του Θάνου Καμήλαλη
Πρόκειται για μερικά από τα ελάχιστα μέσα που δεν ακολουθούν την κυβερνητική γραμμή, στη χώρα που κατρακυλάει διαρκώς στη διεθνή κατάταξη της Ελευθερίας του Τύπου. Προφανώς, οι χούλιγκαν που τους επιτίθενται σήμερα, για πολλά χρόνια διαβάζουν και εμπιστεύονται αυτά τα ΜΜΕ και τις εκπομπές τους, απλώς δεν μπορούν να αντέξουν αντίθετες απόψεις, κριτική στο άτομο που «γνώρισαν» πριν μερικές εβδομάδες και άκριτα αποθεώνουν, ή έστω σκληρές ερωτήσεις.
Σήμερα, δεν κάνουν κριτική αλλά ισοπεδώνουν, βρίζουν, βλέπουν παντού «συμφέροντα που τους πολεμάνε». Κατά το δοκούν βέβαια, γιατί την ώρα που δέχονται επιθέσεις η Εφ.Συν, οι δημοσιογράφοι του Kontra, της «Αυγής» και του «Κόκκινου», στην τηλεόραση μας έχουν ζαλίσει με το γυμναστήριο και τον καφέ του Κασσελάκη.
Άτομα που αντιλαμβάνονται τη δημοσιογραφία, αλλά και τον διάλογο με όρους «οι δικοί μας και οι δικοί τους», ή σαν ένα τζουκμποξ που οι δημοσιογράφοι παίζουν ο,τι τους αρέσει, επιτίθενται εδώ και μέρες σε οποιον/α δεν συμφωνει απόλυτα με τις νέες απόψεις τους. Μπορούν να αντέξουν και να υποστηρίξουν οποιοδήποτε ψέμα και χυδαιότητα, οποιονδήποτε τίτλο από το στρατόπεδο τους, αλλά να αντιδράσουν σε οποιοδήποτε κρίσιμο ερώτημα από τους δήθεν «απέναντι». Διαμαρτύρονται για «μεροληψία», την ώρα που ο ένας υποψήφιος, πιθανώς ο επόμενος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, φανερά κρύβεται από την έκθεση σε μια ζωντανή συνέντευξη.
Ο φανατισμός είναι πάντα ένας πολύ κακός σύμβουλος. Και το χειρότερο: Χειραγωγείται πάρα πολύ εύκολα.
Το γεγονός ότι ζούμε στην Ελλάδα της αποθέωσης του Κυριάκου Μητσοτάκη από μιντιακούς ομίλους που ανήκουν σε μια χούφτα ολιγαρχών δεν θα πρέπει να μας κάνει να ξεχάσουμε τα βασικά. Η δημοσιογραφία δεν είναι στρατευμένη, αποστολή της είναι ο έλεγχος της εκάστοτε εξουσίας ΚΑΙ της εν δυνάμει εξουσίας. Nα μιλάει με στοιχεία και να θέτει σκληρά ερωτήματα. Ούτε να χαιδεύει, ούτε όμως και να κάνει επίθεση με σκοπό να «πετσοκόψει» για να χαρούν οι οπαδοί.
Αν τα ερωτήματα και ο έλεγχος δεν αρέσουν, ίσως, λέω εγώ, να μη φταίει αυτός που τα θέτει, αλλά αυτός που δεν απαντά.
Προς τη μεγάλη (ελπίζω) μερίδα των ψηφοφόρων του Στέφανου Κασσελάκη που δεν ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία, κάνουν την επιλογή τους με γνώμονα μία κατανοητή αναζήτηση για κάτι καινούριο και δεν βλέπουν την πολιτική συζήτηση με όρους «Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός», έχω να πω ότι: Αν δεν απομονώσουν στο μέλλον αυτό το φανατισμένο κομμάτι, μπορεί πολύ σύντομα να παρατηρούν συνεχείς υποχωρήσεις, να εκφράζονται όλο και λιγότερο μέσα στη νέα κατάσταση και να αναρωτιούνται «πώς γίναμε έτσι» Στην τελική, αυτοί οι ψηφοφόροι είναι που θα αποτελέσουν την πρώτη γραμμή του ελέγχου στον οποίον πρέπει να λογοδοτεί ο πιθανός νέος Προέδρός τους.