Για αυτό που συμβαίνει στη Γάζα δεν υπάρχουν λόγια εδώ και καιρό. Οι εικόνες φρίκης που βλέπουν το φως της δημοσιότητας βυθίζονται γρήγορα στο πηγάδι της λήθης απλά γιατί αντικαθίστανται γρήγορα από άλλα στιγμιότυπα, πιο θλιβερά, πιο τρομακτικά και δυστυχώς πιο εφήμερα. Οι περισσότεροι επιλέγουμε πλέον να μην τα αντικρίζουμε. Μάλλον γιατί σκελετωμένα από την πείνα παιδιά ή σκονισμένα ανθρώπινα μέλη σε χαλάσματα έρχονται σε αναντιστοιχία με την αισθητική μας.
Στην καλύτερη των περιπτώσεων επιλέγουμε να διαχειριζόμαστε την τραγωδία με αριθμούς με την σκέψη ότι ίσως οι στατιστικές αυτές να είναι φουσκωμένες. Στην χειρότερη των περιπτώσεων έχουμε προσχωρήσει στη λογική του Μέτερνιχ που έλεγε πως «πέρα από τα ανατολικά σύνορά μας τριακόσιες ή τετρακόσιες χιλιάδες κρεμασμένοι, στραγγαλισμένοι, παλουκωμένοι δεν είναι και σπουδαίο πράγμα». Και ας το έλεγε τότε αυτό ο Μέτερνιχ για μας.
Ίσως για αυτό έχει περισσότερο νόημα να κάνουμε αναλύσεις για τους λόγους που αυτή η σφαγή συνεχίζεται. Όπως έχει ειπωθεί επανειλημμένα το Ισραήλ δεν θα ήταν σε θέση να διεξάγει τον συγκεκριμένο πόλεμο χωρίς τη στήριξη της Δύσης που την έχει εξασφαλίσει με την άκρως επιτυχημένη δημιουργία πολιτικών ομάδων πίεσης κυρίως σε Ουάσιγκτον και Λονδίνο. Το αποτέλεσμα είναι ότι πλέον έχουμε μια σειρά από πολιτικούς πρώτης γραμμής που δείχνουν τέτοια αφοσίωση στις πολιτικές επιδιώξεις του Ισραήλ ώστε να φτάνουν σε σημείο να πολιτεύονται με τρόπο υπονομευτικό ακόμα και για τις δικές τους καριέρες. Μια σύντομη ματιά στο τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στο Εργατικό Κόμμα του Ηνωμένου Βασίλειου και το Δημοκρατικό Κόμμα στις ΗΠΑ αρκεί για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος του πολιτικού σουρεαλισμού που στιγματίζει την εποχή μας.
Αφού για την οικονομία της συζήτησης συμφωνήσουμε ότι στο δίπολο ΗΠΑ-Ισραήλ το ισχυρό μέρος παραδόξως είναι το μικρό Ισραήλ και όχι οι ΗΠΑ που το εξοπλίζουν και το χρηματοδοτούν, για να καταλάβουμε πως θα μπορούσε να σταματήσει πόλεμος, μάλλον θα πρέπει να εστιάσουμε στο τι συμβαίνει στο ίδιο το Ισραήλ. Η χωρά που οι υποστηρικτές της επιμένουν να την περιγράφουν ως τη μόνη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή έχουν λόγους να επιμένουν στο συγκεκριμένο χαρακτηρισμό. Το Ισραήλ, σε αντίθεση με την πλειοψηφία των αραβικών κρατών που την περιβάλλουν διοικείται από δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις. Παρά τις ατέλειες της η δημοκρατία του Ισραήλ λειτουργεί, φυσικά μιλάμε για την εβραϊκή πλειοψηφία και όχι για την αραβική μειονότητα, ή περισσότερο για τους Παλαιστίνιους του Απαρτχάιντ της Δυτικής Όχθης και του Γκέτο της Γάζας.
Σε αυτή λοιπόν τη δημοκρατία ο Νετανιάχου ηγείται μιας κυβέρνησης συνασπισμού που αποτελείται από ακραία στοιχεία που όμως δεν τους έβαλαν στις θέσεις τους κάποιοι εξωγήινοι. Η Κνεσέτ (ισραηλινό κοινοβούλιο) που συχνά μετατρέπεται σε άτυπη αρένα διαγωνισμού ρητορικής μίσους, είναι προϊόν της ελεύθερης ψήφου του ισραηλινού λαού. Ότι συμβαίνει στη Γάζα δεν γίνεται ερήμην του λαού του Ισραήλ και ο δημόσιος διάλογος είναι αποκαλυπτικός για το κοινό αίσθημα. Όσες ογκώδεις διαδηλώσεις βλέπουμε τον τελευταίο καιρό στο Τελ Αβίβ δεν είναι για εκεχειρία στη Γάζα αλλά για την απελευθέρωση των ομήρων και μόνο. Για τους περισσότερους Ισραηλινούς οι χιλιάδες νεκροί και υποσιτισμένοι στη Γάζα είναι ανάξιοι αναφοράς.
Στο Ισραήλ υπάρχει μια ελάχιστη μειοψηφία που μιλά για ειρήνη και συνύπαρξη με τους Παλαιστίνιους. Μάλιστα τα αιτήματα τους είναι πολύ μετριοπαθή σε σχέση με αυτά που βλέπουμε από συλλογικότητες σε Ευρώπη και Αμερική. Και όμως αυτοί είναι από τους πιο γενναίους ανθρώπους στον πλανήτη αυτή τη στιγμή καθώς υψώνουν φωνή και ανάστημα απέναντι σε ένα αφηνιασμένο πολεμοχαρή όχλο. Για να αντιληφθούμε το μέγεθος του θάρρους τους αρκεί να γίνει αναφορά στην περίπτωση του Μάιρ Μπαρουχίν.
Ο 62χρονος Μπαρουχίν είναι καθηγητής Ιστορίας που τον περασμένο Οκτώβριο φυλακίσθηκε με την κατηγορία της «πρόθεσης διάπραξης προδοσίας» επειδή αναπαρήγαγε στα κοινωνικά δίκτυα μια φωτογραφία νεκρών Παλαιστινίων. Πέρασε μεγάλο μέρος της σύντομης ποινής του στην απομόνωση και όταν επέστρεψε στο σχολείο του έτυχε θερμής υποδοχής από ένα όχλο αγανακτισμένων γονιών και μαθητών.
Το γιατί αυτό δεν πρέπει να κάνει εντύπωση αποκαλύπτεται από ένα άλλο βίντεο, αυτό της πρόσφατης τοποθέτησης στην Κνεσέτ της υπουργού για την «Αναβάθμιση των Γυναικών» Μέι Γκολάν. Να σημειωθεί πως η συγκεκριμένη γυναίκα έχει γεννηθεί μόλις το 1986, έχει μεγαλώσει δηλαδή σε μια εποχή ευμάρειας, τεχνολογικής προόδου και σχετικά λίγης έντασης με τους Παλαιστίνιους. Με αλλά λόγια θα περίμενε κανείς να εμφορείται από προοδευτικές απόψεις. Κάθε άλλο, η Μέι Γκόλαν απέκτησε φήμη με τη συμμετοχή της σε κινητοποιήσεις κατά Αφρικανών μεταναστών όπου το 2012 δήλωνε περήφανη ρατσίστρια. Αυτή της η δράση αντί να αναστείλει, επιτάχυνε την πολιτική της ανέλιξη και κάπως έτσι σήμερα είναι υπουργός.
Με αυτή λοιπόν την ιδιότητα στις 19 Φεβρουαρίου από το βήμα της Κνεσέτ και στο πλαίσιο της συζήτησης για την αποπομπή του αριστερού βουλευτή Οφέρ Κασίφ δήλωσε επί λέξει:
«Είμαι προσωπικά περήφανη για τα ερείπια της Γάζας και για το ότι κάθε μωρό, ακόμα και 80 χρόνια από σήμερα θα λέει στα εγγόνια του τι έκαναν οι Εβραίοι όταν οι οικογένειες τους δολοφονήθηκαν, βιάσθηκαν και οι πολίτες τους απήχθησαν… Όχι περιστέρι, όχι κλάδο ελαίας αλλά μόνο ένα σπαθί για να κόψει το κεφάλι του Σινουάρ»
Τα παραπάνω είναι μια γλαφυρή απεικόνιση των πολιτικών συσχετισμών στο Ισραήλ και αντανακλά το εύρημα πρόσφατης έρευνας που δείχνει ότι το 68% του εβραϊκού στοιχείου του Ισραήλ είναι αντίθετο στην αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα στην παρούσα συγκυρία. Δηλαδή, η συντριπτική πλειοψηφία τάσσεται υπέρ του εφαρμοζόμενου τεχνητού λιμού στη Βόρεια Γάζα. Το ότι ενδεχομένως Ισραηλινοί δεν βλέπουν βίντεο με τους υποσιτισμένους Παλαιστίνιους της Γάζας δεν είναι σοβαρή δικαιολογία.
Το γιατί και πως διαμορφώθηκε έτσι η ισραηλινή κοινωνία είναι μια άλλη συζήτηση αλλά όποιος δεν βλέπει τον τυφλό ελέφαντα στο δωμάτιο είναι σίγουρο πως ψάχνει και αυτός μάταια την ειρήνη στο σκοτάδι.