του Παναγιώτη Παπαδομανωλάκη
Ο Μοχάμεντ αναφέρει πως το Σαμίντουν «είναι ένα δίκτυο, που επικεντρώνεται στην αλληλεγγύη με το κίνημα των Παλαιστινίων πολιτικών κρατουμένων. Ξεκίνησε κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας του Χαντέρ Αντνάν, το 2011, ο οποίος μαρτύρησε πέρυσι στις φυλακές της κατοχής μετά από μια απεργία πείνας». Εξηγεί πως «τότε ξεκινήσαμε το Σαμίντουν ως μια ομάδα Παλαιστινίων διεθνιστών της διασποράς, που είδαμε μια σημαντική ανάγκη για μια συλλογικότητα που να μεταφράζει και να διαδίδει το μήνυμα των Παλαιστινίων πολιτικών κρατουμένων στον κόσμο, λόγω της λογοκρισίας και της ΜΚΟποίησης του κοινωνικού κινήματος και των μαζικών οργανώσεων, οι οποίες θα έπρεπε να επικεντρωθούν στον αγώνα των πολιτικών κρατουμένων, με τις αρχές αυτού του αγώνα να διατηρούν την πολιτική τους ταυτότητα ως ηγέτες του παλαιστινιακού κινήματος και όχι ως θύματα της ψυχικής υγείας και της κοινωνικής φροντίδας από προγράμματα που χρηματοδοτούνται από την ΕΕ».
«Είδαμε ότι υπήρχε η ανάγκη εκείνη την εποχή να συνδέσουμε τον αγώνα των Παλαιστινίων πολιτικών κρατουμένων με το διεθνιστικό κίνημα των πολιτικών κρατουμένων στην Τουρκία, την Ελλάδα, τη Γερμανία, τη Γαλλία, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τις Φιλιππίνες, τη Λατινική Αμερική και ούτω καθεξής, διότι υπάρχει μια ιστορία κοινού αγώνα μεταξύ όλων αυτών των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων και των κοινωνικών κινημάτων για δικαιοσύνη» προσθέτει. Στη συνέχεια σημειώνει, ότι «το έργο του δικτύου αναπτύχθηκε όλο και περισσότερο κατά τη διάρκεια της λεγόμενης προσφυγικής κρίσης και αυτού του κύματος Παλαιστινίων, Σύρων και άλλων μεταναστών που έρχονται στην Ευρώπη. Η δυναμική της παλαιστινιακής κοινότητας στη διασπορά έχει αλλάξει. Σήμερα η πλειοψηφία των Παλαιστινίων της διασποράς βρίσκεται στην Ευρώπη, στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην Ιορδανία και σε πολλές άλλες χώρες. Έτσι, τότε είδαμε μια σημαντική ανάγκη να αρχίσουμε να κινητοποιούμε και να εργαζόμαστε εντός της παλαιστινιακής κοινότητας».
«Όπως ξέρετε, το κίνημα των Παλαιστινίων κρατουμένων και οι αγώνες του, είναι κατά κάποιο τρόπο ο πυρήνας του παλαιστινιακού απελευθερωτικού κινήματος, μαζί με το δικαίωμα της επιστροφής, για παράδειγμα, τον αγώνα του κινήματος BDS και ούτω καθεξής. Έτσι, στη συνέχεια, ως δίκτυο, αρχίσαμε να συνδέουμε τους αγώνες των πολιτικών κρατουμένων με το δικαίωμα της επιστροφής, να συμμετέχουμε στο κίνημα BDS, το κίνημα μποϊκοτάζ και λοιπά. Έτσι, η δουλειά του δικτύου είναι πολύ ευρεία. Είμαστε παλαιστινιακό, αραβικό, διεθνιστικό δίκτυο. Είμαστε ίσοι ως σύντροφοι, που προερχόμαστε από διαφορετικά υπόβαθρα. Έχουμε Άραβες Παλαιστινίους πατριώτες που θέλουν να παλέψουν για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Έχουμε διεθνιστές που προέρχονται από μια πολιτική γραμμή που πολέμησε και πήγε στη φυλακή, θυσιάστηκε για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Έχουμε διεθνιστές που προέρχονται από το αντιφασιστικό κίνημα και το κίνημα των μεταναστών και των προσφύγων. Οπότε η πολιτική ταυτότητα είναι πολυποίκιλη» εξηγεί.
Σχετικά με την κατάσταση των Παλαιστινίων προσφύγων στην Ευρώπη και τη Δύση, ο Μοχάμεντ σημειώνει πως «η παλαιστινιακή διασπορά είναι μια από τις παλαιότερες στον κόσμο και σήμερα η παλαιστινιακή κοινότητα υποφέρει στην Ευρώπη, όπως πολλοί από τους πρόσφυγες και μετανάστες που δεν έχουν χαρτιά και παλεύουν να αναγνωριστούν ως πρόσφυγες. Τη στιγμή που μιλάμε, Παλαιστίνιοι ζουν σε σκηνές και προσφυγικούς καταυλισμούς σε όλη την Ευρώπη και δεν αναγνωρίζονται στη Γερμανία, το Βέλγιο, την Ολλανδία και ούτω καθεξής. Έτσι είναι μια πολύ δύσκολη κατάσταση, η οποία είναι μέρος του αγώνα του Παλαιστινιακού λαού και του αγώνα των μεταναστών κατά του ρατσισμού και συνδέεται επίσης με όλους τους τοπικούς αγώνες που υπάρχουν».
Με τις εξελίξεις στην Γάζα, η κατάσταση «είναι πιο δύσκολη λόγω της καταστολής, αλλά όχι μόνο εξαιτίας του καθεστώτος του μετανάστη. Η καταστολή στρέφεται όχι μόνο εναντίον των Παλαιστινίων, αλλά και του κινήματος αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη. Φυσικά, δεν είναι το ίδιο, γιατί το να είσαι πρόσφυγας χωρίς χαρτιά και να έχεις όλο αυτό τον κοινωνικό αγώνα είναι διαφορετικό από το να είσαι ενεργός αλλά με το προνόμιο της ιθαγένειας». Ο Μοχάμεντ σημειώνει πως η «παλαιστινιακή κοινότητα αντιμετωπίζει καταστολή κυρίως στη Γερμανία», όπου «το Σαμιντούν ποινικοποιήθηκε επίσημα πριν λίγες βδομάδες και θεωρήθηκε “τρομοκρατική οργάνωση”, λόγω της υποστήριξής του στην Παλαιστινιακή Αντίσταση».
Ωστόσο, ο ίδιος ξεκαθαρίζει πως «δεν θα απολογηθούμε ποτέ για αυτή τη θέση, αλλά είμαστε πολύ περήφανοι που έχουμε αυτή την καθαρή θέση υποστήριξης της Παλαιστινιακής Αντίστασης και του δικαιώματος του παλαιστινιακού λαού να αντιστέκεται με όλα τα μέσα και κυρίως μέσω του ένοπλου αγώνα. Δεν θα απολογηθούμε ποτέ για τη θέση μας για την 7η Οκτωβρίου, την οποία θεωρούμε μια ιστορική στιγμή στην ιστορία του μονοπατιού του παλαιστινιακού λαού για απελευθέρωση και του αγώνα για δικαιοσύνη και ελευθερία, ισότητα. Ο ένοπλος αγώνας είναι ένα ουσιαστικό μέρος του αγώνα και το υψηλότερο επίπεδο θυσίας. Έτσι, δεν γιορτάζουμε μόνο, αλλά και τιμούμε όλους τους μαχητές της ελευθερίας που αγωνίζονται για την απελευθέρωσή μας στη Γάζα, τη Δυτική Όχθη, τη Χάιφα και αλλού».
Μάλιστα τονίζει πως «η Παλαιστινιακή Αντίσταση δεν είναι απομονωμένη», αλλά «είναι μέρος της περιφερειακής αραβικής και ισλαμικής αντίστασης που εξακολουθεί να αγωνίζεται κατά της αποικιοκρατίας. Αυτή η αποικιοκρατία εξακολουθεί να υφίσταται. Οι Ηνωμένες Πολιτείες εξακολουθούν να ελέγχουν με αμερικανικές βάσεις τον αραβικό κόσμο. Το Ισραήλ είναι μια προωθημένη αποικία για τις ΗΠΑ και την ΕΕ, για τον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό σε όλο τον κόσμο. Έτσι, αυτό θέτει τον αραβικό λαός, τους λαούς της περιοχής και τον παλαιστινιακό λαό σε μια πολύ σημαντική θέση διεθνώς με άλλους λαούς που πολεμάνε την αποικιοκρατία στην Αφρική, στη Λατινική Αμερική, ή επίσης στον αγώνα κατά του ρατσισμού και του φασισμού που υπάρχουν σήμερα στην Ευρώπη, τον αγώνα της εργατικής τάξης κα.».
Ρωτήσαμε τον Μοχάμεντ αν το Σαμιντούν έχει απαγορευθεί και σε άλλες χώρες, πέραν της Γερμανίας. O ίδιος απάντά πως μόνο στη Γερμανία έχει τεθεί εκτός νόμου, αλλά «υπήρξαν πολλές προσπάθειες να απαγορευτεί στη Γαλλία και το Βέλγιο για λίγο», οι οποίες «απέτυχαν επειδή το κάνουν αυτό μέσω της ακραίας φασιστικής δεξιάς. Δεν είναι ελκυστικό ούτε κοινωνικά. Ωστόσο, το Σαμιντούν χαρακτηρίστηκε “διεθνής τρομοκρατική οργάνωση” από το κράτος του Ισραήλ». Ο ίδιος δηλώνει όμως περήφανος για αυτό «επειδή τρομοκρατούμε την αποικιοκρατία με τις διαμαρτυρίες μας, με τη μαζική μας δουλειά, με τις αφίσες μας, με τις εκστρατείες μας, με την ενημέρωση και την πολιτική μας εργασία».
Εξηγεί πως «δεν έχουμε καταδικαστεί για οποιαδήποτε βία εναντίον ανθρώπων», αλλά «υποστηρίζουμε την Αντίσταση για την αντιμετώπιση της κρατικής τρομοκρατίας, της κρατικής, αποικιοκρατικής βίας και φασιστικής βίας. Και σίγουρα, πρέπει να απαντήσουμε στην κρατική τρομοκρατία με τη λαϊκή αντίσταση, ακόμα και αν την αποκαλούν τρομοκρατία. Είμαστε πολύ περήφανοι που τρομοκρατούμε τους αποικιοκράτες, καθώς πρέπει να τρομοκρατηθούν, καθώς διαφορετικά διαπράττουν εγκλήματα και γενοκτονίες σε όλο τον κόσμο. Μπροστά στα μάτια του κόσμου, οι άνθρωποι έχουν πρόσβαση να δουν γενοκτονίες μέσω του Instagram και αυτό δεν θα έπρεπε να είναι ανεκτό, αλλά πρέπει να αντιμετωπιστεί».
Μάλιστα τονίζει πως «έχουμε απόλυτο δικαίωμα ως παλαιστινιακή οργάνωση ή ως υποστηρικτές των πολιτικών κρατουμένων να δείξουμε την υποστήριξή μας στη νόμιμη Παλαιστινιακή Αντίσταση, επειδή ακόμη και το διεθνές δίκαιο και όλοι αυτοί οι νόμοι περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων αναγνωρίζουν το δικαίωμα των ανθρώπων, να αντιστέκονται και να χρησιμοποιούν ακόμη και ένοπλο αγώνα ενάντια στην αποικιοκρατία, το απαρτχάιντ. Δεν είμαστε μοναδικοί σε αυτό, αλλά είμαστε όπως τα αδέρφια μας στη Χιλή ή τη Ν. Αφρική. Σήμερα, ο Μαντέλα θεωρείται ήρωας ακόμα και για τους φιλελεύθερους και τους σοσιαλδημοκράτες και ο καπιταλισμός πουλάει βιβλία και στάμπες με τον Τσε Γκεβάρα. Επίσης βλέπουμε σήμερα ότι τα Starbucks στις Ηνωμένες Πολιτείες άρχισαν να πωλούν κούπες καρπούζι για να βγάλουν χρήματα, παρότι υποστηρίζουν την κατοχή» -το καρπούζι έχει συνδεθεί με την αλληλεγγύη με την παλαιστινιακή υπόθεση λόγω των χρωμάτων του, που παραπέμπουν στη σημαία της Παλαιστίνης.
Ο Μοχάμεντ επαναλαμβάνει πως «η 7η Οκτωβρίου είναι πολύ σημαντική, γιατί έδειξε σε όλο τον κόσμο ότι ο σιωνισμός και η αποικιοκρατία μπορούν να νικηθούν. Αυτή η ιδέα του ισχυρότερου στρατού και ούτω καθεξής, είναι ανοησίες. Όλοι αυτοί οι θεσμοί μπορούν να ηττηθούν. Ο παλαιστινιακός αγώνας επανήλθε και πάλι διεθνώς ως ένα πολύ σημαντικό θέμα στην ημερήσια διάταξη όλων των διεθνών δυνάμεων».
Σχετικά τη κατάσταση του κινήματος αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη στο Βέλγιο, όπου ζει, ο Μοχάμεντ σημειώνει πως όχι μόνο εκεί «αλλά και αλλού, όπως στη Γερμανία, παρά την καταστολή, την Ολλανδία, τις ΗΠΑ, τη Λ. Αμερική, την Ασία, την Αφρική, βλέπουμε μαζική υποστήριξη του παλαιστινιακού λαού, που δεν έχουμε δει εδώ και 40-50 χρόνια. Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον, καθώς το ανώτατο της υποστήριξής μου ιστορικά λάβαμε ήταν στη ’70 , επειδή οι Παλαιστίνιοι ξεκίνησαν την επανάσταση και τον ένοπλο αγώνα ενάντια στην κατοχή. Αυτό είναι που έχει συμβεί μετά τις 7 Οκτωβρίου 2023. Και αυτό είναι μια ξεκάθαρη απάντηση ενάντια σε όλες εκείνες τις φιλελεύθερες φωνές που συνεχίζουν να λένε ότι ο παλαιστινιακός αγώνας πρέπει να είναι μόνο ειρηνικό. Ο παλαιστινιακός λαός ιστορικά κατάφερε να ανταλλάξει τους πολιτικούς κρατούμενους μόνο μέσω του ένοπλου αγώνα και της ανταλλαγής κρατουμένων. Ο παλαιστινιακός λαός κατάφερε να απελευθερώσει τη Γάζα μόνο μέσα από τον ένοπλο αγώνα. Ποτέ καμία από αυτές τις διεθνείς ΜΚΟ, όπως η Διεθνής Αμνηστία ή Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, δεν κατόρθωσαν να απελευθερώσουν ούτε τους μισούς πολιτικούς κρατούμενους, κατά τη διάρκεια αυτών τω 75 ετών κατοχής. Έτσι, το κίνημα στο Βέλγιο είναι δυνατό. Το αραβικό κίνημα, το μουσουλμανικό κίνημα, το αφρικανικό κίνημα, το κίνημα των μαύρων, η βελγική εργατική τάξη αποτελούν μέρος αυτού του κινήματος. Βλέπω ότι αυτό συμβαίνει κυριολεκτικά κάθε μέρα».
Τέλος, σχετικά με την κατάσταση των Παλαιστινίων κρατουμένων στις σιωνιστικές φυλακές, ο Μοχάμεντ σημειώνει πως «φυσικά είναι μια πολύ δύσκολη κατάσταση και πρέπει να γνωρίζουμε πως ένας από τους βασικούς στόχους της 7ης Οκτωβρίου είναι η απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων. Εμείς ως κίνημα αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους της Παλαιστίνης είμαστε πολύ περήφανοι για την Αντίσταση και έχουμε την απόλυτη εμπιστοσύνη ότι η Αντίσταση θα καταφέρει να το κάνει αυτό, και το Ισραήλ θα ηττηθεί. Ωστόσο, η κατάσταση παραμένει δύσκολη, αφού έχουμε να κάνουμε με διάπραξη εγκλημάτων κατά των πολιτικών κρατουμένων, βασανιστήρια, δολοφονίες, και πολλοί ηγέτες του κινήματος των πολιτικών κρατουμένων δολοφονήθηκαν σε αυτή την περίοδο».
«Ωστόσο εμείς ήμασταν πολύ χαρούμενοι, όπως και όλος ο παλαιστινιακός λαός, που είδαμε τα παιδιά και τις γυναίκες των Παλαιστινίων να απελευθερώνονται κατά την ανταλλαγή κρατουμένων. Επίσης, ήταν πολύ σημαντική στιγμή για τον κόσμο να δει με ποια διαφορά η Παλαιστινιακή ένοπλη αντίσταση στη Γάζα αντιμετώπισε τους εποίκους που είναι κατακτητές και καταλαμβάνουν τη γη μας. Αλλά αυτοί οι μαχητές της ελευθερίας τους αντιμετωπίζουν με απόλυτο σεβασμό και αξιοπρέπεια και στη βάση μιας ανθρώπινης σχέσης, και μπορούμε να το ακούσουμε αυτό από τους ίδιους τους εποίκους κατά τη συνέντευξη τύπου μετά την ανταλλαγή. Αντίθετα, βλέπουμε τα βασανιστήρια με τα οποία οι σιωνιστές φασίστες Ισραηλινοί αντιμετωπίζουν τα παιδιά, τις γυνακες και τους ηλικιωμένους της Παλαιστίνης και τους μαχητές της ελευθερίας» καταλήγει.