοποίησης των παιδιών, του εθισμού, της αυτοκτονίας και των σφαγών στο εσωτερικό.

Η εμφάνιση και στη συνέχεια η παρουσία των «κοινωνικών δικτύων» παντού, οδήγησε τα αμερικανικά εταιρικά μέσα να πολωθούν σε στρατόπεδο των Δημοκρατικών και στρατόπεδο των Ρεπουμπλικανών. Δεν ξέρω αν είναι σύμπτωση, αλλά αυτές οι τάσεις παρουσιάστηκαν περίπου την ίδια στιγμή, σύμφωνα με τις παρατηρήσεις μου σε πραγματικό χρόνο. Και, φυσικά, ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, δικαιούμαστε να υποθέσουμε ότι το έργο των αρχών να διεισδύσουν, να διχάσουν και να περιθωριοποιήσουν την αντίθεση στον μιλιταρισμό και τον καπιταλισμό των ΗΠΑ συνεχίστηκε ως συνήθως.

Τα πάντα στο παρελθόν φαίνονται πιο απλά εκ των υστέρων, χρόνια μετά τα αιτήματα μέσω του Νόμου Ελεύθερης Πληροφόρησης (Freedom of Information Act, FOIA) και διαρροές, που βοήθησαν κάποιους να ξεκαθαρίσουν τι διάολο συνέβαινε πριν από πενήντα χρόνια. Ένα από τα πιεστικά ερωτήματα για την εποχή μας, που είναι και πιο δύσκολο να απαντηθεί ενώ όλα τρέχουν, είναι ποιοι είναι οι στόχοι των κοινωνικών μηχανικών, μεταξύ των επικεφαλής των εταιρικών μέσων ενημέρωσης, των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και των εγχώριων κατασκόπων, και τι κάνουν για την επίτευξή τους; Πτυχές όλων αυτών γίνονται πιο ξεκάθαρες, ενώ όλα συνεχίζονται, και μοιάζει να γίνονται σταδιακά όλο και πιο κραυγαλέα.

Ειδικότερα, από το 2015 έως σήμερα, όταν τα εθνικά μέσα ενημέρωσης καλύπτουν μια διαμαρτυρία ή άλλη δραστηριότητα κοινωνικού κινήματος, σχεδόν πάντα επικεντρώνονται σε ορισμένα εθνικά ζητήματα για τα οποία υπάρχει μεγάλη διαφωνία στην κοινωνία, όπως ζητήματα ρατσισμού, μετανάστευσης, αμβλώσεων, με ατελείωτες ιστορίες ανθρώπινου ενδιαφέροντος για σχετικά θέματα, μαζί με το διαρκώς παρόν ερώτημα εάν το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα έχει γίνει πια τώρα μια φασιστική οργάνωση. Εκπαιδευόμαστε, με αυτό τον τρόπο, να θεωρούμε τα ζητήματα αυτά ως πιεστικά, τέτοια που οφείλουν να μας απασχολούν, και τις διαμαρτυρίες για αυτά ως τις μόνες που όντως συμβαίνουν — που, μάλιστα, συχνά θεωρείται χρήσιμο να ανακοινώνονται από τα μέσα ενημέρωσης εκ των προτέρων, αν είναι ενάντια στον Τραμπ ή αντιρεπουμπλικανικά ή αντιφασιστική διαμαρτυρία ή ταραχή. Δεν γίνεται καμμία διάκριση, καθώς είναι προφανώς ρατσιστικό, πια, να διαχωρίζεις — ενώ ομάδες ή κινήματα που υποστηρίζουν τον έλεγχο των ενοικίων, την καθολική στέγαση, την καθολική υγειονομική περίθαλψη ή που εμπλέκονται σε έναν τοπικό αγώνα γύρω από μαζικές εξώσεις, gentrification, αντίσταση για την εκκαθάριση των πόλεων από αντίσκηνα [των αστέγων], ή ατελείωτο αριθμό άλλων ζητημάτων, αγνοούνται μεθοδικά ή υποτονίζονται δραστικά.

Πολλά από αυτά που συμβαίνουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έρχονται από τα εταιρικά μέσα — συζητήσεις, έπαινοι και κριτική που σχετίζονται με ειδήσεις, ποιος έχει επιτυχία στα charts, με τις τελευταίες μίνι σειρές του Netflix κ.λπ. Και πολλά άλλα συμβαίνουν στα κοινωνικά δίκτυα.

Είναι πολλοί οι άνθρωποι που επηρεάζονται από την παρουσίαση των θεμάτων στα ΜΜΕ, και κάνουν αναρτήσεις, και κριτικές, γίνονται διαχειριστές σε Subreddits και ομάδες του Facebook και εμπλέκονται σε μορφές λογοκρισίας DIY από τα κάτω και προσπάθειες για τον έλεγχο της σκέψης, απαγορεύσεις, αποκλεισμούς και οργανώνουν ολόκληρες οργανωμένες εκστρατείες εξοστρακισμού (cancellation) πολλών αντιφρονούντων που δεν φαίνεται να ακολουθούν την κυρίαρχη γραμμή.

Πώς τραβήχτηκαν αυτές οι γραμμές που βλέπουμε σήμερα; Ποιος ήταν ο αντίκτυπος; ποια θέματα και γεγονότα καλύπτονται από τον Τύπο και ποια όχι; Ποιες ομάδες λαμβάνουν χρηματοδότηση από ιδρύματα και ποιες όχι; Πώς επηρεάζει η ατμόσφαιρα και η λειτουργία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης την χάραξη αυτών των γραμμών;

Όλα αυτά σκεφτόμουν τις προάλλες, καθώς έγραφα την τελευταία αποστολή που έστειλα, για τα διαφορετικά συμπεράσματα που καταλήξαμε εγώ και ένας εξέχων αντιφασίστας παραγωγός εκπομπών,  στην ανάλυσή μας για σημαντικά ιστορικά γεγονότα. Κατάλαβα πως υπάρχει ένα αρκετά σαφές πατρόν, των τύπων των ριζοσπαστών που, τα τελευταία χρόνια, είναι πολύ πιθανότερο να υιοθετηθούν από τα συστημικά μέσα ενημέρωσης ως “δικοί τους”, και σε ποιους δε θα συμβεί κάτι τέτοιο.

Εάν το κύριο ενδιαφέρον σου είναι να ερευνήσεις την ακροδεξιά και όλα εκείνα με τα οποία ασχολούνται από τότε που ο Τραμπ ήταν στον Λευκό Οίκο, τότε, είτε σου αρέσει είτε όχι, το ενδιαφέρον σου μπορεί να ευθυγραμμιστεί άριστα με τα συμφέροντα της ηγεσίας του Δημοκρατικού Κόμματος, που φυσικά επιθυμεί να συνδέσει την ακροδεξιά με το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, με την ελπίδα να μειωθεί η υποστήριξη προς τους Ρεπουμπλικάνους στις επόμενες εκλογές. Οπότε, κάποιοι από τους ανθρώπους που κάνουν τέτοιες έρευνες καταλήγουν στα μεγάλα εταιρικά μεγάφωνα, με τα οποία μπορούν να ενισχύσουν το μήνυμά τους, ενώ οι υπερασπιστές των δικαιωμάτων των ενοικιαστών και οι οργανωτές των συνδικάτων δεν μπορούν να το κάνουν.

Μεταξύ της κοινωνικής μηχανικής για την παροχή μαζικής κάλυψης στις διαμαρτυρίες κατά του Τραμπ στις εταιρικές πλατφόρμες, και των δύο πόλων, και στην υιοθέτηση ορισμένων από αυτές τις φωνές από το κίνημα κατά του Τραμπ και το κίνημα φυλετικής δικαιοσύνης, στις ίδιες τις πλατφόρμες εταιρικών μέσων ενημέρωσης, στις πολλές εκπομπές που παράγονται αυτές τις μέρες σχετικά με τις οργανωτικές προσπάθειες της ακροδεξιάς, τις ένοπλες πορείες, τις διαμαρτυρίες και τις προεκλογικές εκστρατείες της ακροδεξιάς, έχουν επιτευχθεί πολλά ώστε να διαμορφωθεί η αφήγηση που συναντάμε όλοι στην κοινωνία, εντός και εκτός διαδικτύου, σχετικά με το πώς κατανοούμε το τρέχον είδος πόλωσης στην πολιτική ζωή των ΗΠΑ — από τη φύση των προβλημάτων που πιστεύουμε ότι αντιμετωπίζουμε μέχρι τον τρόπο που πιστεύουμε ότι πρέπει να μιλήσουμε γι’ αυτά και, φυσικά, τι πρέπει να κάνουμε γι’ αυτά.

Μας ταϊζουν, λοιπόν, πολλές ιστορίες από και για ανθρώπους που είναι κοινωνικοί ή πολιτικοί αντιφρονούντες για διάφορα, αλλά σχεδόν αποκλειστικά τέτοιες που να βολεύουν την αφήγηση που υποστηρίζει το Δημοκρατικό Κόμμα, στη σημερινή του μορφή, η οποία δίνει έμφαση σε συγκεκριμένες, περιορισμένες, μορφές του αντιρατσισμού, ορισμένες, περιορισμένες, μορφές υποστήριξης περιθωριοποιημένων ανθρώπων, στην αντίθεσης στις προσπάθειες του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος να απαγορεύσει τις αμβλώσεις και στην αντίθεση στα σχέδια του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος να σχηματίσει μια φασιστική δικτατορία.

Συχνά ενθουσιαζόμουν όταν άκουγα τέτοιες φωνές της λογικής να εμφανίζονται όλο και περισσότερο στον συστημικό τύπο. Αλλά με τον καιρό, καθώς το μοτίβο φανερώθηκε ξεκάθαρα, ο ενθουσιασμός μου άρχισε να μειώνεται τόσο γρήγορα όσο αυξανόταν ο φόβος μου για την κοινωνική μηχανική που εμπλέκεται σε αυτά.

Όταν συστηματικά δίνεται έμφαση σε ένα σύνολο ανησυχιών αλλά, επίσης συστηματικά, αγνοούνται εντελώς άλλες ομάδες ανησυχιών, πρόκειται για κοινωνική μηχανική. Και όλα αυτά μπορούν να συμβούν χωρίς να έχουν ιδέα για το ρόλο που παίζουν σε αυτό το μεγάλο παιγνίδι διαμόρφωσης της κοινωνίας όσοι συμμετέχουν στις πλατφόρμες εταιρικών μέσων και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Αυτό που φαίνεται να έχει συμβεί είναι ότι βρίσκεται σήμερα ανάμεσά μας μια ευάριθμη ομάδα ανθρώπων που έχουν καλλιεργηθεί να βλέπουν το τβρινό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα ως τη μεγαλύτερη απειλή που αντιμετωπίζει η χώρα μας και ίσως ο κόσμος. Κάτι που μπορεί να είναι αλήθεια, αλλά όταν αυτό το δυνητικά αληθές μας αφορά μόνο και μόνο ως μέσο για την νίκη του άλλου από τα δύο κόμματα των πλουσίων, δεν διευκολύνεται καμία ειλικρινής συζήτηση, για οτιδήποτε.

Οι εγκεκριμένοι από τις εταιρείες ειδήμονες της αριστεράς φαίνεται επίσης να πιστεύουν, γενικά, ότι εκτός από το να αποτρέψει Ρεπουμπλικάνους και (όποιον κάποια εταιρεία μέσων κοινωνικής δικτύωσης θεωρεί ότι είναι) ακροδεξιά να έχουν πλατφόρμες λόγου ή να κερδίσουν εκλογές, αυτό που κυρίως οφείλει να κάνει η κοινωνία είναι να ακούει κάθε περιθωριοποιημένη ομάδα, όπως και αν αυτή οριστεί, και τις ανησυχίες της, και για τι πιστεύει ότι χρειάζεται για να ευημερήσει στην κοινωνία — υπο τον όρο ότι μια τέτοια συζήτηση δεν επικρίνει την οικονομία της αγοράς, την προσφορά και τη ζήτηση ή τον καπιταλισμό γενικότερα.

Για άλλη μια φορά, στην αρχή βρήκα ότι πολλές τέτοιου είδους καλύψεις ήταν πραγματικά αναζωογονητικές, μέχρι που το μοτίβο άρχισε να γίνεται σαφές. Μου άρεσε που επιτέλους μιλούσαν για το πόσο διαδεδομένος είναι ο ρατσισμός και η ακροδεξιά πολιτική μέσα στις τάξεις της αστυνομίας. Αλλά αν οι ζωές των Μαύρων ή οι ζωές των ανθρώπων της εργατικής τάξης γενικά είχαν πραγματικά σημασία για αυτούς τους ανθρώπους και τις εταιρείες στις οποίες εργάζονται, πού ήταν οι ιστορίες σχετικά με τη συνεχιζόμενη αδυναμία προσιτής στέγασης για τη μισή χώρα ή για τον αυξανόμενο ρυθμό εξώσεων; Πού ήταν οι ιστορίες για το πώς οι ΗΠΑ δεν κάνουν το ελάχιστο πραγματικά σοβαρό για την κλιματική καταστροφή που αντιμετωπίζουμε; Πού ήταν οι φωνές που μιλούν ενάντια στον μιλιταρισμό των ΗΠΑ, για το πόσο τεράστιος είναι ο στρατιωτικός μας προϋπολογισμός και πόσο μεγάλες είναι οι ανάγκες του λαού της χώρας, που θα μπορούσαν να στεγαστούν, να θραφούν και να φροντιστούν με τα χρήματα που ξοδεύουμε για όλα τα αυτούς τους πυρηνικούς πυραύλους και τα μαχητικά αεροσκάφη; Δεν θα τα βρείτε σε εκπομπές σαν το All Things Considered. Αυτό είναι κοινωνική μηχανική.

Οι συνέπειες αυτής της κοινωνικής μηχανικής είναι ξεκάθαρες. Με τα βάσανα τόσων πολλών ανθρώπων εντελώς αγνοημένα, με ούτε μιαν αναφορά στον ταξικό πόλεμο που διεξάγεται εναντίον μας σε μαζική κλίμακα, καθώς τόσοι πολλοί άνθρωποι πέφτουν όλο και πιο βαθιά στη φτώχεια και την απόγνωση, οι κοινωνικοί διαχωρισμοί αλλάζουν μαζί με τις κομματικές σχέσεις, τα μέσα ενημέρωσης και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ενώ οι άνθρωποι αναζητούν μια κοινότητα ή μια πλατφόρμα όπου θα μπορούσαν να γίνουν κατανοητές οι μεγαλύτερες των ανησυχιών τους.

Η παρουσία αυτών των ορισμένων τύπων ριζοσπαστών, αλλά όχι άλλων, σε εταιρικές νεοφιλελεύθερες πλατφόρμες αποτελεί ισότιμα φαινόμενο και στην «άλλη πλευρά του διαδρόμου», με τα ΜΜΕ που συνδέονται με τη δεξιά να κάνουν σχεδόν το ίδιο πράγμα, επιδιώκοντας να γεννηθεί μια νέα πολιτική αναδιάταξη στην κοινωνία — την ώρα που άνθρωποι σαν εμένα, και πολλοί από τους φίλους μου, χαίρονται πότε πότε βλέποντας να εμφανίζονται στο Fox πρόσωπα που αγνοούνται στο φιλελεύθερο άκρο των εταιρικών μέσων ενημέρωσης χρόνια τώρα, όπως οι υπερασπιστές του φυλακισμένου δημοσιογράφου, Τζούλιαν Ασάνζ.

Οι τύποι των ριζοσπαστών που υιοθετούνται, εργάζονται για ή εμφανίζονται συχνά στη φιλελεύθερη πτέρυγα του εταιρικού τύπου ποικίλλουν ως προς τα ενδιαφέροντα και την εμφάνισή τους. Ένα από τα πολλά κοινά πράγματα που τείνουν να μοιράζονται, ωστόσο, είναι ότι δεν είναι φονταμενταλιστές της ελευθερίας του λόγου. Τείνουν να είναι σταθερά στο στρατόπεδο που πιστεύει σε τακτικές όπως η καταγγελία και το κλείσιμο εκδηλώσεων που δεν τους αρέσουν, κάτι που θεωρείται πλέον βασικό και αποδεκτό μέρος της αντιφασιστικής εργαλειοθήκης. Τείνουν να ανήκουν σε αυτούς που υποστηρίζουν την αποκλεισμό ατόμων από πλατφόρμες που, σύμφωνα με την κρίση καποιανού, έχουν παραβιάσει τους κανόνες, ακόμα κι αν δεν διέπραξαν παρανομία. Αυτός ο προσανατολισμός, από την πλευρά των περισσότερων από τους πιο προοδευτικούς ειδήμονες, σήμερα θέτει τις βάσεις για μια τοξική ατμόσφαιρα στις πλατφόρμες μέσων κοινωνικής δικτύωσης, κάτι στο οποίο είναι ήδη επιρρεπείς, εκ του σχεδιασμού τους, στις συγκρούσεις και στην εξαέρωση της κοινωνίας. Και είναι κοινωνική μηχανική. Δεν λείπουν εξέχοντες διανοούμενοι από την αριστερά που είναι φονταμενταλιστές της ελευθερίας του λόγου — απλά δεν θα τους ακούσετε να δίνουν συνεντεύξεις στο CNN ή στο MSNBC, εκτός άν έχουν έρθει τα πάνω κάτω.

Βλέποντας τον συνολικό συνδυασμό των έργων κοινωνικής μηχανικής που γίνονται σε εμάς μέσω των διαφόρων μέσων μέσων ενημέρωσης, των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, των κυβερνητικών πολιτικών και των πηγών χρηματοδότησης, καταλήγω πως στόχος από την πλευρά των κοινωνικών μηχανικών ήταν να διατηρήσουν την κοινωνία διχασμένη, ώστε αυτοί που θέλουν να σχηματίσουν μια αποτελεσματική αντιπολίτευση στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό να μην το μπορούν.

Μια από τις βαθιές αντιφάσεις με αυτό το έργο είναι ότι αυτές οι ίδιες φωνές κατά του φασισμού και του ρατσισμού, που εμφανίζονται τόσο έντονα στο εταιρικό -φιλελεύθερο άκρο του Τύπου, χρησιμοποιούνται μεθοδικά από τους κοινωνικούς μηχανικούς ώστε να υπονομευθούν οι ίδιοι οι στόχοι που υποστηρίζουν, καθώς προωθείται μια συνολική ατμόσφαιρα στα ΜΜΕ που καταστέλλει συστηματικά την αναφορά στον ταξικό πόλεμο που η εργατική τάξη όλων των φυλών και φύλων χάνει σήμερα. (Και αν ψάχνετε στο Reddit για κάποιαν οπτική όπως αυτή που παρουσιάζω εδώ, καλή τύχη — μου έχει ήδη απαγορευτεί να δημοσιεύω στο Anarchism και στα Socialism Subreddits, μεταξύ άλλων.)

Επ ουδενί δεν κατηγορώ τα πιόνια σε αυτό το παιχνίδι, σε περίπτωση που κάποιος ψάχνεται με τέτοιες ανοησίες. Κι εγώ, τελικά, ένα από αυτά τα πιόνια είμαι! Αλλά αν υπάρχει ελπίδα για να ξεπεραστεί αυτή η παραλυτική κατάσταση, στο μεγαλύτερο μέρος αυτού που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε αριστερά σήμερα στις ΗΠΑ, πρέπει πρώτα να καταλάβουμε πώς μας χειραγωγούν σε τόσο τεράστια κλίμακα.

*Ο David Rovics είναι αναρχικός ακτιβιστής και μουσικός διαμαρτυρίας, γνωστός στην Ελλάδα από το τραγούδι του για τον Λουκάνικο . To κείμενο δημοσιεύεται στο ΤΡΡ με την άδειά του. Την απόδοση στα ελληνικά έκανε η Λαμπρινή Θωμά. Το πρωτότυπο στα αγγλικά μπορείτε να το βρείτε εδώ.