Αυτός είναι ένας πόλεμος χωρίς κανόνες. Δεν ισχύει κανένας διεθνής κανόνας. Δεν υπάρχει καμία συνέπεια γι’ αυτό και καμία στοιχειώδης αρχή Δικαιοσύνης.

Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει καλύτερα όσα συμβαίνουν, από εκείνους που βρίσκονται εκεί. Οι συνάδελφοι που καλύπτουν αυτόν τον πόλεμο έρχονται αντιμέτωποι μόνο με δυσκολίες.  «Eγκλήματα κατά δημοσιογράφων στη Γάζα: 11 νεκροί, περισσότεροι από 20 τραυματίες, 2 αγνοούμενοι, 50 ιδρύματα μέσων ενημέρωσης καταστράφηκαν, σπίτια δημοσιογράφων βομβαρδίστηκαν με τους κατοίκους τους μέσα και δεκάδες παραβιάσεις στη Δυτική Όχθη και την Ιερουσαλήμ»: αυτό αναφέρει μεταξύ άλλων σε ανακοίνωσή του το Συνδικάτο Παλαιστινίων Δημοσιογράφων.

Μιλήσαμε με την Shuruk Asad, Παλαιστίνια δημοσιογράφο στο RMC (Radio Montecarlo Doualiya), στο Dubai TV και μέλος της γενικής γραμματείας του Συνδικάτου Παλαιστινιακών Δημοσιογράφων. Επιβεβαιώνει πως η δουλειά στο πεδίο δεν είναι καθόλου εύκολη και ο Ισραηλινός στρατός την κάνει ακόμα δυσκολότερη. Οι βομβαρδισμοί είναι συνεχείς. Βομβαρδισμοί που στοχεύουν ακριβώς δημοσιογράφους. Το Ισραήλ χρησιμοποιεί ακόμα και βόμβες φωσφόρου, τις πιο επικίνδυνες στον κόσμο. Οι δημοσιογράφοι προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους, καταφεύγουν σε ξενοδοχεία και σπίτια για να γράψουν τα ρεπορτάζ, αλλά και πάλι δέχονται επιθέσεις. «Δέχομαι καθημερινά τηλέφωνα από συναδέλφους δημοσιογράφους που ζουν στη Γάζα. Τα σπίτια τους βομβαρδίζονται. Οι οικογένειές τους διαλύονται. Ξέρω ήδη πάνω από 20 δημοσιογράφους που έχουν διαλυθεί τα σπίτια τους εκεί» αναφέρει η ίδια.

Μιλά καθημερινά με κατοίκους στη Γάζα. Η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη απ’ αυτή που φτάνει στα δυτικά Μέσα. Οι γιατροί κάνουν χειρουργεία χωρίς αναισθησία. Δεν υπάρχουν φάρμακα, δεν υπάρχουν καύσιμα, δεν υπάρχει ηλεκτρισμός. Στα περισσότερα μέρη, επίσης, δεν υπάρχει νερό. «Η οικογένεια του άντρα μου είναι στη Γάζα. Το σπίτι τους καταστράφηκε. Έφυγαν. Πήγαν προς τα νότια, όπως τους είπαν. Κι εκεί πάλι δέχτηκαν βόμβες. Χάνουμε την επικοινωνία μαζί τους. Δεν υπάρχει ρεύμα και ίντερνετ» λέει. Στην ερώτηση πώς ήταν η ζωή αυτής της οικογένειας πριν το Σάββατο, η Shuruk απαντά: «Οι Παλαιστίνιοι ζούσαν και ζουν υπό κατοχή. Δεν μπορούσαν ούτε ΄ξεω να βγουν. Εγώ τα τελευταία 20 χρόνια έχω δει μόνο μια φορά τους γονείς του άντρα μου. Τα παιδιά δεν ξέρουν τους παππούδες τους. Ζούσαν υπό τον έλεγχο του Ισραήλ. Ηλεκτρισμό είχαν μόνο ελάχιστες ώρες την ημέρα και προσπαθούσαν να μαγειρεύουν. Ακόμα και η υγειονομική περίθαλψη δεν υπάρχει. Άνθρωποι με καρκίνο δεν μπορούσαν ούτε τη θεραπεία τους να κάνουν».

«Αυτό που συμβαίνει τώρα σίγουρα δεν είναι καλό. Άνθρωποι σκοτώνονται» λέει. «Το 80% όσων σκοτώθηκαν είναι γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένοι. 70.000 σπίτια με οικογένειες καταστράφηκαν. Ξέρω σίγουρα για 127 νεκρούς δασκάλους, 30 γιατρούς και προσωπικό νοσοκομείων. 150 σχολεία έχουν βομβαρδιστεί, όπως γνωρίζουμε από τα ρεπορτάζ. Τρία νοσοκομεία πλέον δε λειτουργούν». Όμως η βιαιότητα από την πλευρά του Ισραήλ προς την Παλαιστίνη κρατά για παραπάνω από 70 χρόνια. Ο φανατισμός και το μίσος των Ισραηλινών γιγαντώνεται, υπογραμμίζει η Shuruk, αναγνωρίζοντας πως φυσικά και υπάρχουν πολλοί δημοκρατικοί άνθρωποι που δε συναινούν στα εγκλήματα αυτά.

«Ο πόνος και η απώλεια δεν έχουν ούτε χρώμα ούτε εθνικότητα»

Στην εκπομπή «Κοινωνία Ώρα Press» μιλάμε με τον πολυβραβευμένο φωτορεπόρτερ Γιώργο Μουτάφη, που βρίσκεται στο Ισραήλ εδώ και 10 μέρες, καλύπτοντας τον πόλεμο. Η δουλειά των δημοσιογράφων στο πεδίο είναι δύσκολη. Από τη στιγμή που θα ακουστεί σειρήνα, έχουν 20 δευτερόλεπτα να πάνε να κρυφτούν σε καταφύγιο. Ο Γιώργος βρίσκεται σίγουρα 20 χιλιόμετρα μακριά από τη Λωρίδα της Γάζας. «Όταν βαράνε στη Λωρίδα, τρέμει η γη. Είμαστε χιλιόμετρα μακριά και τρέμουν τα τζάμια» μας λέει για να περιγράψει την ένταση αυτού που συμβαίνει. «Πετάνε διάφορα πράγματα στον ουρανό. Σήμερα είδα και ισραηλινά καράβια στη θάλασσα, έκαναν ασκήσεις. Υποψιάζομαι ότι αν γίνει χερσαία επέμβαση, θα γίνει και από τη θάλασσα» σημειώνει.

Ξεκαθαρίζει εξαρχής πως είναι με τον άνθρωπο, με τους αμάχους. Βρίσκεται στο Ισραήλ για δουλειά, παλιότερα έχει βρεθεί και στη Γάζα για δουλειά. «Ο πόνος και η απώλεια δεν έχουν ούτε χρώμα, ούτε εθνικότητα. Πήγα σε σπίτια ισραηλινών που έκαναν κηδείες στα παιδιά τους, σε σπίτια που έχουν απαχθεί τα παιδιά τους. Βλέπεις μανάδες στη Γάζα με νεκρά μωρά στα σεντόνια, να προσπαθούν να φύγουν πάνω σε γαϊδουράκια. Αυτό είναι όλο αδικία. Ο πόνος και ο χαμός δεν έχουν χρώμα και έθνος».

Στο Ισραήλ, όπως και παντού άλλωστε, υπάρχουν δύο κόσμοι: η Δημοκρατία και το μίσος. «Πριν μέρες, έξω από το υπουργείο πήγαν συγγενείς, φίλοι, απλοί άνθρωποι με φωτογραφίες ισραηλινών χαμένων και μας έλεγαν “θέλουμε τον κόσμο μας πίσω”. Τα είχαν βάλει με την κυβέρνηση Νετανιάχου. Ήταν απλοί άνθρωποι. Έλεγαν “Ποιος πόλεμος; Τι μας βάζετε να τσακωθούμε; Χάσαμε τα παιδιά μας και ξέρουμε ότι φταίτε εσείς, η κυβέρνησή σας”. Από την άλλη, υπάρχει άνοδος της ακροδεξιάς στο Ισραήλ. Αυτό που λένε τώρα οι φανατισμένοι είναι ότι “θέλουν να μας εξαφανίσουν ως έθνος και ήρθε η ώρα να τους εξαφανίσουμε εμείς ,ή τώρα ή ποτέ, ή εμείς ή αυτοί”» περιγράφει και μας δίνει ένα παράδειγμα: «Κυκλοφορούν όλοι με όπλα εδώ πια. Πριν έξι μέρες πήγαινα στο ξενοδοχείο και είδα 50 στρατιώτες στο έδαφος να πυροβολούν. Νόμιζαν ότι είχαν δει από την άλλη πλευρά εχθρούς και απλώς σκοτώθηκαν μεταξύ τους».

«Ο πόλεμος δεν αναλύεται. Είναι μια δυστυχία» θα πει ενώ στην ερώτηση τι κρατάει απ’ όλο αυτό που ζει εκεί, απαντά «Δε θέλω να κρατήσω καμία στιγμή. Μακάρι να μην είχα έρθει εδώ να καλύψω πόλεμο».

Ο κόσμος και τα γεγονότα τρέχουν με ασύλληπτους ρυθμούς. Κι αυτά που ζούμε είναι απίστευτα. Ευχαριστούμε τη Shuruk για τη συζήτηση, μας ευχαριστεί κι εκείνη και μετά από τέσσερα λεπτά μας στέλνει «I want to tell we received now that the house of the cousin of my husband was bombed 8 of the same family got killed» (να σου πω ότι μόλις μας έστειλαν ότι το σπίτι του ξαδέρφου του συζύγου μου βομβαρδίστηκε. Οχτώ μέλη της οικογένειας δολοφονήθηκαν).