του Παναγιώτη Παπαδομανωλάκη

Στην πρώτη θεματική συζήτηση, αρχικά πήρε τον λόγο ο Βρετανός ακαδημαϊκός για τα ισλαμικά κινήματα και ακτιβιστής Αζάμ Ταμίμι, αναφέροντας πως το σιωνιστικό σχέδιο κατοχής της Παλαιστίνης δεν είναι πρωτοφανές σε ό,τι αφορά την μετρατροπή της ρατσιστικής υπεροχής σε αποικιακό μέσο και ο σιωνισμός δεν είναι ο πρώτος που αγκαλιάζει τον ρατσισμό ως ιδεολογία και τον χρησιμοποιεί για πολιτικούς στόχους, αφού προηγουμένως «ο χριστιανικός σιωνισμός, ο οποίος βασιζόταν στην ιδέα ότι οι χριστιανοί ήταν ανώτεροι από τους άλλους, χρησιμοποιήθηκε σε όλες τις αποικιοκρατικές εκστρατείες».

Στη συνέχεια πήρε τον λόγο ο Βίλχελμ Λανγκτάλερ, αυστριακός συγγραφέας και ακτιβιστής, μεταφέροντας στους συμμετέχοντες τις εικόνες των διαδηλώσεων αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη στην Ευρώπη.  Ο ίδιος τόνισε πως μετά Συμφωνίες του Όσλο οι άνθρωποι στη Δύση πίστεψαν πως ο σιωνισμός είχε το δικαίωμα να ιδρύσει ένα κράτος στην Παλαιστίνη και το Ισραήλ παρουσιάστηκε ως ένα δημοκρατικό κράτος αντί για ένα αποικιοκρατικό κίνημα εποίκων, ενώ όσοι υποστήριζαν την Χαμάς ήταν ενάντια στο ρεύμα. Ωστόσο, όπως ανέφερε, τα δυτικά έθνη δεν φοβούνται πλέον από την ταμπέλα του «αντισημίτη»  και κατανοούν ότι η σημερινή ιντιφάντα έχει ως στόχο να τερματίσει το καθεστώς απαρτχάιντ του Ισραήλ. Θα αγωνιστούμε στο πλευρό της Παλαιστίνης και της περιοχής, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής ενάντια στον δυτικό ιμπεριαλισμό, κατέληξε.

Η Φρανσιρόσι Κάμπος Μπαρμπόσα, καθηγήτρια Ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο του Σάο Πάολο υπενθύμισε πως το ψήφισμα του ΟΗΕ το 1975 έκανε διάκριση μεταξύ σιωνισμού και ιουδαϊσμού, επισημαίνοντας πως ο σιωνισμός είναι μια ιδεολογία που χρησιμοποιεί τον ιουδαϊσμό για να καλύψει τα εγκλήματά του εναντίον των Παλαιστινίων. Μάλιστα, τόνισε πως οι ιδρυτές του δεξιού σιωνισμού κατάγονται από την ανατολική Ευρώπη και αρνούνται στους Παλαιστίνιους τα δικαιώματα που διεκδικούν για τον εαυτό τους σε βάρος του παλαιστινιακού λαού. Προσέθεσε πως η Νάκμπα οδήγησε στην υποταγή των Παλαιστινίων σε ένα σύστημα κραυγαλέων διακρίσεων όπου σκοτώνονται και τα δικαιώματά τους παραβιάζονται. Ωστόσο, η ίδια κατέληξε πως οι λαοί έχουν αρχίσει να απορρίπτουν τη διαστρεβλωμένη εικόνα που έχει διαδοθεί σχετικά με τους Παλαιστίνιους και πως θα πρέπει να ασκηθεί πίεση στους ηγέτες σε όλο τον κόσμο για να μεταβληθεί η κατάσταση στην Παλαιστίνη.

Στη συνέχεια πήρε ξανά τον λόγο ο Μάντλα Μαντέλα -είχε μιλήσει και στην πρωινή εισαγωγική συζήτηση. Ο εγγονός του ιστορικού ηγέτη κατά του απαρτχάιντ στη Ν. Αφρική και ο ίδιος βουλευτής αντλεί από την εμπειρία της χώρας του, που όπως εξήγησε «είναι παρόμοια με αυτή της Παλαιστίνης από κάθε άποψη- έτσι, όπως ακριβώς αγωνιστήκαμε εμείς για την απελευθέρωσή μας, έτσι και η παλαιστινιακή αντίσταση θα αγωνιστεί για την ελευθερία της Παλαιστίνης». Στη συνέχεια εξήγησε πως «η αποικιοκρατία δικαιολογεί τις εισβολές της με το να εξευτελίζει τους ιθαγενείς. Πρώτα, ισχυρίζονται ότι τα εδάφη δεν έχουν ιδιοκτήτες, και μετά αρχίζουν να τους αναγκάζουν να μπαίνουν σε γκέτο παρόμοια με τους ισραηλινούς οικισμούς στη Δυτική Όχθη, όπως ακριβώς συνέβη με τους Αφρικανούς το 1913. Η ισραηλινή κατοχή κατέστρεψε 551 χωριά πριν από το 1948 και συνεχίζει να το κάνει εκδιώκοντας με τη βία τους Παλαιστίνιους από τα χωριά τους. Επιπλέον, το Ισραήλ εγκαθίδρυσε ένα καθεστώς απαρτχάιντ για να διαιρέσει και να στριμώξει τους Παλαιστίνιους σε λιγότερο από το 12% της γης τους». 

Φυσικά δεν έλειψε η κριτική στη στάση των αραβικών και ισλαμικών χώρων, με τον Πρόεδρο του Κέντρου Ισλαμικής Σκέψης και Σύγχρονων Σπουδών να κάνει ξεκάθαρα λόγο για «αποτυχία».

Μια εικόνα από τον μακαρθισμό που επιβάλλεται στη Δύση σε όσους ασκούν κριτική στο Ισραήλ έδωσε ο Σκωτσέζος ανθρωπολόγος Ντέιβιντ Μίλλερ. Ο ίδιος ανέφερε πως έχει απολυθεί στο παρελθόν από το Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ επειδή μίλησε για «ρατσιστική και ισλαμοφοβικη σιωνιστική ιδεολογία», ενώ έκανε λόγο για σιωνιστικά λόμπι στη Βρετανία που είχαν στοχοποιήσει και στο παρελθόν όσους έκαναν κριτική στο Ισραήλ κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Γάζα το 2008 με την υποστήριξη ορισμένων ιδιωτικών πανεπιστημίων. Τόνισε πως οι σιωνιστές δεν κερδίζουν τίποτα από το να αφήνουν τους μελετητές να ασκούν την ακαδημαϊκή τους ελευθερία και να αποδεικνύουν ότι το Ισραήλ είναι ένα καθεστώς απαρτχάιντ που διαστρεβλώνει τη θρησκεία για να διαπράξει εγκλήματα πολέμου και να εκδιώξει τους Παλαιστίνιους από τη γη τους. Από το κυνήγι του Ισραήλ σε όποιον δεν αποδέχεται τον σιωνισμό  δεν εξαιρούνται οι αντισιωνιστες Εβραίοι, καταλήγει.

Ο καθηγητής Μπρένο Αλτμαν αναφέρθηκε στον σιωνισμό ως το «άσχημο πρόσωπο της αποικιοκρατίας, που μετατρέπει την Παλαιστίνη σε φτωχά, πολιορκημένα γκέτο, διαπράττοντας εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας». Τέλος κάλεσε σε υποστήριξη του ιουδαϊσμού από τα ψέματα του σιωνισμού.

Η Κατερίνα Γκόρντον, Ρωσίδα δημοσιογράφος και συντονίστρια της δεύτερης συζήτησης σχολίασε πως «δυστυχώς δεν είναι πολλοί παγκόσμιοι ηγέτες αρκετά γενναίοι για να σταθούν στο πλευρό της Παλαιστίνης και του Ισλαμικού Κόσμου».  Ως θετικό παράδειγμα ανέφερε πως ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν έχει καθαρή θέση ενάντια στον σιωνισμό, παρά το γεγονός πως και στη Ρωσία υπάρχει μια ισχυρό σιωνιστικό λόμπι, που -όπως δηλώνει- τρομοκρατεί την κοινή γνώμη. Προσέθεσε πως παρόλο που τα δυτικά μέσα ενημέρωσης διαδίδουν παραπληροφόρηση, οποιοσδήποτε διαθέτει μέσα κοινωνικής δικτύωσης και συνείδηση μπορεί να βοηθήσει να ακουστεί την αλήθεια, ώστε να καταλάβουν ότι το Ισραήλ δεν έχει κανένα όριο, ενώ κάλεσε τους δημοσιογράφους να επιδείξουν επαγγελματισμό και ακεραιότητα καλύπτοντας τις σφαγές στη Γάζα αντί να φοβούνται μην χάσουν τη δουλειά τους και να μετατρέπονται σε ενεργουμενα του Ισραήλ.

Ο Έλληνας δικηγόρος Γιάννης Ραχιώτης έκανε διάκριση ανάμεσα στον Σιωνισμό και τον ιουδαϊσμό, που είναι μια αρχαία θρησκεία με τους περισσότερους απο τους πιστούς της να βρίσκονται εκτός Ισραήλ. Αντίθετα, αναφέρει πως ο σιωνισμός είναι ένα νεοαποικιακό σχέδιο με διακηρυγμένο στόχο την κατάκτηση και εκμετάλλευση ξένης γης, εκδιώκοντας τους κατοίκους της και για αυτό ένας σοβαρός αριθμός Εβραίων αντιτάχθηκε και εξακολουθεί να αντιτίθεται στο σιωνιστικό σχέδιο. Όπως εξηγεί, ο Σιωνισμός έγινε μια σοβαρή απειλή για τους λαούς της Μέσης Ανατολής όταν οι Βρετανοί κυρίαρχοι της Παλαιστίνης υιοθέτησαν το σιωνιστικό νεοαποικιακό σχέδιο, με τη διακήρυξη Μπάλφουρ, και άρχισαν να υποστηρίζουν τη  μετεγκατάσταση σιωνιστών στην Παλαιστίνη, αφού ένας ένοπλος πληθυσμός εποίκων από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, χωρίς καμία σχέση με τους ντόπιους κατοίκους, ήταν για τη Δύση ένα εξαιρετικό εργαλείο για τη συνέχιση του ελέγχου τους χωρίς να χρησιμοποιήσουν δικό τους στρατό. Το αποτέλεσμα, όπως επισημαίνει, ήταν να δημιουργηθεί ένα δυτικό προγεφύρωμα στον αραβικό κόσμο. Μάλιστα, παρομοίασε το σιωνιστικό σχέδιο με το γαλλικό αποικιακό σχέδιο στην Αλγερία, το οποίο κατέρρευσε μετά από 132 χρόνια σκληρού αγώνα και ευχήθηκε να γίνει το ίδιο και στην περίπτωση της Παλαιστίνης. Εξήγησε πως μετά την κατάρρευση της βρετανικής αυτοκρατορίας, οι ΗΠΑ έγιναν ο νέος προστάτης της σιωνιστικής οντότητας και πραγματικός κατακτητής της παλαιστινιακής γης. Ο ίδιος εξηγεί πως η ύπαρξη του ισραηλινού κράτους δεν έχει νομική βάση, αφού μέχρι σήμερα δεν έχει δηλώσει επίσημα σύνορα, δεν έχει υιοθετήσει Σύνταγμα και δεν έχει μόνιμο πληθυσμό. Επίσης είναι η μόνη επίσημα εναπομείνασα ρατσιστική χώρα, με την πλειοψηφία των Παλαιστινίων να μην έχουν δικαιώματα. Τα παραπάνω, όπως επισημαίνει, το καθιστούν μια παράνομη κρατική οντότητα, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Προσθέτει πως ενώ τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας είναι κάτι που βλέπουμε σε όλες τις χώρες που κατέχονται από την Δύση, η διαφορά είναι πως στην Παλαιστίνη βρισκόμαστε ενώπιον μιας συστηματικής εσκεμμένης εξόντωσης μιας εθνικής ομάδας, δηλαδή μιας γενοκτονίας. Ο Γ. Ραχιώτης συμπλήρωσε πως τα εγκλήματα αυτά πρέπει να τιμωρηθούν και οι χώρες του Παγκόσμιου Νότου που έχουν υποφέρει από τον ιμπεριαλισμό και την αποικιοκρατία πρέπει να λάβουν τα απαραίτητα μέτρα για αυτό, όπως έκανε η Ν. Αφρική στο Διεθνές Δικαστήριο του ΟΗΕ (ΔΔΔ). Αντίθετα, κατέκρινε τον ρόλο του μη αναγνωρισμένου Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (ΔΠΔ), που αρνείται να ερευνήσει τα εγκλήματα της Δύσης, ενώ εκδίδει πολιτικά υποκινούμενα εντάλματα σύλληψης κατά Αφρικανών και Ρώσων ηγετών. Τονίζει πως η σιωνιστική οντότητα δεν μπορεί να εκδημοκρατιστει επειδή τα θεμέλια της είναι ρατσιστικά, αποικιοκρατικά και εχθρικά για τους λαούς της περιοχής και είναι ο «ναζισμός της εποχής μας». Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει χώρος για τους Εβραίους στη Μ. Ανατολή, ακόμα και όσους έχουν μετεγκατασταθεί σε αυτή,  αλλά θα μπορούν να παραμείνουν σε ένα δημοκρατικό παλαιστινιακό κράτος ως ισότιμοι πολίτες και όχι ως «τοπικοί πράκτορες του αμερικανικού ιμπεριαλισμού». Τέλος κάλεσε τις χώρες του Παγκόσμιου Νότου και ιδιαίτερα τις ισχυρότερες χώρες μα δείξουν την ενεργό συμμετοχή τους με την Παλαιστίνη και να κόψουν κάθε σχέση με το Ισραήλ.

Μετά την ολοκλήρωση των δύο θεματικών ξεκίνησε η συζήτηση για την ίδρυση της πρωτοβουλίας «Ο σιωνισμός είναι ρατσισμός». Κατά τη διάρκεια της συζήτησης, το χειροκρότημα «έκλεψε» ένα μικρό αγοράκι από την Παλαιστίνη, που ζήτησε τον λόγο για να πει πως η πρόσφατη δολοφονία του Αλ Αρούρι, αναπληρωτή αρχηγού του πολιτικού γραφείου της Χαμάς, στον Λίβανο, «δεν πρόκειται να σταματήσει την Αντίσταση»…